Κάποια νύχτα, σε μια εποχή μακρινή, τότε που τα τζίνια χορεύανε στα αδειανά παλιά χαμάμ και που τελάληδες ήταν οι καμήλες, πέντε πρίγκιπες σε πέντε διαφορετικές χώρες είδαν ακριβώς το ίδιο όνειρο: περπατώντας στα φιδωτά σοκάκια μιας αρχαίας πόλης, κι αφού ήπιαν νερό από την κρήνη της θεάς του έρωτα κάτω από το φως του φεγγαριού κι άκουσαν τις καμπάνες να χτυπούν, ένα ανάλαφρο αεράκι φύσηξε και μια υπέροχη ευωδία τούς οδήγησε, τον καθένα ξεχωριστά, σ’ ένα μικρό σοκάκι πίσω από τους χοντρούς τοίχους των σπιτιών, κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή είδαν ένα υπέροχο φάντασμα, λουσμένο στο φως. Δεν ήταν φάντασμα, ήταν ένα νεαρό κορίτσι ολόιδιο με τη θεά που είχαν πιει νερό από τα δάχτυλά της…
Από τη στιγμή που είδαν το κορίτσι, τίποτα από την παλιά ζωή τους, από τις παλιές αλήθειές τους, δεν έμεινε ίδιο.
Μια αλληγορική ιστορία για τη φύση του έρωτα, για τα όνειρα και την προαιώνια μνήμη των ανθρώπων.
«Είμαι ζωσμένη ολοτρόγυρα και δεν είναι ο αέρας».
Μετά από μια θυελλώδη νεότητα, η Άντζι έχει αποσυρθεί –σχεδόν οχυρωθεί– σε ένα απομακρυσμένο χωριό του ισπανικού νότου. Για τους συγχωριανούς της, είναι η τρελή που τριγυρίζει με τα σκυλιά της. Ζει στο μεγάλο παλιό οικογενειακό σπίτι, σε ένα διαρκές σταυροδρόμι δυο εποχών, ανάμεσα στα φαντάσματά της και την ανάμνηση του έρωτα που είχε ζήσει με έναν Άγγλο καλλιτέχνη στο Λονδίνο της Μάργκαρετ Θάτσερ.
Όταν θα βρει, μέσα στα βουνά, το άψυχο σώμα του πιο ισχυρού τσιφλικά της περιοχής, κρεμασμένο σ’ ένα δέντρο, θα μπει άθελά της στη δίνη αποκαλύψεων: παλιά οικογενειακά μυστικά γύρω από ένα νήμα θανάτου, αφασία και σιωπή που ενώνει τους πάντες στην περιοχή. Είναι η απομόνωση; Είναι οι καρυδιές που αποπνέουν μια δηλητηριώδη ουσία; Ή μήπως η μελαγχολία των Ούγγρων, που έφτασαν εκεί πριν από αιώνες με τα σεντούκια και τα βιολιά τους; Η Άντζι ξέρει πως, όταν έχεις χάσει τα πάντα, δεν υπάρχει τίποτα να σου αρπάξουν.
Το μυθιστόρημα αυτό, που έχει χαρακτηριστεί σύγχρονο λογοτεχνικό γουέστερν, γεννημένο στο τραχύ τοπίο μιας ξεχασμένης Ισπανίας, είναι μια παράξενη και συγκινητική ιστορία για την ελευθερία και την ικανότητα αντίστασης του ανθρώπινου όντος.
Είναι δύσκολο να είσαι γάτα! Πόσο μάλλον όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους, που είναι από τη φύση τους ασταθείς και παράλογοι. Καλό είναι λοιπόν να τους παρατηρείς από κάποια απόσταση και να τους αντιμετωπίζεις με επιφύλαξη και δυσπιστία· αυτά πιστεύει για το είδος μας ο Φράνκι, μια αδέσποτη σοφή γάτα. Ο συγγραφέας Ρίχαρντ Γκολντ, όμως, είναι μια ταλαιπωρημένη ύπαρξη, που, μετά τον θάνατο της γυναίκας του, έχει χάσει κάθε όρεξη για ζωή. Περνάει τις μέρες του στον καναπέ πίνοντας και παρακολουθώντας κάτι τύπους στην τηλεόραση να πετάνε βελάκια σε στρογγυλούς στόχους, και κάποιες φορές στέκεται όρθιος σε μια καρέκλα, παίζοντας μ’ ένα σχοινί που κρέμεται από το ταβάνι.
Μια μέρα που ο Ρίχαρντ προσπαθεί, για μία ακόμη φορά, να βάλει τέλος στη ζωή του, γνωρίζει απροσδόκητα τον Φράνκι και η ζωή του αρχίζει να αλλάζει. Για κάποιον μυστήριο λόγο, ο Φράνκι επιλέγει τον Ρίχαρντ για να γίνει ο άνθρωπός του· ενδεχομένως επειδή θα του εξασφαλίσει ένα μαλακό κρεβάτι, άφθονη γατοτροφή και μια τεράστια τηλεόραση. Ή μήπως η φιλία τους γεννιέται από την ανάγκη και των δύο να αποκτήσουν έναν πραγματικό φίλο;
Με τρυφερή ειρωνεία, ο Γιόχεν Γκουτς και ο Μαξίμ Λέο γράφουν τη συγκινητική αλλά και ξεκαρδιστική ιστορία μιας αναπάντεχης κι ασυνήθιστης φιλίας: εκείνης μεταξύ ενός γάτου σε αναζήτηση στέγης κι ενός ανθρώπου που ξαναβρίσκει τη θέλησή του για ζωή.
Ξέρετε πώς οι μονόκεροι απέκτησαν το κέρατό τους;
Όλα ξεκίνησαν σε ένα μαγικό δάσος, όταν ένα μικρο κορίτσι που το έλεγαν Τζουν ανακάλυψε στον κήπο της κάτι μικρά αλογάκια που προσπαθούσαν να πετάξουν. Ένα από αυτά όμως δεν μπορούσε με τίποτα να πετάξει! Η Τζουν σκέφτηκε λοιπόν έναν πολύ γλυκό τρόπο για να κάνει τον καινούριο της φίλο χαρούμενο. Ποιος νομίζετε ότι ήταν;
Η καημένη η αρκουδίτσα χρειάζεται τη φροντίδα σου. Μερικά απαλά χάδια και λίγο τρίψιμο στην κοιλίτσα της θα βοηθήσουν να περάσουν όλα.
Αναρτήσεις
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου