Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
ΟΤΑΝ Η ΗΛΙΚΙΑ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΑΟΡΑΤΟ, ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΕΥΚΟΛΟ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΣΟΥ ΚΡΥΦΑ.
H Ντάφνι ξέρει ότι η ηλικία είναι απλώς ένας αριθμός. Ξέρει επίσης ότι η κοινωνία δεν της δίνει πια καμία απολύτως σημασία – πράγμα που εκμεταλλεύεται ευχαρίστως για να αποκρύψει ορισμένα σκοτεινά στοιχεία της ζωής της. Όταν κλείνει τα εβδομήντα, αποφασίζει ότι χρειάζεται μερικούς φίλους γύρω της. Η προοπτική να γραφτεί σε μια κοινωνική λέσχη ηλικιωμένων την τρομοκρατεί – δεν είναι του γούστου της να παίζει χαρτιά και να ανταλλάσσει αβρότητες.
Όμως τα μέλη της λέσχης δεν είναι όπως περίμενε. Εκεί συναντάει τον Αρτ, έναν αποτυχημένο ηθοποιό και ορκισμένο κλεπτομανή, τη Ρούμπι, τη θηλυκή εκδοχή του Banksy που πλέκει παθιασμένα. Και τη Λίντια, που ανέλαβε την οργάνωση της λέσχης, αλλά τελικά τα βρίσκει σκούρα.
Μετά την απρόσμενη κατάρρευση του μισού κτιρίου, το δημοτικό συμβούλιο απειλεί να βάλει λουκέτο στη λέσχη – δεν έχουν καταλάβει όμως με ποιους τα έβαλαν. Οι ηλικιωμένοι με τη βοήθεια των νηπίων του παιδικού σταθμού, ενός έφηβου πατέρα και μιας υπέργηρης σκυλίτσας, κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να σώσουν την πολύτιμη λέσχη…

Προσωπική άποψη:
Μετά «Το πράσινο σημειωματάριο» και το «Οι επιβάτες της αποβάθρας 5», η Clare Pooley επιστρέφει με ένα ακόμα feelgood μυθιστόρημα, αφιερωμένο στην Τρίτη ηλικία και στην κρυφή δύναμη αυτής, το οποίο υπερθεματίζει τη σημασία του να συνυπάρχουμε με ανθρώπους που ίσως να θεωρούμε πως δεν μπορούμε να ταιριάξουμε, αλλά και της συνεργασίας μας με αυτούς, που μπορούν να οδηγήσουν σε αποτελέσματα πέραν από κάθε φαντασία, δίνοντάς μας νέο σκοπό στη ζωή, θυμίζοντάς μας πως η ηλικία δεν είναι απαραίτητα εμπόδιο, αλλά μπορεί να λειτουργήσει και ως κίνητρο.

Η Ντάφνι έχει πάρει απόφαση πως είναι αόρατη για την κοινωνία, όπως κάθε άνθρωπος μόλις ξεπεράσει ένα συγκεκριμένο ηλικιακό όριο, κάτι που της επιτρέπει να κρατάει κρυφά ορισμένα πράγματα για τη ζωή της. Ωστόσο, την ημέρα που κλείνει τα εβδομήντα της χρόνια, αποφασίζει πως δεν θέλει να είναι άλλο κλεισμένη μέσα σε τέσσερις τοίχους και πως έχει ανάγκη από φίλους, διευρύνοντας τα όρια της κοινωνικότητάς της. Η λύση στο πρόβλημά της: η λέσχη ηλικιωμένων της περιοχής της, μια λύση που δεν την ενθουσιάζει μεν, αποτελεί μονόδρομο στην περίπτωσή της δε.

Παρά τις επιφυλάξεις τής Ντάφνι, η λέσχη αποδεικνύεται πολλά περισσότερα απ’ όσα εκείνη περίμενε, και τα ετερόκλιτα μέλη της πολύ πιο ενδιαφέροντα απ’ όσο θα μπορούσε να ελπίζει και να προσμένει. Ωστόσο, η απρόσμενη κατάρρευση του μισού κτιρίου, οδηγεί το δημοτικό συμβούλιο της πόλης στην απόφαση να τερματίσει τη λειτουργία της λέσχης, χωρίς, όμως, να υπολογίζουν με ποιους ετοιμάζονται τα βάλουν –με τα ηλικιωμένα μέλη να δέχονται τη βοήθεια των νηπίων του παιδικού σταθμού, ενός έφηβου πατέρα και μιας υπέργηρης σκυλίτσας, προκειμένου να κρατήσουν τη λέσχη τους όρθια και ζωντανή.

Η Ντάφνι ξεκινά το «ταξίδι» της ως μια ξεκάθαρα μοναχική ύπαρξη, αλλά παρ’ όλα ταύτα, και παρά τα εβδομήντα της χρόνια, αποδεικνύει πολύ σύντομα πως είναι εξαιρετικά δυναμική, μα και πως έχει την ικανότητα να δημιουργεί σχέσεις και δεσμούς με άλλους ανθρώπους, για τους οποίους νοιάζεται με έναν τρόπο που είναι σχεδόν συγκινητικός, και σε κάθε περίπτωση βαθιά ανθρώπινος. Ενδιαφέροντες και οι υπόλοιποι χαρακτήρες που την πλαισιώνουν, ο καθένας με τη μοναδικότητα και την ιδιαιτερότητά του, έστω κι αν η συγγραφέας δεν καταφέρνει ν’ αποφύγει ορισμένες στερεοτυπικές προσεγγίσεις αυτών –παρά που στην πραγματικότητα η διάθεσή της είναι να «χτυπήσει» τα στερεότυπα.

Η Pooley, γνωστή για τις ανθρωποκεντρικές ιστορίες της, θέλει ξεκάθαρα, μέσα από την ιστορία της αυτή, να αποδείξει πως οι ζωές των ανθρώπων δεν τελειώνουν μόλις φτάσουν σε μια συγκεκριμένη ηλικία, αλλά και να επιβεβαιώσει πως το κλισέ που θέλει την ηλικία να μην είναι τίποτα περισσότερο από έναν αριθμό, ισχύει στον απόλυτο βαθμό, θυμίζοντάς μας παράλληλα πως κανείς άλλος δεν καθορίζει την πορεία της ζωής και το μέλλον μας, παρά μονάχα εμείς οι ίδιοι, με τις επιλογές και τις αποφάσεις μας, ενώ μπορούμε κάθε μέρα να εξελισσόμαστε και να γινόμαστε μια ακόμα καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας.

Το «Πώς να μεγαλώσετε χωρίς αξιοπρέπεια» είναι ένα διασκεδαστικό και συνάμα τρυφερό και γλυκό ανάγνωσμα, με πρωταγωνιστές ανθρώπους της διπλανής πόρτας, που όσο αταίριαστοι κι αν είναι μεταξύ τους, βρίσκουν ό,τι χρειάζεται προκειμένου να ενωθούν, έναν κοινό στόχο, έναν σκοπό στον οποίο θέλουν να αφοσιωθούν και να παλέψουν γι’ αυτόν σαν μια γροθιά, φέρνοντας δάκρυα στα μάτια μας και χαμόγελα στα χείλη μας–κυρίως απ’ τα γέλια, αλλά και κάποιες φορές μέσω των μικρών εκείνων, διακριτικών στιγμών, που ξυπνάνε όλες τις κρυφές μας ευαισθησίες.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Clare Pooley
Μεταφραστής: Αυγουστίνου Βούλα
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2024
Αρ. σελίδων: 464
ISBN: 978-618-03-4149-2