Υπάρχουν πάρα πολλά djs manga εκεί έξω, ιδίως βασισμένα σε σειρές που ενώ δεν έχουν ως gentre τους το yaoi στοιχείο, έχουν τόσο πολλά υπονοούμενα που εξυπηρετούν στον απόλυτο βαθμό το fanservice. Μία από τις σειρές αυτές είναι το "Attack on Titan", όπου μέσα στα πλαίσια του fangirling μου έχει προσφέρει αρκετές στιγμές γέλιου, κυρίως επειδή μια πολύ καλή μου φίλη φρικάρει όταν βλέπει hot σκηνές ανάμεσα σε Levi και Eren, κάτι που ο οργανισμός της δεν αντέχει, όχι τουλάχιστον όταν ο Levi είναι στη θέση του uke. Τέλος πάντων, αυτό είναι λεπτομέρεια. Πριν απο κάποιο διάστημα, λοιπόν, μια άλλη φίλη μου πρότεινε να διαβάσω το "Starlight Parade", και για να είναι μάλιστα σίγουρη πως θα το κάνω, μου έστειλε ορισμένα screen shots με αποτέλεσμα, να μου εξάψει την περιέργεια, κυρίως εξαιτίας του πάρα πολύ καλού art που πάντα εκτιμώ σε ένα doujinshi manga, ακόμα κι αν δεν είναι του γούστου μου το story.

Σε αντίθεση με τα περισσότερα djs του "Attack on Titan", το συγκεκριμένο δεν μας μεταφέρει στον τόπο και τον χρόνο του πρωτότυπου concept, αλλά δανείζεται τους δύο βασικούς χαρακτήρες για να τους τοποθετήσει σ' ένα σκηνικό καθ' όλα σύγχρονο και απόλυτα δικό μας, που ουδεμία σχέση έχει με φανταστικούς κόσμους ή καταστάσεις. Ο Levi και ο Eren είναι ζευγάρι, με τον πρώτο να είναι συνεχώς φευγάτος εξαιτίας της δουλειάς του με αποτέλεσμα να περνάνε μήνες -ακόμα κι ένας ολόκληρος χρόνος σε κάποιες περιπτώσεις- από τη μία συνάντησή τους στην άλλη. Αυτό το manga, λοιπόν, των 29 σελίδων που κυκλοφόρησε το 2013 από την ομάδα Dictionary και την Hachiko, είναι η αποτύπωση μιας επανασύνδεσής τους η οποία σκοπό έχει να αποδείξει πως σημασία δεν έχει ο χρόνος που περνάς μαζί με τον άλλον, αλλά ούτε ο χρόνος που σε χωρίζει από εκείνον. Σημασία έχει μονάχα το τι νιώθεις βαθιά στην καρδιά σου και κατά πόσο μπορείς να το συντηρήσεις.

Όπως προανέφερα, αν κάτι μου τράβηξε σε πρώτη φάση την προσοχή, αυτό ήταν το σχέδιο του συγκεκριμένου dj το οποίο, όχι μόνο είναι πεντακάθαρο, αλλά εντυπωσιακά καλοσχεδιασμένο και με μεγάλη έμφαση στις μικρές και μεγάλες λεπτομέρειες, τόσο στα χαρακτηριστικά των πρωταγωνιστών, όσο και στους περιβάλλοντες χώρους και λοιπά στοιχεία, χωρίς παρ' όλα ταύτα να είναι υπερβολικά φορτωμένο -μονάχα πολύ παραστατικό-, αλλά και χωρίς ν' αποβάλλει εντελώς τον αρχικό χαρακτήρα και ύφος του σχεδίου από το οποίο εμπνεύστηκε. Όσο για την ιστορία, μέσα στην απλότητά τους, έχει στιγμές μεγάλου λυρισμού και έκφραση πραγματικά πηγαίων συναισθημάτων που δεν μπορούν να σε αφήσουν ασυγκίνητο, ακόμα κι αν το θέλεις. Είναι μία από εκείνες τις γλυκές ιστορίες που σε κάνει να χαμογελάς και να δακρύζεις την ίδια στιγμή, μια ένοχη απόλαυση που δεν θα ομολογήσεις ποτέ.