Sekai-Ichi Hatsukoi Vol. 9:
Μετά από μακρά περίοδο αναμονής, κάτι που έχουμε συνηθίσει βέβαια, ολοκληρώθηκε και το 9ο τεύχος της σειράς, το οποίο μας επιφύλασσε πολλές και μεγάλες αλλαγές, σε πολλαπλά επίπεδα, που συζητήθηκαν πάρα πολύ ανάμεσα στους κύκλους των fans της Nakamura. Το τεύχος αποτελείται από 4 βασικά κεφάλαια και 2 extras, με τα 3 βασικά να ανήκουν -κλασσικά- στους Onodera και Takano. Στα κεφάλαια αυτά, λοιπόν, θα λέγαμε πως οι ανησυχίες και οι προβληματισμοί των ηρώων μας είναι πιο εσωτερικοί απ' όσο συνήθως. Με αυτό δεν εννοώ πως τις άλλες φορές τα προβλήματά τους είναι πεζά ή μας μεταφέρονται με αυτόν τον τρόπο, αλλά όσο η ιστορία εξελίσσεται, νομίζω πως εξελίσσεται και η αφηγηματική της ποιότητα. Ο Onodera, λοιπόν, συνεχίζει να προβληματίζεται σχετικά με το κατά πόσο μπορεί να πετύχει στον χώρο των εκδόσεων, καταλήγοντας μάλιστα στο νοσοκομείο, με τον Takano να γίνεται έξαλλος και ακόμα πιο στενός κορσές γύρω του, πράγμα βέβαια που δεν μετριάζει ιδιαίτερα τις ανησυχίες του. Αυτό ίσως να είναι το σημείο όπου αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε ακόμα περισσότερο το πόσο δύσκολο είναι για κάποιους να σηκώσουν στις πλάτες τους το βάρος του οικογενειακού τους ονόματος σε μια κοινωνία που περιμένει από αυτούς πάντα το κάτι παραπάνω, αλλά και το να φτάσουν τον σύντροφό τους, όταν αυτός βρίσκεται στο ίδιο επαγγελματικό πεδίο με εκείνους και μάλιστα, αρκετά βήματα πιο μπροστά. Την ίδια ώρα, ο Haitani συνεχίζεται να μπλέκεται με ποικίλους τρόπους στα πόδια των δύο, προκαλώντας κάποια προβλήματα που δεν είναι ικανά να κλονίσουν το σύνολο των καταστάσεων, αλλά αντιθέτως οδηγούν σε δυνατές παραδοχές που καταφέρνουν να σπάσουν φράγματα. Επί της ουσίας, ο Onodera μοιάζει να έχει μπει στην τελική ευθεία των αποφάσεών του, και το συναισθηματικό τείχος του καταρρέει μέρα με την ημέρα όλο και περισσότερο, παρά που πλέον οι προβληματισμοί του είναι περισσότερο κοινωνικοί, παρά συναισθηματικοί. Όσο για το τελευταίο βασικό κεφάλαιο, αλλά και ένα από τα δύο extras -γιατί το άλλο ανήκει στο short story του Yokozawa που μας δίνεται σε δόσεις σφηνάκια-, ακολουθεί τους Kisa και Yukina στα μονοπάτια της ζήλιας -ξανά-, αλλά με τις θέσεις τους να αντιστρέφονται και με το αίσθημα αυτό να εκφράζεται από τη μεριά του Yukina ο οποίος, έπειτα από μια τυχαία συνάντηση με τον πρώτο έρωτα του Kisa, αρχίζει να έχει ανασφάλεια για τα συναισθήματα του δεύτερου απέναντι στο πρόσωπό του, τρανή απόδειξη πως όταν αγαπάμε ένα πρόσωπο με βεβαρυμένο παρελθόν, δεν μπορούμε να εμποδίσουμε τον εαυτό μας από το να κάνει δυσάρεστες σκέψεις και να έχει ανασφάλειες, όσο κι αν το προσπαθούμε, αλλά και πως το ερωτικό μας αντικείμενο πρέπει να προσπαθήσει για να μας πείσει, ακόμα κι αν στην πραγματικότητα δεν είναι απαραίτητο. Ναι... οι σχέσεις θέλουν δουλειά. Αν κάτι δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε είναι πως μετά από πολύ καιρό, παρατηρούμε έντονες αλλαγές στο art του manga, ειδικά στο τελευταίο κεφάλαιο των Onodera και Tanako, μια αλλαγή που προσωπικά δεν με ενθουσίασε αρχικά -αλλά που πλέον έχω συνηθίσει και εκτιμώ-, και που κατάφερε να εντυπωσιάσει τη μεγαλύτερη μερίδα του αναγνωστικού κοινού. Εντάξει, το ομολογώ, σοκαρίστηκα αρχικά, αλλά προσαρμόστηκε τελικά. Όλα είναι θέμα συνήθειας και την εξέλιξη, ακόμα κι αν σε ξενίζει σε πρώτη φάση, δεν μπορείς να μην την αναγνωρίσεις.