Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Μια παρέα αντρών, παλαιών συμμαθητών, στα 53 χρόνια τους πια, συνεχίζουν ευλαβικά τις μηνιαίες συναντήσεις τους.
Ο μοναχικός Ανάργυρος, που δεν εγκατέλειψε ποτέ τη μητρική εστία, αποτελεί τον συνδετικό κρίκο, κυρίως λόγω επαγγέλματος – είναι ο ψιλικατζής της γειτονιάς.
Όλοι παρακολουθούν περίεργοι στην αρχή, ανήσυχοι στη συνέχεια και αποσβολωμένοι στο τέλος τους πολλαπλούς συνεχόμενους θανάτους που αποδεκατίζουν την παρέα. «Σαν να καλεί ο Άγιος Πέτρος την κλάση μας», λένε μεταξύ τους.
Η αστυνομική έρευνα μοιραία φέρνει στην επιφάνεια παλιά, καλά κρυμμένα μυστικά. Φιλίες χρόνων αποδεικνύονται ψεύτικες, σταθερές οικογενειακές σχέσεις καταρρέουν.
Όσο οι φόνοι συνεχίζονται, όλο και περισσότερο αποκαλύπτονται μίση, πάθη, πρόσωπα και καταστάσεις ενός όχι και τόσο μακρινού παρελθόντος που κάποιοι δεν θέλησαν ή δεν μπόρεσαν να ξεχάσουν…

Προσωπική άποψη:
Αγαπώ την αστυνομική λογοτεχνία όσο λίγα είδη. Είναι από εκείνα που μπορούν να σου προσφέρουν μεγάλες και δυνατές συγκινήσεις, γοητευτικές ιστορίες με εκπλήξεις και ανατροπές, ιστορίες που στέκονται ικανές να σε σημαδέψουν για πάντα, αφού μπορούν να βγάλουν στην επιφάνεια τα πιο κρυφά και σκοτεινά σου ένστικτα, αναγκάζοντάς σε να δεις τον εαυτό σου διαφορετικά. Βέβαια, είναι και το είδος εκείνο που μπορεί να σε απογοητεύσει όσο κανένα άλλο, αφού το να μπορέσει ένας συγγραφέας να προσφέρει στο αναγνωστικό κοινό μια ιστορία, αν όχι πρωτότυπη, τουλάχιστον ενδιαφέρουσα και ανατρεπτική, δεν είναι διόλου εύκολη υπόθεση. Εξού, λοιπόν, και έχω μια ελαφριά προκατάληψη απέναντι στην σύγχρονη ελληνική αστυνομική λογοτεχνία, που θα λέγαμε πως έχει δώσει εξαιρετικά δείγματα. Λίγες οι εξαιρέσεις και ανάμεσά τους, το "Θανάσιμα σταυροδρόμια".

Μια παρέα ανδρών, που στο παρελθόν υπήρξαν συμμαθητές, και που παρά τα χρόνια που έχουν περάσει -με τους ίδιους να έχουν πατήσει από καιρό τα πενήντα τους χρόνια- εξακολουθούν περιστασιακά να συναντιούνται και να αναπολούν τη χαμένη τους νιότη. Οι ζωές τους φαίνεται να κυλάνε ομαλά, σχεδόν βαρετά, μονότονα και προδιαγεγραμμένα, μέχρι που ο θάνατος χτυπάει την πόρτα της παλιοπαρέας και οι πολλαπλοί, συνεχόμενοι θάνατοι, σπέρνουν τον πανικό και προκαλούν την αστυνομία να εμπλακεί στην υπόθεση. Η έρευνά της θα φέρει στο φως μυστικά που εδώ και χρόνια έμεναν καλά κρυμμένα, αποδεικνύοντας πως οι σχέσεις των φίλων δεν είναι αυτές που ίσως νόμιζαν πως ήταν και πως το παρελθόν δεν ξεχνιέται και δεν σβήνεται, αλλά φέρει τα σημάδια του στο παρόν.

Η συγγραφέας αφηγείται μια απλή στη δομή της ιστορία, ωστόσο, είναι μια ιστορία τα νήματα της οποίας έχει χειριστεί με εξαιρετική τεχνική. Οι πληροφορίες που δίνονται στον αναγνώστη, με κάθε αποκάλυψη που φανερώνει κι ένα από τα πολλά κρυμμένα μυστικά του παρελθόντος, είναι μεθοδευμένες έτσι ώστε να αρχίσουμε σταδιακά να συνθέτουμε τα κομμάτια του παζλ της μεγάλης αλήθειας πίσω από τους φόνους, και να αποφασίζουμε μέσα στο μυαλό μας ποιος είναι κατά πάσα πιθανότητα ο δολοφόνος, αλλά χωρίς να μπορούμε να είμαστε απόλυτα σίγουροι πως έχουμε μαντέψει σωστά, αφού τα στοιχεία είναι τέτοια που δεν αθωώνουν κανέναν, ούτε αποστρέφουν τις έρευνες από πάνω τους. Όλα αυτά, βέβαια, έχουν να κάνουν με το σκέλος της εξέλιξης της αστυνομικής πλοκής που όπως ήδη προανέφερα, είναι εξαιρετικά καλοδουλεμένη.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο, το σημαντικότερο -ίσως- στοιχείο της ιστορίας αυτής δεν είναι η αστυνομική της πλοκή και δομή, αλλά αυτό που υπάρχει κάτω από την επιφάνεια. Γιατί, το "Θανάσιμα σταυροδρόμια", είναι ένα κείμενο με έντονες κοινωνικές, ψυχολογικές και ανθρωπιστικές προεκτάσεις. Είναι το ψυχογράφημα μιας κοινωνίας την οποία συνθέτουν δεκάδες χιλιάδες διαφορετικοί μεταξύ τους άνθρωποι, τόσο συναισθηματικά, όσο και συνειδησιακά, ακόμα περισσότερο, ηθικά. Άνθρωποι που βιώνουν καταστάσεις που είτε μπορούν να τις χειριστούν και να τις αντιμετωπίσουν, είτε επιλέγουν να αφεθούν και να διαβρωθούν από αυτές με αποτέλεσμα να κυλιστούν στο βούρκο. Άνθρωποι που τολμάνε να παλέψουν για τα θέλω τους και άλλοι που σκύβουν το κεφάλι επιτρέποντας να γεννηθεί και να ανθίσει βαθιά στις καρδιές τους το μίσος, ο φθόνος, η ζήλια. Άνθρωποι γεμάτοι πληγές που μπόρεσαν να τις γιατρέψουν και να προχωρήσουν με τα σημάδια που αυτές άφησαν και άλλοι που τις άφησαν να μολυνθούν και να κακοφορμίσουν.

Κλείνοντας, θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή στον τίτλο του βιβλίου που διόλου τυχαίος δεν είναι. Αντίθετα, αποτελεί μέρος της ίδιας της πλοκής και μέσα στις δύο αυτές λέξεις κρύβονται περισσότερες αλήθειες απ' όσες μπορείτε να υποθέσετε. Συγχαρητήρια, λοιπόν, στην κυρία Βάσω Παπαδοπούλου, γιατί απέδειξε πως χωρίς περιττές φλυαρίες και διάθεση φτηνού εντυπωσιασμού, μπορείς να δημιουργήσεις μια εξαιρετικά γοητευτική και σκοτεινή ιστορία που όχι μόνο θα σου προσφέρει ένα κάποιο αίσθημα αγωνίας, αλλά θα σε προβληματίσει σε πολλαπλά επίπεδα και θα σε βάλει στη θέση όχι μόνο του θύματος, αλλά και του θύτη. Ενός θύτη στη θέση του οποίου θα μπορούσε να βρίσκεται ο καθένας από εμάς, ανάλογα από το πόσο άφησε τις εμπειρίες του να γίνουν βιώματα φονικά και άγρια. Άλλωστε, πολλές φορές, η λύτρωση βρίσκεται στο ξέσπασμα των ενστίκτων και όχι στην συγχώρεση.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Παπαδοπούλου Βάσω
Εκδόσεις: Άνεμος
Κατηγορία: Ελληνική Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2014
Αρ. σελίδων: 224
ISBN: 978-960-9585-44-6