Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Στις 12:15 το βράδυ της επόμενης Τρίτης, σκοπεύω να περάσω πάνω από τη Νέα Ορλεάνη. Όντας απέραντα σπλαχνικός, θα κάνω σε εσάς τους ανθρώπους μία μικρή πρόταση:
Έχω μεγάλη αδυναμία στη μουσική τζαζ.
Ορκίζομαι σε όλους τους διαβόλους του Κάτω Κόσμου πως θα χαρίσω τη ζωή σε όλους εκείνους, στα σπίτια των οποίων θα ξεφαντώνει μία ορχήστρα τζαζ την ώρα που μόλις ανέφερα.
Ένα πράγμα είναι βέβαιο: ορισμένοι από εσάς, που δεν θα ακούνε τζαζ το βράδυ της Τρίτης, θα νιώσουν πάνω τους βαρύ τον πέλεκυ.
Εμπνευσμένο από μία αληθινή ιστορία, το βιβλίο Η τζαζ του δολοφόνου, με φόντο μία μαγευτική Νέα Ορλεάνη που πλημμυρίζει από τζαζ και γίνεται έρμαιο στα χέρια των συμμοριών, είναι ένα φιλόδοξο, συναρπαστικό μυθιστόρημα αγωνίας.

Προσωπική άποψη:
Είναι γνωστή η αγάπη που έχω για το Βικτοριανό Λονδίνο και ό,τι σχετίζεται με την εποχή εκείνη. Αυτό που ίσως να μην είναι τόσο γνωστό σε εσάς, είναι η εφάμιλλη αγάπη που έχω για τη Νέα Ορλεάνη, μία από τις πλέον μυστικιστικές, γοητευτικές και μυστηριώδεις πόλεις στον κόσμο, που ακόμα και στο σήμερα, φαντάζει σαν να είναι βγαλμένη από παραμύθι, σαν να έχει κολλήσει κάπου στο χρόνο. Η Νέα Ορλεάνη έχει δικιά της αισθητική, δικούς της ρυθμούς, μια προσωπική ταυτότητα που την χαρακτηρίζει και την καθιστά ξεχωριστή και ιδιαίτερη. Ποιο σκηνικό, λοιπόν, θα ήταν καλύτερο από αυτό που η ίδια προσφέρει, προκειμένου να στήσει κανείς το δικό του εγκληματικό παιχνίδι το οποίο δοκιμάζει τις αντοχές, όχι μόνο όσων εμπλέκονται σε αυτών, αλλά και όλων όσων το παρακολουθούμε απ' έξω;

"Η τζαζ του δολοφόνου" τοποθετείται στη Νέα Ορλεάνη και βασίζεται σε ένα πραγματικό άλυτο έγκλημα, όπου ένας δολοφόνος ονόματι "Το τσεκούρι της Νέας Ορλεάνης" δολοφόνησε πολλούς ανθρώπους μεταξύ 1918-1919. Ο Τζον Ράιλι, δημοσιογράφος στο επάγγελμα, λαμβάνει μια επιστολή που ο ίδιος πιστεύει ότι έχει σταλεί από τον δολοφόνο, λέγοντας ότι η επόμενη Τρίτη το τσεκούρι του θα δράσει και πάλι στην πόλη, δολοφονώντας όποιον δεν ξεφαντώνει στο σπίτι του στους ρυθμούς της τζαζ. Λίγους μήνες νωρίτερα, οι δολοφονίες έχουν ξεκινήσει στην πόλη, με τα θύματα να βρίσκονται βουτηγμένα στο αίμα, με μια κάρτα ταρώ στο πλάι τους που φέρει το σήμα κατατεθέν του δολοφόνου. Ένα τσεκούρι! Πολλοί εκείνοι που ενδιαφέρονται για τη λύση του μυστηρίου και την αποκάλυψη της ταυτότητας του δολοφόνου, και ο χρόνος μετράει αντίστροφα... για όλους.

Γενικά δεν είμαι υπέρμαχος του να χρησιμοποιούν τα διάφορα μυθιστορήματα την ταμπέλα του "βασίζεται σε αληθινά γεγονότα", αλλά όσον αφορά τις ιστορίες τρόμου και μυστηρίου, είναι μια κίνηση την οποία επικροτώ καθότι, προσωπικά πάντα, με ιντριγκάρει. Και για να μην παρεξηγηθώ, την άποψή μου αυτή τη στηρίζω στην ανθρώπινη διαστροφή η οποία υπάρχει βαθιά μέσα σ' όλους μας, και που όταν πρόκειται για καταστάσεις άγριες, βίαιες, αιμοβόρικες, το να συνδυάζει αυτό που διαβάζει με την πιθανότητα του υπαρκτού, του αληθινού, του προκαλεί ακόμα μεγαλύτερα ρίγη ανατριχίλας απ' ότι αν απλά διάβαζε μία ακόμα καθαρά μυθιστορηματική ιστορία. Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να γοητευόμαστε από τη βία, ίσως επειδή ξέρουμε πως εμείς δεν θα μπορούσαμε να την ζήσουμε σε αυτή της τη διάσταση, άρα αφήνουμε τα σκοτεινά μας ένστικτα να παρασυρθούν μέσω της αφήγησης ενός μυθιστορήματος. Και "Η τζαζ του δολοφόνου" πετυχαίνει ακριβώς αυτό, να μας παρασύρει ερεθίζοντας συνάμα τις πιο σκοτεινές πτυχές μας, καλλιεργώντας έναν υποβόσκων φόβο για την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη.

Όπως καταλαβαίνετε, έχω πέσει σε κατάσταση παραληρήματος, αλλά αυτό συμβαίνει όταν ένα βιβλίο σε παρασύρει με τρόπους που δεν περίμενες, παρά που η αίσθησή σου γύρω απ' αυτό ήταν θετική από την πρώτη στιγμή. Γιατί μπορεί να περίμενα μια βίαιη αποτύπωση εγκλημάτων που θα έκανε την ραχοκοκαλιά μου να τρέμει, περιγραφές βουντού τελετουργικών που ακόμα κι αν δεν πιστεύεις σε αυτά είναι άκρως τρομακτικά, ειδικά όπως τα περιγράφει ο Celestin, αλλά δεν περίμενα σε καμία περίπτωση πως θα το πήγαινε ένα βήμα παραπέρα. Πέραν του θριλερικού στοιχείου του όλου εγχειρήματος, ο συγγραφέας περιγράφει με έντεχνο τρόπο την εμβέλεια της Σικελικής Μαφίας στην πόλη της Νέας Ορλεάνης, κάτι γνωστό στους μυημένους στα μυστικά της πόλης αλλά όχι στο ευρύ κοινό, ενώ παράλληλα επιτυγχάνει στο να τοποθετήσει στην καρδιά της δράσης του πληθώρα χαρακτήρων, με τον καθένα απ' αυτούς να είναι σμιλευμένος με τέτοιον τρόπο ώστε να έχει κάτι να προσφέρει στην εξέλιξη της πλοκής αλλά την ίδια στιγμή, έχει ν' αφηγηθεί και την ολότελα δική του ιστορία.

Η μεγαλύτερη, ίσως, πρόκληση για ένα νέο συγγραφέα είναι το να μπορέσει να καθηλώσει και να παρασύρει με την αφήγησή του τον αναγνώστη, προσφέροντάς του μια ιστορία που αν όχι πρωτότυπη, οφείλει τουλάχιστον να διαθέτει κάτι το εντυπωσιακό. "Η τζαζ του δολοφόνου" του Ray Celestin διαθέτει λίγο απ' όλα τα προαναφερόμενα και κατά την ταπεινή μου άποψη, συγκαταλέγεται ανάμεσα στα καλύτερα βιβλία της χρονιάς, και αναμφίβολα ανήκει στο Top 3 των μεγαλύτερων λογοτεχνικών εκπλήξεων που μας επιφύλασσε το 2016 που σε γενικές γραμμές, μάλλον ως χλιαρό θα το περιγράφαμε, για να μην πω αδιάφορο. Αν αγαπάτε, λοιπόν, τις περιπέτειες μυστηρίου και αγωνίας, το βιβλίο αυτό έχει γραφτεί για εσάς. Περιπλανηθείτε μέσα από τις γραμμές του σε μια τρομακτική και γοητευτική Νέα Ορλεάνη και χορέψτε στους ρυθμούς του δράματος και του κρυφού συμβολισμού του και δεν θα χάσετε.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Ray Celestin
Μεταφραστής: Τραϊκόγλου Μαρία
Εκδόσεις: Διόπτρα
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2016
Αρ. σελίδων: 528
ISBN: 978-960-605-119-7