Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Σε μια ήσυχη περιοχή του Λονδίνου, ένα ζευγάρι ανακαλύπτεται αιχμάλωτο στο ίδιο του το σπίτι. Οι δύο γονείς είναι κακοποιημένοι και αφυδατωμένοι, και σύντομα διαπιστώνεται πως ο οκτάχρονος γιος τους έχει απαχθεί. Όταν το σώμα του παιδιού βρίσκεται, η ιατροδικαστική έρευνα θα αποκαλύψει συνδέσεις με το παρελθόν του επιθεωρητή Κάφερι, ο οποίος θα αναγκαστεί να κοιτάξει κατάματα το κακό – και θα δυσκολευτεί να αντιμετωπίσει την υπόθεση επαγγελματικά. Καθώς νέα στοιχεία έρχονται στο φως, ο Κάφερι θα προσπαθήσει να κρατήσει τις ισορροπίες στην προσωπική του ζωή, ενώ η υπόθεση παίρνει απρόβλεπτη τροπή.
Και καθώς ξετυλίγει το κουβάρι του αινίγματος, κάτω από το βάρος των απρόβλεπτων ανακαλύψεων για το παρόν και το παρελθόν, ο πραγματικός εφιάλτης ξεκινά…

Προσωπική άποψη:
Εδώ και μέρες προσπαθώ να συγκροτήσω τις σκέψεις μου και ν' αποφασίσω αν πρέπει να βαθμολογήσω τη "Σιωπή των δέντρων" με πέντε αστεράκια ή με ένα. Και όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται αυτό, εκφράζει απόλυτα τα ανάμεικτα συναισθήματα που το βιβλίο μού προκάλεσε. Από τη μία μεριά βρίσκεται ο ενθουσιασμός που μόνο ένα πολύ καλό βιβλίο μπορεί να σου προκαλέσει. Από την άλλη, όμως, βρίσκονται τα ρίγη ανατριχίλας που αυτό μου προσέφερε, αφού ο όρος διαστροφή μοιάζει ν' αποκτά άλλη διάσταση, και ν' αποτυπώνεται στο χαρτί με τρόπο όχι απλά σοκαριστικό, αλλά με τόσο ωμό και έντονο που κάνει το στομάχι σου να γυρίζει. Με πιο απλά λόγια, τα προσωπικά μου συναισθήματα ακροβατούν ανάμεσα στον ενθουσιασμό και την ενόχληση, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό.

Συνήθως δεν προβαίνω σε τέτοιου είδους αποκαλύψεις, όμως στην προκειμένη περίπτωση θεωρώ υποχρέωσή μου να ενημερώσω το μη υποψιασμένο κοινό, πως η υπόθεση του βιβλίου πραγματεύεται θέματα όπως η παιδοφιλία, η παιδική πορνογραφία και κακοποίηση, γεγονός που το καθιστά ακατάλληλο για αναγνώστες που δεν διαθέτουν γερά νεύρα, μα και γερό στομάχι. Και όχι, δεν χρειάζεται κανείς να έχει παιδιά για να κλονιστούν τα νεύρα του. Είμαι βέβαιη πως ακόμα κι αν δεν ήμουν μητέρα, το περιεχόμενο του βιβλίου θα δοκίμαζε τις αντοχές μου έτσι κι αλλιώς, φέρνοντάς με αντιμέτωπη με την πιο αρρωστημένη και διεστραμμένη πτυχή της ανθρώπινης φύσης. Της φύσης εκείνης που δεν καθοδηγείται από τη λογική, παρά μονάχα από ακραία, χυδαία, μη φυσιολογικά κι άκρως διαταραγμένα ένστικτα, τα οποία συνδέονται άμεσα και με τρόπο ανατριχιαστικό με την σεξουαλική μας συνείδηση, αλλά και με τις ανάγκες που πηγάζουν από αυτήν, είτε είναι αποδεκτές είτε όχι.

Η Hayder έχει γράψει ένα συγκλονιστικό βιβλίο, με γρήγορες εξελίξεις και συνεχείς ανατροπές που δεν σε αφήνουν να πάρεις ανάσα, και που δοκιμάζουν συνεχώς τα όρια των συναισθηματικών, μα και των πνευματικών αντοχών σου. Ο καθένας θα μπορούσε να είναι ο ένοχος και κανείς δεν είναι υπεράνω πάσης υποψίας, κάτι που ενισχύει την αγωνία μα και βοηθάει στην καλύτερη ανάπτυξη της δραματουργίας, έτσι όπως αυτή αποτυπώνεται μέσω των εκάστοτε περιστατικών, που όλα μαζί συνθέτουν μια ιστορία που με δυσκολία μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Βέβαια, υπάρχουν ορισμένες χρονικές ασυνέπειες στην αφήγηση, μα και μια σχεδόν εμμονική τάση της συγγραφέως να υπερτονίζει ορισμένα στοιχεία και δεδομένα, που τελικά δεν εξυπηρετούν σε απολύτως τίποτα την πλοκή, στοιχεία κάπως ενοχλητικά ειδικά για έναν έμπειρο αναγνώστη, που όμως την ίδια στιγμή δεν στέκονται αρκετά ικανά ώστε να μας κάνουν να αλλάξουμε γνώμη για το σύνολο του αποτελέσματος.

Κάτι ακόμα το οποίο αξίζει να αναφερθεί, είναι το πόσο καλή δουλειά έχει κάνει η συγγραφέας στην ανάπτυξη των ψυχογραφημάτων των χαρακτήρων της, πρωταγωνιστών ή μη. Ο Κάφερι έχει μια εντυπωσιακή εξέλιξη ως χαρακτήρας, με τον ίδιο να παραδέχεται πράγματα που τον φέρνουν αντιμέτωπο με τις τύψεις του αλλά και ακόμα περισσότερο με το σκοτεινό παρελθόν του, την ίδια ώρα που η σύντροφός του, Ρεμπέκα, καλείται μέσα από τη σχέση της μαζί του να εξερευνήσει τον εαυτό της -όπως κι εκείνος τον δικό του σε ένα διαφορετικό επίπεδο-, και να αναγνωρίσουν τα πραγματικά τους ελαττώματα και κατά πόσο μπορούν να βασίσουν το μέλλον τους πάνω σε μια ασταθή σχέση με δεκάδες αδυναμίες που ίσως να μην μπορεί να οδηγήσει πουθενά. Μπορεί οι άνθρωποι που μοιάζουν να βρίσκονται πιο κοντά στην ψυχική μας συνείδηση, να φαντάζουν ιδανικοί για ν' αγκαλιάσουν το σκοτάδι μας, όμως αυτό δεν είναι ο κανόνας.

Για μια ακόμα φορά, η Mo Hayder δε διστάζει να γίνει ωμά περιγραφική, αναπαριστώντας κάθε βίαιη και διεστραμμένη πράξη του δράστη της με κάθε λεπτομέρεια, τόσο πολύ που ίσως και να μην ήταν πραγματικά απαραίτητο. Όμως, από την άλλη, αυτή της η ωμότητα, το θράσος της ν' απεικονίσει τη βία της σύγχρονης διαστροφικής εποχής, είναι που κάνουν το έργο της να ξεχωρίζει. Τολμάει να προκαλέσει, όχι για να ξεκινήσουν συζητήσεις γύρω από το όνομά της, αλλά για να μας αναγκάσει να δούμε την πραγματικότητα έτσι όπως έχει. Ωμά, ρεαλιστικά, σκληρά, απάνθρωπα, χωρίς λογική ή συνείδηση, μια πραγματικότητα κυριευμένη από τα πιο σκοτεινά μας ένστικτα -και αποτυπωμένη μέσα από τα μάτια του δράστη της-, μα και μια πραγματικότητα όπου ο άνθρωπος είναι ικανός να εξευτελιστεί μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο, χάνοντας κάθε ίχνος αξιοπρέπειας -αναφερόμενη στα θύματα της εν λόγω ιστορίας. Και αν και το βιβλίο γράφτηκε πριν από 16 χρόνια, είναι τόσο της εποχής μας που μοιάζει σαν να γράφτηκε σήμερα, τόσο ως υπόθεση, όσο και ως γραφή. Αν, λοιπόν, πιστεύετε πως ο οργανισμός σας θα το αντέξει, διαβάστε το και δεν θα χάσετε.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Mo Hayder
Μεταφραστής: Γιαννίσης Βαγγέλης
Εκδόσεις: Διόπτρα
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2016
Αρ. σελίδων: 512
ISBN: 978-960-605-053-4