Το «Ιφιγένεια» είναι το πρώτο της μυθιστόρημα, ένα κοινωνικό έργο, η αληθινή ιστορία μιας γυναίκας, που γίνεται γροθιά στο στομάχι του αναγνώστη και τον φέρνει αντιμέτωπο με σκοτεινές αλήθειες που λαμβάνουν χώρα καθημερινά γύρω μας, και που άλλες φορές δεν βλέπουμε και κάποιες άλλες παριστάνουμε πως δεν βλέπουμε ή δεν γνωρίζουμε γι' αυτές.
Η κυρία Μαρία Τσακίρη, λοιπόν, μας μίλησε για το πρώτο της συγγραφικό πόνημα, με χειμαρρώδη ειλικρίνεια. Μια συνέντευξη που προσωπικά απόλαυσα πολύ και που το ίδιο εύχομαι να συμβεί και σε σας.
Το «Ιφιγένεια» είναι το πρώτο σας μυθιστόρημα. Πότε σας γεννήθηκε η επιθυμία ν’ ασχοληθείτε με την συγγραφή; Το έναυσμά σας ήταν η ιστορία της Ιφιγένειας, ή είχατε αυτή την ανάγκη από παλαιότερα;
Μέχρι χθες έλεγα πως δεν είχε προκύψει αυτή η ανάγκη παλιότερα. Όπως το σκέφτομαι σήμερα, περίπου ένα μήνα μετά την έκδοση της «Ιφιγένειας», μάλλον η επιθυμία αυτή υπήρχε στο μυαλό μου πάντα. Ίσως ασυνείδητα. Όταν κάνεις 30 χρόνια ρεπορτάζ, ικανοποιείται σε ένα αρκετά μεγάλο βαθμό αυτή η ανάγκη και ίσως γι αυτό δεν το επιχείρησα πριν από την «Ιφιγένεια». Κάνοντας ένα φλας μπακ τώρα που μου θέτετε το ερώτημα αντιλαμβάνομαι ότι υπήρξε μια στιγμή που ένιωσα αυτήν την ανάγκη. Πριν πέσει το τείχος του Βερολίνου έτυχε να είμαι εκεί. Και είχα την ευκαιρία να γνωρίσω ένα αρραβωνιασμένο ζευγάρι που το βράδυ της 13ης Αυγούστου 1961 το τείχος τους χώρισε. Ο άντρας έμεινε στο Ανατολικό και η γυναίκα στο Δυτικό. Κρύφτηκε στο ντεπόζιτο μιας νταλίκας και αναζήτησε την αγαπημένη του. Μιλώντας μ’ αυτούς τους ανθρώπους για πρώτη φορά στη ζωή μου είπα «Να μια καλή ιστορία για βιβλίο. Λες; …» Κι έγινε ακόμη πιο ενδιαφέρουσα όταν πληροφορήθηκα πως το φιλικό τους ζευγάρι το βράδυ εκείνο έμεινε στο Ανατολικό και το παιδί του στο σπίτι της γιαγιάς στο Δυτικό, ακριβώς απέναντι. Το τείχος πέρασε ανάμεσα από τα δυο σπίτια…
Πόσο εύκολο αποδείχτηκε το να μεταφέρετε στο χαρτί, με τη μορφή μυθιστορήματος, μια ιστορία τόσο σκληρή, μα καθόλα αληθινή;
Σίγουρα ήταν δύσκολο στην αρχή. Για να φτάσω να έχω ένα σημαντικό δείγμα δουλειάς χρειάστηκαν μήνες καθημερινής σχεδόν επαφής με την Ιφιγένεια. Ενώ έβλεπα τη λαχτάρα και την αγωνία στα μάτια της, κυρίως την επιθυμία της να μου μιλήσει, ένας κόμπος στο λαιμό την εμπόδιζε. Έψαχνε τον τρόπο να κάνει την αρχή και την έπνιγε ο λυγμός. Τα καταφέραμε όμως. Με επιμονή και υπομονή άρχισα να ξετυλίγω το μπερδεμένο κουβάρι της ψυχής της. Όταν εκείνη ένιωσε άνετα και μ’ εμπιστεύτηκε πλήρως, όλα έγιναν πιο εύκολα. Αντιμετωπίσαμε μαζί τις ανατριχιαστικές αναμνήσεις και τις δύσκολες στιγμές. Κι όταν ερχόταν η στιγμή που λύγιζε από τις φρικτές στιγμές που έπρεπε να μου περιγράψει, πάντα έβρισκε τη δύναμη να συνέλθει και να συνεχίσει.
Μπορεί ένας συγγραφέας να είναι αντικειμενικός στην προσέγγιση της αφήγησής του όταν πραγματεύεται μια ιστορία που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, αποφεύγοντας τους προσωπικούς συναισθηματισμούς;
Με ένα τέτοιο θέμα δεν πιστεύω πως υπάρχει άνθρωπος που θα μπορούσε να αποφύγει τους προσωπικούς συναισθηματισμούς. Ό, τι έχει να κάνει με παιδική κακοποίηση είναι ανατριχιαστικό. Κι εγώ ήρθα αντιμέτωπη με μια συγκλονιστική ιστορία κακοποίησης παιδιού από τον πατέρα. Το πείσμα μου να ολοκληρώσω του βιβλίο για να δώσω την ικανοποίηση στην Ιφιγένεια να σπάσει τον κύκλο της σιωπής, μ’ έκανε εντέλει ν’ αφήσω πίσω οποιονδήποτε συναισθηματισμό, να γίνω αντικειμενική και να παρακολουθήσω τη ζωή αυτής της γυναίκας ως τρίτο μάτι. Ομολογώ πως και ως τρίτο μάτι ένιωθα τον ίδιο θυμό και την ίδια οργή όχι μόνο για τον πατέρα αλλά και για τη μητέρα της, που εκπροσωπεί ένα μεγάλο ποσοστό γυναικών που ενώ γνωρίζουν επιλέγουν να σιωπούν.
Υπάρχουν γεγονότα στην πραγματική ιστορία της Ιφιγένειας τα οποία επιλέξατε να «αποκρύψετε», επειδή ήταν πέραν των ορίων που μπορεί κανείς ν’ αντέξει, ίσως επειδή προκαλούν την προσωπική του ηθική;
Υπάρχουν κάποια γεγονότα σ’ αυτήν την ιστορία, που πράγματι η Ιφιγένεια ήθελε να κρατήσει φυλαγμένα μέσα στην ψυχή της. Σεβάστηκα την επιθυμία της να μείνουν για πάντα εκεί. Όχι γιατί θα προκαλούσαν την προσωπική ηθική του αναγνώστη. Μόνο γιατί το ήθελε εκείνη. Σ’ αυτό το βιβλίο εύκολα καταλαβαίνει κανείς πως δεν μασήσαμε τα λόγια μας, ούτε κρυφτήκαμε πίσω από το δάκτυλό μας.
Ειδικά στο πρώτο μέρος του βιβλίου, ορισμένες περιγραφές σας είναι άκρως παραστατικές, γεγονός που τις καθιστά μεν ρεαλιστικές, περισσότερο σκληρές δε, απ’ όσο –ίσως- μπορεί ν’ αντέξει ο μέσος αναγνώστης. Είχατε κάποιους ενδοιασμούς, σκεπτόμενη πως πιθανόν να υπήρχαν αναγνώστες που θα ενοχλούνταν από αυτές;
Φυσικά. Κι εγώ και η Ιφιγένεια. Αλλά χαράξαμε ένα δρόμο και μείναμε σταθερές στην πορεία μας. Θα σας εξηγήσω το γιατί με τέσσερις ερωτήσεις. Υπάρχει κάτι πιο απάνθρωπο και πιο σοκαριστικό από μια είδηση με βιασμό παιδιού; Ποιος από μας γνωρίζει τι συμβαίνει όταν η πόρτα κλείνει και ο βιαστής αναλαμβάνει δράση; Υπάρχει πιο τοξική εικόνα από ένα παιδί τη στιγμή που βιάζεται; Άρα, λοιπόν, μπορεί να είναι περισσότερο σκληρό ένα κείμενο από μια άγρια κακοποίηση παιδιού; Πιστεύω πως όχι. Τότε, λοιπόν, προτείνω στον μέσο αναγνώστη να αντέξει. Να το διαβάσει μέχρι τέλους και να ενώσει το θυμό και την οργή του με την κραυγή της Ιφιγένειας. Ίσως ένα παιδί στο διπλανό του διαμέρισμα, ίσως και στο διπλανό του δωμάτιο να ζει τέτοιες σκληρές στιγμές. Η απογυμνωμένη αλήθεια δεν θα τον βλάψει, απλώς θα τον αφυπνίσει. Και αυτό θέλει να πετύχει η «Ιφιγένεια». Υπάρχουν εκεί έξω παιδιά κυρία Παπαδημακοπούλου που αυτή τη στιγμή ζουν στιγμές που ο αναγνώστης θεωρεί πως δεν μπορεί να διαβάσει. Ίσως ανάμεσά τους υπάρχουν παιδικές ψυχές που κακοποιούνται ακόμη χειρότερα από εκείνην της Ιφιγένειας. Η διαστροφή δεν έχει τέλος. Ας κάνουμε μια προσπάθεια όλοι να αντέξουμε και αντί να κλείσουμε τα μάτια σε μια απογυμνωμένη αλήθεια όπως αποδίδεται στην «Ιφιγένεια», να ανασκουμπωθούμε για να βάλουμε τέλος στην τρέλα. Και για να σας μιλήσω για τρέλα προσθέτω το εξής: Αναζητώντας στοιχεία για το βιβλίο βρέθηκα σ’ ένα γραφείο ψυχολόγου. Εγώ πήγα να αναζητήσω απαντήσεις για την παιδεραστία και βρέθηκα αντιμέτωπη μ’ ένα ζευγάρι ηλικιωμένων των οποίων ο γαμπρός κατηγορούνταν για βρεφολαγνία. Και επιλέγω να μη σας μεταφέρω αυτά που άκουσα. Ο δράστης στα 30 και κάτι και το θύμα μηνών και παιδί του! Άρα λοιπόν ας αντέξει ο μέσος αναγνώστης. Όχι μόνο να αντέξει να ανοίξει καλά τα μάτια και τα αυτιά του. Μπορεί να συμβαίνει μέσα στο σπίτι του.
Απ’ ό,τι έχω διαβάσει, ετοιμάζετε ένα νέο μυθιστόρημα το οποίο θα βασίζεται και πάλι σε αληθινή ιστορία. Υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος που προτιμάτε να στηρίζετε την πλοκή των έργων σε πραγματικά γεγονότα, και μέχρι στιγμής, τουλάχιστον, δεν έχετε επιλέξει την καθαρά μυθιστορηματική και μυθοπλαστική οδό;
Νομίζω ότι μια πραγματική ιστορία έχει άλλη οπτική από τον συγγραφέα και σίγουρα έχει και κόσμο που την προτιμά και την αναζητά. Εγώ το θεωρώ πρόκληση. Προτιμώ να αναζητήσω στοιχεία, να καταπιαστώ με ιστορικά γεγονότα που λαμβάνουν χώρα το ίδιο διάστημα που μου αφηγείται ο πρωταγωνιστής, να μπω στη διαδικασία να αποδώσω την ψυχή του στο χαρτί. Στη μυθοπλασία πρωταγωνιστεί η φαντασία στην αληθινή ιστορία ο ίδιος ο πρωταγωνιστής. Όλο αυτό με κάνει να νιώθω κάτι σαν βιβλιοσκηνοθέτης. Μετατρέπω το γραπτό κείμενο σε ταινία. Παρακολουθώ τη ζωή του πρωταγωνιστή μου, στην οθόνη του υπολογιστή μου. Μιλάω μαζί του, γελάω, κλαίω … Επιλέγω μουσική με βάση τα βιώματά του, προσθέτω τους διαλόγους που επιμένω να είναι οι πραγματικοί κι έτσι έχω ένα οπτικό αποτέλεσμα στο μυαλό μου, που νομίζω δεν θα το έχω εάν ακολουθήσω τη μυθοπλαστική οδό. Φυσικά δεν το αποκλείω να συμβεί στο μέλλον. Έχω κάτι στο μυαλό μου αλλά θα πρέπει να κλείσω πρώτα το κεφάλαιο «αληθινή ιστορία».
Πιστεύετε πως για ανθρώπους που έχουν βιώσει τόσο τρομακτικά τραγικές καταστάσεις, υπάρχει πραγματικά ελπίδα να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους, διεκδικώντας το μερίδιο της ευτυχίας που κάποιοι άλλοι τους στέρησαν;
Πάντα υπάρχει ελπίδα. Και όταν ακόμη μείνεις στον πάτο του βαρελιού 40 χρόνια, μπορείς να βγεις στην επιφάνεια και ν’ αναπνεύσεις. Αρκεί να το θέλεις και να διεκδικήσεις τη θέση σου στη ζωή και την κοινωνία. Θέλει δύναμη ψυχής και κίνητρο. Η Ιφιγένεια έχει απίστευτη δύναμη ψυχής και ένα 19χρονο κίνητρο για να το επιχειρήσει. Το γιό της που λατρεύει. Άρα λοιπόν έχει κάθε λόγο να διεκδικήσει το μερίδιο της ευτυχίας που της αναλογεί και σήμερα στα 50 της, δε θα επιτρέψει πιστεύω σε κανέναν να της στερήσει.
Τελικά, τι ήταν αυτό που θέλατε να πείτε στον κόσμο μέσα από την ιστορία της Ιφιγένειας;
Αυτό που θέλω να πω βρίσκεται στο εξώφυλλο του βιβλίου. Θέλω να ενώσω τη φωνή μου με την κραυγή της Ιφιγένειας να σπάσει «Ο κύκλος της σιωπής». Αυτός ο κύκλος δυστυχώς παραμένει ακόμη κλειστός. Θα σπάσει, πρώτον όταν οι μάνες που κάτι έχουν δει, κάτι έχουν ακούσει ή κάτι έχουν υποψιαστεί σταματήσουν να κρατούν το στόμα τους κλειστό. Δεύτερον όταν τα παιδιά που έχουν πέσει θύματα κακοποίησης και κρατούν το «κακό» μυστικό στην ψυχή τους, καταλάβουν πως δεν ευθύνονται αυτά. Ότι υπεύθυνος είναι ο άνθρωπος που τσαλαπατά την ψυχή τους και εκείνος μόνο πρέπει να τιμωρηθεί. Και τρίτον όταν η κοινωνία μάθει πως δεν πρέπει να απορρίπτει ένα κακοποιημένο, ένα διαφορετικό ή ένα άρρωστο παιδί. Όταν, λοιπόν, όλοι μαζί κάνουμε τον κύκλο της σιωπής να χαλαρώσει, τότε θα καταφέρουμε και να τον σπάσουμε.
Το «Ιφιγένεια» -όπως και το επόμενό σας πόνημα, απ’ όσο έχω καταλάβει- είναι ένα καθαρά κοινωνικό, ανθρώπινο μυθιστόρημα. Υπάρχει κάποιο άλλο λογοτεχνικό είδος που σας γοητεύει και με το οποίο να θέλετε ν’ ασχοληθείτε στο μέλλον;
Το αστυνομικό θρίλερ. Είναι ένα συγγραφικό κεφάλαιο με το οποίο προς το παρόν μόνο φλερτάρω. Είναι αυτό το κάτι που σας είπα πιο πάνω ότι έχω στο μυαλό μου.
Ποια είναι τα όνειρά σας, τόσο σε προσωπικό, όσο και σε συγγραφικό επίπεδο;
Τα όνειρά μου γενικά είναι πολύ απλά και ανθρώπινα. Να είμαι καλά με την οικογένειά μου και να συνεχίσω να γράφω.
Την παρουσίαση του βιβλίου "Ιφιγένεια: Ο κύκλος της σιωπής" στο site μας μπορείτε να την βρείτε στο παρακάτω link:
Αναρτήσεις
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου