Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Στην πιο άγρια και απομονωμένη κομητεία του βασιλείου, δύο πολυθρόνες εξουσίας καθορίζουν τις ζωές τριών γενεών αρχόντων της οικογένειας των Δράκων: του Μάξιμου, του Βάλτεμαρ και του Ματτία, τόσο διαφορετικών μα συνάμα τόσο όμοιων χαρακτήρων. Και δίπλα τους οι γυναίκες τους, άλλοτε ως απόλυτες αρχόντισσες και άλλοτε ως σκιές, κινούν τα νήματα των πράξεων των συζύγων τους.
Εξουσία, έρωτες, αγάπη, πάθη, ίντριγκες, προδοσίες μίση, δολοπλοκίες, εμπορικές φιλοδοξίες, πολιτικές συμφωνίες, πόλεμοι, βασανιστήρια, δολοφονίες γράφουν την ιστορία τους στο απροσπέλαστο κάστρο των Δράκων με τα καλά κρυμμένα μυστικά, χτισμένο στο πιο δύσβατο σημείο του απέραντου πυκνού δάσους. Κι εκεί, στην καρδιά αυτού του δάσους, κρύβεται ένα μυθικό πλάσμα που παρακολουθεί τα πάντα, μα επεμβαίνει μόνο όταν απειλείται η γη του.
Ένα φανταστικό οδοιπορικό που ξεκινά από τον παγωμένο Βορρά και φτάνει μέχρι τη Βενετία και τη Γένουα του 16ου αιώνα, μεταφέροντας τη μαγεία από το παραμύθι στην πραγματικότητα. Γιατί ακόμη και σήμερα υπάρχει μαγεία. Ποιος είναι εκείνος που θα εμποδίσει το μεγάλο παιδί που κρύβουμε μέσα μας να αναζητά την παραμυθοχώρα του; Ποιος είπε πως οι άνθρωποι έπαψαν να ρομαντικοί; Ή μήπως στις σκληρές εποχές που διανύουμε δεν έχουμε όλοι ανάγκη από ένα παραμύθι, που θα μας θυμίσει τη χαμένη μας αθωότητα; Μια φορά κι έναν καιρό… Πίσω από κάθε παραμύθι κρύβεται μια αλήθεια. Και πίσω από μια αλήθεια, η πραγματική ζωή.

Προσωπική άποψη:
Ήρθε η ώρα, και για μένα, να σχολιάσω το νέο βιβλίο της Χρυσηίδας Δημουλίδου, δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του τελευταίου της πονήματος, "Οι δαίμονες δεν έχουν όνομα", που σε προσωπικό επίπεδο δεν είχα ευχαριστηθεί όσο θα μπορούσα, λόγω του ότι ενόχλησε σε αρκετά σημεία τη γονεϊκή μου ηθική, αν μπορώ να την χαρακτηρίσω έτσι.  Φέτος, λοιπόν, επιστρέφει μ' ένα βιβλίο πολύ διαφορετικό απ' ό,τι μας έχει συνηθίσει έως σήμερα, έξω από τα τετριμμένα και τα "αυστηρά" στεγανά της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας, γεγονός που με χαροποιεί ευχάριστα -και που ελπίζω ν' αποτελέσει παράδειγμα και να δώσει στο αναγνωστικό κοινό να καταλάβει πως ο κάθε δημιουργός μπορεί να γράφει ό,τι θέλει, ή τουλάχιστον αυτό θα έπρεπε να κάνει, χωρίς να είναι δέσμιος ταμπελών που άλλοι του φόρεσαν και δεν τον αφήνουν να βγάλει από πάνω του για να μην τους χαλάσει τις αναγνωστικές τους συνήθειες.

Βρισκόμαστε σ' ένα ονειρικό βασίλειο, το οποίο κυβερνά η οικογένεια των Δράκων, με την εξουσία να περνά από γενιά σε γενιά. Τρεις οι γιοι της οικογένειας. Ο Μάξιμος, ο Βάλτεμαρ και ο Ματτίας. Τόσο διαφορετικοί, μα και τόσο όμοιοι μεταξύ τους, κυβερνούν τον τόπο τους έχοντας πάντα στο πλευρό τους τις συζύγους τους. Γυναίκες που άλλοτε βγαίνουν δυναμικά μπροστά και κάνουν αισθητή της παρουσία τους, και άλλοτε μένουν στα μετόπισθεν, κρυμμένες σκιές, συνεχίζοντας να παίζουν τον δικό τους ρόλο στις εκάστοτε εξελίξεις, έστω κι όχι στα φανερά. Και κάπου εκεί, ανάμεσα στο καθήκον και στα πρέπει, υποβόσκουν οι προσωπικές φιλοδοξίες και τα θέλω, εκείνα που μπορούν να καθορίσουν την ύπαρξή σου και το πεπρωμένο σου. Εκείνα που μπορούν να σε οδηγήσουν είτε στα σωστά, είτε στα λάθος μονοπάτια. Τα μονοπάτια εκείνα που μόνο αν διαβείς με τόλμη και θάρρος μπορεί να φτάσεις στο τέρμα τους. Και, άραγε, αυτό που θα συναντήσεις, είναι αυτό που θα περίμενες;

Το πρώτο πράγμα στο οποίο θα ήθελα ν' αναφερθώ, όσον αφορά το βιβλίο, δεν είναι άλλο από την κοσμοπλασία αυτού την οποία θεωρώ εξαιρετική. Έχοντας χρησιμοποιήσει μια πραγματιστική βάση, κι ένα υπαρκτό, σε κάποιο βαθμό, άξονα, η κυρία Δημουλίδου δημιουργεί έναν κόσμο -ή καλύτερα, ένα Σύμπαν- ολότελα δικό της, που μοιάζει βγαλμένος από παραμύθια μιας άλλης εποχής, εμποτισμένος, παρ' όλα ταύτα, με πολλά σύγχρονα στοιχεία που το καθιστούν ζωντανό και φρέσκο. Και παρά που τα στοιχεία του φανταστικού είναι αρκετά, δεν υπερτερούν στην ουσία των πραγμάτων, με το ρεαλιστικό στοιχείο να υπερτερεί όλων, δίνοντας μια αληθοφανή διάσταση στο όλο εγχείρημα, όχι μόνο αφηγηματικά, αλλά και τοπογραφικά. Σε αυτό, φυσικά, συμβάλλουν οι ζωντανές και παραστατικές περιγραφές των πάντων, χωρίς όμως αυτές να γίνονται γλαφυρές υπέρ του δέοντος.

Από 'κει κι έπειτα, ιδιαίτερα καλή είναι και το δραματουργικό σκέλος της αφήγησης, με δυνατούς και βαθιά συναισθηματικούς διαλόγους, κατά συνθήκη, χωρίς αυτοί να είναι υπερβολικά πομπώδεις παραπέμποντας σε κάτι άλλο. Η πλοκή ρέει μ' έναν αρκετά σταθερό ρυθμό, έχοντας, φυσικά, τα σημεία της κορύφωσή της ανά περιόδους, ενώ βλέπουμε και μια σημαντική εξέλιξη των χαρακτήρων, συναισθηματικά, πνευματικά και ηθικά, όσο αυτή προχωράει κι εξελίσσεται. Η μοναδική μου ένταση βρίσκεται στο ότι, ίσως, έπρεπε το βιβλίο να μην είναι ένα και τόσο ογκώδες, αλλά δύο ξεχωριστά. Αυτό θα έδινε τη δυνατότητα, τόσο στην ιστορία όσο και στους χαρακτήρες αυτής, ν' αναπνεύσουν πιο ελεύθερα. Από τη μέση του βιβλίου και μετά, υπήρξαν στιγμές που ένιωσα πως υπήρξε σύμπτυξη του κειμένου απλά και μόνο γιατί έπρεπε να περιοριστεί ο όγκος.

Αν και δεν μου φαίνεται πολλές φορές, καθότι αρκετά κυνική στην καθημερινότητά μου, είμαι ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο κορίτσι και συγκινούμαι πολύ εύκολα. Το συγκεκριμένο βιβλίο, λοιπόν, άγγιξε πολλές φορές, και σε αρκετά σημεία, τις πιο ευαίσθητες χορδές μου, βγάζοντας στην επιφάνεια τον πιο ρομαντικό μου εαυτό. Άλλωστε, μιλάμε για ένα παραμύθι ενηλίκων και η κυρία Δημουλίδου απέδειξε πως μπορεί να το χειριστεί και ν' αντεπεξέλθει, ξυπνώντας το παιδί μέσα μας. Στο κάτω-κάτω, έχει γράψει πολλά παιδικά βιβλία στη μέχρι τώρα συγγραφική της καριέρα, οπότε, γιατί να μην απευθυνθεί με κάτι ανάλογο και σ' ένα πιο ενήλικο κοινό; Είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι, όλοι κρύβουμε ένα παιδί μέσα μας, και όταν μας προσφέρεται μια ιστορία με έρωτα, δράση, δράμα, δολοπλοκίες, προδοσίες και παιχνίδια εξουσίας, ε... πώς μπορούμε ν' αντισταθούμε;
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Δημουλίδου Χρυσηίδα
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ελληνική Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2018
Αρ. σελίδων: 720
ISBN: 978-618-01-2510-8