Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Ο χρόνος μετράει αντίστροφα. Ο σερ Ρίτσαρντ Κένγουορθι έχει λιγότερο από έναν μήνα για να βρει την ιδανική γυναίκα. Ξέρει ότι δεν μπορεί να έχει απαιτήσεις και να είναι επιλεκτικός, αλλά, κάθε φορά που βλέπει την Άιρις Σμάιθι-Σμιθ να κρύβεται πίσω από το τσέλο της, η καρδιά του χάνει τους παλμούς της.
Η Άιρις. Το κορίτσι εκείνο που δεν θα προσέξεις με την πρώτη –ή δεύτερη– ματιά. Κάτι σιγοβράζει, όμως, κάτω από την επιφάνεια και η επίδραση που του ασκεί είναι μοναδική.
Η Άιρις Σμάιθι-Σμιθ έχει συνηθίσει να την υποτιμούν. Με τα ανοιχτόχρωμα μαλλιά της, το διακριτικό και πονηρό χιούμορ της, τείνει να βρίσκεται στο παρασκήνιο κι εκείνος την προτιμά έτσι.
Μόλις, όμως, ο Ρίτσαρντ Κένγουορθι της δείχνει το ενδιαφέρον του, εκείνη είναι καχύποπτη. Φλερτάρει, δίνει την εντύπωση ενός ερωτευμένου άντρα, αλλά η Άιρις κρατάει γερά τις άμυνές της.
Όταν η πρόταση γάμου μετατρέπεται σε συμβιβασμό, γεννιούνται ερωτηματικά και αμφιβολίες. Κι ενώ η καρδιά της είναι έτοιμη να παραδοθεί, είναι πλέον βέβαιη πως ένα μεγάλο μυστικό κρύβεται από πίσω.
Κι αν αποκαλυφθεί; Θα είναι η αγάπη τους τόσο δυνατή ώστε να συγχωρέσει τα πάντα;

Προσωπική άποψη:
Τέταρτο και τελευταίο βιβλίο της σειράς "Μουσική βραδιά", το "Η σονάτα της ευτυχίας" ήρθε όχι απλά για να ολοκληρώσει την τετραλογία μιας αγαπημένης συγγραφέως, αλλά και για να διχάσει το αναγνωστικό κοινό. Ο βασικός λόγος γι' αυτό δεν είναι άλλος από τον πρωταγωνιστή της, Ρίτσαρντ, τα κίνητρα του οποίου προβλημάτισαν, αλλά και το γεγονός πως η συγγραφέας έχει διαφοροποιηθεί αρκετά στο βιβλίο αυτό, τόσο αφηγηματικά όσο και ως προς την προσέγγιση της ιστορίας συνολικά, συγκριτικά πάντα με τα προηγούμενα βιβλία της σειράς. Τι ισχύει, όμως, τελικά; Η αλήθεια, όπως γίνεται συνήθως, βρίσκεται κάπου στη μέση.

Αν κάτι δεν έχει στα σίγουρα στη διάθεσή του ο σερ Ρίτσαρντ Κένγουορθι, αυτό είναι χρόνος. Μέσα σε έναν μόλις μήνα πρέπει να έχει βρει τη γυναίκα που θα παντρευτεί, ξέροντας πως δεν έχει το περιθώριο να έχει απαιτήσεις -αλλά ούτε και να δώσει εξηγήσεις. Η Άιρις Σμάιθι-Σμιθ είναι από τα κορίτσια εκείνα που δεν θα έλεγες πως θα πρόσεχε κανείς εύκολα, αλλά που αν τελικά το βλέμμα σου πέσει πάνω της, έχει κάτι που δεν μπορεί παρά να σε μαγνητίσει. Τουλάχιστον, αυτό ισχύει για τον Ρίτσαρντ ο οποίος δεν διστάζει να προσεγγίσει την Άιρις και να την φλερτάρει, με την ίδια να διατηρεί τις επιφυλάξεις της, επειδή έτσι την έμαθε ο κόσμος να κάνει. Όμως δεν θ' αργήσει να δεχτεί την πρόταση γάμου που της κάνει και παρά τις προσδοκίες της, τα πράγματα εξελίσσονται πολύ διαφορετικά απ' όσο περίμενε. Ο Ρίτσαρντ κρατάει τις αποστάσεις του από εκείνη, που έχει αρχίσει να τον ερωτεύεται, και, όπως φαίνεται, ένα καλά κρυμμένο μυστικό.

Δεν μπορώ, σε καμία περίπτωση, να διαφωνήσω με όσους υποστηρίζουν πως ο Ρίτσαρντ είναι ένας απατεώνας που εκμεταλλεύτηκε μια συνθήκη κι έμπλεξε έναν αθώο άνθρωπο σε μια κατάσταση με την οποία όχι μόνο δεν είχε απολύτως καμία σχέση, αλλά που δεν γνώριζε καν την ύπαρξή της. Από την άλλη, βέβαια, αν δεν υπήρχε αυτή η κατάσταση στο παρασκήνιο, δεν θα μπορούσε να υπάρξει δράμα, και αυτό να συντηρηθεί, στο προσκήνιο. Επί της ουσίας, η ιστορία πίσω από την ρομαντική μας ιστορία στηρίζει τη δεύτερη και της δίνει λόγο ύπαρξης. Και μπορεί ο σκοπός να μην αγιάζει πάντα τα μέσα, αλλά οι ίδιοι οι άνθρωποι δεν είμαστε άγιοι κι αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να το ξεχνάμε, κι αυτή νομίζω πως είναι και η κύρια σκέψη της Quinn πάνω στην οποία στηρίζει την αφήγησή της. 

Από 'κει κι έπειτα, το βιβλίο σαφέστατα ξεκινάει με μια διαφορετική διάθεση κι αισθητική απ' αυτή που προκύπτει στη συνέχεια, κάνοντας το βιβλίο αυτό να έχει δύο διαφορετικές ταυτότητες, αλλά θεωρώ πως η συγγραφέας έχει καταφέρει να τις υποστηρίξει και τις δύο αρκετά καλά, ισορροπώντας ανάμεσα στο χιούμορ του πρώτου μέρους και του δράματος του δεύτερου, οδηγώντας μας στο "ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα", χωρίς να εξιδανικεύει ανθρώπους και καταστάσεις, αλλά αφήνοντάς τους να πορευτούν, να κάνουν λάθη, να μετανοήσουν και τελικά να διεκδικήσουν μια συγχώρεση που άσχετα απ' το αν την αξίζουν ή όχι -αυτό άλλωστε δεν θα το κρίνουμε εμείς-, έχουν κάθε δικαίωμα να παλέψουν για να την κερδίσουν.

Συνολικά, το "Η σονάτα της ευτυχίας" είναι ένα ευκολοδιάβαστο βιβλίο, με τις ευχάριστες και τις λιγότερο ευχάριστες στιγμές του, που μπορεί, λόγω των συνθηκών του σήμερα, να περιέχει κάποιες στιγμές που ίσως να κάνουν ορισμένους να δυσανασχετήσουν ή ακόμα και να θυμώσουν, αλλά που πραγματεύεται με ιδιαίτερο ρεαλισμό την αλήθεια του, που ακόμα κι αν δεν μας αρέσει αποτελεί μέρος μιας πραγματικότητας που θα μπορούσε να υπάρξει, ή και που υπάρχει κατά περιπτώσεις, ακόμα κι αν δεν θα θέλαμε ποτέ να γίνουμε μέρος αυτής. Ωστόσο, στο τέλος, αυτό που σου μένει είναι μια γλυκιά αίσθηση λύτρωσης, που μόνο μέσα από την τρυφερότητα, την παραδοχή των λαθών μας και της πραγματικής αγάπης μπορείς να βιώσεις.
Βαθμολογία 8,5/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Julia Quinn
Μεταφραστής: Αργυροκαστρίτη Ανδριάννα
Εκδόσεις: Elxis
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2021
Αρ. σελίδων: 400
ISBN: 978-618-5543-39-6