Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Theo Faron, πρώην ακτιβιστής και νυν υπάλληλος γραφείου, ζει στη βίαιο, αποτρόπαιο και σκοτεινό Λονδίνο του 2027. Όλος ο κόσμος έχει καταστραφεί απ’ τον πόλεμο και την αναρχία κι όλοι οι επιζώντες μεταναστεύουν στο παρακμιακό υπό τον στρατιωτικό νόμο Λονδίνο.
Επιπλέον, από το 2009, όλες οι γυναίκες του πλανήτη είναι στείρες και το ανθρώπινο είδος οδεύει προς την εξαφάνιση. Όταν ο νεότερος άνθρωπος του κόσμου δολοφονείται σε ηλικία 18 ετών, το μέλλον φαντάζει ακόμα πιο δυσοίωνο.
Ο Theo απαγάγετε από μια τρομοκρατική οργάνωση που προασπίζεται τα δικαιώματα των μεταναστών. Αρχηγός της οργάνωσης είναι η Julian Taylor, πρώην ερωμένη του Theo, με την οποία απέκτησαν ένα παιδί.
Εκείνη θα τον πληρώσει αδρά, προκειμένου ν’ αναλάβει και πάλι δράση συνοδεύοντας την Kee, μια νεαρή λαθρομετανάστρια, μοναδική έγκυο σε όλο τον πλανήτη, προς την ελευθερία, παραδίδοντάς την σε μία μυστική επιστημονική ομάδα που μελετά τη σωτηρία του ανθρώπινου γένους.

Προσωπική άποψη:
Η αλήθεια είναι βλέποντας την ταινία μου δημιουργήθηκαν αμφίρροπα συναισθήματα. Μέχρι το πρώτο 45λεπτο το εργάκι ήταν ενδιαφέρον και “τσούλαγε” καλά. Μετά όμως… το χάος! Κατάλαβα γιατί όσοι το είχαν δει σινεμά με απέτρεπαν απ’ το να πάω να το δω. Το επόμενο 45λεπτο ήταν βαρύ κι αργό. Ο Alfonso Cuaron (ο οποίος με το "Ο Harry Potter κι ο αιχμάλωτος του Αζκαμπάν" με είχε ενθουσιάσει), σκηνοθετεί τη μεταφορά του φουτουριστικού θρίλερ που έγραψε η P.D. James το 1993. Τοποθετημένο στο 2027, στο όχι και τόσο μακρινό μάλλον, η ταινία παρουσιάζει μια Βρετανία σε σύγκρουση. Σύγκρουση μεταξύ του κυβερνητικού στρατού και των αναρχικών επαναστατών. Βρώμικη, σκοτεινή κι επικίνδυνη, στο κλίμα ακριβώς που είχε οραματιστεί η συγγραφέας.

Βέβαια, ο σκηνοθέτης δεν κάνει ξεκάθαρο το πως έφτασε η ανθρωπότητα σε αυτό το τέλμα ή ποια είναι η αιτία της στειρότητας των γυναικών. Υπάρχουν κάποια υπονοούμενα, όπως η μόλυνση και τα γενετικά πειράματα, αλλά χωρίς τίποτα να γίνεται ξεκάθαρο. Πιο πολύ σε αφήνει να εικάζεις πως το μέλλον που παρουσιάζεται είναι η τιμωρία της ανθρωπότητας για τον εκφυλισμό του περιβάλλοντος και της φύσης.

Σκηνοθετικά η ταινία είναι ή του ύψους ή του βάθους. Όπως ήδη προανέφερα, το πρώτο μισό της ταινίας είναι ιδιαίτερα καλό, με γρήγορη πλοκή κι ενδιαφέρουσα εξέλιξη. Από ‘κει κι έπειτα... το σκέφτεσαι! Να κάτσω να δω που θέλει να το πάει, ή καλύτερα να πάω να φάω κανένα παγωτό μιας και το σηκώνει ο καιρός; Εγώ έκανα το πρώτο, αλλά παρ’ όλα ταύτα πήγα μετά για ένα καφεδάκι να συνέλθω. Αργό και κουραστικό... Έλεγα “κοιλίτσα είναι, θα περάσει”, αλλά που... Ειδικά οι σκηνές δράσεις μέσα στην πρωτοτυπία. Λες κι είχαν κάνει copy-paste από ταινία με θέμα το Βιετνάμ.

Αν κι ταινία ασχολείται με ένα ιδιαίτερα λεπτό κι ευαίσθητο θέμα, το οποίο αρχικά καταφέρνει να σε αγγίξει, στην πορεία κάπου το χάνει. Η αλήθεια είναι ότι ο σκηνοθέτης δυσκολεύεται να μεταδώσει πλήρως το κοινωνικό, πολιτικό και θρησκευτικό πλαίσιο. Αφήνει άπλετα ερωτήματα να αιωρούνται από την αρχή μέχρι το τέλος και δυστυχώς δεν καταφέρνει να εμβαθύνει στη φιλοσοφική σκέψη της ταινίας.

Άξιος συγχαρητηρίων είναι πάντως ο διευθυντής φωτογραφίας, ο οποίος κατάφερε να μεταδώσει στο έπακρο όλη αυτή τη σκοτεινή και παρακμιακή ατμόσφαιρα. Σίγουρα το περιβάλλον που έχει δημιουργηθεί επηρεάζει την ψυχολογία σου στο 100%. Ίσως και γι’ αυτό η ταινία να κέρδισε το βραβείο φωτογραφίας στο φεστιβάλ Βενετίας.Ο Clive Owen, ως αντι-ήρωας, κάνει ο κακομοίρης ότι μπορεί, στέκοντας παλικαρίσια στις προσταγές του ρόλου και πάνω απ’ όλα κρατώντας το ρόλο του προσγειωμένο στο έδαφος, αποφεύγοντας να μπει στο τρυπάκι μιας ψευτο-ηρωικής ερμηνείας.

Ο Michael Caine φοβερός, όπως πάντα άλλωστε (αν και γενικά επιλέγει να παίζει σε ψιλοκουλτουριάρικες ταινίες), έστω και στο μικρό του μεν, καταλυτικό του δε, ρόλο, δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας, προσδίδοντας άλλη χάρη στο όλο εγχείρημα. Ας μου εξηγήσει όμως κάποιος γιατί η Julianne Moore, εμφανίζεται ως δεύτερο όνομα, όταν μόλις και μετά βίας καταφέρνει να παίξει κάποιο ρόλο. Εξαιρετική ηθοποιός, αλλά η πολιτική που ακολουθούν οι εταιρίες παραγωγής προκειμένου να προσελκύσουν κόσμο στους κινηματογράφους, πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει και να μη μας δουλεύουν μες τα μούτρα μας.

Σκεπτόμενη περιπέτεια, με μηνύματα και σκέψεις για το μέλλον που είναι άξια προσοχής και προβληματισμού, αξιοπρεπείς ερμηνείες, καλή ατμόσφαιρα, αλλά τα καλά τελειώνουν κάπου εδώ. Μεγαλύτερο απ’ όσο ίσως έπρεπε, με κενά κι όχι τόσο ψάξιμο όσο χρειαζόταν. Τι να σας πω ρε παιδιά... Βαρύ, πολύ βαρύ! Με το ζόρι παίρνει τη βάση συνολικά. Αν σας αρέσουν οι ανάλαφρες ταινίες κι είναι καθημερινή προτιμήστε να δείτε “Παρά πέντε” ή “Θα βρεις το δάσκαλό σου” κι αν είναι Σαββατοκύριακο “Deal” ή “Πιο πολύ την Κυριακή” (εκτός αν έχετε τάσεις αυτοκτονίας). Αν πάλι σας αρέσουν οι πιο... ας το πούμε, κουλτουριάρικες ταινίες, τι να σας πω... Δοκιμάστε το!
Βαθμολογία 6,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Τα Παιδιά των Ανθρώπων
Είδος: Φαντασίας
Σκηνοθέτης: Alfonso Cuaron
Πρωταγωνιστές: Clive Owen, Julianne Moore, Michael Caine, Chiwetel Ejiofor, Charlie Hunnam
Παραγωγή: 2006
Διάρκεια: 110’

Επίσημο site: 
http://www.childrenofmen.net/