Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η ιστορία του Μέγα Αλέξανδρου μέσα απ’ τα μάτια του Oliver Stone. Η ζωή του απ’ τα παιδικά του χρόνια μέχρι τον θάνατό του. Η άνοδος και η πτώση μιας ολόκληρης αυτοκρατορίας.

Προσωπική άποψη:
Μεγάλη αναμονή και προσμονή επικρατούσε πριν μερικά χρόνια στο κινηματογραφικό στερέωμα. Όλοι περίμεναν με αγωνία τη μεταφορά στη μεγάλη οθόνη του βίου του μεγαλύτερου στρατηλάτη όλων των εποχών, του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Το αποτέλεσμα...; Απογοητευτικό! Η ταινία είναι ένα αφηγηματικό ταξίδι στη ζωή του Μέγα Αλέξανδρου μέσα απ’ την οπτική του Πτολεμαίου, συντρόφου του στη μεγάλη εκστρατεία για την κατάκτηση του κόσμου. Στάσεις σε σημεία σταθμούς της ζωής του από την παιδική του ηλικία μέχρι την ολοκλήρωση του ονείρου. Κι απ’ την ολοκλήρωση αυτού του ονείρου στην πτώση μιας μεγάλης αυτοκρατορίας.

Ο Oliver Stone σε πολλά σημεία της σκηνοθεσίας του χρησιμοποιεί συμβολισμούς. Δίνει βάση, όχι στην ιστορία σαν ιστορία, αλλά στην ιστορία που παραλλάχτηκε με έναν απαράδεκτο τρόπο σ’ ένα σενάριο. Μύθοι, ήθη κι έθιμα, μπλέκονται σ’ ένα κουβάρι, δίνοντας παρά την ανακρίβειά τους σε πολλά σημεία, σκηνές και καλογυρισμένα πλάνα που αν μη τι άλλο είναι εντυπωσιακά. Άλλωστε η σκηνοθεσία του Stone είναι αδιαμφισβήτητα ατού και σε συνδυασμό με τη φωτογραφία λειτουργικότατη.

Οι δύο μεγάλες σκηνές μαχών είναι απείρως εντυπωσιακές (αν υποθέσουμε ότι κρατάει από κανένα 20λεπτο η κάθε μία). Ιδιαίτερα στη μάχη των Γαυγαμήλων, κάνοντας χρήση υπότιτλων που παρουσιάζουν τα σημεία της μάχης, ο θεατής όχι μόνο δεν αποσπάται, αλλά κατανοεί σε βάθος την τακτική της μάχης και γίνεται ένα με τους υπόλοιπους πολεμιστές και χάνεται στη σκόνη που σηκώνουν οι οπλές. Όσο για τη δεύτερη μάχη, στην Ινδία, εντελώς διαφορετική, εντυπωσιακή στο μάτι ως προς τις εικόνες και τα χρώματα, αλλά κουραστική και θορυβώδης υπέρ του δέοντος. Εδώ δεν υπάρχει σχέδιο, απλά άνθρωποι που σφάζονται. Ο θάνατος και το αίμα κυριαρχούν και το όνειρο έχει χαθεί.

Σεναριακά απλό, προφανώς αποσκοπώντας να μην πέσουν στη λούμπα της παραλλαγής της ιστορίας. Κάτι τέτοιο όμως δεν επιτυγχάνεται αφού οι ιστορικές ανακρίβειες φτάνουν σε σημείο να είναι προκλητικές. Έχουμε να κάνουμε κυρίως μ’ ένα παιχνίδι συναισθημάτων που πηγάζουν από τους ήρωες. Δηλαδή μια τρελή, νευρασθενική και καρακολλημένη με το γιο της Ολυμπιάδα, έναν γλοιώδη και μέθυσο Φίλιππο, έναν αλαζόνα Αλέξανδρο κι όχι οραματιστή που η εξουσία σιγά-σιγά τον οδηγεί στα όρια της τρέλας. Το μόνο καλό μέσα σ’ όλα αυτά; Οι τολμηροί και συνάμα προκλητικοί διάλογοι.

Τα κοστούμια και τα σκηνικά, άκρως μελετημένα και προσεγμένα. Διαφορετικές πόλεις με ξεχωριστή ατμόσφαιρα. Ποικίλες φυλές με διακριτά τα στοιχεία της διαφορετικότητας. Μεγαλύτερη έμφαση δίνεται στο στήσιμο της Βαβυλωνίας. Εντυπωσιακή και μεγαλοπρεπής, συμβολίζει τον πλούτο και τη δύναμη, αφού είναι η πόλη που ο Αλέξανδρος νιώθει πραγματικά σαν σπίτι του. Η μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου μελωδική, στα υψηλά επίπεδα που μας έχει συνηθίσει. Πλημμυρίζει με τις νότες του κάθε εικόνα, κάθε σκηνή, με μια πληθώρα μουσικών θεμάτων, ιδανικά γραμμένες για κάθε τόπο και χρόνο. Δυναμική, ατμοσφαιρική, συγκινητική, δουλεύει θαυμάσια με την εικόνα και δεν κουράζει.

Ο Colin Farrell στο ρόλο του Αλέξανδρου, έτσι όπως τουλάχιστον ο χαρακτήρας του παρουσιάζεται μέσω του σεναρίου, αποτελεί σίγουρα έκπληξη. Ίσως εμφανισιακά να μην ήταν η καλύτερη δυνατή επιλογή, όχι ότι έχω κάποιον άλλο στο μυαλό μου, αλλά ερμηνευτικά είναι αρκετά καλός, αν και το σενάριο τον έχει κολλημένο σε ενοχλητικό βαθμό σε έναν αλαζονικό και παιδιάστικο χαρακτήρα. Η Jolie κι ο Kilmer, στους ρόλους της Ολυμπιάδας και του Φιλίππου αντίστοιχα, είναι υπερβολικοί πάνω απ’ τα όρια. Θα τολμούσα να πω ότι μέσα σ’ αυτή τη υπερβολή είναι ρηχοί και σκοτεινοί παραπάνω απ’ όσο θα έπρεπε. Σε μια προσπάθεια σεναριακής ευρεσιτεχνίας, ο Anthony Hopkins, αποτελεί τον αφηγητή της ιστορίας, ο οποίος παρά που ψάχνει τα κίνητρα που οδήγησαν τις πράξεις του Αλέξανδρου στα πλαίσια του στοχασμού, αν και βοηθάει την πλοκή της ταινίας, αντί να δώσει λύση στα ερωτήματα δημιουργεί περισσότερα, περνάει απαρατήρητος. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες, μοιάζουν απλά καρικατούρες, αφού ο συνδυασμός δεν πείθει κι οι προθέσεις τους δεν είναι ξεκάθαρες, προσδίδοντας ένα κλίμα σκοταδισμού και υποψιών στην ταινία.

Συνολικά η ταινία αποτελεί μια αξιοπρεπή αποτυχία, ενώ θα μπορούσε ν’ αποτελεί ένα θριαμβευτικό έπος. Βασίζεται πιο πολύ στο μύθο παρά στην πραγματικότητα κάτι που εμάς τους Έλληνες τουλάχιστον προκαλεί θυμό κι απογοήτευση. Εντυπωσιακές εικόνες και δυναμική σκηνοθεσία, είναι τα μόνα που δεν οδηγούν στον όλεθρο. Ερμηνείες κάτω του μετρίου, παραπληροφόρηση, ανεξέλεγχτη πλοκή και υπερβολικά μεγάλη διάρκεια, που προσωπικά με έκαναν να χτυπάω το κεφάλι μου που το είχα δει σινεμά και με κούρασαν όσο δεν πάει. Το μόνο σίγουρο... αν δεν το έχετε δει και να μην το δείτε δε χάνετε τίποτα.
Βαθμολογία 4/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Αλέξανδρος
Είδος: Ιστορική
Σκηνοθέτης: Oliver Stone
Πρωταγωνιστές: Colin Farrell, Rosario Dawson, Anthony Hopkins, Angelina Jolie, Val Kilmer, Jared Leto, Jonathan Rhys-Meyers
Μουσική: Βαγγέλης Παπαθανασίου
Παραγωγή: 2004
Διάρκεια: 176’

Επίσημο site:
http://alexanderthemovie.warnerbros.com/