Συνοπτική περίληψη του έργου:
Στη δεκαετία του ’50, ένας αξιολύπητος ντετέκτιβ, ο Harry Angel, αναλαμβάνει να βρει τον εξαφανισμένο τραγουδιστή Johnny Favorite για λογαριασμό ενός μυστηριώδους ανθρώπου με το όνομα Louis Cyphre.
Οι έρευνες θα τον οδηγήσουν στη Νέα Ορλεάνη, όπου θα μπλεχτεί σε μια σειρά από φόνους, ενώ εφιαλτικές εικόνες από το παρελθόν τον προειδοποιούν για το ότι η ανακάλυψη της αλήθειας σχετίζεται με την ανακάλυψη της πραγματικής του ταυτότητας.

Προσωπική άποψη:
Βλέποντας ταινίες σαν κι αυτή συνειδητοποιώ ότι το Hollywood τη δεκαετία του ’80 προσέφερε εξαιρετικές παραγωγές κι αξιοθαύμαστα μεταφυσικά θρίλερ. Ο μύθος του Faust συνδυάζεται άψογα με την ατμοσφαιρική νουάρ διάθεση και το αποτέλεσμα καταφέρνει να σε συνεπάρει.

Πρόκειται για μια ταινία όπου η θρησκεία αποτελεί τον κεντρικό πυρήνα γύρω απ’ τον οποίο εξελίσσεται η ιστορία. Αρχικά αυτό γίνεται εμφανές με τη χρήση διάφορων λογοπαίγνιων με μεγαλύτερο απ’ όλα τα ονόματα των πρωταγωνιστών. Το επίθετο Angel που παραπέμπει στους αγγέλους, στην πραγματικότητα έχει μάλλον ειρωνική διάθεση. Ιδιαίτερη σημασία αξίζει να δοθεί στην φράση του De Niro ότι “υπάρχει επαρκής θρησκεία στον κόσμο ώστε να προκαλέσει μίσος, αλλά όχι τόση ώστε να δημιουργηθεί αγάπη”. Μήπως αυτό είναι μια αλήθεια που θα έπρεπε να μας προβληματίζει;

Θα πρέπει βέβαια να τονίσω ότι παρά τη μεταφυσική διάθεση της ταινίας δεν είναι λίγες οι σκηνές όπου η χρήση ωμής βίας σοκάρει. Αλλά όταν έχουμε να κάνουμε με την παρουσίαση λαών που πιστεύουν στη θρησκεία των βουντού και κατά συνέπεια έχουμε την προβολή όλης της τελετουργίας της, αυτό είναι μάλλον αναμενόμενο. Ο Alan Parker αποτέλεσε έναν απ’ τους πιο αξιόλογους σκηνοθέτες της γενιάς του έχοντας πασίγνωστες κι αγαπημένες ταινίες στο ενεργητικό του όπως τα “Midnight Express”, “Fame” και “Mississippi Burning”. Η σκηνοθεσία του είναι ιδιαίτερα ατμοσφαιρική, με πλάνα που παίζουν απ’ το πρώτο λεπτό μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, δημιουργώντας ένα κλίμα σκοτεινό και μυστηριώδες που βάζει τον θεατή άμεσα στο κλίμα της ταινίας.

Πέραν όμως της πολύ καλής σκηνοθεσίας, αρκετούς πόντους στην σκοτεινή ατμόσφαιρα της ταινίας προσθέτει η φωτογραφία του Michael Seresin, όπου χωρίς υπερβολές θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εξαιρετική. Πέραν τις τρομακτικής ατμόσφαιρας, καταφέρνει την θαυμάσια ανασύσταση της εποχής εκείνης. Κι όπως σ’ όλες τις ταινίες τρόμου, έτσι κι εδώ καταλυτικό ρόλο παίζει η μουσική. Πιστή στο κλίμα και την κουλτούρα της εποχής όπου εξελίσσεται το έργο, υποβλητική και καθηλωτική συνδυάζοντας τη rhythm ‘n’ blues με τη jazz. Χαρακτηριστικός ο χτύπος της καρδιάς, όπου όσοι τα έχουν δει να θυμούνται κι απ’ το “Εξπρές Του Μεσονυκτίου”.

Ο Mickey Rourke, ίσως στον καλύτερο και τελευταίο αξιόλογο ρόλο της καριέρας του. Υποδύεται το ρόλο του μεστά και με πάθος και φυσιογνωμικά φαίνεται να ταιριάζει με τα αντισυμβατικά χαρακτηριστικά του αντιήρωα που ενσαρκώνει. Με έναν άνθρωπο που εκεί που προσπαθεί να ξανασταθεί στα πόδια του, καταλήγει να βυθίζεται στην κόλαση όλο και περισσότερο. Για τον Robert De Niro τι θα μπορούσε να πει κανείς. Είναι ένας απ’ τους καλύτερους ηθοποιούς όλων των εποχών και μέσα απ’ αυτή την εξαιρετική του ερμηνεία το αποδεικνύει για άλλη μια φορά. Δαιμονικός... Ένα του και μόνο βλέμμα είναι αρκετό για να εκφοβίσει τον θεατή και να τον καθηλώσει στη θέση του. Κι αν όλοι οι θαυμαστές του θυμούνται την χαρακτηριστική του ατάκα “Are you talking to me?”, ποιος μπορεί να ξεχαστεί μια απ’ τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές της καριέρας του. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη σκηνή με τον αυγό και τον παραλυρισμό του με την ανθρώπινη ψυχή που τόσο λογικά και τρομακτικά αναπαράστησε;

Ανακεφαλαιώνοντας, μιλάμε για μια ταινία όπου υπάρχουν πολλοί λόγοι να τη δει κανείς. Γιατί πρόκειται για μια ταινία όπου δεσπόζει μια απειλητική, ονειρική και πραγματικά τρομακτική ατμόσφαιρα. Για την υποβλητική του μουσική. Για την εξαιρετική και καλοστημένη σκηνοθεσία και φωτογραφία. Για το εξαιρετικό καστ που δίνει τον καλύτερό του εαυτό. Για το εμφάνταστο και καλοδουλεμένο σενάριο. Μα πάνω απ’ όλα γιατί έχουμε νοσταλγήσει τον παλιό, καλό κινηματογράφο. Εκείνον τον κινηματογράφο που δεν στηριζόταν σε φτηνούς εντυπωσιασμούς, αλλά στην ποιοτική δουλειά και που ο τρόμος σε τέτοιες ταινίες έβγαινε αβίαστα και σε κυρίευε το δέος.
Βαθμολογία 8,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Δαιμονισμένος Άγγελος
Είδος: Θρίλερ
Σκηνοθέτης: Alan Parker
Πρωταγωνιστές: Mickey Rourke, Robert De Niro, Lisa Bonet, Charlotte Rampling, Stocker Fontelieu, Brownie McGhee
Παραγωγή: 1987
Διάρκεια: 113’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://www.imdb.com/title/tt0092563/
http://en.wikipedia.org/wiki/Angel_Heart