Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Jack Gramm, καθηγητής πανεπιστημίου και ψυχίατρος στην υπηρεσία του FBI, υπήρξε πριν από μερικά χρόνια καταλύτης για την καταδίκη ενός άντρα, υπόπτου για μια σειρά απεχθών δολοφονιών.
Η μέρα της εκτέλεσης της θανατικής του ποινής έχει έρθει και μια σειρά από εγκλήματα με την ίδια μέθοδο γίνεται η αφορμή ν’ αποπροσανατολιστούν οι αρχές.
Μέσα σ’ αυτή τη γενική σύγχυση, το κινητό του γιατρού χτυπάει και κάποιος τον πληροφορεί πως θα πεθάνει. Κι έχει μόνο 88 λεπτά για να κάνει ότι μπορεί προκειμένου ν’ αποτρέψει τον επικείμενο θάνατό του.

Προσωπική άποψη:
Όταν πριν λίγο καιρό η συγκεκριμένη ταινία προβλήθηκε στους κινηματογράφους ήθελα πολύ να πάω να τη δω μόνο και μόνο λόγω της λατρείας που έχω για τον Al Pacino. Δυστυχώς δεν πρόλαβα καθώς δεν πήγε καλά και σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα αποσύρθηκε απ’ τις αίθουσες. Και τώρα που το είδα, από μία άποψη στενοχωρέθηκα που δεν τα κατάφερα. Όχι, σε καμία περίπτωση δεν είναι εργάρα. Ναι, σίγουρα θα μπορούσε να ήταν καλύτερο. Και όχι, σίγουρα δεν είχε κάτι το ιδιαίτερα πρωτότυπο, κάτι που δεν είχαμε ξαναδεί. Θα μπορούσε να πει κανείς πως βασίζεται λίγο σαν ιδέα στην τηλεοπτική σειρά “24”, στον “Τηλεφωνικό Θάλαμο” και στο “Saw”, δοσμένο βέβαια υπό διαφορετικό οπτικό πεδίο. Εδώ ο ήρωας δεν είναι περιορισμένος μεν σε έναν χώρο απ’ τον οποίο δε μπορεί να ξεφύγει, αλλά προσπαθεί δε να σώσει το τομάρι του. Κι εκτός αυτού, έχει κι αυτός μια φωνή να τον ενημερώνει για την κατάσταση της θέσης του κι ας μην ακούγεται τελικά το “Game is over”. Τη θέση βέβαια παίρνει το “tic-toc doc”, που όσο περνάει η ώρα, αισθανόμαστε πως αρχίζει να πιέζει κι εμάς τους ίδιους, λες κι είναι τα δικά μας περιθώρια που στενεύουν.

Σε ότι έχει να κάνει με την πλοκή του έργου, το μεγάλο της ατού είναι ότι απ’ την ώρα που ο Gramm δέχεται το τηλεφώνημα, η ταινία προσπαθεί να κυλήσει σε πραγματικό χρόνο στηριζόμενη στα 88 λεπτά που έχει ο ήρωας στη διάθεσή του και πραγματικά το καταφέρνει. Είναι αρκετοί βέβαια οι χαρακτήρες που εισβάλλουν συνεχώς στα πλάνα, όχι τόσο περιπλέκοντας τα πράγματα, αλλά δημιουργώντας κενά, τα οποία καλύπτονται μόνο στο φινάλε. Δεν θέλω να το παίξω έξυπνη, αλλά μετά από τόσα θριλεράκια του είδους, σχεδόν απ’ την αρχή είχα ψυλλιαστεί τι γίνεται. Αφού όταν το έργο τελείωσε, ο αρραβωνιαστικός μου τράβαγε τα μαλλιά του.

Ο επί αρκετά χρόνια εξαφανισμένος από το σινεμά Jon Avnet, που μεσουράνησε τη δεκαετία του ’90, σκηνοθετεί μια ταινία που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κι ως νεανικό θριλεράκι ή σαν επεισόδιο αστυνομικής σειράς. Παρ’ όλα ταύτα, η ροή είναι συνεχής κι η αγωνία σταθερά σε υψηλά επίπεδα, ικανή να κρατήσει τον θεατή σε αναμονή για την έκβαση. Δυνατή η εναρκτήρια σκηνή, προσδιορίζοντας έναν άλλο τόπο και χρόνο και βάζοντάς σε κατευθείαν στο θέμα, χωρίς περιστροφές, αλλά προβλέψιμο κι απογοητευτικό φινάλε.

Κι ίσως βέβαια να μην κάναμε τόσο μεγάλο λόγο αν δεν έπαιζε ο ένας και μοναδικός Al Pacino, που στα 67 χρόνια καταφέρνει ακόμα να σε καθηλώνει, έστω κι αν η υπόθεση της ταινίας δεν είναι τόσο δυνατή όσο θα μπορούσε. Δεν λείπει σχεδόν από καμία σκηνή και πραγματικά γεμίζει το κάθε πλάνο μόνο και μόνο με την παρουσία του. Χαρά στο κουράγιο του βέβαια, γιατί η αλήθεια είναι πως έριξε πολύ τρέξιμο μέσα σ’ αυτά τα 88 λεπτά. Δε λέω... Χαίρομαι και γοητεύομαι κάθε φορά που τον βλέπω, απ’ την άλλη όμως θα μπορούσε να κάνει πιο... ας τις πιο ποιοτικές επιλογές πλέον σ’ αυτή την ηλικία αφού θέλει ακόμα να παίζει, σκεφτόμενος μόνο τη διατήρηση του ονόματός του στην αθανασία (δεν τίθεται θέμα βέβαια πως την αθανασία αυτή την έχει εξασφαλισμένη προ πολλού, αλλά λέμε τώρα). Παρ’ όλα ταύτα μπράβο του, γιατί παίρνει μια ολόκληρη παραγωγή στην πλάτη του και τα φέρνει εις πέρας όπως πάντα, αποδεικνύοντας πως το ταλέντο δεν χάνεται και πως δεν παίζει μόνο για τα φράγκα, αλλά γιατί γουστάρει αυτό που κάνει.

Για τους δευτερότριτους ρόλους δεν θα πω πολλά γιατί αν όχι ανύπαρκτοι, είναι επιεικώς ελλείπεις, ασθενείς κι αδιάφοροι. Άπειροι ή με άλλα λόγια δεύτεροι ηθοποιοί που σε καμία περίπτωση δε μπορούν να σταθούν δίπλα στον ογκόλιθο Al. Μοιάζουν σαν να μην πιστεύουν την καλή τους τύχη που τους επέτρεψε να παίξουν στο πλάι του κι είναι εντελώς μαγκωμένοι και χαμένοι. Στο δια ταύτα, το “88 Λεπτά” είναι μια παραγωγή που αν δεν ξετρελαθείς, θα περάσεις χωρίς αμφιβολία ευχάριστα την ώρα σου. Κάποια σεναριακά κενά που χωλαίνουν όμως μπροστά στην καλή κι ενεργή σκηνοθεσία που δεν αφήνει τη δράση και την αγωνία να ελαττωθούν στο ελάχιστο . Ένας πολύ καλός Al Pacino, που μόνο και μόνο για τη δική του παρουσία, αξίζει να το δεις.
Βαθμολογία 6/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: 88 Λεπτά
Είδος: Θρίλερ
Σκηνοθέτης: Jon Avnet
Πρωταγωνιστές: Al Pacino, Alicia Witt, Amy Brenneman, Leelee Sobieski, Benjamin McKenzie
Παραγωγή: 2007
Διάρκεια: 95’

Επίσημο site:
http://www.88minutes-lefilm.com/