Συνοπτική περίληψη έργου:
Ο Viktor Taransky είναι ένας πρώην μεγάλος σκηνοθέτης, που τώρα πλέον βλέπει την καριέρα του να κατρακυλά όλο και πιο χαμηλά. Απελπισμένος, προσπαθεί να βρει τον τρόπο που θα τον επαναφέρει στην επιφάνεια.
Και τελικά τον βρίσκει, όταν ο Hank, προτού πεθάνει, προνοεί να του κληροδοτήσει έναν σκληρό δίσκο, μέσα στον οποίο υπάρχουν όλα τα δεδομένα που συνθέτουν την τέλεια γυναίκα.
Ο Victor δράττεται της ευκαιρίας και δημιουργεί μια ψηφιακή ηθοποιό που αποτελεί τον ορισμό της τελειότητας. Το όνομα αυτής Simone! Η επιτυχία της είναι τεράστια, ο Victor έχει ανακτήσει το χαμένο έδαφος, προσπαθώντας με κάθε τρόπο να καλύψει την απάτη που έχει στήσει.

Προσωπική άποψη:
Το 2002 ήταν μια απ’ τις τελευταίες καλές χρονιές του κινηματογράφου. Εκείνη την εποχή πήγαινα σινεμά 2 και 3 φορές τη βδομάδα, μόνο και μόνο για να μην χάσω καμία ταινία και περιμένω να τη δω στο DVD. Εκείνες οι εποχές βέβαια έχουν περάσει δυστυχώς ανεπιστρεπτί. Και το “S1m0ne” ήταν μία από της ταινίες εκείνης της χρονιάς που ήθελα πολύ να δω και τελικά το έκανα. Για να είμαι ειλικρινής, ο λόγος αυτής της βαθιάς μου επιθυμίας, δεν ήταν τόσο η υπόθεση του έργου, όσο η παρουσία του Al Pacino σ’ αυτό.

Τελικά τι είναι πιο εύκολο; Να πείσεις έναν πως κάτι υπάρχει ή εκατομμύρια; Αν κάτι το έχει δει μόνο ένας δεν επιβεβαιώνεται αφού δε μπορεί ν’ αποτελέσει αξιόπιστη πηγή. Αν όμως κάτι το έχουν δει πολλοί, ακόμα κι αν αυτό στην πραγματικότητα δεν υπάρχει, η αφέλεια του ενός, συμπληρώσει την αμφιβολία του άλλου. Κάτι τέτοιο γίνεται και σ’ αυτή την ταινία και καταλήγω τελικά στο συμπέρασμα ότι πολλές φορές, ίσως απλά να έχουμε την ανάγκη να πιστέψουμε σε κάτι, έστω κι αν δεν έχουμε βάσιμα στοιχεία γι’ αυτό.

Ο Andrew Niccol, μετά το “The Truman Show” και το “Gattaga”, όπου ήρωας ήταν αυτός που έφτιαχνε την πραγματικότητα του ενός, επανέρχεται για να κάνει ήρωα αυτή τη φορά κάποιον που φτιάχνει την ψευδαίσθηση εκατομμυρίων. Και δε λέω... Σκηνοθετικά η ταινία είναι αξιοπρεπέστατη, παρά που στέκεται πολύ στα ακαδημαϊκά πλαίσια. Ταυτόχρονα όμως είναι κι ιδιαίτερα φτωχή, καθώς δεν καταφέρνει να εμβαθύνει στην προσωπικότητα των ηρώων, αφήνοντάς την σε επίπεδα στάδια., μη μπορώντας να συγκινήσει τον θεατή έτσι όπως θα έπρεπε. Οφείλω βέβαια ν’ αναγνωρίσω τη χρήση του επικοινωνιακού τρικ, όπου ξεχωρίζει τις ταινίες του Taransky απ’ το υπόλοιπο έργο. Κι αυτό γιατί έχουμε να κάνουμε με ταινίες που αμέσως αντιλαμβάνεσαι πως δεν απευθύνονται στον μέσο θεατή, αλλά σε πιο κουλτουριάκο κοινό. Έτσι, για να προσθέσει μια πιο σινεφίλ διάθεση, παίζει με τον κορεσμό του μπλε και του πράσινου, κάτι που αποδίδεται όμορφα στη μεγάλη οθόνη, μέσω της μεγάλης οθόνης.

Σεναριακά βέβαια θα μπορούσαμε να είχαμε κάτι πιο δυνατό, καθώς έχουμε να κάνουμε με ένα έργο που στην πραγματικότητα έχει κοινωνικές προεκτάσεις. Φοβούμενη προφανώς την αποτυχία, η παραγωγή της ταινίας, θεώρησε καλό να αρκεστεί σε ορισμένα έξυπνα και καυστικά σχόλια, παρά να μπήξει το μαχαίρι στο κόκαλο. Ίσως απ’ την άλλη να μην ήθελε να ξύσει τις πληγές του κυνικού Hollywood, αν και στην ουσία αυτό πραγματεύεται. Την κυνικότητα και την ψεύτικη ομορφιά που κρύβεται πίσω απ’ τα υποτιθέμενα λαμπερά φώτα. Οι διάλογοι είναι μέτριοι και δυστυχώς απογοητεύουν τον απαιτητικό θεατή. Το “S1m0ne” θα μπορούσε ν’ αποτελεί διαμάντι στο είδος του, αν το ύφος του δεν ήταν τόσο ορθολογιστικό.

Κι αν κάτι καταφέρνει να κρατήσει υψηλά το επίπεδο είναι οι ερμηνείες. Κι ο κεντρικός ήρωας βρίσκεται ουσιαστικά σε ένα one-man show. Ένας άνθρωπος που νομίζοντας πως ελέγχει την κατάσταση, βρέθηκε τελικά θύμα της. Ο Al Pacino ποτέ δεν ήταν κωμικός ηθοποιός. Προσδίδει ωστόσο ένα στοιχείο, τόσο κωμικό, όσο και τραγικό στον χαρακτήρα που υποδύεται, καταφέρνοντας ν’ αποδώσει έναν πραγματικά δύσκολο ρόλο. Όχι μόνο επειδή πρέπει να υποστηρίξει τη θηλυκή του πλευρά, αλλά επειδή σηκώνει μόνος του στις πλάτες του, όλο το χλευασμό του star system. Κι οι υπόλοιποι ηθοποιοί ωστόσο βάζουν τα δυνατά τους, καταφέρνοντας έστω και σε δευτερεύοντες ρόλους να υποστηρίξουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την παρουσία τους στο όλο εγχείρημα. Ένα καλό cast, σε πολύ καλές ερμηνείες.

Με λίγα λόγια, μπορεί να μην είναι μια ταινία μπουνιά στο κατεστημένο και πιθανόν ν’ απογοητεύσει τους πολύ απαιτητικούς θεατές. Απ’ την άλλη, οι λιγότερο απαιτητικοί, δεν θα προβληματιστούν ιδιαίτερα και θα περάσουν αν μη τι άλλο ένα ευχάριστο δίωρο. Ενώ θα μπορούσε να είναι μια κορυφαία κινηματογραφική επιλογή, καταφέρνει να μην έχει κάτι το ξεχωριστό σε σχέση με τις άλλες του είδους. Δείτε την απλά για να περάσετε ευχάριστα!
Βαθμολογία 6,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Simone
Είδος: Κομεντί
Σκηνοθέτης: Andrew Niccol
Πρωταγωνιστές: Al Pacino, Rachel Roberts, Catherine Keener, Evan Rachel Wood, Jason Schwartzman, Winona Ryder, Pruitt Vince, Jay Mohr
Παραγωγή: 2002
Διάρκεια: 117’

Επίσημο site:
http://www.s1m0ne.com/