Συνοπτική περίληψη του έργου:
Σ’ ένα γεροκομείο ένας ηλικιωμένος κύριος, διηγείται σε μια άλλη ηλικιωμένη κυρία που πάσχει από απώλεια μνήμης, μια ιστορία αγάπης μέσα απ’ τις σελίδες ενός βιβλίου.
Είναι η ιστορία της Allie, κόρη αριστοκρατικής οικογένειας που γνωρίζεται κι ερωτεύεται με τον Noah που είναι εργάτης στα ορυχεία στη διάρκεια των καλοκαιρινών της διακοπών.
Οι γονείς της αντιτίθενται σ’ αυτή τη σχέση κι έπειτα από τη σχετική του πίεση φεύγουν για τη Νέα Υόρκη. Η Allie κι ο Noah, έχοντας πάρει πλέον ξεχωριστούς δρόμους, πρέπει να πάρουν αποφάσεις που θα καθορίσουν το μέλλον τους.
Προσωπική άποψη:
Άλλη μια ταινία που αποτελεί κινηματογραφική μεταφορά ενός best-seller (καμία έμπνευση πια). Αυτή τη φορά αντικείμενο είναι το ομώνυμο βιβλίο του Nicholas Sparks. Η ιστορία λίγο-πολύ γνωστή και διαπραγματεύεται τους νεανικούς έρωτες. Με μια πρώτη ματιά η υπόθεση φαίνεται γνωστή και λίγο έως πολύ κοινότυπη. Κοιτάζοντας όμως λίγο παραπέρα διαπιστώνουμε ότι τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά απ’ ότι τα ‘χουμε μέσα στο μυαλό μας. Χωρίς να προσπαθεί ιδιαίτερα δείχνει ιδιαίτερα φρέσκο.
Η κεντρική ιδέα της ταινίας βασίζεται σε μια απλή, καθημερινή σκέψη που όλοι την έχουμε κάνει κάποια στιγμή της ζωής μας. Σίγουρα περισσότερες φορές από μία! “Τι θα γινόταν άραγε αν τότε...”. Το υποσυνείδητο είναι ύπουλο πράγμα! Χτυπάει εκεί που δεν το περιμένεις και συνήθως στα σημεία που πονάς περισσότερο. Άσχετα από τις επιλογές μας πολλές φορές αναρωτιόμαστε τι θα είχε συμβεί, πως θα ήταν η ζωή μας σήμερα αν είχαμε κάνει διαφορετικές επιλογές. Ειδικά όταν στη μέση μπλέκεται ο έρωτας τα πράγματα δυσκολεύουν, γίνονται πιο περίπλοκα. Και το χειρότερο είναι ότι δεν πρόκειται ποτέ να μάθεις τι θα είχε συμβεί. Μπορείς μόνο να εικάζεις βάσει πόσο ευχαριστημένος ή όχι είσαι από την παρούσα κατάσταση της ζωής σου.
Δεν θα εισέλθω σε λεπτομέρειες γιατί δεν θα ήταν σωστό για όσους δεν έχουν δει την ταινία. Με λίγη παραπάνω παρατηρητικότητα και χωρίς ιδιαίτερα μεγάλη φαντασία, μπορεί κάποιος να καταλάβει από νωρίς τι ακριβώς συμβαίνει και που θα καταλήξει το πράγμα. Ή τουλάχιστον σχεδόν που θα καταλήξει... Αυτό όμως δεν στέκεται ικανό εμπόδιο για τα συναισθήματα που ξεχειλίζουν άπλετα από μέσα σου. Άλλωστε όλα γυρίζουν γύρω απ’ την αγάπη και ποτέ κανείς δε μπορεί να ξεχάσει την πρώτη του. Ο Nick Cassavetes φαίνεται πως πήρε αρκετά από το ταλέντο του πατέρα του. Αναβιώνει πολύ όμορφα μια εποχή που έχει περάσει ανεπιστρεπτί και κάνει με πολύ απλό, αλλά ταυτόχρονα ορατό τρόπο την απαραίτητη μεταβίβαση από εποχή σε αποχή, από χρόνο σε χρόνο. Δεν πιέζει την ιστορία, την αφήνει να κυλήσει χωρίς ωστόσο να παρατραβήξει. Σέβεται τους ήρωές του, τους αφήνει τον απαραίτητο χρόνο να εκφραστούν και πολύ περισσότερο σέβεται τις τρυφερές τους στιγμές που μας παρασύρουν.
Το νεαρό πρωταγωνιστικό δίδυμο εντυπωσιακά καλό στους ρόλους τους. Ο Gosling μαζεμένος κι εσωστρεφής, άλλοτε με την απόλυτη ηρεμία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του κι άλλοτε με τις απαραίτητες εκρήξεις όπου ήταν αναγκαίες. Η νεαρή όμως Rachel McAdams κλέβει την παράσταση με τη ζωντάνια και τη φρεσκάδα της. Πραγματικά είναι χάρμα οφθαλμών και την χαίρεσαι για την αγνότητα και την αφοπλιστική ειλικρίνεια που χειρίζεται τα πάντα. Κι οι δεύτεροι ρόλοι όμως δεν πάνε πίσω υποστηριζόμενοι από μεγάλα ονόματα του κινηματογράφου. Η Joan Allen στο ρόλο της σκληρής κι άπονης μαμάς της Allie πειστικότατη στο ρόλο της, ενώ το ηλικιωμένο ζευγάρι αποτελούμενο από τους Garner και Rowlands δένουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, συγκινούν με την τραγικότητά τους αλλά ταυτόχρονα με το μεγαλείο της ψυχής τους, αν και οι συναισθηματισμοί τους μοιάζουν ελαφρώς υπερβολικοί σε κάποια σημεία.
Αν κάτι σε κερδίζει από το πρώτο λεπτό είναι η μαγευτική φωτογραφία του Robert Fraisse. Από το πρώτο ηλιοβασίλεμα στη λίμνη του γηροκομείου, στην βαρκάδα στη λίμνη που μοιάζει να βουλιάζει από τα πουλιά για να μεταλλαχτεί στην αναπάντεχη μπόρα, για να φτάσει στο τελευταίο ηλιοβασίλεμα. Αυτή η ταινία αποτελεί πραγματικά βάλσαμο για τα μάτια του θεατή που αισθάνεται να γαληνεύει. Από τις πιο όμορφες ιστορίες αγάπης που έχω δει ποτέ. Το ξαναλέω, μπορεί να φαντάζει κοινή έχει όμως κάτι που την κάνει να ξεχωρίζει. Ειδικά αν είστε δεσμευμένοι είναι μια εξαιρετική επιλογή για να την απολαύσετε με το έτερόν σας ήμισυ. Αφεθείτε στη μαγεία του έρωτα, στη δύναμη της αγάπης που πραγματικά το πιστεύω, μπορεί να κάνει τα πάντα κι απολαύστε μαγευτικά τοπία που δεν βλέπουμε συχνά.
Βαθμολογία 10/10
Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Το Ημερολόγιο
Είδος: Αισθηματικό
Σκηνοθέτης: Nick Cassavetes
Πρωταγωνιστές: Ryan Gosling, Rachel McAdams, Gena Rowlands, James Garner, Joan Allen, Sam Shepard, David Thorton, James Marsden
Παραγωγή: 2004
Διάρκεια: 124’
Επίσημο site:
http://www.newline.com/properties/notebookthe.html


Σ’ ένα γεροκομείο ένας ηλικιωμένος κύριος, διηγείται σε μια άλλη ηλικιωμένη κυρία που πάσχει από απώλεια μνήμης, μια ιστορία αγάπης μέσα απ’ τις σελίδες ενός βιβλίου.
Είναι η ιστορία της Allie, κόρη αριστοκρατικής οικογένειας που γνωρίζεται κι ερωτεύεται με τον Noah που είναι εργάτης στα ορυχεία στη διάρκεια των καλοκαιρινών της διακοπών.
Οι γονείς της αντιτίθενται σ’ αυτή τη σχέση κι έπειτα από τη σχετική του πίεση φεύγουν για τη Νέα Υόρκη. Η Allie κι ο Noah, έχοντας πάρει πλέον ξεχωριστούς δρόμους, πρέπει να πάρουν αποφάσεις που θα καθορίσουν το μέλλον τους.
Προσωπική άποψη:
Άλλη μια ταινία που αποτελεί κινηματογραφική μεταφορά ενός best-seller (καμία έμπνευση πια). Αυτή τη φορά αντικείμενο είναι το ομώνυμο βιβλίο του Nicholas Sparks. Η ιστορία λίγο-πολύ γνωστή και διαπραγματεύεται τους νεανικούς έρωτες. Με μια πρώτη ματιά η υπόθεση φαίνεται γνωστή και λίγο έως πολύ κοινότυπη. Κοιτάζοντας όμως λίγο παραπέρα διαπιστώνουμε ότι τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά απ’ ότι τα ‘χουμε μέσα στο μυαλό μας. Χωρίς να προσπαθεί ιδιαίτερα δείχνει ιδιαίτερα φρέσκο.
Η κεντρική ιδέα της ταινίας βασίζεται σε μια απλή, καθημερινή σκέψη που όλοι την έχουμε κάνει κάποια στιγμή της ζωής μας. Σίγουρα περισσότερες φορές από μία! “Τι θα γινόταν άραγε αν τότε...”. Το υποσυνείδητο είναι ύπουλο πράγμα! Χτυπάει εκεί που δεν το περιμένεις και συνήθως στα σημεία που πονάς περισσότερο. Άσχετα από τις επιλογές μας πολλές φορές αναρωτιόμαστε τι θα είχε συμβεί, πως θα ήταν η ζωή μας σήμερα αν είχαμε κάνει διαφορετικές επιλογές. Ειδικά όταν στη μέση μπλέκεται ο έρωτας τα πράγματα δυσκολεύουν, γίνονται πιο περίπλοκα. Και το χειρότερο είναι ότι δεν πρόκειται ποτέ να μάθεις τι θα είχε συμβεί. Μπορείς μόνο να εικάζεις βάσει πόσο ευχαριστημένος ή όχι είσαι από την παρούσα κατάσταση της ζωής σου.
Δεν θα εισέλθω σε λεπτομέρειες γιατί δεν θα ήταν σωστό για όσους δεν έχουν δει την ταινία. Με λίγη παραπάνω παρατηρητικότητα και χωρίς ιδιαίτερα μεγάλη φαντασία, μπορεί κάποιος να καταλάβει από νωρίς τι ακριβώς συμβαίνει και που θα καταλήξει το πράγμα. Ή τουλάχιστον σχεδόν που θα καταλήξει... Αυτό όμως δεν στέκεται ικανό εμπόδιο για τα συναισθήματα που ξεχειλίζουν άπλετα από μέσα σου. Άλλωστε όλα γυρίζουν γύρω απ’ την αγάπη και ποτέ κανείς δε μπορεί να ξεχάσει την πρώτη του. Ο Nick Cassavetes φαίνεται πως πήρε αρκετά από το ταλέντο του πατέρα του. Αναβιώνει πολύ όμορφα μια εποχή που έχει περάσει ανεπιστρεπτί και κάνει με πολύ απλό, αλλά ταυτόχρονα ορατό τρόπο την απαραίτητη μεταβίβαση από εποχή σε αποχή, από χρόνο σε χρόνο. Δεν πιέζει την ιστορία, την αφήνει να κυλήσει χωρίς ωστόσο να παρατραβήξει. Σέβεται τους ήρωές του, τους αφήνει τον απαραίτητο χρόνο να εκφραστούν και πολύ περισσότερο σέβεται τις τρυφερές τους στιγμές που μας παρασύρουν.
Το νεαρό πρωταγωνιστικό δίδυμο εντυπωσιακά καλό στους ρόλους τους. Ο Gosling μαζεμένος κι εσωστρεφής, άλλοτε με την απόλυτη ηρεμία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του κι άλλοτε με τις απαραίτητες εκρήξεις όπου ήταν αναγκαίες. Η νεαρή όμως Rachel McAdams κλέβει την παράσταση με τη ζωντάνια και τη φρεσκάδα της. Πραγματικά είναι χάρμα οφθαλμών και την χαίρεσαι για την αγνότητα και την αφοπλιστική ειλικρίνεια που χειρίζεται τα πάντα. Κι οι δεύτεροι ρόλοι όμως δεν πάνε πίσω υποστηριζόμενοι από μεγάλα ονόματα του κινηματογράφου. Η Joan Allen στο ρόλο της σκληρής κι άπονης μαμάς της Allie πειστικότατη στο ρόλο της, ενώ το ηλικιωμένο ζευγάρι αποτελούμενο από τους Garner και Rowlands δένουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, συγκινούν με την τραγικότητά τους αλλά ταυτόχρονα με το μεγαλείο της ψυχής τους, αν και οι συναισθηματισμοί τους μοιάζουν ελαφρώς υπερβολικοί σε κάποια σημεία.
Αν κάτι σε κερδίζει από το πρώτο λεπτό είναι η μαγευτική φωτογραφία του Robert Fraisse. Από το πρώτο ηλιοβασίλεμα στη λίμνη του γηροκομείου, στην βαρκάδα στη λίμνη που μοιάζει να βουλιάζει από τα πουλιά για να μεταλλαχτεί στην αναπάντεχη μπόρα, για να φτάσει στο τελευταίο ηλιοβασίλεμα. Αυτή η ταινία αποτελεί πραγματικά βάλσαμο για τα μάτια του θεατή που αισθάνεται να γαληνεύει. Από τις πιο όμορφες ιστορίες αγάπης που έχω δει ποτέ. Το ξαναλέω, μπορεί να φαντάζει κοινή έχει όμως κάτι που την κάνει να ξεχωρίζει. Ειδικά αν είστε δεσμευμένοι είναι μια εξαιρετική επιλογή για να την απολαύσετε με το έτερόν σας ήμισυ. Αφεθείτε στη μαγεία του έρωτα, στη δύναμη της αγάπης που πραγματικά το πιστεύω, μπορεί να κάνει τα πάντα κι απολαύστε μαγευτικά τοπία που δεν βλέπουμε συχνά.
Βαθμολογία 10/10
Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Το Ημερολόγιο
Είδος: Αισθηματικό
Σκηνοθέτης: Nick Cassavetes
Πρωταγωνιστές: Ryan Gosling, Rachel McAdams, Gena Rowlands, James Garner, Joan Allen, Sam Shepard, David Thorton, James Marsden
Παραγωγή: 2004
Διάρκεια: 124’
Επίσημο site:
http://www.newline.com/properties/notebookthe.html










25 Σχόλια:
Τι ωραία ταινία!Είχα κλάψει και είχα συγκινηθεί πάρα,πάρα,πάρα πολύ όταν βγήκε σινεμά.
ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑ Μ'ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ.ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΔΙΔΥΜΟ ΕΔΕΣΕ ΑΨΟΓΑ.ΘΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ.
Κοριτσάκια, καλησπέρα και στις 2 σας! :)
Πράγματι, συγκινητική κι ανθρώπινη ιστορία! Όπως ανέφερα και στο post, ποτέ δεν ξεχνάς την πρώτη σου αγάπη. Το θέμα είναι αν θα την κρατήσεις απλά σαν ανάμνηση ή αν θα προσπαθήσεις να κάνεις κάτι παραπάνω.
;)
Hello. This post is likeable, and your blog is very interesting, congratulations :-). I will add in my blogroll =). If possible gives a last there on my blog, it is about the Notebook, I hope you enjoy. The address is http://notebooks-brasil.blogspot.com. A hug.
@ Notebooks goodmorning!
I'm that you liked my blog. Thank you of what you say about it.
Yours is very nice, beautiful colous and really informed.
I' ll be glad to see you again aroun here.
;)
αχ γαμωτο..δεν το εχω δει..
ΚΡΙΜΑ>............ ξερεις ποσο καιρο το σκεφτομαι και δεν τη νοικιαζω?? βλακεια μου..
@ Roadartist καλημέρα! Κακώς δεν το έχεις κάνει ακόμα! Πιστεψέ με (κι αν κρίνω απ' τα γούστα σου) θα σου αρέσει πάρα πολύ! :)
είμαι σίγουρη οτι θα μου αρεσει!! Ευχαριστω που μου το θυμισες, θα τη νοικιάσω και οταν τη δω θα σου πω εντυπωσεις :)
@ Roadartist, θα περιμένω κι ελπίζω τα "νέα" είναι τόσο καλά όσο πιστεύω. :)
i agapimeni mou tainia!!!
aksizei polla...
@ Γεια σου Νικολέτα!
Τουλάχιστον για μας τις γυναίκες αξίζει!
;)
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ!!
Στο ειχα υποσχεθει..
ΑΝ και αργησα το ειδα εχτες..
:)
....πλάνταξα στο κλάμα και ψιλοεπεσα σε καταθλιψη.. ασε..
χαα ωραιο εργο, ωραιοι πρωταγωνιστες, ωραια ιστορια, αλλά μελαγχόλησα.. :) φιλια!!!!!
@ Roadartist σε περίμενα! :)
Χαίρομαι που το είδες και σου άρεσε!
Εντάξει... έκλαψες ?(όπω κι εγώ) αλλά τουλάχιστον εν μέρη είχε καλό τέλος!
Φιλιά πολλά!
Την βρήκα σε μία εφημερίδα. Την έβαλα να την δω μετά από αρκετό καιρό, πρόσφατα, ένα βράδυ χωρίς πολλά κέφια.
Άρχισα να καθηλώνομαι. Την είδα. Και την ξαναείδα την άλλη ημέρα. Και την ξαναείδα...
Ας στο καλό παρασυγκινήθηκα...
(Καμιά φορά και οι άντρες κλαίνε.Εντάξει, όχι τόσο πολύ αλλά...)
Μάλλον θα την ξαναδώ..
@ Και βέβαια ακόμα και οι άντρες κλαίνε SkyWather (και για να είμαστε ειλικρινής, οι αληθινοί άντρες είναι που κλαίνε).
Με άντρες μαζί την είδα και σε πληροφορώ ότι έπεσε μεγάλη συγκίνηση!
Πολύ ωραία ταινία!!!!!!!
@ Υπέροχη ταινία Σωκράτη! :)
Τόσο ρομαντική και συγκινητική! απλά μοναδική αυτή η ταινία και πιστεύω πως όποιος και να την δει θα του μείνει απλά αξέχαστη! Όσες φορές και να την δω η συναισθηματική φόρτιση και το κλάμα δεν λιγοστεύουν..
@ Και είναι Αλεξία μια ταινία που νομίζω ότι αρέσει εξίσου, τόσο σε άντρες όσο και σε γυναίκες! Αυτές είναι αγάπες... όχι τρίχες κατσαρές!
Σήμερα είδα και αυτή την ταινία,ήταν αρκετά καλή.Τι σου είναι οι μεγάλοι έρωτες?άλλοτε έχουν ευτυχή κατάληξή αλλα τις πιο πολλές φόρες το αντίθετο,δυστυχώς σ'αφήνουν βαθιά σημάδια που δεν επουλώνονταν ποτέ.Το ζευγάρι της ιστορίας ήταν από τα τυχερά.
ΥΓ. Το "ΥΓ. Σ'αγαπώ" δεν με ξετρέλανε σαν ιστορία .
@ G for Vendeta δεν ξέρω αν θα μπορούσαμε ποτέ να ζήσουμε τέτοιους μεγάλους έρωτες... δεν είναι εύκολοι και δεν είναι για όλους!
Τουλάχιστον μπορούμε να ζούμε λίγο από το δράμα και την ομορφιά τους μέσω του κινηματογράφου. Όταν αυτός φυσικά αφήνει τέτοια περιθώρια, όπως στην προκειμένη.
Έλα βρε 'συ... γιατί; Είναι πολλή συγκινητική ιστορία και πολύ έξυπνο όλο αυτό που έστησε ο άντρας της!
Το "ΥΓ Σ'αγαπω" δεν μου άρεσε και πολύ,γιατί η ταινία είναι πιο πολύ κομεντί,γενικά δεν σου αφήνει κάτι(είναι χλιαρή) συναισθηματικά,εκτός από λίγες σκηνές συγκίνησις και το Ιρλανδικό στιλ (ατμόσφαιρα)της ταινίας με ξενερώνει,γενικά δεν φημίζονται οι Ιρλανδή για τον ερωτισμό και την ευαισθησία τους σαν λαός (μπορεί να κάνω λάθος αλλά αυτή την εικόνα έχω).
@ G for Vendeta νομίζω ότι την αδικείς λίγο αλλά οκ, απόψεις είναι αυτές!
Βασικά εγώ νομίζω ότι σκοπός της δεν είναι τόσο να συγκινήσει όσο το να δείξει ότι οι άνθρωποι πρέπει να ξεπερνάνε τις δυσκολίες και να συνεχίζουν τη ζωή τους κοιτώντας μπροστά και όχι πίσω, κρατώντας τις καλές αναμνήσεις ως συνοδοιπόρο και όχι ως βάσανο.
Πιστεύω ότι έχεις δίκιο, η ταινία ασχολείται με το θέμα του πόνου που έχουμε όταν 'χάνουμε' μια αγάπη μεγάλη και ότι πρέπει να συνεχίζουμε,απλά δεν μου άρεσε η αισθητική της ταινίας (θα την ήθελα πιο σοβαρή την ταινία).
@ G for Vendeta εγώ νομίζω ότι η κωμικότητά της την κάνει γλυκόπικρη και αισιόδοξη! :)
Δημοσίευση σχολίου