
H Joy McNally και o Jack Fuller έπειτα από τα τελευταία απογοητευτικά γεγονότα της ζωής τους, καταλήγουν, ο καθένας με τον κολλητό του στο Vegasγια να ξεχάσουν τον πόνο τους.
Οι δρόμοι τους θα συναντηθούν κι έπειτα από ένα κολασμένο Σαββατοκύριακο, απόλυτης κραιπάλης και μέθης, θα ξυπνήσουν παντρεμένοι. Κανένας από τους δύο όμως δεν επιθυμεί να ισχύσει αυτός ο γάμος.
Αυτό όμως θα ανατραπεί όταν ο ένας κερδίσει στο casino ένα μεγάλο χρηματικό πόσο με το κέρμα του άλλο. Από εκείνη στιγμή αρχίζει ένας αγώνας μεταξύ τους για να καταλήξουν στην πορεία να ερωτευτούν ο ένας τον άλλο.
Προσωπική άποψη:
Μια απ’ τα ίδια! Ακόμα μια ανάλαφρη ερωτική κομεντί που βασίζεται στη θεωρεία ότι τα ετερώνυμα έλκονται. Ακόμα και μετά από τόσες κινηματογραφικές αφηγήσεις, διατηρώ τις ενστάσεις μου. Προσπαθώντας λοιπόν να υπεραναλύσει μια τετριμμένη και χιλιοειπωμένη ιστορία, απλά κουράζει αφού δεν έχει τίποτα καινούργιο να προσφέρει. Και το σημαντικότερο, ξέρεις ακριβώς πως θα εξελιχθεί και πως θα τελειώσει.
Παρακολουθούμε λοιπόν έναν αγώνα δρόμου ανάμεσα στον party-animal τύπο και της σύγχρονης γυναίκας που κυνηγάει την καριέρα αλλά όταν φτάσει σε κρίσιμη ηλικία προσπαθεί να ικανοποιήσει τον σύντροφό της έτσι ώστε να οδηγηθεί εις γάμου κοινωνία. Παράλληλη αφετηρία, για τον μεν η απόλυσή του από τον ίδιο του τον πατέρα, για τη δε ο εξευτελισμός της απόρριψης του συντρόφου της ενώπιον γνωστών και φίλων. Κοινό σημείο, μια νύχτα τρελού καρναβαλιού στο Vegas που τους οδηγεί σε μια κούρσα που ο καθένας με τον τρόπο του προσπαθεί να κερδίσει και να πάρει το έπαθλο.
Ως ιστορία και θεματολογία είναι απολύτως κούφια. Δε μπορώ να ισχυριστώ πως δεν υπήρξαν οι στιγμές εκείνες που γέλασα, ωστόσο δε μπορεί σε καμία περίπτωση ν’ αποτελέσει την ταινία εκείνη του είδους του που θα θυμάμαι έπειτα από κάποιο διάστημα ή πολύ περισσότερο να προτείνω. Αν με καλέσετε να κάνω το δεύτερο μάλλον θα σας πω να δείτε ξανά το “Pretty Woman”. Από ‘κει και πέρα έχω την εντύπωση πως το κωμικό στοιχείο είναι πολύ λεπτή υπόθεση κι υπόκειται στην αισθητική του καθενός. Βάση της δικιάς μου, αυτό που είδα δεν ήταν αρκετό ώστε να με καλύψει.
Στη σκηνοθετική προσέγγιση του θέματος δεν θέλω να σταθώ και πολύ, όχι για κανέναν άλλο λόγο, πέραν του ότι θεωρώ πως οι ταινίες αυτές δεν έχουν συγκεκριμένο προσανατολισμό και πολύ περισσότερο ν’ αναδείξουν το σκηνοθετικό μεγαλείο ή τη μαεστρία του δημιουργού. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Vaughan στο συγκεκριμένο είδος, έχει επιδείξει κατά το παρελθόν καλύτερης ποιότητας πράγματα.
Επίσης δεν έχω να πω πολλά και για το πρωταγωνιστικό δίδυμο. Πρέπει να έχεις κάποιες διαστροφές για να προσπαθήσεις να πείσεις τον κόσμο πως αυτοί οι δύο θα μπορούσαν ποτέ να γίνουν ζευγάρι. Ή η Diaz έχει μεγαλώσει πολύ, ή απλά ο Kutcher μικροδείχνει σε ελεεινό βαθμό. Και ο μεν και οι δεν, είναι κατ’ εξοχής κωμικοί ηθοποιοί, ή τουλάχιστον προσπαθούν να παραστήσουν τους κωμικούς. Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ του κωμικού και του γελοίου είναι πολύ λεπτή και με το ζόρι ακροβατούν πάνω της, με τον Kutcher να κερδίσει στη μεταξύ τους κόντρα έστω και με μικρή διαφορά.
Αν θα σας πρότεινα να το δείτε; Είναι σα να παίξετε στον κουλοχέρη και να ξέρω αν θα κερδίσετε ή όχι. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ακόμα κι αν δεν πετύχετε το jackpot, θα περάσετε ευχάριστα για όση ώρα θα βρίσκεστε στο casino. Η ζωή χρειάζεται και την ανάλαφρη νότα της, έστω κι αν το χαμόγελο σβήσει σύντομα απ’ τα χείλη σας όταν βγείτε από την κινηματογραφική αίθουσα, αφού το επόμενο πρωί κατά πάσα πιθανότητα να μην θυμάστε τις λεπτομέρειες.
Βαθμολογία 5,5/10
Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Τζακ Ποτ Στον Έρωτα
Είδος: Κωμωδία
Σκηνοθέτης: Tom Vaughan
Πρωταγωνιστές: Cameron Diaz, Ashton Kutcher, Queen Latifah, Krysten Ritter, Zach Galifianakis
Παραγωγή: 2008
Διάρκεια: 99’
Επίσημο site:
http://www.whathappensinvegasmovie.com/






9 Σχόλια:
Μα καλά,πώς πήγες και το είδες;Δεν του γούστου από αυτά που έχω καταλάβει.Έχω σταματήσει να βλέπω τέτοιες ταινίες σινεμά εδώ και χρόνια.
@ George τέτοιου είδους ταινίες τις βλέπω ευχάριστα σπίτι, σινεμά σπάνια εώς ποτέ. Κάπου-κάπου όμως πρέπει να μην κουράζουμε και πολύ το μυαλό όταν απλά θες να περάσεις 1,5 ώρα ευχάριστα! Άλλωστε τώρα τελευταί όλο το δικό μου περνάει. Να κάνω και το χατίρι κανενός άλλου! ;)
Exw ksanaekfrasei sto parlethon ti sympatheia mou gia ton Kutcher.Mh me stenaxwreis! :)
Κι εμένα μου αρέσει να βλέπω αισθηματικές κομεντί πού και πού. Δεν νομίζω ότι περιμένει κανείς πρωτοτυπίες. Μάλιστα ίσως οι πρωτοτυπίες να ενοχλούσαν.
Έπειτα, οι ταινίες αυτές δεν διεκδικούν δάφνες "καλλιτεχνικότητας". Αυτό που θέλουν να είναι ένα καλό προϊόν. Κι ως τέτοια πρέπει να κρίνονται.
Πάνω σε αυτό το τελευταίο (Γιώτα, συγγνώμη που καταχρώμαι τον χώρο και... απλώνω τα σεντόνια μου): Θυμάμαι τον Μπρους Γουίλις σε μια συνέντευξη για το τελευταίο Die Hard. Στις ερωτήσεις των κριτικών περί τέχνης, και πώς είναι δυνατόν αυτός που παίζει τόσο συχνά σε μικρές ανεξάρτητες καλλιτεχνικές ταινίες, να παίζει σε ένα τέτοιο francize, απάντησε:
"παιδιά, δεν κάνουμε ταινίες για σας. Αυτή η ταινία δεν είναι για σας. Εσείς είστε καμμένοι". Και το είπε με καλό τρόπο, όχι για να τους προσβάλλει. Νομίζω ότι είναι μια μέγιστη αλήθεια.
Καλό απόγευμα!
@ Το ξέρω Georgia πως έχεις τις αδυναμίες σου... :p
@ Φώτη γι' αυτό έχω ανοικτά τα σχόλια... για να μακρυγορείτε όσο θέλετε! :)
Πολύ ωραία η παράθεσή σου, δεν το είχα ξανακούσει! Έτσι, να ενημερώνουμε ο ένας τον άλλον!
Αχ γιατί βρε Γιωτάκι....;Πολυ αυστηρή!Εμένα μου άρεσε πάρα πολύ!
@ Μαρία την ώρα που έπεσαν οι τίτλοι τέλους κι εγώ την είχα λίγο πιο ψηλά. Όταν όμως μπήκα στο ταξί το αίσθημα αυτό είχε ήδη ξεφτίσει.
Μου άρεσε πάρα πολυ η ταινία! Είναι πολύ ανάλαφρη όπως πολύ σωστά είπες..και αυτό ακριβώς μαρέσει όταν βλέπω ταινία να νιώθω.. :) αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν βλέπω και άλλου είδους μην παρεξηγηθώ..Πολύ ωραίο blog!
@ Ευχαριστώ Χριστίνα μου για τα καλά σου λόγια! Να 'σαι καλά! :)
Ελπίζω να τα ξαναπούμε!
Δημοσίευση σχολίου