Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Benjamin Martin είναι ένας ήρωας του Αμερικάνικου στρατού ο οποίος όμως, έπειτα από το θάνατο της γυναίκας του, αρνείται να συμμετάσχει τον Αμερικανοαγγλικό πόλεμο εν αντιθέσει με τον μεγάλο του γιο.
Ο πόλεμος όμως δεν αργεί να φτάσει έξω από το σπίτι του Martin και η εν ψυχρώ δολοφονία ενός απ’ τους γιους του θα τον κάνει να καταλάβει ότι δεν έχει άλλη επιλογή.
Για να προστατέψει την οικογένειά του θα πρέπει να πολεμήσει κι έτσι ηγείται μιας γενναίας μάχης ενάντια του Αγγλικού στρατού.
Προσωπική άποψη:
Εντυπωσιακός κι επικός, “Ο Πατριώτης”, καταπιάνεται μ’ ένα θέμα το οποίο δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σε ταινίες αμερικάνικης παραγωγής. Αυτό τον πόλεμο του Βιετνάμ δε τον έχουμε χιλιάδες φορές από κάθε οπτική ματιά που θα μπορούσαμε. Μια ταινία όμως και μάλιστα καλογυρισμένη, γύρω από την Αμερικανική επανάσταση... αυτό μάλιστα, έχει μεγάλο ενδιαφέρον από μόνο του.
Ο Ronald Emmerich είναι από τους σκηνοθέτες εκείνους, που τουλάχιστον την εποχή που γύρισε την ταινία δεν μπορούσα να τον πάρω και πολύ στα σοβαρά. Τι δουλειά είχε ένας σκηνοθέτης blockbuster όπως τα “Godzilla” και “Ημέρα Ανεξαρτησίας” ν’ ασχοληθεί με μια εν μέρη ιστορική ταινία. Τελικά το αποτέλεσμα μ’ έφερε προ τετελεσμένου γεγονότος, συνειδητοποιώντας πως αν τελικά πάρεις μια ταινία στα σοβαρά, το ίδιο θα κάνει κι εκείνη με ‘σένα.
Όμως η ταινία από μόνη της δεν στηρίζεται αποκλειστικά στη δράση και την ωμή βία του πολέμου. Μέσα από μια πιο ώριμη ματιά, ο σκηνοθέτης εστιάζει κυρίως στην ψυχοσύνθεση των πρωταγωνιστών του, προσπαθώντας να ερευνήσει τον εσωτερικό τους κόσμο. Και το ενδιαφέρον είναι ότι μέσα σ’ αυτόν δεν κυριαρχεί η λαχτάρα για διάκριση, αλλά ο πόνος για τον χαμό των δικών τους ανθρώπων και η αυτοθυσία για να προστατέψουν τα ιδανικά τους. Όλα αυτά προκαλούν κάποια συγκίνηση μέσα στο σκληρό πεδίο της μάχης, δεν βρίσκετε;
Η αναβίωση της εποχής είναι αρκετά ρεαλιστική, τόσο όσον αφορά τα σκηνικά, όσο αφορά και τα κοστούμια. Για κάποιος αυτό ίσως να μην αποτελεί σοβαρό κριτήριο για ‘μένα όμως ναι, καθώς με βοηθάει καλύτερα να μπω στο κλίμα της ταινίας, όπως και ν’ αντιληφθώ τη νοοτροπία και την κουλτούρα της εποχής. Ακόμα κι αν δεν είναι έτσι, μου έδειξε πως η Αμερική είχε κάποτε έναν σοβαρό λόγο να παλέψει για την ανεξαρτησία και την ελευθερία της κι όχι για να ξεκοιλιάσει άδοξα και χωρίς ουσιαστική αφορμή κόσμο και κοσμάκη.
Προσεκτική είναι όμως και η επιλογή του cast. Ο Mel Gibson έχει αποδείξει και στο παρελθόν πως τέτοιοι ρόλοι του πάνε. Σαν να είναι η μετεμψύχωση κάποιου παλιού αγωνιστή, ντύνει τον χαρακτήρα του με αγάπη, μίσος και πάθος και ξεχύνεται στο πεδίο του αγώνα και της επιβίωσης. Δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο απ’ το να σε κερδίσει.
Όμως και το υπόλοιπο cast δεν τα πάει κι άσχημα, χωρίς ωστόσο να υπάρχει εκείνη η παρουσία που κάνει την έκπληξη ή που μπορεί να ξεχωρίσει εύκολα μέσα απ’ τον σωρό. Κι επειδή εκθείασα πολύ τον Ledger αυτές τις μέρες, οφείλω να πω πως η συγκεκριμένη ταινία, χωρίς να είναι κακός, δεν αποτελεί μια απ’ τις καλύτερες στιγμές της καριέρας του. Θα μπορούσαμε να τον χαρακτηρίσουμε μάλλον τυπικό.
Με άλλα λόγια, μια συνολικά πολύ καλή παραγωγή, που θα μπορούσε ίσως να ήταν ακόμα καλύτερη αν είχαν γίνει κάποιες περικοπές στο μοντάζ. Δυστυχώς ο Emmerich έχει πρόβλημα στο συμμάζεμα, κάτι που το έχει αποδείξει και στο παρελθόν. Παρά την βία και κάποιες ιδιαίτερα σκληρές σκηνές, “Ο Πατριώτης” είναι από εκείνες της ταινίες που αξίζει να τις δεις μόνο και μόνο λόγω διαφορετικής θεματολογίας απ’ ότι συνήθως.
Βαθμολογία 8/10
Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ο Πατριώτης
Είδος: Εποχής
Σκηνοθέτης: Roland Emmerich
Πρωταγωνιστές: Mel Gibson, Heath Ledger, Jason Issacs, Joely Richardson, Chris Cooper, Tom Wilkinson, Tcheky Karyo
Παραγωγή: 2000
Διάρκεια: 164’
Επίσημο site:
http://www.sonypictures.com/homevideo/thepatriot/
Ο Benjamin Martin είναι ένας ήρωας του Αμερικάνικου στρατού ο οποίος όμως, έπειτα από το θάνατο της γυναίκας του, αρνείται να συμμετάσχει τον Αμερικανοαγγλικό πόλεμο εν αντιθέσει με τον μεγάλο του γιο.
Ο πόλεμος όμως δεν αργεί να φτάσει έξω από το σπίτι του Martin και η εν ψυχρώ δολοφονία ενός απ’ τους γιους του θα τον κάνει να καταλάβει ότι δεν έχει άλλη επιλογή.
Για να προστατέψει την οικογένειά του θα πρέπει να πολεμήσει κι έτσι ηγείται μιας γενναίας μάχης ενάντια του Αγγλικού στρατού.
Προσωπική άποψη:
Εντυπωσιακός κι επικός, “Ο Πατριώτης”, καταπιάνεται μ’ ένα θέμα το οποίο δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σε ταινίες αμερικάνικης παραγωγής. Αυτό τον πόλεμο του Βιετνάμ δε τον έχουμε χιλιάδες φορές από κάθε οπτική ματιά που θα μπορούσαμε. Μια ταινία όμως και μάλιστα καλογυρισμένη, γύρω από την Αμερικανική επανάσταση... αυτό μάλιστα, έχει μεγάλο ενδιαφέρον από μόνο του.
Ο Ronald Emmerich είναι από τους σκηνοθέτες εκείνους, που τουλάχιστον την εποχή που γύρισε την ταινία δεν μπορούσα να τον πάρω και πολύ στα σοβαρά. Τι δουλειά είχε ένας σκηνοθέτης blockbuster όπως τα “Godzilla” και “Ημέρα Ανεξαρτησίας” ν’ ασχοληθεί με μια εν μέρη ιστορική ταινία. Τελικά το αποτέλεσμα μ’ έφερε προ τετελεσμένου γεγονότος, συνειδητοποιώντας πως αν τελικά πάρεις μια ταινία στα σοβαρά, το ίδιο θα κάνει κι εκείνη με ‘σένα.
Όμως η ταινία από μόνη της δεν στηρίζεται αποκλειστικά στη δράση και την ωμή βία του πολέμου. Μέσα από μια πιο ώριμη ματιά, ο σκηνοθέτης εστιάζει κυρίως στην ψυχοσύνθεση των πρωταγωνιστών του, προσπαθώντας να ερευνήσει τον εσωτερικό τους κόσμο. Και το ενδιαφέρον είναι ότι μέσα σ’ αυτόν δεν κυριαρχεί η λαχτάρα για διάκριση, αλλά ο πόνος για τον χαμό των δικών τους ανθρώπων και η αυτοθυσία για να προστατέψουν τα ιδανικά τους. Όλα αυτά προκαλούν κάποια συγκίνηση μέσα στο σκληρό πεδίο της μάχης, δεν βρίσκετε;
Η αναβίωση της εποχής είναι αρκετά ρεαλιστική, τόσο όσον αφορά τα σκηνικά, όσο αφορά και τα κοστούμια. Για κάποιος αυτό ίσως να μην αποτελεί σοβαρό κριτήριο για ‘μένα όμως ναι, καθώς με βοηθάει καλύτερα να μπω στο κλίμα της ταινίας, όπως και ν’ αντιληφθώ τη νοοτροπία και την κουλτούρα της εποχής. Ακόμα κι αν δεν είναι έτσι, μου έδειξε πως η Αμερική είχε κάποτε έναν σοβαρό λόγο να παλέψει για την ανεξαρτησία και την ελευθερία της κι όχι για να ξεκοιλιάσει άδοξα και χωρίς ουσιαστική αφορμή κόσμο και κοσμάκη.
Προσεκτική είναι όμως και η επιλογή του cast. Ο Mel Gibson έχει αποδείξει και στο παρελθόν πως τέτοιοι ρόλοι του πάνε. Σαν να είναι η μετεμψύχωση κάποιου παλιού αγωνιστή, ντύνει τον χαρακτήρα του με αγάπη, μίσος και πάθος και ξεχύνεται στο πεδίο του αγώνα και της επιβίωσης. Δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο απ’ το να σε κερδίσει.
Όμως και το υπόλοιπο cast δεν τα πάει κι άσχημα, χωρίς ωστόσο να υπάρχει εκείνη η παρουσία που κάνει την έκπληξη ή που μπορεί να ξεχωρίσει εύκολα μέσα απ’ τον σωρό. Κι επειδή εκθείασα πολύ τον Ledger αυτές τις μέρες, οφείλω να πω πως η συγκεκριμένη ταινία, χωρίς να είναι κακός, δεν αποτελεί μια απ’ τις καλύτερες στιγμές της καριέρας του. Θα μπορούσαμε να τον χαρακτηρίσουμε μάλλον τυπικό.
Με άλλα λόγια, μια συνολικά πολύ καλή παραγωγή, που θα μπορούσε ίσως να ήταν ακόμα καλύτερη αν είχαν γίνει κάποιες περικοπές στο μοντάζ. Δυστυχώς ο Emmerich έχει πρόβλημα στο συμμάζεμα, κάτι που το έχει αποδείξει και στο παρελθόν. Παρά την βία και κάποιες ιδιαίτερα σκληρές σκηνές, “Ο Πατριώτης” είναι από εκείνες της ταινίες που αξίζει να τις δεις μόνο και μόνο λόγω διαφορετικής θεματολογίας απ’ ότι συνήθως.
Βαθμολογία 8/10
Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ο Πατριώτης
Είδος: Εποχής
Σκηνοθέτης: Roland Emmerich
Πρωταγωνιστές: Mel Gibson, Heath Ledger, Jason Issacs, Joely Richardson, Chris Cooper, Tom Wilkinson, Tcheky Karyo
Παραγωγή: 2000
Διάρκεια: 164’
Επίσημο site:
http://www.sonypictures.com/homevideo/thepatriot/
3 Σχόλια:
Πολύ καλή ταινία...
Την είχα δει παλιά. Γυρίστηκε μετά την επιτυχία του Braveheart και η ομοιότητα στις σκηνές μάχης είναι εμφανής. Προσπάθησαν να το κάνουν ανάλογο και στο συναίσθημα, αλλά η ταινία του Έμεριχ παραείναι γλυκερή για να συναγωνιστεί εκείνη του Μελ. Έχεις δίκιο: Έπρεπε να είναι πολύ πιο σύντομη. Το ίδιο πρόβλημα όμως έχουν και πολλά άλλα αμερικάνικια μπλογκμπάστερ, με πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις τις ταινίες που παράγει ο Μπρουκχάιμερ: Είμαι πεπεισμένος ότι αν οι ταινίες με τους πειρατές της καραϊβικής ήταν κατά 40-45 λεπτά πιο σύντομες, θα μιλούσαμε για σπουδαίες ταινίες....
@ Φώτη συμφωνώ απόλυτα με όσα λες!
Η ταινία είναι καλή αλλά παρά τις ομοιότητες με το Braveheart δεν το φτάνει σε καμία περίπτωση.
Και οι Πειρατές ίσως να ήταν αριστούργημα αν δεν είχαν τραβήξει τόσο από άποψη χρόνου. Θεωρώ ότι το σύγχρονο Hollywood έχει πρόβλημα με το συμάζεμα στο μοντάζ.
Δημοσίευση σχολίου