Συνοπτική περίληψη του έργου:
Στην Αμερική του 1955, ο Frank και η April Weller, μετακομίζουν σε μια όμορφη μονοκατοικία στην οδό Επαναστάσεως.
Κι ενώ η ζωή τους μοιάζει να κυλά στην οικογενειακή ευτυχία, η μονοτονία και ο συμβιβασμός της καθημερινότητας τους κάνει να πνίγονται.
Παίρνουν λοιπόν την απόφαση να εγκαταλείψουν την παλιά τους ζωή και να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα στο Παρίσι, κυνηγώντας το όνειρο που άφησαν πίσω.

Προσωπική άποψη:
Ο Sam Mendes, 8 χρόνια μετά το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, επανέρχεται με μια δραματική ταινία, όπως αυτή που μας συστήθηκε. Ακολουθώντας την συνταγή που ακολούθησε στο “American Beauty”, πράγμα που του απέφερε και τα μεγάλα Oscars της χρονιάς εκείνης, αποφασίζει για μια ακόμα φορά να κατακρεουργήσει εκείνο που πολύ θα ήθελαν να αγγίξουν. Την φαινομενική τελειότητα του αμερικανικού ονείρου. Είναι τελικά τόσο αψεγάδιαστο όσο νομίζει πολύς κόσμος ή είναι απλά μια χάρτινη, χρωματιστή βιτρίνα, έτοιμη να την πάρει ο άνεμος;

Η ταινία αποτελεί μεταφορά του ομότιτλου βιβλίου του μεγάλου συγγραφέα Richard Yates. Η αλλοτρίωση της καθημερινότητας και τα χαμογελαστά προσωπεία πίσω από τα οποία αναγκάστηκε να κρυφτεί ο μέσος άνθρωπος, που στο ξεκίνημα της ζωής του είχε όνειρα, πάθη και φιλοδοξίες, τα οποία τελικά καταπίεσε στον βωμό μιας βολικής και άνετης θεωρητικά ζωής. Η ρουτίνα του γραφείου και η πληκτική αδράνεια του νοικοκυριού, αρχίζουν να πνίγουν το νεαρό ζευγάρι, παρά την ομορφιά που τους δένει εξωτερικά, παρά τη λάμψη και τη φλόγα εκείνη, που κατά τον περίγυρό τους, θα τους έκανε κάποτε να ξεχωρίσουν.

Μπορούσε όμως το ζευγάρι να το πραγματοποιήσει αυτό στ’ αλήθεια; Μπορούσε άραγε να κυνηγήσει το όνειρο και να πετύχει ή απλά έζησε μέσα σε μια καλοπροαίρετη σαπουνόφουσκα που έφτιαξαν άλλοι γύρω του; Μάλλον επικρατεί το δεύτερο σενάριο. Η April παγιδεύτηκε σε μια ζωή που ποτέ δεν θέλησε να κάνει, απλά την οδήγησαν εκεί οι συγκυρίες και την αιχμαλώτισαν. Την κράτησαν δέσμια μέχρι το ξέσπασμά της, που οδήγησε στην οριστική της ήττα με τον πιο δραματικό τρόπο. Θα μπορούσε να κυνηγήσει το όνειρο, αλλά δεν τα κατάφερε. Όσο για τον Frank, παρά το φαίνεσθε, ίσως τελικά να συμβιβάστηκε με την εύκολη και άνετη χρηματική πραγματικότητα, όχι τόσο γιατί το επέβαλλε το γεγονός ότι απέκτησε οικογένεια και παιδιά, όσο ότι ίσως τελικά να μην είχε κανένα ταλέντο, περισσότερο απ’ αυτό που ήταν προδιαγεγραμμένο να κάνει.

Και μπορεί φωτογραφικά ο Mendes να αναβιώνει την εποχή του ’50, ντύνοντάς της με ένα όμορφο και αρκετά επιμελημένο soundtrack, όμως σε ένα σημείο αποτυγχάνει. Όχι στο να μας μεταφέρει το κενό της ματαιότητας των ηρώων του, αλλά στο να το προσαρμόσει αποδοτικά και αποτελεσματικά στο κλίμα της εποχής εκείνης, μιας εποχής συντηρητικής όπου το αμερικανικό όνειρο άρχισε να δομείται από το μηδέν. Στο να ενσωματώσει το τεμαχισμένο όνειρο ζωής, που δέχτηκε πλήγμα από μια ευτυχία αγορασμένη και στην ουσία ψεύτικη, στα πλαίσια και στα πρότυπα της εποχής.

Ο Leonardo DiCaprio και η Kate Winslet, 11 χρόνια μετά την πρώτη τους κινηματογραφική σύμπραξη στον “Τιτανικό”, θεωρούνται πλέον από τους κορυφαίους ηθοποιούς της γενιάς τους. Ίσως αυτό να είναι η μεγαλύτερή τους δικαίωση, η επιβίωση και η αναγνώριση απ’ όλους εκείνους, που 11 χρόνια πριν, πίστευαν πως μες σε έναν χρόνο θα έχουν εξαφανιστεί από τον χάρτη. Και να, πιο γοητευτικοί και πιο ώριμοι, εμφανισιακά κι ερμηνευτικά, αποτελούν το πιο δυνατό χαρτί στα χέρια του Mendes.

Ο Leonardo DiCaprio, είναι εξαιρετικός σε έναν ρόλο με έντονα ξεσπάσματα θυμού και συγκινησιακά που προκαλούν ρίγη. Συμβιβασμένος με την βολική ζωούλα του, είναι εκείνος που ουσιαστικά δεν έχει τα κότσια να ακολουθήσει το όνειρο. Μπορείς όμως να μην δικαιολογήσεις τον φόβο του, όταν θα εγκατέλειπε τη σιγουριά για να οδηγήσει την οικογένειά του στην αβεβαιότητα ενός μέλλοντος που δεν ξέρει που θα βγάλει; Εξίσου εξαιρετική και σύζυγος του Mendes, Kate Winslet, που μέσα απ’ το κενό της βλέμμα, ένα βλέμμα που το προκάλεσε η κενότητα της ίδιας της ζωής της.

Το ίδιο συγκλονιστικοί όμως είναι και ο δευτερεύοντες ρόλοι, που παρά την μικρή τους έκταση, έχουν εξέχουσα θέση στον επηρεασμό της δραματουργίας του έργου, προσθέτοντας ακόμα μεγαλύτερη τραγικότητα. Ο πολύς Michael Shannon, μέσα στην τρέλα του μυαλού του, φαντάζει ο μοναδικός λογικός χαρακτήρας, εκείνος που μέσα στην παράνοια του ονείρου μπορεί να αντιληφθεί, να εκφράσει την θλιβερή πραγματικότητα και να σκιαγραφήσει τους κεντρικούς ήρωες, συγκεντρωμένα όλα σε μια σκληρή ετυμηγορία.

Δραματουργικά ο Mendes μπορεί αν πετυχαίνει αυτό που ήθελε, να συγκινήσει, να προβληματίσει, ακόμα και να σοκάρει με ένα φινάλε που δύσκολα θα αφήσει ασυγκίνητους ακόμα και τους πιο σκληρούς. Όμως η αλλοτρίωση των πόθων και των συγκινήσεων που όλοι μας αναζητάμε, το γκρέμισμα του αμερικάνικου ονείρου, κάπου μοιάζει να μην προσαρμόζεται στην τυπική και συντηρητική ζωή του ’50. Ωστόσο, καταφέρνει να αποσπάσει συγκλονιστικές ερμηνείες από το σύνολο των πρωταγωνιστών του, που βλέπουν το κενό μιας σάπιας καθημερινότητας, μπορούν να αντιληφθούν την ματαιότητά του και όμως, δεν αντέχουν να αντισταθούν σε αυτό.
Βαθμολογία 7/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ο Δρόμος Της Επανάστασης
Είδος: Κοινωνική
Σκηνοθέτης: Sam Mendes
Πρωταγωνιστές: Leonardo DiCaprio, Kate Winslet, Kathy Bates, Michael Shannon, Zoe Kazan, David Harbour
Παραγωγή: 2008
Διάρκεια: 119’

Επίσημο site:
http://www.revolutionaryroadmovie.com/