
Στην Αμερική του 1955, ο Frank και η April Weller, μετακομίζουν σε μια όμορφη μονοκατοικία στην οδό Επαναστάσεως.
Κι ενώ η ζωή τους μοιάζει να κυλά στην οικογενειακή ευτυχία, η μονοτονία και ο συμβιβασμός της καθημερινότητας τους κάνει να πνίγονται.
Παίρνουν λοιπόν την απόφαση να εγκαταλείψουν την παλιά τους ζωή και να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα στο Παρίσι, κυνηγώντας το όνειρο που άφησαν πίσω.
Προσωπική άποψη:
Ο Sam Mendes, 8 χρόνια μετά το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, επανέρχεται με μια δραματική ταινία, όπως αυτή που μας συστήθηκε. Ακολουθώντας την συνταγή που ακολούθησε στο “American Beauty”, πράγμα που του απέφερε και τα μεγάλα Oscars της χρονιάς εκείνης, αποφασίζει για μια ακόμα φορά να κατακρεουργήσει εκείνο που πολύ θα ήθελαν να αγγίξουν. Την φαινομενική τελειότητα του αμερικανικού ονείρου. Είναι τελικά τόσο αψεγάδιαστο όσο νομίζει πολύς κόσμος ή είναι απλά μια χάρτινη, χρωματιστή βιτρίνα, έτοιμη να την πάρει ο άνεμος;
Η ταινία αποτελεί μεταφορά του ομότιτλου βιβλίου του μεγάλου συγγραφέα Richard Yates. Η αλλοτρίωση της καθημερινότητας και τα χαμογελαστά προσωπεία πίσω από τα οποία αναγκάστηκε να κρυφτεί ο μέσος άνθρωπος, που στο ξεκίνημα της ζωής του είχε όνειρα, πάθη και φιλοδοξίες, τα οποία τελικά καταπίεσε στον βωμό μιας βολικής και άνετης θεωρητικά ζωής. Η ρουτίνα του γραφείου και η πληκτική αδράνεια του νοικοκυριού, αρχίζουν να πνίγουν το νεαρό ζευγάρι, παρά την ομορφιά που τους δένει εξωτερικά, παρά τη λάμψη και τη φλόγα εκείνη, που κατά τον περίγυρό τους, θα τους έκανε κάποτε να ξεχωρίσουν.
Μπορούσε όμως το ζευγάρι να το πραγματοποιήσει αυτό στ’ αλήθεια; Μπορούσε άραγε να κυνηγήσει το όνειρο και να πετύχει ή απλά έζησε μέσα σε μια καλοπροαίρετη σαπουνόφουσκα που έφτιαξαν άλλοι γύρω του; Μάλλον επικρατεί το δεύτερο σενάριο. Η April παγιδεύτηκε σε μια ζωή που ποτέ δεν θέλησε να κάνει, απλά την οδήγησαν εκεί οι συγκυρίες και την αιχμαλώτισαν. Την κράτησαν δέσμια μέχρι το ξέσπασμά της, που οδήγησε στην οριστική της ήττα με τον πιο δραματικό τρόπο. Θα μπορούσε να κυνηγήσει το όνειρο, αλλά δεν τα κατάφερε. Όσο για τον Frank, παρά το φαίνεσθε, ίσως τελικά να συμβιβάστηκε με την εύκολη και άνετη χρηματική πραγματικότητα, όχι τόσο γιατί το επέβαλλε το γεγονός ότι απέκτησε οικογένεια και παιδιά, όσο ότι ίσως τελικά να μην είχε κανένα ταλέντο, περισσότερο απ’ αυτό που ήταν προδιαγεγραμμένο να κάνει.
Και μπορεί φωτογραφικά ο Mendes να αναβιώνει την εποχή του ’50, ντύνοντάς της με ένα όμορφο και αρκετά επιμελημένο soundtrack, όμως σε ένα σημείο αποτυγχάνει. Όχι στο να μας μεταφέρει το κενό της ματαιότητας των ηρώων του, αλλά στο να το προσαρμόσει αποδοτικά και αποτελεσματικά στο κλίμα της εποχής εκείνης, μιας εποχής συντηρητικής όπου το αμερικανικό όνειρο άρχισε να δομείται από το μηδέν. Στο να ενσωματώσει το τεμαχισμένο όνειρο ζωής, που δέχτηκε πλήγμα από μια ευτυχία αγορασμένη και στην ουσία ψεύτικη, στα πλαίσια και στα πρότυπα της εποχής.
Ο Leonardo DiCaprio και η Kate Winslet, 11 χρόνια μετά την πρώτη τους κινηματογραφική σύμπραξη στον “Τιτανικό”, θεωρούνται πλέον από τους κορυφαίους ηθοποιούς της γενιάς τους. Ίσως αυτό να είναι η μεγαλύτερή τους δικαίωση, η επιβίωση και η αναγνώριση απ’ όλους εκείνους, που 11 χρόνια πριν, πίστευαν πως μες σε έναν χρόνο θα έχουν εξαφανιστεί από τον χάρτη. Και να, πιο γοητευτικοί και πιο ώριμοι, εμφανισιακά κι ερμηνευτικά, αποτελούν το πιο δυνατό χαρτί στα χέρια του Mendes.
Ο Leonardo DiCaprio, είναι εξαιρετικός σε έναν ρόλο με έντονα ξεσπάσματα θυμού και συγκινησιακά που προκαλούν ρίγη. Συμβιβασμένος με την βολική ζωούλα του, είναι εκείνος που ουσιαστικά δεν έχει τα κότσια να ακολουθήσει το όνειρο. Μπορείς όμως να μην δικαιολογήσεις τον φόβο του, όταν θα εγκατέλειπε τη σιγουριά για να οδηγήσει την οικογένειά του στην αβεβαιότητα ενός μέλλοντος που δεν ξέρει που θα βγάλει; Εξίσου εξαιρετική και σύζυγος του Mendes, Kate Winslet, που μέσα απ’ το κενό της βλέμμα, ένα βλέμμα που το προκάλεσε η κενότητα της ίδιας της ζωής της.
Το ίδιο συγκλονιστικοί όμως είναι και ο δευτερεύοντες ρόλοι, που παρά την μικρή τους έκταση, έχουν εξέχουσα θέση στον επηρεασμό της δραματουργίας του έργου, προσθέτοντας ακόμα μεγαλύτερη τραγικότητα. Ο πολύς Michael Shannon, μέσα στην τρέλα του μυαλού του, φαντάζει ο μοναδικός λογικός χαρακτήρας, εκείνος που μέσα στην παράνοια του ονείρου μπορεί να αντιληφθεί, να εκφράσει την θλιβερή πραγματικότητα και να σκιαγραφήσει τους κεντρικούς ήρωες, συγκεντρωμένα όλα σε μια σκληρή ετυμηγορία.
Δραματουργικά ο Mendes μπορεί αν πετυχαίνει αυτό που ήθελε, να συγκινήσει, να προβληματίσει, ακόμα και να σοκάρει με ένα φινάλε που δύσκολα θα αφήσει ασυγκίνητους ακόμα και τους πιο σκληρούς. Όμως η αλλοτρίωση των πόθων και των συγκινήσεων που όλοι μας αναζητάμε, το γκρέμισμα του αμερικάνικου ονείρου, κάπου μοιάζει να μην προσαρμόζεται στην τυπική και συντηρητική ζωή του ’50. Ωστόσο, καταφέρνει να αποσπάσει συγκλονιστικές ερμηνείες από το σύνολο των πρωταγωνιστών του, που βλέπουν το κενό μιας σάπιας καθημερινότητας, μπορούν να αντιληφθούν την ματαιότητά του και όμως, δεν αντέχουν να αντισταθούν σε αυτό.
Βαθμολογία 7/10
Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ο Δρόμος Της Επανάστασης
Είδος: Κοινωνική
Σκηνοθέτης: Sam Mendes
Πρωταγωνιστές: Leonardo DiCaprio, Kate Winslet, Kathy Bates, Michael Shannon, Zoe Kazan, David Harbour
Παραγωγή: 2008
Διάρκεια: 119’
Επίσημο site:
http://www.revolutionaryroadmovie.com/
11 Σχόλια:
Den tha po kati gia th tainia...tha po gia thn parea pou eixa sth tainia!Anupomono Giotoula na to xanakanoume!Alla thn epomenh kanonise na gourouniasoume..Filia!
@ Σωτηρία μου, εννοείτε! Την επόμενη θα πάμε πρώτα να γορουνιάσουμε για φαϊ και μετά για γλυκό! Χα, χα, χα...
Κι εγώ ανυπομονώ, περάσμε πολύ ωραία!
Εγώ σου είπα... αν γουστάρεις καθιερώνουμε την Τετάρτη ως μέρα εφόρμησης! Έχουν και οι άντρες τα αθλητικά τους!
Δε ξέρω γιατί, αλλά εμένα δε μου άρεσε, ίσως γιατί με κούρασε ο Di Caprio, που όσο κ αν προσπαθώ να τον δω σαν έναν ηθοποιό, δε μπορώ!! Δε μου λέει τίποτα σαν ηθοποιός, σε αντίθεση με την Kate Winslet, που μου άρεσε..
Θα σταθώ όμως στις 2πιο κάτω αναρτήσεις σου, που αναφέρεσαι στα 2 βιβλία..Κ μιας κ έχω τρέλα με το διάβασμα θα τα διαβάσω..Είδα βέβαια την ταινία πρώτα κ μου άρεσε πολύ, οπότε λέω να πιάσω κ τα βιβλία σιγά σιγα..
@ Νικολέτα μου πριν λίγο συζήταγα με την μάνα μου ότι οι κριτικές είναι υποκειμενικές. Ο καθένας μας έχει μια άποψη, δεν υπάρχει σωστή και λάθος, απλά διαφέρουν. :)
Κι εγώ δεν τρελάθηκα με την ταινία, αλλά δεν την βρήκα κακή!
Όσο για τα βιβλία... όποιος τα διαβάσει και θεωρήσει ότι τπν πήρα στο λαιμό μου ας με σταυρώσει. ;)
Πάρε και τα 2 μαζί γιατί όταν τελειώσει το πρώτο, θα θες αμέσως τη συνέχεια. Εγώ έχω πάθει κρίση που το τρίτο βγαίνει σε ένα μήνα και το τέτατο τέλος καλοκαιριού.
Η ταινία όπως μπορείς να δεις ακόμα πιο κάτω από τα βιβλία, σε μια άλλη ανάρτηση, επίσης μου άρεσε πολύ.
Τότε σου προτείνω να διαβάσεις το Τριανταφυλλάκι κ στο καπάκι τη συνέχεια, το Τριαντάφυλλο του χειμώνα..Της Jeniffer Donely! Οπλίσου με υπομονή γιατί το ένα εχει 840σελιδες κ το αλλο 900+ .. Αλλά δε θα ξεκολλάς, θα με θυμηθείς..
Όσο για τα βιβλία, θα σε εμπιστευτώ κ θα τα αγοράσω..
Παρακολουθώ εδώ κ καιρό το blog σου κ είναι ενδιαφέρουσες οι κριτικές σου..
Επίσης, τα βιβλία που σου πρότεινα έχουν κ συνέχεια, είναι τριλογία!! Όποτε σε βλέπω να παθάινεις κ δεύτερη κρίση, αν τα διαβάσεις τελικά.. Το τρίτο βγαίνει την άνοιξη!!
Καλησπέρα Γιώτα μου...
Για να απαντήσω και στο σχολιό σου, θα ήθελα να πω, πως για μένα η λεπτή/μη παρεμβατική ματιά στην εποχή του 50, είναι ένα χαρισματικό και θελημένο τέχνασμα. Καθώς έτσι, το πρόβλημα, που υπό την παγκοσμιοποιημένη κοινωνία είναι πιότερο καθημερινό, γίνεται πιο απτό μέσω της δομής της ταινίας.
Ο Sam Mendes καυτηριάζει εντόνως τον κομφορμισμό, όμως δε θα σταθεί ούτε στο πλάι της Winslet, όπως κάποιος θα περίμενε. Γιατί και η ίδια, όντας εγκλωβισμένη στη στείρα καθημερινότητα, καμουφλάρει το όνειρο για μια προσωπική διέξοδο και όχι ως ποιοτικότερη οδός στην ακρωτηριασμένη ζωή του ζεύγους. Νομίζω καθοριστική η ατάκα του Shannon, "χαίρομαι μόνο που δεν είμαι εκείνο το μωρό" δείχνοντας στην ήδη ελαφρώς φουσκωμένη κοιλιά της υπέροχης Kate!
Την καληνύχτα μου...
@ Να με εμπιστευτείς Νικολάτε και δεν νομίζω ότι θα το μετανιώσεις! :)
(Έχεις και το ίδιο όνομα με τη μαμά μου)
Θα τα σημειώσω και με την πρώτη ευκαιρία, ίσως μόλις τελειώσω με την "Έκλειψη" να είναι τα επόμενα. Αχ τι μας έχουν κάνει αυτές οι σειρές βιβλίων... ζημιά στην τσέπη και στην υπομονή! :p
Χαίρομαι που μας παρακολουθείς και έγινες κι εσύ μέλος της παρέας μας! Θα χαρώ να τα λέμε... :)
@ Καλημέρα Kioy μου!
Άργησα λίγο αλλά την είδα τελικά! :)
Δεν θα διαφωνήσω ως προς το θέμα του κομφορμισμού ούτε ως προς τον εγκλωβισμό της Kate. Σίγουρα η ατάκα αυτή που αναφέρεις ήταν καθοριστική και την έσπρωξε στο τελικό της βήμα, την παραδοχή της ήττας της (μήπως όμωςταυτόχρονα μόνο έτσι θα έβρισκε την ελευθερία που ήθελε, με το να "φύγει";).
Ναι, ok, όσον αφορά το θέμα δεκαετίας, μήπως όμως θα έπρεπε να το θέσει καθαρά στις βάσεις της δεκαετίας εκείνης; Το πρόβλημα το βιώνουμε με τα σημερινά δεδομένα. Θα προτιμούσα να το δω καλύτερα προσαρμοσμένο στο πως ξεκίνησε.
Με απογοήτευσε πολύ αυτή η ταίνια..
@ Γιατί βρε Roadartist... :)
Δημοσίευση σχολίου