Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Louis Salinger είναι ένας πράκτορας της Interpol όπου μαζί με την Eleanor Whitman, βοηθό του εισαγγελέα της Νέας Υόρκης, προσπαθούν να συλλέξουν στοιχεία ενάντια της IBBC, μιας απ’ τις μεγαλύτερες τράπεζες στο κόσμο.
Μαζί ταξιδεύουν ανά τον κόσμο, σε μια προσπάθεια να οδηγήσουν στα δικαστήρια τα μεγαλοστελέχη της τράπεζας, τα οποία με την κάλυψη του τραπεζικού οργανισμού, φαίνεται να έχουν κεντρικό ρόλο στο κύκλωμα του διεθνούς εμπορίου όπλων.
Όμως το τίμημα μιας τέτοιας αποκάλυψης είναι μεγάλο και κάθε μέλος των δύο στρατοπέδων πρέπει να αποφασίσει, καθώς κάθε του απόφαση μπορεί να μην είναι ανάλογη του τελικού αποτελέσματος.

Προσωπική άποψη:
Μια ταινία δράσης, μια περιπέτεια με διεφθαρμένους οικονομικούς παράγοντες και αδιάφορους πράκτορες που προσπαθούν να τους ξεσκεπάσουν και να αποδώσουν δικαιοσύνη. Η αστυνομική φύση, έρχεται να συναντήσει εκείνη του κοινωνικοπολιτικού θρίλερ, επισκιασμένο από ένα συνωμοτικό πέπλο, χωρίς όμως όλα αυτά τα τόσο διαφοερετικά να είναι ασύνδετα μεταξύ τους. Αντίθετα, και προς μεγάλη μας έκπληξη, δένουν σχεδόν άψογα μεταξύ τους, δημιουργώντας μια απ’ τις πιο έξυπνα περίπλοκες και εντυπωσαικές ταινίες της χρονιάς.

Ο Tom Tykwer ήξερε πολύ καλά τι ήθελε να παρουσιάσει στον κόσμο. Κι ενώ ακολουθούμε τους πράκτορες στο ταξίδι τους προκειμένου να μαζέψουν στοιχεία και αποδείξεις, ταξιδεύουμε σε τέσσερις διαφορετικές μεριές του πλανήτη που όμως, δεν έχω ως αυτοσκοπό την τουριστική μας ξενάγηση, αλλά κάτι βαθύτερο. Την προσέγγιση και την επεξεργασία, διαφορετικής κουλτούρας, αντίληψης και αντιμετώπισης των κατάστασεων. Έτσι η δράση διαφοροποιείται βάση των προαναφερόμενων στοιχείων και στοιχειοθετείται σε πολύ διαφορετικά πλαίσια. Το αποστειρωμένο Βερολίνο, η Μεσογειακή Ιταλία με το μαφιόζικο ταπεραμέντο, η Νέα Υόρκη όπου αστυμονία και εγληματίες ακολουθούν τους δικούς τους κανόνες και τέλος, η Κωνσταντινούπολη, περήφανη και φαινομενικά σύγχρονη, με καλά κρυμμένη σαπίλα στους γύρω δρόμους της.

Κάθε σκηνή δράσης, όπου υπάρχει έστω μία σε κάθε μια απ’ τις προαναφερόμενες πόλεις, η αγωνία παρατείνεται και σίγουρα θα είχαν τα προσόντα να διεκδικήσουν μια θέση στο πάνθεων των σκηνών ανθολογικής δράσης, με εξαίχουσα την σκηνή του ακατάπαυστου πιστολιδιού στο μουσείο Guggenheim της Νέας Υόρκης που πραγματικά συνεπαίρνει και κόβει την ανάσα. Δεν είναι όμως η μόνη και σε καμία περίπτωση δεν υπάρχουν μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν τα βίαια ένστικτα κανενός, αλλά για να αναδείξουν το που μπορούν να οδηγήσουν τα βίαια ένστικτα της προσωπικής μας σωτηρίας.

Από κει κι έπειτα, ο δημιουργός δεν θέλει να δώσει απόλυτο δίκιο ή άδικο σε κανέναν. Κανένας καλός δεν μπορεί να στοιχειοθετήσει την απόλυτη ενοχή των κακών, αλλά και κανένας κακός δεν προσπαθεί να μας πείσει ότι πιστεύει στο καλό των πράξεών του. Στο κάτω-κάτω, το καλό και το κακό εξαρτώνται το ένα απόλυτα από το άλλο αλλιώς δεν μπορούν να υπάρξουν. Όμως, υπάρχει το ηθικό δίλημμα! Αν αξίζει να θυσιάσεις τα πιστεύω σου για να αποδείξεις κάτι και αν το κάνεις τελικά, αν θα έχεις την δυνατότητα επιστροφής. Μήπως τελικά είμαστε όλοι στον ίδιο σάκο και αν όχι, μήπως ότι και να κάνουμε για να εξαφανίσουμε το κακό είναι απλά μια άκραπη προσπάθεια αφού θα υπάρχει κάποιος άλλος από πίσω να το στηρίξει;

Όπως έλεγα και τις προάλλες, ο Clive Owen είναι από τους ηθοποιούς εκείνους, της νέας γενιάς όπως χαρακτηρίζεται, που εκτιμώ ιδιαίτερα. Έχει ταλέντο, έχει πάθος κι εκφραστικότητα, απλά συνήθως οι ρόλοι του είναι τέτοιοι που δεν τον αφήνουν να το εξάγει απόλυτα προς τα έξω ή τον οδηγούν στο άκρο αντίθετο, στην υπερβολή. Στην προκειμένη περίπτωση, υποδυόμενος έναν ικανότατο πράκτορα με εμμονές, κηνυγημένο από φαντάσματα του παρελθόντος, καταφέρνει να μεταφέρει κάθε του συναίσθημα στον θεατή χρησιμοποιώντας κάθε μέσο, από το βλέμμα του μέχρι τις κινήσεις των χεριών του.

Η Naomi Watts στον αντίποδα, αν και είναι μια ικανότατη ηθοποιός, οι επιλογές της ειδικά τα δύο τελευταία χρόνια, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν αδιάφορες. Με ένα κενό βλέμμα γεμάτο απόγνωση, περιφέρεται στις διάφορες πόλεις, κάνοντας μικρές εμφανίσεις και το μόνο που σκέφτεσαι βλέποντάς την είναι ότι έσπασε. Και σίγουρα δεν φταίει η ερμηνευτική της ανικανότητα, δεν μπορεί να φταίει κάτι που δεν υπάρχει, αλλά η ανικανότητα του να επιλέξει το σενάριο εκείνο που δεν θα την παρουσιάζει απλά ως γλάστρα στο πλευρό κάποιου άλλου ονόματος.

Σίγουρα είναι η πιο ενδιαφέρουσα πρόταση του μήνα και αναμφίβολα μια απ’ τις καλύτερες και πιο ολοκληρωμένες προτάσεις της κινηματογραφικής αυτής χρονιάς. Μια αγωνιώδης προσπάθεια για λύτρωση που αν καταφέρει να διώξει τα προσωπικά φαντάσματα και τις εμμονές του πρωταγωνιστή, δεν ονειροπολεί προσπαθώντας να μας πείσει ότι μια φορά είναι αρκετή για να καθαρίσει το σάπιο σύστημα. Πάντα κάποιος θα βρίσκεται από πίσω για να το στηρίξει όμως, πάντα θα υπάρχει και κάποιος εκεί που θα πιστεύει πως αξίζει να το κηνυγήσει.
Βαθμολογία 8/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: The International
Είδος: Περιπέτεια
Σκηνοθέτης: Tom Tykwer
Πρωταγωνιστές: Clive Owen, Naomi Watts, Armin Mueller-Stahl, Ulrich Thomsen, Brian F. O'Byrne, Haluk Bilginer, Michel Voletti, Patrick Baladi, Jay Villiers
Παραγωγή: 2009
Διάρκεια: 118’

Επίσημο site:
http://www.everybodypays.com/