Συνοπτική περίληψη του έργου:
O Ollie είναι επιτυχημένος businessman και παντρεμένος με την Gertie. Μαζί ζουν ευτυχισμένοι μέχρι που η Gertie πεθαίνει από επιπλοκές στη γέννα.
Ο Ollie αναγκάζεται να μεγαλώσει με τον ηλικιωμένο πατέρα του ένα μωρό που με τα χρόνια εξελίσσεται σε ένα ατίθασο κορίτσι.
Στο μεταξύ, ο Ollie φιλοδοξεί να γυρίσει στη δουλειά που έχασε λόγω των πατρικών υποχρεώσεων και φλερτάρει μια νεαρή φοιτήτρια, τη Maya.
Τα πράγματα περιπλέκονται όταν συνειδητοποιέι ότι το να συμβιβάσει τη νέα του ζωή με την παλιά δεν είναι και ό,τι πιο εύκολο.

Προσωπική άποψη:
Κατάφερα έπειτα από πέντε χρόνια και πολλές απόπειρες στο παρελθόν, να δω για πρώτη και μοναδική φορά το “Γλυκός Μπελάς” από την αρχή μέχρι και το τέλος. Η ταινία με άφησε με μια περίεργη διάθεση, χωρίς να μπορώ να πω με απόλυτη βεβαιότητα αν αυτό που παρακολούθησα μου άρεσε ή όχι. Μπορεί η ταινία να διέπεται στιγμές-στιγμές από το κωμικό στοιχείο όμως, κάπου ανάμεσα μεσολαβεί μια περίεργη προσπάθεια δραματοποίησης της οικογενειακής κατάστασης των ηρώων. Αυτό μπερδεύει ελαφρώς τα πράγματα.

Δεν λέω, το σενάριο έχει τις καλές του στιγμές και σίγουρα θα γελάσει κανείς άμεσα κι αυθόρμητα. Όμως, υπάρχει μια παράμετρος που δεν μοιάζει να μπορεί να την διαχειριστεί κανείς σωστά. Έχουμε διαφορετικά γεγονότα, διαφορετικές καταστάσεις, άλλες χαρούμενες και άλλες θλιβερές που όμως, παρά την αντιφατικότητά τους, διαδέχονται η μία την άλλη με τόσο γρήγορο, ανεξέλεγχτο θα έλεγε κανείς ρυθμό, που δύσκολο μπορεί κανείς να μοιράσει σωστά τις συναισθηματικές του αντιδράσεις.

Η αλήθεια είναι πως αν με ρώταγε κανείς, θα του έλεγα πως περίμενα κάτι εντελώς διαφορετικό από τον Kevin Smith. Όταν μας έχει συνηθίσει σε ταινίες πιο ανεξάρτητες, που δεν ακολουθούνε τα κλισέ μονοπάτια προδιαγραφών κωμωδίας, που είναι πιο δημιουργικές και αν όχι ωραίες, έστω ανατρεπτικές, το να προστεθεί αυτή εδώ στο βιογραφικό του είναι κάπως παράταιρο. Παρασύρθηκε και αυτός από το εύπεπτο κωμικό στοιχείο που όπως και να ‘χει, σου αρέσει δεν σου αρέσει το τελικό αποτέλεσμα, θα το παρακολουθήσεις.

Ο Smith υιοθετεί το μοτίβο της προβληματικής οικογένειας. Ο μπαμπάς ζει στην μιζέρια του από τότε που έκανε την γκάφα που του στέρησε την μοναδική δουλειά που αγαπούσε, η μαμά της οικογένειας πέθανε από επιπλοκές στη γέννα, ένα παιδί μένει πίσω, μεγαλώνει και γίνεται πιο ώριμο από τους ενήλικες έχοντας όμως κάποια παιδιάστικα ξεσπάσματα. Όλο αυτό έρχονται να το συμπληρώσουν ένας αυστηρός φαινομενικά παππούς, δύο καλοί φίλοι που στηρίζουν τον πατέρα και μια νεαρή, γοητευτική δεσποινίδα χωρίς ιδιαίτερους ηθικούς φραγμούς που θέλει να τον βγάλει από την σεξουαλική και συναισθηματική του κενότητα. Πολύ κλισέ μαζεύτηκε, πολύ σιρόπι και δεν αντέχω.

Ο Ben Affleck συναντάει για δεύτερη φορά την τότε συντροφό του, Jennifer Lopez, επί της μεγάλης οθόνης, μια συνάντης που ακολούθησε το αποτυχημένο “Gigli”. Αυτός φαίνεται να είναι και ο λόγος που επέλεξαν να είναι εκείνη που θα μας αφήσει νωρίς και όχι η Tyler. Μπορεί ο κόσμος να λάτρευε να τους βλέπει μαζί στην καθημερινή τους ζωή όμως, δεν συνέβαινε το ίδιο και κινηματογραφικά. Ο Affleck δεν απουσιάζει σχεδόν από καμία σκηνή του έργου και αποτελεί τον άξονα, όχι μόνο αυτής της μονογονεϊκής οικογένειας που παρουσιάζεται αλλά, και της γενικότερης υποβόσκουσας ιδέας του έργου. Αν είναι καλός ερμηνευτικά; Τα έχουμε ξαναπεί και δεν θέλω να γίνομαι μονότονη. Μπορεί να πείσει κάποιον μόνο όμως όταν υποστηρίζει την πλούσια πλευρά του εαυτού του. Αυτό όπως αντιλαμβάνεστε δεν ισχύει και όταν βρίσκεται στην θέση του φτωχού πλην τίμιου εργάτη αποχετευτικών συστημάτων.

Η Tyler είναι γλυκήτατη και συμπαθέστατη στον ρόλο της, χωρίς όμως να προσφέρει κάτι ιδιαίτερο ενώ την παράσταση καταφέρνει να κλέψει το πανέξυπνο και χαριτωμένο μουτράκι της Raquel Castro. Καλές όμως στιγμές αποτελούν κι εκείνες όπου έχουμε την μικρή εμφάνιση των Will Smith και Matt Damon, σε guest μεν ρόλους αλλά, που δεν περνάνε απαρατήρητοι.

Σαν τελικό συμπέρασμα, μπορώ να καταλήξω στο ότι η ταινία δεν είναι σε καμία περίπτωση οικογενειακό δράμα αλλά ούτε και καθαρόαιμη κωμωδία. Παρ’ όλα ταύτα όμως έχει στοιχεία και από τα δύο που όμως, δεν καταφέρνει να τα βάλει σε μια κοινή γραμμή πλεύσης. Η ιστορία του χήρου πατέρα που μεγαλώνει ένα παιδί μόνος του, είναι από μόνη της πιασάρικη και θα μπορούσε κάλλιστα, να έχει αξιοποιηθεί περισσότερο ως στοιχείο και να έχει δώσει μια ενδιαφέρουσα δραματουργική πινελιά, κάνοντας την διαφορά από τον σωρό.
Βαθμολογία 4/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Γλυκός Μπελάς
Είδος: Κομεντί
Σκηνοθέτης: Kevin Smith
Πρωταγωνιστές: Ben Affleck, Jennifer Lopez, Liv Tyler, Betty Aberlin, Matt McFarland, Raquel Castro, Paul Litowsky
Παραγωγή: 2004
Διάρκεια: 102’

Επίσημο site:
http://www.jerseygirl-movie.com/