Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΣΙΔΕΡΕΝΙΑ ΜΑΣΚΑ - THE MAN IN THE IRON MASK

Συνοπτική περίληψη του έργου:
Στην Γαλλία του 17ου αιώνα οι τρεις από τους τέσσερις σωματοφύλακες είναι εξαγριωμένοι από την διακυβέρνηση του βασιλιά Λουδοβίκου.
Αποφασίζουν λοιπόν να δράσουν κι έτσι, αντικαθιστούν τον ανεπιθύμητο βασιλιά της Γαλλίας με έναν μυστηριώδη κρατούμενο, το πρόσωπο του οποίου καλύπτεται από μια σιδερένια μάσκα.
Το πρόσωπο πίσω από την μάσκα είναι ο δίδυμος αδερφός του βασιλιά που έμεινε κρυμμένος από την γέννησή του για πολιτικούς λόγους και που τώρα θα διεκδικήσει ότι του ανήκει.

Προσωπική άποψη:
Να μια ταινία που έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που θα έπρεπε, από τη μία να σε κάνουν να πηδάς από την χαρά σου και από την άλλη, να νιώθεις άγχος για το τι θα παρακολουθήσεις. Έχουμε μια διάσημη και πολυαγαπημένη νουβέλα του Αλέξανδρου Δουμά στην κινηματογραφική της μεταφορά. Μάλιστα τους ρόλους των αγαπημένων μας ηρώων ενσαρκώνουν αγαπημένοι, δημοφιλείς και ταλαντούχοι πρωταγωνιστές. Και όπως και να ‘χει, δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που να μην εκτιμάει τα επιβλητικά κοστούμια εποχής και τις ξιφομαχίες. Πόσες όμως φορές δεν έχουμε δει κάκιστες σχετικές προσπάθειες;

Ο κλήρος της σκηνοθεσίας πέφτει στα χέρια του Randall Wallace, γνωστού από την συγγραφή του σεναρίου του “Braveheart”. Από ‘κει νομίζω ότι ξεκινάει και το μεγάλο πρόβλημα της ταινίας. Από το ότι ένας συγγραφέας αποφάσισε να πιάσει την κάμερα προσπαθώντας να φέρει εις πέρας ένα όχι και τόσο εύκολο εγχείρημα. Μιλάμε για την κινηματογραφική μεταφορά μιας εκ των πιο διάσημων νουβελών του πλανήτη που θα έπρεπε να σφίζει από ένταση, δράση, αγωνία και περιπέτεια. Δυστυχώς, η ακαδημαϊκή σκηνοθεσία του Wallace πάει εκ του ασφαλούς, προσεγγίζοντας την ιστορία αλλά και τους πρωταγωνιστές της με έναν χλιαρό και άνευρο τρόπο.

Πέραν της ικανοποιητικής αποτύπωσης της εποχής και του χρόνου εξέλιξης της ιστορίας σε κοστούμια κι εσωτερικούς χώρους, δεν μας αφήνονται ιδιαίτερα περιθώρια να διευρίνουμε τους ορίζοντες της φαντασίας μας έτσι ώστε να εγκλιματισμούμε και να ζήσουμε εις βάθος τον τόπο, τον χρόνο, την φιλοσοφία και την κουλτούρα του. Αυτό είναι ένα ακόμα μεγάλο μείον σε μια ιστορία που ήδη έχει πέσει σε μια μεγαλύτερη παγίδα. Σε εκείνη που της επιτρέπει να αναλωθεί, σπαταλώντας άδικα και άδοξα τον χρόνο της σε όχι τόσο ζωτικής σημασίας καταστάσεις χάνοντας κάπου την ουσία.

Ο νεαρός ακόμα Leonardo DiCaprio, εξαργύρωνε την επιτυχία που είχε κερδίσει μέσω του “Τιτανικού” σε μια συμπαθητική παρουσία δύο μέτρων και σταθμών η οποία όμως δεν είχε τα περιθώρια ανάπτυξης που χρειαζόταν καθαρά λόγω σεναρίου. Η αλήθεια είναι πως κάτι σε ενοχλεί παρακολουθώντας τον όμως συνειδητοποιείς ότι δεν έχει να κάνει με το παίξιμο και την παρουσία του αλλά, με τον τρόπο που προσπαθεί ο σκηνοθέτης να τον πλασσάρει.

Οι Jeremy Irons, John Malkovich, Gerard Depardieu και Gabriel Byrne μοιράζονται δίκαια τον λοιπό κινηματογραφικό χρόνο όμως, οι Irons και Malkovich καταφέρνουν να ξεχωρίσουν αποδεικνύοντας πως ένας καλός ηθοποιός με ωραία και δυναμική παρουσία, είναι σε θέση να ξεχωρίσει ακόμα και μέσα από έναν άνευρο, για τα δεδομένα που θα έπρεπε, ρόλο. Από τους υπόλοιπους λυπάμαι, αν και θα θέλαμε να ξεχωρίσουμε κάποιον αδυνατούμε καθώς φαντάζουν υπέρ του δέοντος γλυκανάλατοι και υπερβολικοί.

Ξέροντας κανείς την ποιότητα του υλικού που είχε ο Wallace στα χέρια του, δεν είναι άδικο να περιμένει κάτι παραπάνω. Ακόμα όμως και να μην γνωρίζει, σίγουρα δεν θα εντυπωσιαστεί από ένα δράμα εποχής, ένα δράμα συνωμοσίας που δυστυχώς, δεν αναπτύσσεται και δεν εξελίσσεται, όχι μόνο όπως θα ήθελε αλλά και όπως θα περίμενε κανείς. Ναι, μπορεί να υπάρχει ένα δυνατό φινάλε με μάχη, δράση κι έντονο συναισθηματικό και συγκηνισιακό υπόβαθρο όμως, αυτό δεν είναι αρκετό.
Βαθμολογία 6/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Ο Άνθρωπος Με Την Σιδερένια Μάσκα
Είδος: Εποχής
Σκηνοθέτης: Randall Wallace
Πρωταγωνιστές: Leonardo DiCaprio, Jeremy Irons, John Malkovich, Gerard Depardieu, Gabriel Byrne, Anne Parillaud, Judith Godreche, Peter Sarsgaard, Hugh Laurie
Παραγωγή: 1998
Διάρκεια: 132’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Man_in_the_Iron_Mask_(1998)_film
http://www.imdb.com/title/tt0120744/

Read More

IT' S A LOVE STORY... ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΟΘΟΝΗ - ΜΕΡΟΣ 4ο

Απόλυτοι Έρωτες

When A Man Loves A Woman (1994): Τι συμβαίνει όταν ο εθισμός μπαίνει ανάμεσα στα μέλη μιας οικογένειας; Τι συμβαίνει όταν η εξάρτηση ξεπερνάει την λογική; Τι συμβαίνει όταν οι αγάπη καλείται να υπερασπιστεί τον ίδιο της τον εαυτό και να προβάλλει αντιστάσεις προκειμένου να επιβιώσει, προκειμένου να κερδίσει την μάχη; Εκεί είναι η ουσία φίλοι μου, στο να μπορείς να υπερασπιστείς και να υποστηρίξεις την αγάπη σου με κάθε μέσο, όσο δύσκολες και αν είναι οι συνθήκες. Η ταινία έχει ως κεντρικό άξονα τον αλκοολισμό και οι ήρωες γυρίζουν γύρω απ’ αυτόν, ξεδιπλώνοντας μας τη διαταραγμένη σχέση τους και μια προσπάθεια να περισώσουν ότι μπορούν χωρίς όμως να ξέρουν αν μπορούν να τα καταφέρουν. Τελικά, μερικές φορές, το μπορώ και το θέλω μπορούν να απέχουν χιλιόμετρα. Η ζωή μπορεί όμως να είναι σκληρή και το γεγονός αυτό δεν διστάζει ν’ αποτυπωθεί στο πανί, η αγάπη όμως μερικές φορές είναι ικανή για περισσότερα απ’ όσα νομίζουμε. Η αληθινή αγάπη πρέπει να δοκιμάζεται, γιατί μόνο τότε μπορείς να είσαι σίγουρος για την αντοχή και την γνησιότητά της. Η αληθινή αγάπη αξίζει τον πόνο, αξίζει υπομονή, γιατί όταν έχεις υπομονή και κουράγιο να στηρίξεις τον άλλον όλα είναι δυνατά. Ο εθισμός μέσα από μια ρεαλιστική και ανθρώπινη ματιά που όμως δεν παραβλέπει την ρομαντική φύση της, χωρίς ωστόσο να φτάνει σε υπερβολές ή να πέφτει θύμα φτηνών μελοδραματισμών.

The Notebook (2004): Μια ιστορία ενός νεανικού έρωτα βασισμένου στο ομώνυμο βιβλίο του Nicholas Sparks. Με μια πρώτη ματιά η υπόθεση φαίνεται γνωστή και λίγο έως πολύ κοινότυπη. Κοιτάζοντας όμως λίγο παραπέρα διαπιστώνουμε ότι τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά απ’ ότι τα ‘χουμε μέσα στο μυαλό μας. Χωρίς να προσπαθεί κοπιαστικά, καταφέρνει να δείχνει ιδιαίτερα φρέσκο. Η κεντρική ιδέα της ταινίας βασίζεται σε μια απλή, καθημερινή σκέψη. “Τι θα γινόταν άραγε αν τότε...”. Το υποσυνείδητο είναι ύπουλο πράγμα, χτυπάει εκεί που δεν το περιμένεις και συνήθως στα σημεία που πονάς περισσότερο. Άσχετα από τις επιλογές μας πολλές φορές αναρωτιόμαστε τι θα είχε συμβεί, πως θα ήταν η ζωή μας σήμερα αν είχαμε κάνει διαφορετικές επιλογές. Ειδικά όταν στη μέση μπλέκεται ο έρωτας τα πράγματα δυσκολεύουν, γίνονται πιο περίπλοκα. Και το χειρότερο είναι ότι δεν πρόκειται ποτέ να μάθεις τι θα είχε συμβεί. Μπορείς μόνο να εικάζεις βάσει πόσο ευχαριστημένος ή όχι είσαι από την παρούσα κατάσταση της ζωής σου. Οι χαρακτήρες έχουν μεγάλες ευαισθησίες τις οποίες δεν διστάζουν να ξεδιπλώσουν μπροστά μας καθώς έρχονται αντιμέτωποι με ένα παρελθόν που δεν επέλεξαν για να οδηγηθούν σε ένα τρυφερό μεν, τραγικό παράλληλα δε μέλλον που τους επιφυλάσσει εκπλήξεις και συναισθήματα που ίσως ποτέ να μην είχαν φανταστεί ότι υπάρχουν. Δεν πιστεύετε στις αγάπες που ζουν μέχρι την τελευταία πνοή; Δείτε την ταινία αυτή κι ίσως αλλάξετε γνώμη.

Atonement (2007): Μια κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του Ian McEwan, που παγκοσμίως έχει θεωρηθεί αριστούργημα. Μια ιστορία για τον έρωτα και την προδοσία. Μια ιστορία χτισμένη πάνω στο ψέμα και σε μυστικά που γκρέμισαν ζωές. Η ταινία αποτελεί έναν συνεχή καταιγισμό συναισθημάτων, ακόμα και στα νεκρά διαστήματά της. Ακόμα κι αυτή η σιωπή μοιάζει κάτι να έχει να πει. Ένας μεγάλος έρωτας θύμα της εγκληματικής όπως αποδεικνύεται φαντασίας κι εμμονής ενός 13χρονου κοριτσιού. Μια στιγμή ενός φρικτού λάθους που θα καθορίσει την ζωή τριών ανθρώπων με τους δύο απ’ αυτούς, να βασανίζονται άδικα. Η Cecilia και ο Robbie θα περάσουν την ζωή τους με το δραματικό στίγμα που της επέβαλλε βίαια και άδικα η μικρότερη αδερφή της, Bryony. Ίσως τελικά εξαιτίας της να οδηγούμαστε και σε ένα άδικα αδύναμο φινάλε, προσπαθώντας να ικανοποιηθούν οι πιο αδύναμοι θεατές. Όπως και να ‘χει όμως, μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για μια ταινία που δικαίως μπορεί να υπερηφανεύεται όπως λίγες μεταφορές μυθιστορημάτων ότι διατήρησε την ισορροπία. Μια ταινία για έναν απόλυτο έρωτα πέρα από συμβάσεις, για έναν έρωτα που δεν χωρά αμφιβολίες κι αμφισβητήσεις. Ακόμα και μετά το τέλος της, μια φράση μόνο θα τριγυρνάει στο μυαλό σας. “Come back! Come back to me!”.

Έρωτες Με Χιούμορ

When Harry Met Sally (1989): Η Nora Ephron είναι μια χαρακτηριστική μορφή του χώρου των αισθηματικών κομεντί. Δυστυχώς βέβαια οι σύγχρονές της ταινίες δεν έχουν τα χαρακτηριστικά εκείνα που χαρακτήριζαν τις παλαιότερες που αγαπάμε μέχρι και σήμερα. Ο Harry και η Sally γνωρίζονται τυχαία και χάνονται για να ξαναβρεθούν τυχαία μερικά χρόνια αργότερα. Αποφασίζουν να γίνουν φίλοι και σύντομα η σχέση του περνάει όλα τα στάδια, από εκείνο των βλεμμάτων ερωτικού υποννοούμενο, στον θυελλώδη έρωτα, στην σχέση και τελικά στον γάμο. Όμως οι δύο αυτοί άνθρωποι, βρίσκονται σε μια συνεχή σχέση αγάπης και μίσους, όχι μόνο για το έτερον ήμιση αλλά και για τους ίδιους τους εαυτούς τους. Γι’ αυτό και τους αγαπάμε, γιατί μας θυμίζουν ένα κομμάτι του δικού μας εαυτού, του δικού μας τρόπου αντιμετώπισης των σχέσεων. Η ταινία αλλά και οι χαρακτήρες της διακρίνονται για την σπιρτάδα, την αμεσότητα, αλλά και το βαθιά ποιοτικό κι έξυπνο χιούμορ τους. Αυτός είναι πιθανότατα και ο λόγος που μια ταινία της κατηγορίας αυτής, παρά τον σύγχρονο χαρακτήρα της μπορεί να θεωρηθεί κλασσική.

Bridget Jone’s Diary (2001): Κάθε ρομαντική κομεντί που σέβεται τον εαυτό της έχει ως κεντρικό άξονα την αναζήτηση της πραγματικής αγάπης. Τι γίνεται όμως όταν η πρωταγωνίστρια που την αναζητεί μανιωδώς δεν έχει τίποτα κοινό με τα φωτομοντέλα των περιοδικών; Τι γίνεται όταν δεν είναι σαν την Naomi, με δύο μέτρα πόδι, αλλά γεματούλα, περασμένα 30, πίνει, καπνίζει και συμπεριφέρεται ανεκδιήγητα καθώς η λογική απουσιάζει από τις σκέψεις της; Εκεί φίλε αναγνώστη βρίσκεται το ενδιαφέρον στοιχείο της υπόθεσης. Η Bridget είναι το κορίτσι της διπλανής πόρτας, ειλικρινής, αυθόρμητη αλλά και με τις ατέλειές της κυρίως εμφανισιακά. Δεν αναζητά τον άντρα μοντέλο των περιοδικών, αλλά εκείνον που θα την καταλάβει και θα την αγαπήσει γι’ αυτό που είναι, χωρίς μασκαρέματα και ψεύτικες συμπεριφορές. Ακριβώς γι’ αυτό ταυτιζόμαστε μαζί της. Γιατί μπορεί να ζητάει πολλά όμως κατά βάθος, όλοι κάνουμε το ίδιο. Το ημερολόγιο της ηρωίδας κρύβει μέσα του τόση πραγματικότητα, τόση ειρωνεία που καταντάει κωμικοτραγική. Η ανάγκη του σύγχρονου ανθρώπου για αγάπη και κατανόηση από το έτερόν του ήμιση σε μια διασκεδαστική και συνάμα τρυφερή εκδοχή που δεν αναλώνεται σε ψεύτικους κόσμους και ήρωες αλλά, στους καθημερινούς ανθρώπους που βιώνουν αληθινές καταστάσεις της σύγχορνης ζωής.

Love Actually (2003): Η συγκεκριμένη ταινία είναι μακράν ότι ποιο γλυκό έχω δει εδώ και χρόνια. Το motto της ταινίας βασίζεται πάνω σε μια πολύ απλή θεωρία. Ότι η αγάπη βρίσκεται παντού. Και πραγματικά, παρακολουθώντας την, μπορεί να συνειδητοποιήσει κανείς πως όντως έτσι είναι. Γιατί ακόμα κι αν δεν την βλέπουμε ή δεν είμαστε σε θέση να την κατανοήσουμε, δεν σημαίνει πως αυτή δεν υπάρχει. Παρακολουθούμε λοιπόν παράλληλες ιστορίες ανδρών και γυναικών, που παρά το ότι μπορεί να μην γνωρίζονται όλοι μεταξύ τους, στην πραγματικότητα έχουν από έναν κοινό σύνδεσμο και ταυτόχρονα από ένα κοινό θέμα. Την αγάπη, που ξεκινάει να τους προβληματίζει πέντε βδομάδες πριν τη γιορτή των Χριστουγέννων για να κορυφωθεί ανήμερα αυτής. Λόγω του πλήθους των χαρακτήρων του δίνεται η δυνατότητα να παρουσιάσει και ν’ αναπτύξει τις πτυχές των ανθρωπίνων σχέσεων. Πέρα απ’ τις ταξικές, οικονομικές, εθνικές ή όποιας φύσης διαφορές, η αγάπη είναι παντού κι είναι ίδια για όλους. Ή τουλάχιστον έχουν όλοι το ίδιο δικαίωμα να ελπίζουν σ’ αυτή και να τη διεκδικήσουν με κάθε μέσο. Ορισμένες ιστορίες αναπόφευκτα τραβάνε περισσότερο την προσοχή μας, μας συγκινούν και μας προβληματίζουν όμως, δεν αδιαφορούμε για καμία και εκεί είναι η μεγάλη επιτυχία του δημιουργού της. Μια γλυκιά, τρυφερή και πολύπλοκη ιστορία αγάπης, για τις διαφορετικές μορφές, εκτάσεις κι εκφράσεις της.

Θετρικοί Έρωτες

Romeo + Juliet (1996): Ποιος άραγε δεν γνωρίζει το πιο τραγικό ζευγάρι στην ιστορία του θεάτρου και όχι μόνο. Ποιος δεν έχει συγκινηθεί και δεν έχει κλάψει για την ματαιότητα με την οποία θυσίασαν την ζωή τους απλά και μόνο για να ‘ναι μαζί, κόντρα στα θέλω και στα πρέπει που επιτάσσουν τα μίση ανάμεσα στις δύο οικογένειες. Για πρώτη όμως φορά το 1996 παρακολουθήσαμε δια χειρός Baz Luhrmann μια σύγχρονη εκδοχή του σεξπηρικού δράματος που τα στιλέτα είχαν αντικατασταθεί από όπλα και τα άλογα από γρήγορα αμάξια. Η ουσία όμως της δραματουργικής εξέλιξης και ο πυρήνας της ιστορίας παραμένει ίδιος, ακόμα κι αν το περιτύλιγμα διαφέρει. Όσο κλισέ κι αν φαντάζουν σε κάποιους τα λόγια του Σαίξπηρ, το γεγονός και μόνο ότι ακόμα και 400 χρόνια μετά καταφέρνουν να αποσπούν το δάκρυ και κυρίως, το καλλιτεχνικό και συναισθηματικό μας ενδιαφέρον, λέει πολλά. Πόσο μάλλον, όταν τοποθετούνται σε ένα σύγχρονο φόντο και καταφέρνουν παρ’ όλα ταύτα να μην είναι γελοία ή παράτερα του φαίνεσθε. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη, πιο ποιητική και δυναμική θυσία της αγάπης από αυτήν γι’ αυτό κι άλλωστε έμειναν ως αιώνια πιο διάσημοι εραστές.

Shakespeare In Love (1998): Πρόκειται για μια πανέξυπνη ρομαντική ταινία που εκμεταλλεύεται όχι μόνο το γνωστό ερωτικό δράμα “Ρωμαίος Και Ιουλιέτα” αλλά και την ίδια την προσωπικότητα του μεγάλου δραματουργικού ποιητή Σαίξπηρ. Στην Βικτωριανή Αγγλία προσπαθεί να ανεβάσει το προαναφερόμενο έργο για το οποίο έχει αποτελέσει έμπνευση μια γυναίκα, η κόρη ενός αριστοκράτη λόρδου. Δεν γνωρίζει όμως πως αυτή η γυναίκα, η Viola όχι μόνο είναι η μούσα του αλλά είναι κι ένας εκ των αντρών που έχει εισχωρήσει τον θίασό του. Πέραν όμως αυτούς θα είναι ο μεγάλος έρωτας της ζωής του. Ένας έρωτας παράφορος, με διάθεση για χιούμορ και γέλιο που όμως μέσα του κρύβει μεγάλη τραγικότητα. Ο λόγος; Ότι εξ’ αρχής είναι καταδιασμένος αφού η Viola δεν θα μπορούσε να είναι μαζί του, όχι επειδή δεν το θέλει, όχι γιατί το επιβάλλει ο πατέρας της αλλά, επειδή είναι ο λόγος της απέναντι στον λόγο της βασίλισσας που έχει ήδη εγκρίνει τον γάμο της με έναν άλλον αριστοκράτη. Η Viola μένει σαν συντροφιά και θύμιση, μια τρυφερή ανάμνηση που λειτουργεί ως δύναμη κι έμπνευση.

Moulin Rouge! (2001): Μια ιστορία από το Παρίσι του 1899, άλλη μια φορά από τον Baz Luhrmann. Μια ιστορία που ξεκινάει με εναρκτήριο μοτίβο της ότι το πιο σημαντικό πράγμα που θα μάθει ποτέ κανείς είναι αγαπά και να αγαπιέται. Ρομαντικό και μποέμικο το μήνυμα όσο και το κλίμα της ταινίας που ακολουθεί τους ξέφρενους μουσικοχορευτικούς ρυθμούς του πιο διάσημου καμπαρέ στην πόλη για να οδηγηθεί σταδιακά στην ανάπτυξη ενός πραγματικού και πηγαίου έρωτα που θέλει να ξεφύγει απ’ όλα αυτά. Το αστέρι του καμπαρέ Satin, ερωτεύεται σφόδρα τον συγγραφέα Christian και μαζί κάνουν σχέδια, ονειρεύονται έναν κόσμο μακριά από την βρώμα που τους περικλείει, όπου δεν θα χρειάζονται θυσίες για να είναι μαζί παρά μόνο η αγάπη τους. Όμως ο θάνατος βρίσκεται πάνω από το νέο ζευγάρι της ιστορίας μας για να το οδηγήσει σε μια δραματική κορύφωση και σε ένα φινάλε στοιχειωμένο από τα πονεμένα φαντάσματα μιας θύμισης, που έχει χάσει το χρώμα της όμως, δεν ξεθυμαίνει ποτέ.

The Phantom Of The Opera (2004): Η πραγματική μαγεία της κλασσικής λογοτεχνίας είναι ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν ξεφτίζει ποτέ η ομορφιά της. Και πράγματι, όσοι έχετε διαβάσει το ομώνυμο μυθιστόρημα του Gaston Leroux σίγουρα δεν ξεχάσατε ποτέ την μαγεία και την δύναμη των συναισθημάτων που σας προσέφερε. Στην κινηματογραφική της μεταφορά μπορεί η ένταση των συναισθημάτων αυτών να μην είναι ακριβώς εφάμιλλη όμως, σίγουρα ο ερωτισμός που αποπνέει είναι υπέρ του δέοντος. Ένα παράξενο ερωτικό τρίγωνο στη μέση του οποίου βρίσκεται η νεαρή Christine που καλείται να έρθει αντιμέτωπη με τα πάθη και τις επιθυμίες της. Της επιθυμίες της νεανικής, αθώας καρδιάς της αλλά και τις επιθυμίες του μυαλού και της σάρκας της. Εκπρόσωποι των δύο διαφορετικών αυτών επιθυμιών δύο διαφορετικοί άντρες, ο συγκαταβατικός Raul και το μυστηριώδες Φάντασμα. Και η Christine είναι εκείνη που θα πρέπει τελικά να επιλέξει και όλα αυτά, μέσα στο γοτθικό, κλειστοφοβικό και μαγευτικό κτίριο της Όπερας του Παρισιού. Ο καθένας από τους πρωταγωνιστές βρίσκεται σε μια εσωτερική πάλη, αν θα μείνει στο φως ή στο αιώνιο σκοτάδι και στην πραγματικότητα, παρά τ’ αντικρουόμενα συμφέροντα, κανείς δε μπορεί να μισήσει τον άλλον αφού, η κατανόηση και ο οίκτος δεν απουσιάζουν κάνοντας κάθε συναίσθημα να εκφράζεται ακόμα πιο έντονα.

Αν όχι όλες, σίγουρα τις περισσότερες από τις παραπάνω ταινίες τις έχετε δει. Αν πάλι όχι, σας συμβουλεύω να το κάνετε σύντομα. Είναι μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα έρωτα που έχει να προσφέρει ο σύγχρονος αλλά και ο παλαιότερος κινηματογράφος. Ταινίες με τις οποίες θα γελάσετε, θα κλάψετε, θα πονέσετε, θα αγαπήσετε.

Read More

IT' S A LOVE STORY... ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΟΘΟΝΗ - ΜΕΡΟΣ 3ο

Έρωτες Για Τρεις

Casablanca (1942): Αυτό το ασπρόμαυρο αριστούργημα είναι η απόλυτη απεικόνιση μιας ερωτικής τριπλέτας. Ο Rick συναντά την παλιά του αγαπημένη Ilsa που ποια ζει παντρεμένη με τον Victor, έναν Τσέχο ηγέτη που καταζητούν οι Ναζί. Το ιδιόμορφο της ταινίας είναι πως και οι δύο άντρες στην ζωή της Ilsa είναι ισότιμοι, έχουν και οι δύο θέση στην καρδιά της καθώς τους αγαπάει και τους εκτιμάει. Δεν τους εκμεταλλεύεται, όχι μόνο επειδή δεν έχει την διάθεση να το κάνει αλλά, επειδή δεν καταλαβαίνει την δύναμη που ασκεί πάνω τους. Όμως και οι δύο αυτοί άντρες σέβονται ο ένας τον άλλον και είναι έτοιμοι να εκδηλώσουν την απόλυτη αγάπη τους απέναντί της, όχι μέσω της διεκδίκησης αλλά, μέσω της παραχώρησης. Γιατί φίλοι μου αυτή είναι η μεγαλύτερη έκφραση αγάπης, το να έχεις το κουράγιο και την δύναμη να θυσιάσεις τον εαυτό και τα αισθήματά του για να είναι ευτυχισμένος αυτός που αγαπάς και νοιάζεσαι. Το φινάλε μπορεί να μην είναι εκείνο που θα μας ικανοποιούσε συναισθηματικά όμως, είναι εκείνο που είναι πιο δίκαιο οδηγώντας τους πρωταγωνιστές στην προσωπική τους λύτρωση.

Sabrina (1954): Μια γλυκιά ταινία που παρά το συναισθηματικό μπλέξιμο μεταξύ τριών προσώπων, φαντάζει στα μάτια μας τόσο τρυφερή, αθώα και όμορφα φορισμένη συναισθηματικά που δεν σου αφήνει περιθώρια να μην την αγαπάς ακόμα και μετά από 6 γεμάτες δεκαετίες. Η αγαπημένη Audrey Hepburn στον ομώνυμο ρόλο, κόρη ενός κηπουρού, είναι η πέτρα του σκανδάλου ανάμεσα σε δύο αδέρφια της αριστοκαρτικής κοινωνίας. Η ταινία μπορεί να έχει στοιχεία ρομάντζου όμως, δεν στερείται κωμωικών στιγμών που την κάνει ακόμα πιο απολαυστική και ικανή να ξεχωρίσει ανάμεσα στις χιλιάδες αυτού του είδους. Λαμπεροί πρωταγωνιστές, ένας αέρας γεμάτος γοητεία από το χθες σε μια ρομαντική κωμωδία που είναι από τις λίγες που έχουν το δικαίωμα να χαρακτηρίζονται κλασσικές. Το 1995 απέκτησε ένα σύγχρονο remake που δεν διαφοροποιήθηκε ιδιαίτερα από την αρχική ιστορία όμως, δυστυχώς, και ιδιαίτερα με μέτρο σύγκρισης το πρωτότυπο, το μόνο που γευόμαστε είναι απογοήτευση και μια ακαμάχητη επιθυμία να επανεξετάσουμε, να γελάσουμε και να ερωτευτούμε με την πρώτη ταινία που ξυπνάει νοσταλγίες του παρελθόντος.

First Knight (1995): Ένα δράμα εποχής, με αρκετές μάχες, κοστούμια, σκηνικά, πολιορκίες, έρωτες και όλα αυτά, τοποθετημένα που αλλού, στον γοητευτικό μεσαίωνα. Και μπορεί ως επί των πλείστων ανάλογες παραγωγές να επικεντρώνονται στην μάχη μεταξύ καλού και κακού για την κατάκτηση της δύναμης, της εξουσίας και της βασιλείας όμως, στην προκειμένη περίπτωση, επιλέγουν να επικεντρωθούν σε μια μάχη διαφορετική. Στη μάχη μεταξύ δύο καλών για την καρδιά μιας δεσποσύνης, κάτι που κάνει την ταινία να υπάγεται στο αισθηματικό και όχι στο πολεμικό είδος. Αλλοιώνοντας τον κλασσικό μύθο του Camelot προσπαθεί να δώσει μια νέα διάσταση που όμως, ξενίζει τον μαθημένο, σε μια άλλη διάσταση των πραγμάτων, θεατή. Παρ’ όλα ταύτα, συγκίνησε και συνεχίζει μέχρι και σήμερα να συγκινεί πολλές γυναικείες καρδιές με το κλισέ, γλυκανάλο ρομάντζο της. Ναι, η ιστορία αυτή μπορεί να είναι ένα κραυγαλέο παραμύθι όμως, στολίζεται με όμορφες εικόνες, δυνατά συναισθήματα και ωραίους πρωταγωνιστές που, μπορεί να μην προσφέρει κάτι νέο στον χώρο του αισθηματικού δράματος όμως, είναι τόσο δακρύβρεστο όσο χρειάζεται.

My Best Friend’s Wedding (1997): Η ταινία αυτή δεν είναι άλλη μια ρομαντική κομεντί που απευθύνεται σε απελπισμένες, ανύπαντρες τριαντάρες, αλλά σε ένα διαφορετικό, πιο ευρύ κοινό που δεν διαχωρίζεται από την αντρική ή γυναικεία φυσιογνωμία του, αλλά που χαρακτηρίζεται από συναισθήματα που ενώνουν ή απομακρύνουν την κοινή τους πορεία. Η Julianne και ο Michael είναι δύο νέοι άνθρωποι που έχουν περάσει μαζί μια ζωή, που έχουν μοιραστεί τις πιο δυνατές συγκινήσεις που έχουν νιώσει ποτέ. Και όμως, ενώ ο ένας αποτελεί το ιδανικό ταίρι για τον άλλον, δεν το αντιλαμβάνεται, ή για να το θέσω καλύτερα, δεν θέλει να το παραδεχτεί και ιδιαίτερα η Julianne. Συνήθως οι καλύτεροί μας φίλοι, έχουν όλα εκείνα που θα θέλαμε να έχει ο σύντροφός μας. Τότε γιατί δεν είμαστε μαζί τους; Τότε γιατί ενώ επιλέγουμε να μην είμαστε μαζί τους, μας πονάει όταν κάποιος άλλος μπαίνει ανάμεσά μας και διεκδικεί την πρώτη θέση στην καρδιά του; Ίσως γιατί κατά βάθος να ξέρουμε, ότι δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τόση τελειότητα σε μια σχέση. Ίσως γιατί μας φοβίζει το γεγονός ότι ο έρωτας μπορεί να καταστρέψει την τελειότητα που έπλασσε η φιλία. Βασισμένη σε αυτή την θεμελιώδη θεωρία των σχέσεων, η ταινία ακολουθεί ένα ξέφρενο οδοιπορικό τεσσάρων ημερών όπου δεν μπρορούν όλοι να ανδειχτούν νικητές. Οι μελό διάλογοι δεν αποτελούν κεντρικό άξονα ενώ ο ρεαλισμός χτυπάει το συναίσθημα οδηγώντας σε ένα φινάλε που δεν είναι γλυκανάλατο αλλά δίκαιο.

House of Flying Daggers (2004): Η εν λόγω ταινία αποτελεί το τρίτο μέρος μιας τριλογίας την οποία δεν έχω κατορθώσει να δω συνολικά. Ωστόσο, καλούμενη να την κρίνω ως ένα ξεχωριστό κεφάλαιο θα μπορούσα πολύ απλά να την χαρακτηρίσω ως εικαστική πανδεσία. Παλιοί μύθοι της Άπω Ανατολής, συνδυασμένοι με δράση, πολεμικές τέχνες κι έρωτα, με την μαγεία και τη γοητεία του διαφορετικού. Ένας τριγωνικός έρωτας ανάμεσα σε εχθρούς που καταλήγουν να αλλάξουν στρατόπεδα. Ανάμεσα σε συμμάχους που επίσης ακολουθούν την ίδια μοίρα. Μια γυναίκα το αντικείμενο ενός πόθου που καταλήγει σε ένα λυρικό, πολεμικό ξέσπαμα που θυμίζει κάτι απ’ την δικιά μας, δημοτική ανθολογία. Αισθάνεσετ ότι σε αυτές τις ταινίες δεν υπάρχει μέτρο και λογική; Μα δεν το χρειάζονται, όπως δεν το χρειάζεται κι ο έρωτας. Μια μοναδική ιστορία ενός ιδιόμορφου έρωτα που δεν έχει όρια, δεν ακολουθεί στερεότυπα. Ένας έρωτας με μια διαφορετική μορφή από την συνηθισμένη, σε όλο του το μεγαλείο. Ταξιδέψτε λοιπόν σε έναν εμφάνταστο κόσμο μαγείας κι ανείπωτης ομορφιάς.

Έρωτες Άλλης Διάστασης

Ghost (1990): Ο Sam έχει υποσχεθεί στη Molly να την προστατεύει πάντα. Έτσι, ακόμα και μετά την απρόσμενη δολοφονία του που γκρεμίζει τα όνειρά τους για το κοινό μέλλον τους, μένει μαζί της ως πνεύμα. Μπορεί να είναι μια ταινία που σήμερα για κάποιους να συγκαταλέγεται στις παλαιομοδίτικες, είναι όμως και μια ταινία από εκείνες που δεν μπορείς να μην αγαπάς. Λίγο δράση, λίγο περιπέτεια, λίγο ρομάντζο, κάποια στοιχεία θρίλερ και ανάμεσα σε όλα αυτά, πολύ, αγνό και τρυφερό συναίσθημα και έντονες δόσεις χιούμορ που όμως, όχι μόνο δεν γελοιοποιούν το σύνολο, αλλά το κάνουν πιο ανάλαφρο εκεί που χρειάζεται κι εκεί πάντα όπου έχει την δυνατότητα να ενσωματωθεί. Το ιδιαίτερο αυτής της ταινίας είναι η κρυφή ελπίδα που δίνει στον θεατή. Την ελπίδα ότι οι άνθρωποι που αγαπάμε όταν πεθαίνουν δεν χάνονται αλλά, υπάρχουν ακόμα, έστω και σε μια άλλη μεριά του κόσμου, έστω και μια διαφορετική υπόσταση απ’ αυτήν που είχαν στη γη. Είναι ωραίο να ελπίζεις ή έστω, να παραμυθιάζεσαι αν το προτιμάτε.

What Dreams May Come (1998): Μια ταινία μαγευτική. Ένα ανθρώπινο δράμα που συγκινεί χωρίς καμία απολύτως δυσκολία αφού τα δάκρυα κυλάνε αυθόρμητα κι ανεξέλεχτα. Η ταινία πραγματεύεται ένα πολύ δύσκολο, συναισθηματικά κυρίως θέμα. Τη ζωή μετά θάνατον και τον διαχωρισμό της σε Κόλαση και Παράδεισο. Είναι η ιστορία του Chris και της Annie. Όταν ο πρώτος χάνει τη ζωή του σε αυτοκινητικό δυστύχημα, η Annie δεν αντέχει και αυτοκτονεί. Ο Chris βρίσκεται στον Παράδεισο ενώ η Annie στην Κόλαση και είναι διαθετημένος να κάνει ό,τι χρειαστεί, να θυσιάσει τα πάντα αρκεί να την δει μια φορά ακόμη. Πανέμορφες, λυρικές εικόνες μπλέκονται σε ενα ταξίδι αισθήσεων και συναισθημάτων. Η ομορφιά των εικόνων, μπλέκεται με την ψυχική ομορφιά και την δραματική τραγικότητα των χαρακτήρων σε μια μοναδικά ρομαντική ταινία, από εκείνες που δίκαια ξεχωρίζουν και μπορούν να αγαπηθούν για την μοναδική, ξεχωριστή και τολμηρή προσωπικότητά τους. Ο ρομαντισμός συναντά το μεταφυσικό και ο φόβος που προκαλεί το άγνωστο που ακολουθεί τον θάνατο παίρνει σχήμα και εικόνα, κάνοντάς μας να ελπίζουμε ότι ίσως, υπάρχει κάτι καλύτερο από αυτό που θα περιμέναμε. Κάτι που θα μας επέτρεπε ακόμα να αγωνιστούμε γι’ αυτό.

Τρυφεροί Έρωτες

Breakfast At Tiffany’s (1961): Μπορεί να μην ήταν η ταινία εκείνη που χάρισε την απόλυτη καλλιτεχνική διάκριση στην Audrey Hepburn για μια ακόμη φορά όμως, ήταν η ταινία εκείνη και ο ρόλος που την χαρακτήρισαν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο. Η ιστορία του Capote είναι από εκείνες που σε κάνουν να ερωτευτείς και να συμπάσχεις με τους πρωταγωνιστές, που μπορούν να αποσπάσουν το δάκρυ σου, όχι βίαια αλλά φυσικά κι αβίαστα καθώς νιώθεις ότι έτσι θα ανακουφίσεις την ψυχή σου. Η ταινία είναι ένα ρομαντικό παραμύθι που όμως μέσα της κρύβει μεγάλη δραματικότητα. Δύο άνθρωποι, υποχοίρια της ζωής που έχουν επιλέξει να ζουν. Εκείνος ζει χάρη στην πλούσια γυναίκα που τον συντηρεί ενώ εκείνη στηρίζεται στις εκάστοτε πλάτες αντρών που μπορούν να ικανοποιήσουν τα γούστα της. Είναι όμως μια ζωή που στο βάθος θέλουν να δραπετεύσουν από αυτήν και να απελευθερωθούν. Μπορεί φαινομενικά να υπάρχει αφέλεια όμως από κάτω κρύβονται φαντάσματα ενός οδυνηρού παρελθόντος. Και μπορεί οι επιταγές της σύγχρονης ζωής να μην τους θέλουν μαζί όμως εκείνοι καταφέρνουν να αφήσουν πίσω τους τα εμπόδια αφού η αγάπη τους είναι το μόνο που έχει πραγματικά σημασία.

Sleepless In Seattle (1991): Η πρώτη κινηματογραφική συνεύρεση των αγαπημένων Tom Hanks και Meg Ryan έγινε το 1991 κι έμελλε μέχρι και σήμερα να αποτελεί μια απ’ τις πιο αγαπημένες συναισθηματικές, με μια δόση δραματικού, ταινίες της κατηγορίας αυτής. Ο Sam, χήρος, με την παρότρυνση του οχτάχρονου γιου του μιλάει σε μια ραδιοφωνική εκπομπή όπου λαμβάνει πολλά γράμματα γυναικών. Ανάμεσά σε αυτά βρίσκεται κι ένα ξεχωριστό, εκείνο της Annie που ετοιμάζεται να παντρευτεί αλλά δεν είναι σίγουρη ότι ο αρραβωνιαστικός της είναι ο άντρας της ζωής της. Ταξιδεύει λοιπόν στο Seattle για να διαπιστώσει από μόνη της ποιος είναι ο Sam και τι θέλει να κάνει. Υπέρμετρα ρομαντικό, σαχλό, ακόμα κι αφελές; Μπορεί! Όμως η πιθανότητα ενός έρωτα δεν γνωρίζει σύνορα αρκεί να έχεις μέσα σου μια μικρή τρέλλα και μια ακόμη μεγαλύτερη αμφιβολία. Κάπου εκεί έξω βρίσκεται το άλλο μας μισό αρκεί, να έχουμε την διάθεση να το ψάξουμε να το βρούμε κι αφού το βρούμε να το διεκδικήσουμε. Δεν φτάνει να πιστεύουμε στα όνειρα αλλά να προσπαθούμε να τα πραγματοποιούμε.

While You Were Sleeping (1995): Μια ιδιόμορφη και σχετικά ευφάνταστη ρομαντική ταινία όπου η πρωταγωνίστρια από μέλλουσα ανύπαντρη μητέρα καταλήγει εξαιτίας ενός εκτροχιασμού τρένου, ως μνηστή ενός διάσημου άντρα που βρίσκεται σε κώμα μετά το ατύχημα. Η μία παρεξήγηση διαδέχεται την άλλη κι αντί να ξεμπλέξει βρίσκεται όλο και πιο πολλή μπλεγμένη σε έναν κυκαιώνα καταστάσεων από τον οποίο δεν μπορεί να ξεφύγει και από ένα σημείο και μετά δεν θέλει. Το μοναχικό κορίτσι χωρίς κανέναν στον κόσμο βρίσκεται ξαφνικά με μια μοναδική οικογένεια που ονειρευόταν πάντα. Όταν όμως την ερωτεύεται ο καχύποπτος αδερφός του δήθεν αρραβωνιαστικού της για τον οποίο νιώθει κι εκείνη τα ίδι αισθήματα, η κατάσταση περιπλέκεται ακόμα περισσότερο. Σπιρτόζοι διάλογοι, υπέρμετρος ρομαντισμός και το παραμύθι ισσοροπεί με την πραγματικότητα σε ένα σενάριο με ευρηματικούς διαολόγους όπου καταφέρνει να σε πείσει πως τα πάντα μπορεί να συμβούν στην ζωή, όσο τρελλά κι αν φαίνονται, αρκεί να έχεις πίστη.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

Read More

IT' S A LOVE STORY... ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΟΘΟΝΗ - ΜΕΡΟΣ 2ο

Αταίριαστοι Έρωτες

Edward scissorhands (1990): Ένας παράξενος, αθώος, ειλικρινής έρωτας μέσω της παιδικής ματιάς του Burton. Εμπνευσμένος ίσως από την κλασσική ταινία κινουμένων σχεδίων, “Beauty And The Beast”, δημιουργεί το δικό του παραμύθι. Ο Ψαλιδοχέρης δεν είναι ένα τέρας, αλλά ένα άτυχο πλάσμα, που μοίρα του έμελλε να κάνει τη νύχτα και το σκοτάδι συντρόφους του. Δεν ήταν εκείνος που επέλεξε την τύχη του, αλλά η ίδια η μοίρα, που πολλές φορές παίζει εις βάρος μας παράξενα παιχνίδια. Παιχνίδια που πολλές φορές μπορεί να μας αφήνουν να πορευόμαστε με μοναδικό σύμμαχο τη μοναξιά μας, όχι γιατί εμείς δεν αντέχουμε την διαφορετικότητά μας, αλλά οι άλλοι γύρω μας, που τρομάζουν και φοβούνται να μας προσεγγίσουν, να νιώσουν τι έχουμε μέσα μας. Ο Ψαλιδοχέρης έχει σάρκα, έχει αισθήματα και έχει και όνομα. Είναι ο Edward, που δεν ήθελε, αλλά για τον δικό μας κόσμο έμελλε να είναι παράξενος. Παρ’ όλα ταύτα όμως, μπόρεσε ν’ αγαπήσει και ν’ αγαπηθεί. Και μπορεί όπως κάθε παραμύθι του Burton να μην έχουμε το κλασσικά ευτυχισμένο φινάλε όμως, ίσως τελικά να είσαι πιο ευτυχισμένος στη μοναξιά του σκοταδιού σου συντροφιά με όμορφες αναμνήσεις και δυσσάρεστες εμπειρίες, παρά με την άγνοια καλαχτάρα του να τα βιώσεις.

City Of Angels (1998): Υπάρχουν χιλιάδες αισθηματικές ταινίες με αταίριαστους έρωτες. Άλλους τους χωρίζει η κοινωνική τάξη, άλλους τ’ αντικρουόμενα συμφέροντα, άλλους η ασυμφωνία χαρακτήρων. Αυτή όμως η περίπτωση έχει κάτι ξεχωριστό. Εδώ οι ήρωες χωρίζονται από τον παράδεισο. Ο Seth είναι ένας άγγελος με μοναδική αποστολή να παρακολουθεί σιωπηλά τους ανθρώπους κι όταν έρθει η ώρα του θανάτου τους να τους συνοδεύει. Απ’ την άλλη η Maggie είναι μια γιατρός που βρίσκεται σε ψυχολογική σύγχιση. Αμέσως νιώθουν μια ονειρική έλξη όμως μπορούν να είναι μαζί μόνο αν ξεπεραστούν τα όρια, κάτι που απαιτεί μια μεγάλη θυσία από τον Seth. “Τι να τα κάνεις τα φτερά αν δε μπορείς να νιώσεις τον αέρα στο πρόσωπό σου”, ακούγεται στην ταινία σαν σύμβουλος. Τι κι αν είσαι άγγελος αν δε μπορείς να αισθανθείς, να ζήσεις. Παρακολουθούμε λοιπόν την αγωνία του Seth που θέλει να ζήσει, που μπορεί ν’ αγαπά και να ονειρεύεται να ζήσει τη ζωή του στο πλάι μιας γυναίκας με όποιο κόστος, ενώ παράλληλα η Maggie ψάχνει αυτό που θα οδηγήσει την ψυχή της στη λύτρωση. Μια ταινία με τρυφερή κι αέρινη προσέγγιση που το γλυκόπικρο φινάλε της μας αφήνει με μια παράξενη χαρμολύπη αφού, οι πρωταγωνιστές παίρνουν αυτό που ήθελαν όμως, πληρώνοντας ένα βαρύ και δύσκολο τίμημα.

Bicentennial Man (1999): Βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Isaac Asimov, το “Bicentennial Man” δεν είναι μόνο μια απλή ιστορία επιστημονικής φαντασίας αλλά και η ιστορία μιας αταίριαστης αλλά δυνατής αγάπης ικανής να πάει κόντρα σε όλους και σε όλα. Ο Andrew είναι ένα ανδρείκελο, προγραμματισμένο να εκτελεί εντολές. Παράλληλα όμως αναπτύσσει δική του, ανεξάρτητη σκέψη, βούληση, κάτι που τον κάνει ν’ αναζητήσει την ελευθερία του, την δυνατότητα να γίνει άνθρωπος. Αφού μπορεί να έχει αισθήματα, θέλει και να μπορεί να τα μοιραστεί, να τα δείξει σε κάθε της έκταση, να πάψει να είναι μόνος, αλλά συντροφιά πραγματικά με κάποιον στο πλευρό του ακόμα κι αν το τίμημα είναι ακριβό. Μια επιθυμία που αυξάνεται όταν ερωτευτεί και μάλιστα με ανταπόκριση. Μια υπέροχη ιστορία που αποδεικνύει ότι ακόμα και η αθανασία δεν είναι τίποτα αν δεν έχεις κάποιον να την μοιραστείς. Γιατί είναι σημαντικό να ζεις την ζωή με τους πόνους και τα πάθη που σου προσφέρει, να αγαπάς και να αγαπιέσαι, να δίνεις και να δίνεσαι. Γιατί η αγάπη είναι δικαίωμα όλων, ακόμα κι εκείνων που φαινομενικά δεν είναι σε θέση να την διεκδικήσουν. Γιατί η αγάπη υπάρχει, εκδηλώνεται και μπορεί να παλεύει για να εκφραστεί.

Twilight (2008): Η ταινία, βασιμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Stephenie Meyer, είναι ένα εφηβικό, γοτθικό και μεταμοντέρνο ποπ ρομάντζο, στολισμένο με μια δόση φαντασίας αφού, ο ένας εκ των δύο ερωτευμένων νέων είναι βρικόλακας. Απευθυνόμενη καθαρά σε γυναικείο και νεναικό κοινό, καταφέρνει να συγκινήσει και με ενδιαφέρον παρακολουθούμε τον αμνό που ερωτεύεται το λιοντάρι και παρά την επικινδυνότητα της κατάστασης, απολαμβάνουμε το να τους βλέπουμε να ερωτοτρωπούν. Τα συναισθήματα του ζευγαριού είναι πολύ λόγω του απαγορευμένου, λόγω του τολμηρού, λόγω του αφύσικου της κατάστασης που δεν αφήνει την σεξουαλικότητάς τους να εκφραστεί μέχρι τελικών ορίων. Αισθησιασμός και κι ερωτισμός είναι διάχυτα συναισθήματα στην ατμόσφαιρα χωρίς όμως να έχουμε ακραία ξεσπάσματά τους καθώς προσπαθούν να ισσοροπήσουν ανάμεσα στα θέλω και στα πρέπει μιας κατάστασης αντισυμβατικής που πρέπει να βρει και να στηριχτεί σε νέες συμβάσεις βάσει των απαιτήσεων. Οι ήρωες πλέκονται σε ένα παιχνίδι με τη φωτιά, όπου ο μεγαλύτερος κίνδυνος που έχουν να αντιμετωπίσουν, δεν είναι στην πραγματικότητα ο ένας τον άλλο, αλλά ο καθένας τον εαυτό του. Τα προσωπικά του πάθη κι επιλογές, που όμως, θέλοντας ή μη, καθορίζονται και από τα πάθη και τις επιλογές του άλλου.

Έρωτες Κόντρα Στο Κοινωνικό Κατεστημένο

Roman Holiday (1954): Η ταινία που μας σύστησε την Audrey Hepburn που τιμήθηκε μάλιστα από την Ακαδημία με το Oscar A’ Γυναικείου Ρόλου. Μια πριγκίπισσα που δραπετεύει από τις συνεχείς και κουραστικές της υποχρεώσεις κι αρχίζει να περιφέρεται στην όμορφη Ιταλική πόλη. Μέχρι που θα συναντήσει τον Αμερικανό δημοσιογράφο, στον ρόλο του οποίου είχαμε την χαρά αν δούμε τον γόη Gregory Peck, που θα την ξεναγήσει σε μια ρομαντική πόλη, αρχικά με σκοπό να της αποσπάσει μια συνέντευξη, στην πορεία με σκοπό να της αποσπάσει την καρδιά της. Ποικίλα κωμικά στοιχεία, το φρέσκο χαμόγελο της Hepborn και μία αθωώτητα που έχει χαθεί πλέον στις μέρες μας, η συγκεκριμένη ταινία προσφέρει ένα νοσταλγικό και ρομαντικό ταξίδι στο χθες. Στους έρωτες που απλά προέκυπταν, που δεν υπήρχε πολλή σκέψη και που οι ταξικές αντιθέσεις υπήρχαν απλά για να φουντώνουν το πάθος ανάμεσα στα ζευγάρια. Που τα οδηγούσαν να βρουν λύσεις και διεξόδους για να είναι μαζί και όχι για να καταπνίξουν τον πόνο του να είναι χώρια. Ακόμα και μετά από τόσα χρόνια, καταφέρνει να έχει εξέχουσα θέση στις προτιμήσεις και στις καρδιές των θεατών αλλά και των κριτικών, πράγμα σχεδόν αδύνατον για οποιαδύποτε αισθηματική κομεντί. Να που τελικά συμβαίνουν και θαύματα.

Dirty Dancing (1987): Κάθε ερωτική ιστορία χρειάζεται ένα ζευγάρι που θα τοποθετηθεί στον πυρήνα της ώστε όλα τ’ άλλα να περιστραφούν γύρω της. Για να ισχυροποιήσουμε το συναισθηματικό τους δέσιμο, τους χαρακτηρίζουμε ως μέρη δύο διαφορετικών κόσμων χρησιμοποιώντας το πολυφορεμένο, αλλά πάντα αποτελεσματικό, μοτίβο πλούσια κόρη ερωτεύεται φτωχό πλην τίμιο και αισθηματικό μπατιρόπαιδο. Έτσι η Babe ζει τον πρώτο μεγάλο έρωτα της ζωής της ο οποίος συνδυάζει το πάθος της πρώτης αγάπης και την φρεσκάδα του καλοκαιρινού έρωτα. Μπορεί η ταινία να βασίζεται πάνω σε ένα κοινότυπο υπόβαθρο όμως, αξιοποιήθηκε με τέτοιον τρόπο, χρησιμοποιώντας επιπλέον ένα μουσικοχορευτικό φόντο αυξάνοντας κατ’ αυτό τον τρόπο το πάθος, ώστε σήμερα όχι μόνο να θεωρείται κλασσική αλλά και από τις πιο αγαπημένες του είδους αφήνοντας το δικό της στίγμα. Γιατί τελικά, το αφελές είναι σχετικό αφού, σε κάθε εποχή, αν το συνδυάσεις με τον προκλητικό χαρακτήρας μιας νεανικής επανάστασης, μπορεί να κάνεις την διαφορά. Και κάτι τέτοιο έκανε ο Ardolino, έγινε αναρχικός σε μια εποχή που η σεξουαλική ελευθερία των νέων ήταν όχι μόνο υπό περιορισμό αλλά και υπό αμφισβήτηση χαρίζοντάς μας έναν έρωτα που πήγε κόντρα σε όλα και βγήκε κερδισμένος.

The Bridges of Madison County (1995): Ο Clint Eastwood αποφασίζει να σκηνοθετήσει μια ρομαντική ταινία αφήνοντας πίσω του τον άλλο του εαυτό, της βίας, των πιστολάδων και των αλόγων. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ρομαντικό δράμα και την ιστορία μιας γυναίκας, συζύγου και μητέρας που κατά την τετραήμερη απουσία της οικογένειάς της γνωρίζει έναν άντρα που την βγάζει από τον λήθαργό της. Μέσα σε αυτές τις τέσσερις μέρες ζει τον απόλυτο έρωτα, ξαναθυμάται πως είναι να αισθάνεσαι έτσι πηγαίνοντας κόντρα σε κάθε κοινωνικό κατεστημένο, κόντρα στο τι θα πει ο κόσμος ή τα παιδιά της. Θυσίασε την γυναικεία φύση της γι’ αυτά όμως, όταν το πάθος είναι τόσο μεγάλο μπορείς να το ελέγξεις, να το ξεπεράσεις λες και δεν συνέβει ποτέ; Παρά τα κλισέ, ίσως και κουραστικά σε κάποια σημεία χαρακτηριστικά της, είναι μια αξιόλογη ταινία με μοναδικούς πρωταγωνιστές σε εξίσου μοναδικές ανθρώπινες ερμηνείες. Ανθρώπινη και αληθινή, μιλάει απευθείας στην καρδιά σου αφού, σου παρουσιάζει μια ιστορία που δεν είναι απίθανη αλλά, μπορεί να συμβαίνει γύρω μας, να την ζει ο καθένας.

Titanic (1997): Η ταινία του Cameron που κατάφερε να κερδίσει τις καρδιές του κοινού αλλά και να εκθρονίσει το “Ben Hur”, δεν είναι μόνο μια παρουσίαση της ιστορίας του γνωστού ναυαγίου. Είναι ταυτόχρονα και η παρουσίαση μιας από τις πιο αγαπημένες ιστορίες αγάπης των τελευταίων χρόνων. Μπορεί να πρόκειται για άλλο ένα ρομαντικό μελόδραμα όμως όπως και να το κάνουμε, είναι από εκείνα που εύκολα μας συγκινούν και μας κάνουν να αισθανόμαστε οικείο, τόσο ως προς την ιστορία, όσο και ως προς τους πρωταγωνιστές. Γιατί, πώς να νιώσεις την απόλυτη θλίψη για τις χαμένες ψυχές αν δεν γνωρίσεις και δεν δεθείς με κάποιες απόν αυτές και το δράμα τους. Μια ερωτική ιστορία που εκτός των άλλων, μας βοήθησε να εισχωρήσουμε και να καταλάβουμε τις τότε διαφορετικές κοινωνικές τάξεις και τα εμπόδια που έθεταν ανάμεσα στους δύο νέους. Ένας έρωτας καταδικασμένος να καταλήξει στον βυθό της θάλασσας αλλά και να περάσει σε μια άλλη διάσταση, δικαιωμένος, ελεύθερος κι αιώνιος. Μια κλισέ και δακρύβρεχτη ιστορία αγάπης που όμως, είχε κοινωνικές επεκτάσεις, ένα μήνυμα αισιοδοξίας για την ζωή που δεν τελειώνει όταν συναντάει τα δύσκολα και όλα αυτά, πλαισιωμένα από την τραγικότητα του θανάτου τόσων αθώων ανθρώπων, ανθρώπων που θυσιάστηκαν από την μεγαλομανεία κάποιων άλλων.

Παραμμυθένιοι Έρωτες

Pretty Woman (1990): Το Hollywood παίρνει για πολλοστή φορά την γνωστή ιστορία του Πυγμαλίωνα και την μετατρέπει σε μια αισθηματική, ρομαντική ιστορία. Ο Πυγμαλίων είναι πλούσιος και γνωστός επιχειρηματίας ενώ, η Γαλάτεια αντικατοπτρίζεται στο πρόσωπο μιας φτωχής, πλην τίμιας και καλόκαρδης πόρνης. Στην προκειμένη περίπτωση ωστόσο, ο Πυγμαλίων ξεκινάει την ανάπλαση της Γαλάτειας του με την προοπτική να εξυπηρετήσει τους σκοπούς του αλλά, κάπου εκεί μπαίνει και το άρλεκιν στοιχείο, την ερωτεύεται σφόδρα όπως και αυτή εκείνον. Ακριβά ξενοδοχεία, πολυτελή αυτοκίνητα, φιρμάτα ρούχα και κοσμήματα και όλα αυτά, τοποθετημένα στον ιλουστρασιόν κόσμο των επιχειρήσεων όπου τα πάντα σχετίζονται με το φαίνεσθε. Μπορεί να μην έχει να αναπτύξει κάποια περίπλοκη και πολυδιάστατη σεναριακή δομή όμως, διαχειρίζεται άψογα το σχεδιαστικό κομμάτι, πασπαλίζοντας με αρκετές δόσεις χρυσόσκονης τα σημεία εκείνα τα οποία έχουν κενά. Μπορεί η ιστορία να είναι τόσο κλισέ, τόσο πολυφορεμένη, μπορεί όλοι μας να ξέρουμε πως το παραμύθι θα τελειώσει με το βασιλόπουλο να ζητάει το χέρι της πριγκίπισας και οι τίτλοι τέλους να πέφτουν με το ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα όμως, είναι μια ταινία, που ακόμα και 20 σχεδόν χρόνια μετά, παρακολουθείται ευχάριστα. Κακά τα ψέματα, όλοι μας ζητάμε λίγο παραμύθι από την ζωή μας και όταν αυτό μας προσφέρεται, δεν λέμε όχι.

Ever After: A Cinderella Story (1998): Ποιος δεν ξέρει το κλασσικό παραμμύθι της Σταχτοπούτας; Πόσες γεννιές άραγε έχουν μεγαλώσει ακούγωντας την ιστορία της και πόσες ακόμα θα το κάνουν; Δεν υπάρχει λοιπόν μεγαλύτερο κινηματογραφικό παραμμύθι από αυτό που έχει εμπνευστεί από ένα παραδοσιακό και πασίγνωστο λεκτικό. Η Barrymore είναι η πρωταγωνίστρια της κλασσικής αυτής ιστορίας η οποία όμως έχει εξ’ αρχής μια πιο χαρούμενη και φιλόδοξη νότα από το παραμμύθι των γιαγιάδων μας. Η Σταχτοπούτα γνωρίζει από νωρίς τον πρίγκιπά της, ερωτεύονται κεραυνοβόλα και θέλουν να ζήσουν μαζί. Οι συνθήκες φυσικά δεν θα μπορούσαν να τους το επιτρέψουν εξ’ αρχής αφού, έρωτες τέτοιου είδους χρειάζονται μια ισχυρή δόση χρυσόσκονης, ή αστερόσκονης όπως την αποκαλούν στα παραμμύθια, για να λάμψει και να πορευτεί. Από την πρώτη στιγμή γνωρίζουμε ποια θα είναι η κατάληξη της ιστορίας αφού ο πρίγκιπας καβάλα στο άσπρο άλογο οδηγεί το φτωχοκόριτσο στο παλάτι του και σε μια νέα ονειρεμένη ζωή όμως και πάλι, χαμόγελα σχιματίζονται στο πρόσωπό μας.

Notting Hill (1999): Ένα κλασσικό σενάριο με δύο κλασσικούς τύπους πρωταγωνιστών στον κόσμο των ρομαντικών κομεντί. Εκείνος φτωχός πλην τίμιος βιοπαλαιστής βιβλιοπώλης κι εκείνη μια απ’ τις πιο διάσημες γυναίκες του πλανήτη καθότι ηθοποιός. Το παραμμύθι του έρωτά τους ξεκινά, στην πορεία φουντώνει και παρά που γνωρίζουμε εξ’ αρχής το που θα καταλήξει δεν ενοχλούμαστε και παρακολουθούμε με ενδιαφέρον. Φυσικά, καθ’ όλη την διάρκεια της ταινίας οι πρωταγωνιστές αντιμετωπίζουν προβλήματα που προκύπτουν, τόσο από την δημοσιότητα της κυρίας όσο και από το στενό τους κύκλο όμως αυτό, είναι ένα απολαυστικό μέσο ώστε να ξεφύγεις από το φτηνιάρικο μελό οπότε πάλι δεν ενοχλείσαι. Ένα καλοφτιαγμένο παραμύθι για όλους εκείνους που πιστεύουν ότι μπορούν να γίνουν αληθινά. Το κωμικό και το δραματικό στοιχείο βρίσκονται σε μια αρκετά καλή ισσοροπία ενώ, δεν μπορείς να μην απολαύσεις το πρωταγωνιστικό δίδυμο που πέραν από το γεγονός ότι είναι λαμπερό, δένει πολύ όμορφα μεταξύ του κάνοντάς μας να ταυτιστούμε εύκολα μαζί του.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

Read More