Συνοπτική περίληψη του έργου:
Όταν απειλούνται περικοπές στον στρατό, κατατάσσεται μια γυναίκα στις ειδικές δυνάμεις.
Κανείς δεν περιμένει την επιτυχία της, αφού στο συγκεκριμένο σώμα ένα 60% των αντρών τα παρατάει.
Όμως, η Ο’ Neil θέλει να τους βγάλει όλους λάθος και παλεύει σκληρά για να αποδείξει την αξία της κάτω από δύσκολες συνθήκες.

Προσωπική άποψη:
Να μια ταινία που δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην την έχει δει ή έστω, να μην την έχει ακουστά. Φυσικά ο τόσο μεγάλος ντόρος που επικράτησε στα ’90 γύρω από το όνομά της, δεν είχε να κάνει με την υψηλή ποιότητά της αλλά, με το ότι η πρωταγωνίστρια, η οποία δεν ήταν άλλη από την Demi Moore, ξύρισε το κεφάλι της για της ανάγκες του ομώνυμου ρόλου. Αν θα μπορούσες να βάλεις μια ταμπέλα στο όρο ‘πολύ κακό για το τίποτα’, θα το έκανες σίγουρα για την ταινία αυτή ή έστω, θα ήταν μία από τις πιθανότερες επιλογές σου.

Πραγματικά, έχοντας περάσει πλέον πάνω από δέκα χρόνια, δεν είμαι σίγουρη τι ακριβώς ήθελε να προβάλλει ο Scott μέσω της ταινίας αυτής. Ήθελε απλά να δημιουργήσει μια περιπέτεια που θα προκαλούσε ντόρο ή ήθελε να περάσει στους θεατές βαθύτερα μηνύματα; Όπως και να είχε το πράγμα τελικά, δεν κατάφερε να κάνει κανένα από τα δύο. Στον τομέα της περιπέτειας, κάπου το όλο θέμα χωλαίνει μοιάζοντας υπερβολικό και ως προς τα μηνύματα, υπάρχει λάθος διαχείριση. Τι εννοώ με αυτό; Θα σας εξηγήσω αμέσως.

Υποτίθεται ότι παρακολουθούμε την ιστορία μιας γυναίκας η οποία, προσπαθεί απεγνωσμένα να αναδειχτεί μέσα σε ένα ανδροκρατούμενο επάγγελμα, που παλεύει τόσο με τους άλλους, όσο και με τον ίδιο της τον εαυτό. Μια γυναίκα που προσπαθεί ουσιαστικά να επιβιώσει σε ένα περιβάλλον που μοιάζει να μην μπορεί να την δεχτεί. Το ότι χρησιμοποιείται ο ειδικός χώρος ενός στρατοπέδου ως επαγγελματικό φόντο και όχι κάποιος άλλος, είναι απλά μια επιτηδευμένη προσπάθεια. Είναι ένας ύπουλος τρόπος να μας συγκινήσει με την βιαιότητα και την σκληρότητα που επιβάλλει πάνω σε μια γυναίκα.

Ο Scott δεν είναι κακός σκηνοθέτης. Το αντίθετο μάλιστα. Είναι ένας δημιουργός που εκτιμώ αρκετά. Θεωρώ όμως ότι είναι ιδιαίτερα προβλέψιμος. Ενώ μπορεί στα χέρια του να έχει μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα πρώτη ύλη τελικά, δεν την αξιοποιεί όσο θα μπορούσε ή όσο θα χρειαζόταν για να μας κάνει πραγματικά να συγκινηθούμε ή να ικανοποιηθούμε. Σίγουρα θυμώνουμε, φτάνουμε και σε σημείο να οργιστούμε όμως αυτό, δεν είναι ένα συναίσθημα που πηγάζει από την φυσικότητα αλλά, από την υπερβολή του όλου θεάματος.

Η Moore είναι η πρωταγωνίστρια εκείνη που ποτέ δεν θα μπορούσε να σου γεννήσει μεγάλες αξιώσεις. Αυτός είναι και ο λόγος που ναι μεν την παρακολουθείς ευχάριστα στον ρόλο που καλείται να υποστηρίξει, δεν ενθουσιάζεσαι όμως από την άλλη. Ο Mortensen στον ρόλο του κακού της υπόθεσης, ανταπεξέρχεται καλύτερα από την προαναφερόμενη, γίνεται όσο αντιπαθητικός χρειάζεται χωρίς όμως να αποφεύγει ορισμένες εκφραστικές υπερβολές.

Τελικά “Η Επίλεκτη” είναι μια από τις ταινίες εκείνες που μπορεί να τις γνωρίζεις, μπορεί να την έχεις δει ίσως και παραπάνω από μία φορά όμως, κάθε φορά σου φαίνεται όλο και λιγότερο ενδιαφέρουσα. Το πρόβλημα δεν εντοπίζεται στο ότι η ιστορία εκ φύσεως είναι αδιάφορη αλλά στο ότι δεν διαχειρίζεται σωστά. Υπερβολικά στυλιζαρισμένη, επιτηδευμένη και δοσμένη υπό λάθος βάσεις, δίνοντας στην βιαιότητα μεγαλύτερη διάσταση απ’ όσο ίσως χρειαζόταν, αποσπώντας έτσι την προσοχή μας σε λάθος κατεύθυνση.
Βαθμολογία 4/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Η Επίλεκτη
Είδος: Δράσης
Σκηνοθέτης: Ridley Scott
Πρωταγωνιστές: Demi Moore, Viggo Mortensen, Anne Bancroft, Jason Beghe, Daniel Von Bargen, John Michael Higgins, Kevin Gage, David Warshofsky, David Vadim
Παραγωγή: 1997
Διάρκεια: 124’

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο:
http://www.imdb.com/title/tt0119173/
http://en.wikipedia.org/wiki/G.I._Jane