Επιστρέφω στην κατηγορία των κλισέ για να εξετάσουμε τα θρίλερ. Αγαπημένη κατηγορία, δεν λέω, που όμως τα τελευταία χρόνια με κάνει πολύ συχνά να λέω “τι μας λες, με έκανες και χέστηκα απ`τον φόβο μου”. Το μεγάλο μείον όσον αφορά τα θρίλερ είναι πρώτα απ` όλα η ίδια η νοοτροπία που επικρατεί γύρω από το στήσιμο και την εξέλιξή τους. Κάθε θρίλερ που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να έχει τουλάχιστον 58 sequel και άλλες 23 ταινίες ξεπατικοτούρες τις αρχικής ιδέας. Πώς θες μετά αγαπητέ σκηνοθέτη να ξαφνιαστώ ή ακόμα χειρότερα (αν είσαι πολύ απαιτητικός) να εντυπωσιαστώ; Καλό και το ξαναζεσταμένο φαΐ αλλά δεν είναι και για χόρταση. Ας περάσουμε όμως στα συμπεράσματα….
Οι μανιακοί δολοφόνοι των 70`s – 80`s (άντε και λίγο αρχές 90`s) είναι δύσμορφοι:
Τι άλλο να συμπεράνω όταν κατά τις εν λόγω δεκαετίες οι δολοφόνοι που στοίχειωναν τον ύπνο μας φορούσαν όλοι μάσκα; Τους είδαμε με μάσκες του hokey, αποκριάτικες, θεάτρου, ομορφιάς, αυτοκινήτου και ότι άλλο βάζει ο νους μας. Λέτε να υπήρχε ειδικό κατάστημα που εξυπηρετούσε τις ανάγκες τους;
Οι serial-killers έχουν ψυχολογικά τραύματα:
Έγιναν δολοφόνοι κατά συρροή είτε γιατί βιάστηκαν όταν ήταν μικροί μ`αποτέλεσμα να χάσουν την σεξουαλική τους ταυτότητα και να μισούν το αντίθετο φύλο, είτε έπεσαν θύματα οικογενειακής βίας κάτι που τραυμάτισε την αθώα, παιδική ψυχή τους, είτε γιατί έχουν κληρονομικό ιστορικό τρέλας, είτε γιατί η ψυχοθεραπεία δεν απέδωσε. Νύχτα τα παίρνουν οι ψυχίατροι τα διπλώματα;
9/10 περιπτώσεις τα θύματα είναι ηλίθια, 18άρικα Αμερικανάκια:
Πάντα ο δολοφόνος τους πετυχαίνει σε περίοδο εκδρομής, διακοπών ή camping και κατά προτίμηση σε περιοχές με βουνά και λίμνες που δεν ξέρουν το όνομά τους ούτε οι ίδιοι τους οι κάτοικοι. Βέβαια με το IQ αμοιβάδας που έχουνε δεν μας κάνει έκπληξη που είναι η πρώτη και βασική επιλογή των σκηνοθετών.
Ο δολοφόνος ποτέ δεν βιάζεται:
Πηγαίνει με βήμα αργό, στοχαστικό και δεν χαλάει τη ζαχαρένια του. Την κατάλληλη στιγμή (εννοώ εκείνη όπου πλέον έχουμε βαρεθεί το ανθρωποκυνηγητό – ο θεός να το κάνει) θα εμφανιστεί μπροστά στο θύμα του, το οποίο τρέχει αλαφιασμένο να γλιτώσει και θα το ξεκοιλιάσει με συνοπτικές διαδικασίες.
Οι ξανθιές γκόμενες είναι εντελώς βούρλα:
Και απευθύνομαι τώρα σε κάθε νοήμον άτομο που διαβάζει αυτό το κείμενο. Υπήρχε περίπτωση να σε κυνηγάει ένας ψυχασθενής να σε σφάξει κι εσύ να συνεχίσεις να τρέχεις με το δωδεκάποντο, αντί να το βγάλεις και να το πετάξεις; Και καλά… δεν το κάνεις! Άλλωστε το μαλλί, το νύχι και το βάψιμο είναι στην πένα, γιατί να χαλάσεις το συνολικό σου look τρέχοντας ξυπόλυτη… Πώς γίνεται πάντα, μα πάντα, να έχεις περάσει από βουνά, λαγκάδια, λίμνες και τελικά να σαβουρώνεσαι στο ίσιωμα, να στραμπουλίζεις τον αστράγαλό σου;
Κάθε serial-killer που σέβεται τον εαυτό του χρησιμοποιεί μαχαίρι:
Ε… άμα δεν νιώσεις το καυτό αίμα να πέφτει πάνω στο παγωμένο ατσάλι, αν δεν έρθεις σε επαφή με το θύμα νιώθοντας τους τελευταίους χτύπους της καρδιάς του τι σκατά δολοφόνος είσαι; Όπλα και σαχλαμάρες… ξενέρωτα πράγματα!
Ο δολοφόνος πάντα ανασταίνεται:
Αυτός, ο Χριστός και ο Λάζαρος! Κι εμείς ακόμα προσδοκούμε ανάσταση νεκρών… Αν δείτε τον δολοφόνο να πεθαίνει τουλάχιστον 20` πριν το τέλος μην μασήσετε. Κάπου εκεί βρίσκεται και θα ξεπεταχτεί. Άσε που αν η υπόθεση μυρίζει sequel, ακόμα και από την μηχανή του κιμά να τον έχουν περάσει, πάλι θα βρει τον τρόπο του.
Και δεν ανασταίνεται μόνο ο δολοφόνος:
Ο φίλος – κολλητός – γκόμενος της γκομενίτσας που πήρε τον ρόλο για τα ωραία της πόδια (Τι; Νομίζατε ότι πάει βάση ταλέντου; Χα, χα… καλό!), ακόμα κι αν έχει φάει 15 σφαίρες, ακόμα κι αν έχει πέσει νεκρός εδώ και μισή ώρα, ανασταίνεται προκειμένου να τη σώσει. Μισοπεθαμένος, μέσα στα αίματα, τη λάσπη και τον ιδρώτα με μια ανάλαφρη κίνηση σκοτώνει επιτέλους τον μανιακό και σώζει τη γκομενίτσα. Μηδέν συγκίνηση… και πάνω που πήγα να στεναχωρηθώ γιατί ήταν καλό κορίτσι κι είπα ότι θα τη φάει ο σκηνοθέτης για να με πιάσει στον ύπνο. Κρίμα!
Οι πρωταγωνιστές δεν μασάνε… τις κάλτσες τους:
Μάλλον πρέπει να το κοιτάξουν αυτό! Έχω κι έναν καλό ψυχίατρο να τους συστήσω! Κάθε νορμάλ άνθρωπος θα ταραζόταν με τη σκέψη ότι κάποιος έχει μπει στο σπίτι του ή πολύ περισσότερο ότι αποτελεί το κέντρο επεμβάσεων φαντασμάτων και πνευμάτων. Οι θριλερόβιοι πρωταγωνιστές όμως όχι! Μα καλά, τόσο μάγκες είναι; Ακούνε θόρυβο από το υπόγειο ή τη σοφίτα και σπεύδουν να δουν αν βρίσκεται κάποιος εκεί. Άσε που πάντα οι πόρτες τρίζουν! Στην περίπτωση ληστείας, ο μέσος άνθρωπος, ή θα κουκουλωνόταν με τα σκεπάσματα σπαρταρώντας και κάνοντας τον ψόφιο κοριό ή θα έπαιρνε τους δρόμους ουρλιάζοντας για βοήθεια. Στην περίπτωση των φαντασμάτων δε, αν όχι θα έβαζε φωτιά στο σπίτι, θα μετακόμιζε νύχτα.
Το πρώτο όνομα δεν πεθαίνει έτσι εύκολα:
Αν λοιπόν ο αγαπημένος σας πρωταγωνιστής έχει εξέχοντα ρόλο μην ανησυχήσετε για την σωματική του ακεραιότητα τουλάχιστον μέχρι το τελευταίο 5λεπτο που μπορεί να γίνει το “θαύμα” και να ξαφνιαστείτε. Το σίγουρο είναι πάντως πως πολλοί γνωστοί, συγγενείς και φίλοι του θα πέσουν στο ενδιάμεσο από τη λύσσα του μανιακού δολοφόνου, πνεύματος κλπ. Η ουσία είναι μία… ο κόσμος γύρω από τον πρωταγωνιστή καταρρέει, αλλά το συμβόλαιό του τον αφήνει αλώβητο.
Το φαινόμενο αστυνομία:
Αν η αστυνομία κάνει την εμφάνισή της πριν τα μισά του έργου, τότε ο μπάτσος είναι λέρα ή απλά θα σκοτωθεί. Ο μπάτσος δε αυτός ή θα έρθει μόνος και θα είναι παντελώς άχρηστος ή θα εξακολουθήσει να είναι άχρηστος και θα σέρνει παρέα κι έναν δεύτερο. Κατά τ`άλλα είναι αυτοί που προστατεύουν τον κοσμάκη.
Το μεταφυσικό φαινόμενο:
Ναι, υπάρχουν φαντάσματα! Ναι, υπάρχουν πνεύματα! Ναι, υπάρχουν δράκουλες, ζόμπι, λυκάνθρωποι, ξωτικά, νεράιδες κλπ. Ναι, ανάμεσά τους υπάρχουν και αποδιοπομπαίοι τράγοι με καλά αισθήματα που χαλάν την πιάτσα και μάλλον τους έχουν επικηρύξει κι όλας. Και ναι λοιπόν… ζουν σε υπόγεια, σοφίτες, νεκροταφεία και εγκαταλειμμένα σπίτια. Με άλλα λόγια, είναι όλα βρομιάρικα και τους αρέσει η σκόνη και η μπίχλα.
Τα θρίλερ είναι ρατσιστικά:
Πρώτα θα πεθάνουν όλοι οι άλλοι, Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, μαύροι, κόκκινοι, κίτρινοι, πράσινοι και τελευταίοι, αν κι εφόσον δεν έχει κουραστεί ο δολοφόνος, θα πεθάνουν και οι λευκοί.
Απαγορεύεται το sex:
Γιατί την ώρα που ρωτάς “τι σου κάνω μάνα μου;” (λες και δεν ξέρεις), 99% κάποιος ψυχασθενής θα έρθει και θα σου μπήξει ένα μαχαίρι στην πλάτη (για να μην ξεχνιόμαστε) και θα μείνεις με την στύση κάγκελο.
Ποιος είπε ότι τα παιδιά είναι χαριτωμένα;
Στην πραγματικότητα είναι τρομακτικά! Ή έχουν μεταφυσικά χαρίσματα τα οποία δεν θα θέλαμε να μάθουμε, ή είναι μετεμψύχωση του εξ`από `δω, ή είναι φαντάσματα άγρια δολοφονημένων παιδιών που ζητάνε δικαίωση για τον θάνατό τους. Κι εδώ είναι η στιγμή που ή θα το παρατήσεις στο ίδρυμα, ή θα το πνίξεις ή θα αρχίσεις να τρέχεις.
Ποιος είπε ότι οι κλόουν είναι χαριτωμένοι;
Πάλι την πατήσατε! Το παίζουν καλοί, αλλά κατά βάθος είναι σατανικοί, αιμοβόροι και θέλουν να σε ξεκοιλιάσουν. Ειδικά τα μικρά παιδάκια! Μωρέ, καλά έκανα εγώ και δεν τους χώνευα ποτέ και με έλεγαν διεστραμμένη.
Τσάμπα πληρώνουμε τον ΟΤΕ:
Την κρίσιμη στιγμή και λίγο πριν μας κόψουν το λαρύγγι το κινητό ξεμένει από μπαταρία ή δεν πιάνει σήμα ακόμα κι αν είμαστε δίπλα σε πυλώνα. Όσον αφορά το σταθερό, μόλις κάνεις να πάρεις την αστυνομία κι επιτέλους συνδεθείς, ο δολοφόνος κόβει το καλώδιο. Άσε που όταν είναι εκείνος που σε παίρνει μάλλον κάτι δεν πάει καλά με τις γραμμές γιατί μόνο την ανάσα του ακούς. Κι όχι τίποτα άλλο, αν έχει και βίτσια μπορεί να ερεθιστείς αντί να σκιαχτείς.
Ο κόσμος είναι αναίσθητος:
Που να χτυπάς τον κώλο σου κάτω, που να κάνεις ακροβατικά, σήματα καπνού, να φωνάζεις με μεγάφωνο “ΒΟΗΘΕΙΑ”, κανένας γείτονας δεν θα σε πάρει χαμπάρι. Εδώ που τα λέμε και να σε πάρει, μάλλον θα κάνει τον Κινέζο και θα συνεχίσει να κλαδεύει τις μπιγκόνιες του. Δικό σου είναι το πρόβλημα στην τελική, βγάλ`τα πέρα μόνος σου.
Όλοι μπορούν να χρησιμοποιήσουν όπλο:
Και κυρίως να βρούνε στόχο με τη μία! Δεν έχει σημασία αν δεν έχετε κάνει ούτε βασική εκπαίδευση στο στρατό, αδιαφορούμε αν δεν καταφέρνετε στο λούνα-παρκ να κερδίσετε ούτε τσίχλα. Δεν χρειάζεται καν να έχεις ξαναπιάσει όπλο. Ο κίνδυνος σε κάνει να τα μαθαίνεις όλα σε δευτερόλεπτα. Στις επόμενες Πανελλήνιες να διαβάζετε μ`ένα πιστόλι στον κρόταφο.
Αν μετά απ`τα παραπάνω δεν έχετε ακόμα απογοητευτεί, συγχαρητήρια! Κερδίσατε μια τοστιέρα κι ένα κουτί Lexotanil για τις επόμενες προβολές σας!
Οι μανιακοί δολοφόνοι των 70`s – 80`s (άντε και λίγο αρχές 90`s) είναι δύσμορφοι:
Τι άλλο να συμπεράνω όταν κατά τις εν λόγω δεκαετίες οι δολοφόνοι που στοίχειωναν τον ύπνο μας φορούσαν όλοι μάσκα; Τους είδαμε με μάσκες του hokey, αποκριάτικες, θεάτρου, ομορφιάς, αυτοκινήτου και ότι άλλο βάζει ο νους μας. Λέτε να υπήρχε ειδικό κατάστημα που εξυπηρετούσε τις ανάγκες τους;
Οι serial-killers έχουν ψυχολογικά τραύματα:
Έγιναν δολοφόνοι κατά συρροή είτε γιατί βιάστηκαν όταν ήταν μικροί μ`αποτέλεσμα να χάσουν την σεξουαλική τους ταυτότητα και να μισούν το αντίθετο φύλο, είτε έπεσαν θύματα οικογενειακής βίας κάτι που τραυμάτισε την αθώα, παιδική ψυχή τους, είτε γιατί έχουν κληρονομικό ιστορικό τρέλας, είτε γιατί η ψυχοθεραπεία δεν απέδωσε. Νύχτα τα παίρνουν οι ψυχίατροι τα διπλώματα;
9/10 περιπτώσεις τα θύματα είναι ηλίθια, 18άρικα Αμερικανάκια:
Πάντα ο δολοφόνος τους πετυχαίνει σε περίοδο εκδρομής, διακοπών ή camping και κατά προτίμηση σε περιοχές με βουνά και λίμνες που δεν ξέρουν το όνομά τους ούτε οι ίδιοι τους οι κάτοικοι. Βέβαια με το IQ αμοιβάδας που έχουνε δεν μας κάνει έκπληξη που είναι η πρώτη και βασική επιλογή των σκηνοθετών.
Ο δολοφόνος ποτέ δεν βιάζεται:
Πηγαίνει με βήμα αργό, στοχαστικό και δεν χαλάει τη ζαχαρένια του. Την κατάλληλη στιγμή (εννοώ εκείνη όπου πλέον έχουμε βαρεθεί το ανθρωποκυνηγητό – ο θεός να το κάνει) θα εμφανιστεί μπροστά στο θύμα του, το οποίο τρέχει αλαφιασμένο να γλιτώσει και θα το ξεκοιλιάσει με συνοπτικές διαδικασίες.
Οι ξανθιές γκόμενες είναι εντελώς βούρλα:
Και απευθύνομαι τώρα σε κάθε νοήμον άτομο που διαβάζει αυτό το κείμενο. Υπήρχε περίπτωση να σε κυνηγάει ένας ψυχασθενής να σε σφάξει κι εσύ να συνεχίσεις να τρέχεις με το δωδεκάποντο, αντί να το βγάλεις και να το πετάξεις; Και καλά… δεν το κάνεις! Άλλωστε το μαλλί, το νύχι και το βάψιμο είναι στην πένα, γιατί να χαλάσεις το συνολικό σου look τρέχοντας ξυπόλυτη… Πώς γίνεται πάντα, μα πάντα, να έχεις περάσει από βουνά, λαγκάδια, λίμνες και τελικά να σαβουρώνεσαι στο ίσιωμα, να στραμπουλίζεις τον αστράγαλό σου;
Κάθε serial-killer που σέβεται τον εαυτό του χρησιμοποιεί μαχαίρι:
Ε… άμα δεν νιώσεις το καυτό αίμα να πέφτει πάνω στο παγωμένο ατσάλι, αν δεν έρθεις σε επαφή με το θύμα νιώθοντας τους τελευταίους χτύπους της καρδιάς του τι σκατά δολοφόνος είσαι; Όπλα και σαχλαμάρες… ξενέρωτα πράγματα!
Ο δολοφόνος πάντα ανασταίνεται:
Αυτός, ο Χριστός και ο Λάζαρος! Κι εμείς ακόμα προσδοκούμε ανάσταση νεκρών… Αν δείτε τον δολοφόνο να πεθαίνει τουλάχιστον 20` πριν το τέλος μην μασήσετε. Κάπου εκεί βρίσκεται και θα ξεπεταχτεί. Άσε που αν η υπόθεση μυρίζει sequel, ακόμα και από την μηχανή του κιμά να τον έχουν περάσει, πάλι θα βρει τον τρόπο του.
Και δεν ανασταίνεται μόνο ο δολοφόνος:
Ο φίλος – κολλητός – γκόμενος της γκομενίτσας που πήρε τον ρόλο για τα ωραία της πόδια (Τι; Νομίζατε ότι πάει βάση ταλέντου; Χα, χα… καλό!), ακόμα κι αν έχει φάει 15 σφαίρες, ακόμα κι αν έχει πέσει νεκρός εδώ και μισή ώρα, ανασταίνεται προκειμένου να τη σώσει. Μισοπεθαμένος, μέσα στα αίματα, τη λάσπη και τον ιδρώτα με μια ανάλαφρη κίνηση σκοτώνει επιτέλους τον μανιακό και σώζει τη γκομενίτσα. Μηδέν συγκίνηση… και πάνω που πήγα να στεναχωρηθώ γιατί ήταν καλό κορίτσι κι είπα ότι θα τη φάει ο σκηνοθέτης για να με πιάσει στον ύπνο. Κρίμα!
Οι πρωταγωνιστές δεν μασάνε… τις κάλτσες τους:
Μάλλον πρέπει να το κοιτάξουν αυτό! Έχω κι έναν καλό ψυχίατρο να τους συστήσω! Κάθε νορμάλ άνθρωπος θα ταραζόταν με τη σκέψη ότι κάποιος έχει μπει στο σπίτι του ή πολύ περισσότερο ότι αποτελεί το κέντρο επεμβάσεων φαντασμάτων και πνευμάτων. Οι θριλερόβιοι πρωταγωνιστές όμως όχι! Μα καλά, τόσο μάγκες είναι; Ακούνε θόρυβο από το υπόγειο ή τη σοφίτα και σπεύδουν να δουν αν βρίσκεται κάποιος εκεί. Άσε που πάντα οι πόρτες τρίζουν! Στην περίπτωση ληστείας, ο μέσος άνθρωπος, ή θα κουκουλωνόταν με τα σκεπάσματα σπαρταρώντας και κάνοντας τον ψόφιο κοριό ή θα έπαιρνε τους δρόμους ουρλιάζοντας για βοήθεια. Στην περίπτωση των φαντασμάτων δε, αν όχι θα έβαζε φωτιά στο σπίτι, θα μετακόμιζε νύχτα.
Το πρώτο όνομα δεν πεθαίνει έτσι εύκολα:
Αν λοιπόν ο αγαπημένος σας πρωταγωνιστής έχει εξέχοντα ρόλο μην ανησυχήσετε για την σωματική του ακεραιότητα τουλάχιστον μέχρι το τελευταίο 5λεπτο που μπορεί να γίνει το “θαύμα” και να ξαφνιαστείτε. Το σίγουρο είναι πάντως πως πολλοί γνωστοί, συγγενείς και φίλοι του θα πέσουν στο ενδιάμεσο από τη λύσσα του μανιακού δολοφόνου, πνεύματος κλπ. Η ουσία είναι μία… ο κόσμος γύρω από τον πρωταγωνιστή καταρρέει, αλλά το συμβόλαιό του τον αφήνει αλώβητο.
Το φαινόμενο αστυνομία:
Αν η αστυνομία κάνει την εμφάνισή της πριν τα μισά του έργου, τότε ο μπάτσος είναι λέρα ή απλά θα σκοτωθεί. Ο μπάτσος δε αυτός ή θα έρθει μόνος και θα είναι παντελώς άχρηστος ή θα εξακολουθήσει να είναι άχρηστος και θα σέρνει παρέα κι έναν δεύτερο. Κατά τ`άλλα είναι αυτοί που προστατεύουν τον κοσμάκη.
Το μεταφυσικό φαινόμενο:
Ναι, υπάρχουν φαντάσματα! Ναι, υπάρχουν πνεύματα! Ναι, υπάρχουν δράκουλες, ζόμπι, λυκάνθρωποι, ξωτικά, νεράιδες κλπ. Ναι, ανάμεσά τους υπάρχουν και αποδιοπομπαίοι τράγοι με καλά αισθήματα που χαλάν την πιάτσα και μάλλον τους έχουν επικηρύξει κι όλας. Και ναι λοιπόν… ζουν σε υπόγεια, σοφίτες, νεκροταφεία και εγκαταλειμμένα σπίτια. Με άλλα λόγια, είναι όλα βρομιάρικα και τους αρέσει η σκόνη και η μπίχλα.
Τα θρίλερ είναι ρατσιστικά:
Πρώτα θα πεθάνουν όλοι οι άλλοι, Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, μαύροι, κόκκινοι, κίτρινοι, πράσινοι και τελευταίοι, αν κι εφόσον δεν έχει κουραστεί ο δολοφόνος, θα πεθάνουν και οι λευκοί.
Απαγορεύεται το sex:
Γιατί την ώρα που ρωτάς “τι σου κάνω μάνα μου;” (λες και δεν ξέρεις), 99% κάποιος ψυχασθενής θα έρθει και θα σου μπήξει ένα μαχαίρι στην πλάτη (για να μην ξεχνιόμαστε) και θα μείνεις με την στύση κάγκελο.
Ποιος είπε ότι τα παιδιά είναι χαριτωμένα;
Στην πραγματικότητα είναι τρομακτικά! Ή έχουν μεταφυσικά χαρίσματα τα οποία δεν θα θέλαμε να μάθουμε, ή είναι μετεμψύχωση του εξ`από `δω, ή είναι φαντάσματα άγρια δολοφονημένων παιδιών που ζητάνε δικαίωση για τον θάνατό τους. Κι εδώ είναι η στιγμή που ή θα το παρατήσεις στο ίδρυμα, ή θα το πνίξεις ή θα αρχίσεις να τρέχεις.
Ποιος είπε ότι οι κλόουν είναι χαριτωμένοι;
Πάλι την πατήσατε! Το παίζουν καλοί, αλλά κατά βάθος είναι σατανικοί, αιμοβόροι και θέλουν να σε ξεκοιλιάσουν. Ειδικά τα μικρά παιδάκια! Μωρέ, καλά έκανα εγώ και δεν τους χώνευα ποτέ και με έλεγαν διεστραμμένη.
Τσάμπα πληρώνουμε τον ΟΤΕ:
Την κρίσιμη στιγμή και λίγο πριν μας κόψουν το λαρύγγι το κινητό ξεμένει από μπαταρία ή δεν πιάνει σήμα ακόμα κι αν είμαστε δίπλα σε πυλώνα. Όσον αφορά το σταθερό, μόλις κάνεις να πάρεις την αστυνομία κι επιτέλους συνδεθείς, ο δολοφόνος κόβει το καλώδιο. Άσε που όταν είναι εκείνος που σε παίρνει μάλλον κάτι δεν πάει καλά με τις γραμμές γιατί μόνο την ανάσα του ακούς. Κι όχι τίποτα άλλο, αν έχει και βίτσια μπορεί να ερεθιστείς αντί να σκιαχτείς.
Ο κόσμος είναι αναίσθητος:
Που να χτυπάς τον κώλο σου κάτω, που να κάνεις ακροβατικά, σήματα καπνού, να φωνάζεις με μεγάφωνο “ΒΟΗΘΕΙΑ”, κανένας γείτονας δεν θα σε πάρει χαμπάρι. Εδώ που τα λέμε και να σε πάρει, μάλλον θα κάνει τον Κινέζο και θα συνεχίσει να κλαδεύει τις μπιγκόνιες του. Δικό σου είναι το πρόβλημα στην τελική, βγάλ`τα πέρα μόνος σου.
Όλοι μπορούν να χρησιμοποιήσουν όπλο:
Και κυρίως να βρούνε στόχο με τη μία! Δεν έχει σημασία αν δεν έχετε κάνει ούτε βασική εκπαίδευση στο στρατό, αδιαφορούμε αν δεν καταφέρνετε στο λούνα-παρκ να κερδίσετε ούτε τσίχλα. Δεν χρειάζεται καν να έχεις ξαναπιάσει όπλο. Ο κίνδυνος σε κάνει να τα μαθαίνεις όλα σε δευτερόλεπτα. Στις επόμενες Πανελλήνιες να διαβάζετε μ`ένα πιστόλι στον κρόταφο.
Αν μετά απ`τα παραπάνω δεν έχετε ακόμα απογοητευτεί, συγχαρητήρια! Κερδίσατε μια τοστιέρα κι ένα κουτί Lexotanil για τις επόμενες προβολές σας!
16 Σχόλια:
Mallon tin exasa tin tostiera k ta xapakia ........ :P
Sumfono apoluta me to shmeio pou les oti akoun thorubo k anti na arxisoun na trexoun pane na psaxoun ti sumbainei... opote to vlepo(dld panta) me trellainei ..
@ Οπότε Νικολέτα φαντάζομαι ότι ζεις την πλήρη απογοήτευση! :p
Ναι ρε παιδί μου... τι πράμα είναι αυτό που αντί να τους πηγαίνει τρεις και μία, συγκροτούν όλο τους το θάρρος και πάνε. Υπερνικάει η περιέργεια τον φόβο; Εγώ θα πάθαινα συγκοπή και θα έφευγα τρέχοντας.
Η εικόνα στην αρχή είναι απλά απίστευτη!Αν την ενστερνίζεσαι κιόλας ακόμα καλύτερα!!!
@ Ανώνυμε κι εγώ την βρήκα εξαιρετικά έξυπνη!
Αυτές οι προβλεψιμότητες έχουν μετατρέψει τις ταινίες τρόμου σε... καρικατούρες. Πολύ λίγα είναι τα θρίλερ που ξεχωρίζουν πλέον. Και αυτό με τις συνέχειες;; Νυσάφι πια. Απηύδησα βλέποντας τη δεκαλογία (??????) του FRIDAY THE 13TH!!!
@ Εγώ πάλι Σωκράτη, δεν νομίζω ότι έχω αντέξει να τα δω όλα. Αλλά είναι και τόσα... που να θυμάμαι... :/
Πώς γίνεται να αντέξεις να τα δεις όλα!!;;; Χα, χα!
με όλα αυτό μου άνοιξες την όρεξη για scream!:)
Πάντως μία είναι η ταινία μου καταρρίπτε τα κλισέ των θρίλερ: THE TEXAS CHAINSAW MASSACRE
@ Σωκράτη, εσύ πώς άντεξες; Χα, χα, χα... :p
Πάντως ακόμα και αυτό, είχε κάποια κλισεδάκια, έστω και πιο διακριτικά πλασσαρισμένα.
@ Aldo να σου πω κι εγώ το ξαναχτύπαγα άλλη μία! :)
Είμαι ιδιαίτερη περίπτωση. Προσωπικά δε τα διέκρινα.
@ Έτσι γίνεται Σωκράτη όταν κάτι μας αρέσει πολύ. :)
καλησπερα.απ'οτι βλεπω εχεις κανει πολυ καλη δουλεια κ συγχαρητηρια για το site σου αλλα ειδικα αυτα τα σχολια για τα θριλερ μ'εκαναν να σκασω στα γελια(κ ειναι κ περασμενη η ωρα κ παλι θα με περνανε για τρελλη οι γειτονες)ειδικα αυτη η πληρης στωικοτητα νομιζω οτι βρισκει εφαρμογη σε πολλες ταινιες κ διαφορετικου ειδους,οπως οταν η συζυγος/φιλεναδα/αρραβωνιαστικια βρισκει ραβασακι απο την ερωμενη κ παρ'ολα αυτα ρωταει τον συζυγο/φιλο/αρραβωνιαστικο αν την απαταει.επισης νομιζω οτι πρεπει να τονιστει το γεγονος οτι σε πολλες πολλες ταινιες ο δολοφονος,ειδικα οταν προκειται για καποιον διεστραμμενο επιστημονα κατα ενα περιεργο τροπο καταγεται απο την πρωην Σοβιετικη Ενωση.Ε,ναι λοιπον,οι Αμερικανοι δεν ξεπερασαν ποτε τον Γκαγκαριν!ουτε τον ψυχρο πολεμο προφανως.
@ Κωνσταντίνα καλώς ηρθες στην παρέα μας. Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου σχόλια.
Όσο για τους γείτονες μην μασάς... το βιώνουμε αρκετοί εδώ μέσα συχνά-πυκνά! :p
Το γέλιο είναι υγεία και αναμφίβολα μας κάνει καλό! ;)
Μάλλον εμείς δεν είμαστε ψύχραιμοι άνθρωποι και θεωρούμε έτσι την αντίδρασή τους. Φλογεροί Έλληνες, τι να κάνουμε! Χα, χα, χα...
Όντως... αυτό το κόμπλεξ με την Ρωσία υπάρχει και αν όχι πάντα με εμφανή τρόπο, υποννοείται.
Δυστυχώς οι ταινίες τρόμου είναι εκείνες που μαστίζονται από το φαινόμενο αυτό όσο κανένα άλλο είδος.Δεν υπάρχει φαντασία μεν αλλά δεν βλέπω να υπάρχει και διάθεση να γίνει καλή δουλειά.
@ Και γιατί να υπάρχει George διάθεση όταν μια χαρά τα οικονομάνε όλοι αυτοί από ανεκδιήγητες συνέχειες ταινιών για πιτσιρίκια;
Δημοσίευση σχολίου