Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Tι έκρυβε και πώς βρέθηκε ξαφνικά στα χέρια της αυτό το μενταγιόν; Ποιος ήταν ο νέος στη φωτογραφία του κοσμήματος, που έμοιαζε με αστέρα του βωβού κινηματογράφου; Πως συνδέεται το μενταγιόν με τη γιαγιά της, η οποία στα χρόνια της Κατοχής είχε κάνει ένα έγκλημα στη Μυτιλήνη και πέρασε τη μισή της ζωή στη φυλακή; Kαι ο έρωτάς της έως θανάτου, σ’ εκείνα τα μαύρα χρόνια, πού θα κατέληγε;
Τι σχέση μπορεί να υπάρχει ανάμεσα σ’ ένα νεαρό απόγονο παλιάς οικογένειας, που διοικεί σήμερα έναν κολοσσό ναυτιλιακών επιχειρήσεων στον Πειραιά, με μια υπάλληλο φοροτεχνικού γραφείου, στην κατοχή της οποίας βρέθηκε το μενταγιόν; Kαι ποια μοιραία συνάντηση θα εξελισσόταν σε μια δυνατή κι αμαρτωλή αγάπη;
Επιτέλους, τι ήταν αυτό το μενταγιόν; Tου έρωτα; Tου πλούτου; Tης ευτυχίας; Ή το μενταγιόν της συμφοράς και της απελπισίας; Πόσα σκοτεινά μυστικά κι ανομολόγητα πάθη θ’ αποκαλύπτονταν άραγε;

Προσωπική άποψη:
Δεν υπάρχει τίποτα που να με ενοχλεί περισσότερο σε ένα βιβλίο από τα εξής δύο πράγματα. Το πρώτο έχει να κάνει με την πλοκή. Είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα η πλοκή ενός μυθιστορήματος να είναι έντονη και γρήγορη και άλλο να είναι πιεστικά αποδομένη μέσα σε έναν αριθμό σελίδων κάνοντάς σε να πιστεύεις ότι ήταν εξ' αρχής μελετημένες και μετρημένες. Το δεύτερο έχει να κάνει με τον διαχωρισμό ανάμεσα στην απλότητα και την απλοϊκότητα. Μπορεί να μην είναι εύκολα κατανοητό ωστόσο, δεν παύει να υπάρχει διαφορά η οποία σε προσωπικό τουλάχιστον επίπεδο, με επηρεάζει σε σημαντικό βαθμό. Δυστυχώς, "Το Μενταγιόν" της Ντόρας Γιαννακοπούλου, έχει και τα δύο αυτά στοιχεία.

Η ιστορίας της κυρίας Γιαννακοπούλου δεν είναι καθόλου αδιάφορη και αυτό το λέω για να μην θεωρηθώ προκατειλημμένη. Αντίθετα, έχει μεγάλο ενδιαφέρον, όχι τόσο για την εξέλιξή της στο παρελθόν ή στο παρόν αλλά, στην σύνδεση ανάμεσα στους δύο χρόνους και το αποτέλεσμα που μπορούν να επιφέρουν σε ένα πιθανό μέλλον. Ένα κόσμημα και μια φωτογραφία, δύο στοιχεία που συνδέουν το δύο οικογένειες με ένα μυστικό που καμιά δεν γνώριζε και με συνέπειες που κανείς δεν μπορεί να ξέρει. Η μοίρα δένει τους ανθρώπους, έστω και αν δεν θα έπρεπε και ακόμα και αν δεν καταλήξουν μαζί στο τέλος της ζωής τους, αφήνουν κάτι πίσω τους να θυμίζει τα όσα πέρασαν και να αναζητούν την λύτρωση.

Η απόδοση της ιστορίας που εξελίχθηκε στο παρελθόν αποδεικνύεται ενδιαφέρουσα. Ταξιδεύεουμε σε μια πολυχρησιμοποιημένη μεν στα λογοτεχνικά δρώμενα εποχή η οποία ωστόσο δεν παύει να μας γοητεύει, ιδιαίτερα αν μας πηγαίνει σε τόπους που δεν γνωρίζουμε και πρέπει να ανακαλύψουμε. Υπάρχει ένα αόρατο νήμα που συνδέει τα γεγονότα της τότε εποχής με το σήμερα όμως, ο δρόμος προς την ανακάλυψη της πραγματικότητας είναι πολύ σύντομος και θα λέγαμε, κενός ενδιαφέροντος. Δεν χρειάζεται να έχεις μεγάλη φαντασία, ούτε μεγάλη διορατικότητα για να καταλάβεις τι συμβαίνει και το γεγονός ότι και οι ήρωες που διευρευνούν την αλήθεια του τότε καταλήγουν τόσο εύκολα στην αποκάλυψη, σε δυσσαρεστεί.

Αυτό όμως που δυσσαρεστεί περισσότερο είναι η διαχείριση της ανακάλυψης που αναφέρθηκε παραπάνω και η εξέλιξη της ιστορίας του σήμερα. Έχεις την αίσθηση ότι έφτασε στο τέλος της πριν καλά-καλά προλάβει να ξεκινήσει. Από το να ακολουθήσουν οι ήρωες μια πορεία σταδιακών ανακαλύψεων και αποφάσεων, επέλεξαν να ακολουθήσουν το σύντομο μονοπάτι, εκείνο που δεν τους αφήνει να ζήσουν το αδιέξοδό τους, εκείνο που απελπισμένα ψάχνει τρόπο διαφυγής λες και έτσι θα λυθούν τα προβλήματα. Όμως δεν λύνονται και η συγγραφέας σαν να μην θέλει καν να το προσπαθήσει. Μας αφήνει με την γεύση του μισοτελειωμένου, με μια ψευδαίσθηση ότι καλύτερα να γράψουμε εμείς το τέλος επειδή εκείνη μοιάζει αδύναμη να το αποφασίσει καθαρά και ξάστερα.

"Το Μενταγιόν" δεν είναι δυσσάρεστο ως σύνολο. Είναι ευκολοδιάβαστο ωστόσο, είναι βεβιασμένο και καταπιεσμένο. Υπάρχουν στιγμές που πραγματικά σε συγκινεί όμως, έρχονται αμέσως κάποιες άλλες που καθιστούν αδύνατον να αισθανθείς το παραμικρό. Και πως να το κάνεις άλλωστε όταν η γραφή είναι τόσο ανεξέλχτα πεζή, τόσο καθημερινή, που πιότερο δίνει την αίσθηση της αφήγησης από στόμα σε στόμα, παρά εκείνη του μυθιστορήματος. Πως να το κάνεις όταν οι ήρωες ασφυκτυούν και καρτερούν ένα τέλος, αδιαφορώντας για την ουσία του. Πως να το κάνεις όταν οι λέξεις που σου περιγράφουν σκέψεις και εικόνες δεν είναι αρκετές. Όχι, δεν μπορείς όταν νιώθεις στερημένος και διψάς για κάτι παραπάνω.
Βαθμολογία 6,5/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Γιαννακοπούλου Ντόρα
Εκδόσεις: Καστανιώτη
Κατηγορία: Ελληνική Πεζογραφία
Έτος Έκδοσης: 2007
Σελίδες: 272
ISBN: 978-960-03-4572-8