Συνοπτικη περίληψη του βιβλίου:
ΕΙΜΑΙ ΕΝΑ ΤΕΡΑΣ. Ένα τέρας. Ούτε λύκος ούτε αρκούδα, ούτε γορίλας ούτε σκύλος αλλά ένα απαίσιο τέρας που στέκεται όρθιο στα πόδια του – ένα τριχωτό τέρας με κοφτερά δόντια και νύχια. Νομίζετε ότι σας λέω παραμύθια; Καθόλου.
Ζω στη Νέα Υόρκη. Σήμερα. Δεν είμαι άρρωστος ούτε παραμορφωμένος. Και θα μείνω για πάντα έτσι, κατεστραμμένος, εκτός κι αν καταφέρω να σπάσω τα μάγια. Αν καταφέρω να βρω μια κοπέλα που θα με αγαπήσει πραγματικά. Ναι, τα μάγια που μου έκανε η μάγισσα στην τάξη των αγγλικών.
Γιατί με μεταμόρφωσε σε τέρας που κρύβεται τη μέρα και κυκλοφορεί στους δρόμους τη νύχτα; Θα σας πω. Θα σας μιλήσω για τον Κάιλ, τον τύπο που όλοι θα ήθελαν να είναι, το αγόρι με τα λεφτά, την τέλεια εμφάνιση και την τέλεια ζωή. Και μετά, θα σας πω πως ο Κάιλ κατάντησε… τέρας.

Προσωπική άποψη:
Πιστεύω πως όλοι μας γνωρίζουμε το παραμύθι με την Πεντάμορφη και το Τέρας. Θα μπορούσαμε να πούμε πως αποτελεί έναν θρύλο καθώς, η ιστορία του ξεκινάει πολύ παλιά, από την αρχαία Ελλάδα, περνώντας από γενιά σε γενιά, από χώρα σε χώρα. Φυσικά, όπως είναι αναμενόμενο σε τέτοιες περιπτώσεις, ανάλογα με τον τόπο αφήγησης της ιστορίας, μπορεί κανείς ν' ακούσει πολλές παραλλαγές της, όπου ο καθένας έχει δώσει την δικιά του πινελιά έμπνευσης, τονίζοντας παράλληλα τα σημεία που εκείνος θεωρεί πιο σημαντικά, δίνοντάς του εξέχουσα σημασία στην εξέλιξη της ιστορίας, της οποίας η αφετηρία και το τέλος είναι πάντα ίδια. Από αυτές τις διάφορες παραλλαγές του κλασσικού πλέον παραμυθιού εμπνεύστηκε και η συγγραφέας Alex Flinn, δημιουργώντας την δικιά της, σύγχρονη εκδοχή, δανειζόμενη όσα στοιχεία ήταν απαραίτητα και αξιοποιώντας συναισθηματικά και καλλιτεχνικά, όσα πίστεψε ότι είχαν αδικηθεί.

Βρισκόμαστε στην σημερινή εποχή όπου ο πρίγκιπας του παραμυθιού δεν είναι ένας σκληρόκαρδος πρίγκιπας αλλά, ένα ελιτίστικο αλαζονικό πλουσιόπαιδο της Νέας Υόρκης το οποίο διανύει την εφηβεία του. Γαλουχημένος από τον αδιάφορο πατέρα του, ο Κάιλ περιφρονεί κάθε τι άσχημο και κατώτερου επιπέδου από εκείνον, μην διστάζοντας να πληγώσει αλλά και να εκθέσει ανθρώπους, συμπεριφορές και αισθήματα. Η εξωτερική του εμφάνιση είναι αψεγάδιαστη, η φήμη του ζηλευτή και τα χρήματα άφθονα. Θα μπορούσε να είναι το ιδανικό αγόρι όμως, η καρδιά του είναι τόσο μαύρη και σκληρή που δεν του επιτρέπει να δει πέρα από εκεί που φτάνει το ανθρώπινο βλέμμα, κρίνοντας τους ανθρώπους από την εμφάνιση και την δύναμη της τσέπης του, πιστεύοντας ότι είναι ο κυρίαρχος όλων και ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορεί να αποκτήσει. Στα μάτια του, κανένας δεν είναι καλύτερος από εκείνος, γεγονός που του επιτρέπει να χλευάζει και να ποδοπατάει οτιδήποτε θεωρεί ασήμαντο.

Φυσικά όλα αυτά ισχύουν μέχρι την στιγμή εκείνη που στο δρόμο του συναντά μια μάγισσα, η οποία και του αποκαλύπτει την πραγματική της φύση με τον πιο σκληρό τρόπο. Από ένα αγόρι απαράμιλλης ομορφιάς, τον μεταμορφώνει σε ένα Τέρας που μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από τους χειρότερους εφιάλτες των παραμυθιών της παιδικής ηλικίας κάθε ανθρώπου. Μοναδικός τρόπος να ελευθερωθεί από την κατάρα αυτή, είναι να βρει την αληθινή αγάπη, να βρει το πρόσωπο εκείνο που θα τον αγαπήσει πέρα από την φρικτή του εικόνα, γι' αυτό που πραγματικά είναι και το ίδιο πρέπει να νιώσει και 'κεινος ώστε με ένα και μόνο φιλί να λυτρωθεί. Όπως είναι λογικό, αυτό φαντάζει απίθανο για τον ίδιο και έπειτα από μια σειρά απέλπιδων προσπαθειών να αλλάξει τη μοίρα του, παραδίδεται σε αυτήν, εγκαταλειμμένος ακόμα και από τον ίδιο του τον πατέρα που δεν αντέχει τη νέα του εμφάνιση η οποία εκτός των άλλων, θέτει σε κίνδυνο τη ζωή και την καριέρα του σε έναν κόσμο που μόνο η ομορφιά έχει σημασία.

Ο Κάιλ μεταφέρεται σε μια καλά φυλασσόμενη κατοικία στην οποία ζει μαζί με τον τυφλό του δάσκαλο Γουίλ και την υπηρέτριά του. Πιστεύοντας ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει την υπάρχουσα κατάσταση, ο Κάιλ αποφασίζει να αλλάξει το όνομά του σε Άντριαν και να ζήσει με το βάρος της νέας του εμφάνισης, χαμένος ανάμεσα στα βιβλία και στη μελέτη αλλά και σε μια νέα αγάπη για τα τριαντάφυλλα. Οι μέρες περνάνε και όλες μοιάζουν ίδιες, μοιρασμένες ανάμεσα στην βιβλιοθήκη και το θερμοκήπιό του, τα μοναδικά του καταφύγια. Μαζί με τις συνήθειές του όμως, αρχίζει να αλλάζει και η συμπεριφορά του. Δεν είναι πια ο Κάιλ αλλά ο Άντριαν και εκτός από το όνομά του, αρχίζει να αλλάζει και ο ψυχισμός του. Αναλογίζεται τις πράξεις που σημάδεψαν το παρελθόν του και συνειδητοποιεί σταδιακά πόσο λάθος άποψη είχε για την ζωή και τους ανθρώπους. Αντιλαμβάνεται ότι η ομορφιά των πραγμάτων δεν βρίσκεται σε αυτό που δείχνουν αλλά σε αυτό που συμβολίζουν και των ανθρώπων, όχι στην εμφάνισή τους αλλά σε αυτά που έχουν θαμμένα στην ψυχή τους.

Και εκεί που πιστεύει ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, στη ζωή του μπαίνει η Λίντα, ένα κορίτσι που εξωτερικά μπορεί να μην έχει τίποτα ξεχωριστό και όμως μέσα της κρύβει ένα μεγαλείο ψυχής. Ανταλλάσοντάς την για την ελευθερία του πατέρα της, αποκτά μια συντροφιά η οποία, ξεπερνώντας το αρχικό της μίσος για εκείνον, τον πλησιάζει, ξυπνώντας του αισθήματα που ούτε καν ήξερα ότι υπήρχαν, βγάζοντάς τον από τα σκοτάδια του. Η ελπίδα ξαναγεννιέται και εκείνος, μέρα με τη μέρα, την ερωτεύεται όλο και πιο πολύ. Στιγμή τη στιγμή οι δύο νέοι έρχονται όλο και πιο κοντά κάνοντάς τον να πιστέψει ξανά, κάνοντάς τον να δει φως εκεί που μέχρι πρότινος υπήρχε μόνο σκοτάδι. Το μίσος γίνεται οίκτος, ο οίκτος φιλιά και αυτό με την σειρά του συναισθήματα αδιευκρίνιστα από τη μεριά της Λίντα, συναισθήματα που προσπαθεί να ανακαλύψει, όχι μόνο για να λυτρωθεί από την κατάρα του αλλά, γιατί έχει αλλάξει, γιατί έχει ανάγκη να αγαπήσει και να αγαπηθεί στον ίδιο βαθμό.

Και ποια θα ήταν άραγε μεγαλύτερη απόδειξη αγάπης από το να χαρίσει κανείς στον άλλον την ελευθερία του; Μια ελευθερία που μπορεί να στερούσε κάθε ελπίδα αφού μπορεί να μην γύριζε ποτέ πίσω; Όμως ο Άντριαν το κάνει και περιμένει, μέχρι που ο χρόνος κυλάει σα νερό, οι μέρες φεύγουν και εκείνος χάνεται ξανά στα σκοτάδια της μοναξιάς και της απελπισίας του. Τα παραμύθια όμως δεν μπορούν να έχουν άσχημο τέλος, έτσι δεν είναι; Θα ήταν άδικο για τον πρωταγωνιστή που μέσα σε δύο χρόνια βασανίστηκε και άλλαξε όσο άλλοι δεν θα μπορούσαν μέσα σε μια ολόκληρη ζωή. Η αγάπη του για την Λίντα είναι αληθινή, πηγαία, ικανή να τον σπρώξει στην μεγαλύτερη τρέλα για να την προστατέψει και τελικά να κερδίσει το μεγαλύτερο αγαθό απ' όλα. Όχι την επιστροφή στην αρχική του κατάσταση αλλά, στην ανταπόδοση της αγάπης αυτής που δεν γνωρίζει φραγμούς και σύνορα.

Θεωρητικά, η ιστορία της Flinn δεν έχει να μας προσφέρει τίποτα καινούργιο, τίποτα που να μην γνωρίζουμε. Και όμως, η απλή και ρευστή γραφή της, η ευαισθησία και τα αληθινά συναισθήματα αγάπης που εξωτερικεύει μέσα από την αφήγησή της, μας οδηγούν στο να ταυτιστούμε, να πονέσουμε, να κατανοήσουμε και τελικά, να καταλάβουμε τους ήρωες και να ελπίζουμε ότι θα λάβουν αυτό που τελικά τους αξίζει. Ότι στον κόσμο υπάρχει κάτι πιο σημαντικό από την ομορφιά, ότι η αγάπη έχει την δύναμη να κάνει τα αδύνατα δυνατά, ότι αν ο άνθρωπος έχει θέληση μπορεί να παλέψει και τελικά, να αλλάξει αυτό για το οποίο μεγάλωσε να είναι. Η Flinn δίνει μαθήματα ζωής και ανθρωπιάς, μέσα από τα δικά της μάτια βλέπουμε τον ορισμό της εκτίμησης όσων μας δίνονται και όσων αισθανόμαστε. Μιλάει για τιμωρία, μιλάει όμως και για συγχώρεση. Μιλάει για μίσος και αλαζονεία, αλλά μιλάει παράλληλα για κατανόηση και αγάπη. Άλλωστε, ο καθένας από 'μας κρύβει μέσα του ένα Τέρας και έναν Πρίγκιπα και τελικά, στο χέρι μας είναι να επιλέξουμε ποιος από τους δύο θέλουμε να είμαστε.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Alex Flinn
Μεταφραστής: Μπουλούκου Κασσιανή
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2011
Αρ. σελίδων: 336
ISBN: 978-960-453-864-5