Συνοπτική περίληψη του έργου:
Μετά την ανεπιθύμητη αποβολή της γυναίκας του, ο φιλόδοξος διπλωμάτης Robert Thorn αποφασίζει να αντικαταστήσει το νεκρό βρέφος με ένα άλλο νεογέννητο.
Όλα αυτά εν αγνοια της συζύγου του, η οποία θα περάσει το υπόλοιπο της ζωής της με τη πεποίθηση ότι ανατρέφει το πραγματικό τους παιδί.

Προσωπική άποψη:
Τρία χρόνια ακριβώς μετά την προβολή του "Εξορκιστή", έμελλε να κάνει την εμφάνισή της ακόμα μια ταινία σταθμός στο σινεμά τρόμου, μια ταινία που προκάλεσε στο κοινό ρίγη ανατριχίλας και απέτρεψε για πολλά-πολλά χρόνια, πληθώρα ζευγαριών σε ολόκληρο τον κόσμο, από το να ονομάσουν το αρσενικό τέκνο της οικογένειάς του, Damien. Και αν ο μεν "Εξορκιστής" επέλεξε να ασχοληθεί με τον σατανά ως δαιμονική οντότητα που μπορεί να καταλαμβάνει ανθρώπινα σώματα, να τα βεβηλώνει και να δρα μέσω αυτών,  η"Προφητεία" επέλεξε να παίξει σε ένα διαφορετικό ταμπλό πραγματοποιώντας την απειλή εκείνη που τρομάζει τόσο τους πιστούς στην θρησκεία, όσο κι εκείνους που λένε ότι δεν πιστεύουν στο Θεό ωστόσο, φοβούνται τις δαιμονικές δυνάμεις. Έφερε στη γη τον Αντίχριστο, το γιο του Σατανά ο οποίος, κάθε άλλο παρά καλές διαθέσεις είχε.

Μην γελιέστε! Σκοπός της εν λόγω ταινίας δεν ήταν μόνο να προκαλέσει αγωνία και τρόμο στην σκέψη ότι ο Αντίχριστος, θέλουμε δεν θέλουμε, θα έρθει κάποια στιγμή στη Γη για να διεκδικήσει την απόλυτη εξουσία και μάλιστα, πολύ πιο σύντομα απ' όσο ίσως πιστεύουμε. Σαφέστατα η ιδέα δεν είναι ευχάριστη, ούτε παρήγορη αλλά, είναι ακόμα πιο τρομακτική η βεβήλωση της οικογένειας και της παιδικής αθωότητας. Είναι ακόμα πιο τρομακτικό το να σκεφτόμαστε ότι ο γιος του Σατανά θα μπορούσε να βρεθεί να αποτελεί μέρος της οικογένειάς μας. Είναι τραγική η αδυναμία μας να αντιληφθούμε την πραγματικότητα κάτω από ένα προσεκτικά επιλεγμένο περιτύλιγμα αλλά ακόμα τραγικότερη, είναι η συνειδητοποίηση η οποία αν προκύψει σε ποια δυνατή επιλογή μπορεί να μας οδηγήσει; Ναι, μπορεί η ιδέα να είναι θεωρητικά γραμμική ωστόσο, στην πράξη τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά αφού επηρεάζονται και καθορίζονται από πολλούς παράγοντες.

Ο Richard Donner είχε αναμφισβήτητα στην διάθεσή του μια πολλή δυνατή ιδέα και ένα πολύ καλογραμμένο σενάριο ενώ η σκηνοθεσία του αποπνέει τον απόλυτο τρόμο και μια βαθύτατη απαισιοδοξία, στοιχεία που την καθιστούν τρομακτική ως σήμερα. Τα υποτονικά, ψυχρά χρώματα, η ατμοσφαιρική μουσική επένδυση που βραβεύτηκε με το χρυσό αγαλματάκι και το γενικότερο αίσθημα ανασφάλειας, είναι οι καταλύτες εκείνοι που μας καθηλώνουν. Η ταινία διακρίνεται από όλα εκείνα τα ενδιαφέροντα και σημαντικά χαρακτηριστικά που σημάδεψαν τον κινηματογράφο στα 70's. Μπορεί μεν σε έναν βαθμό να ήταν αρκούντως πεσιμιστική ωστόσο, αυτό δεν την εμπόδιζε σε πολλές των περιπτώσεων να χαίρει πρωτοτυπίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού είναι ο τρόπος με τον οποίο γίνονται οι εκάστοτε... δολοφονίες, οι οποίες και συνεχίζουν να εμπνέουν ταινίες του είδους αλλά και άλλες, περισσότερο splatterικές μέχρι τις μέρες μας.

Και έχουμε λοιπόν την χρυσή εποχή όπου τα θρίλερ δεν θεωρούνται πλέον παρακατιανές ή υποδεέστερες ταινίες και έτσι, πολλά σημαντικά ονόματα του χώρου αποφασίζουν να συμμετάσχουν στο cast. Ανάμεσά τους, ο πολύς, ο τεράστιος Gregory Peck ο οποίος και έδωσε, την καλύτερη ίσως ερμηνεία της ώριμης καριέρας του. Γοητευτική είναι και η συμπρωταγωνίστριά του, Lee Remick, στο ρόλο της ανυποψίαστης μητέρας η οποία αδίκως χάθηκε από τα πράγματα λίγα χρόνια μετά και δυστυχώς κανένας δεν την θυμάται σήμερα που την αξία που της αρμόζει, έστω και μετά τον θάνατό της. Ο μικρός Harvey Stephens (II) είναι απόλαυση στον ρόλο του Damien, παρά το εξαιρετικά μικρός της ηλικία του ενώ χαρακτηριστικά διαγράφεται στη μνήμη μας η ανατριχιαστικά τρομακτική παρουσία της γκουβερνάντας του μικρού Damien, Billie Whitelaw.

Το μεγαλύτερο ατού της ταινίας είναι το σενάριο του Seltzer το οποίο είχε την μοναδική ικανότητα, να παίζει με το μυαλό μας. Ακόμα και που γνωρίζουμε την πραγματική φύση του Damien, υπάρχον στιγμές που αμφιβάλλουμε κατά πόσο οφείλεται ο ίδιος για όσα τραγικά συμβαίνουν γύρω του, ακόμα και για τις φοβίες του, ή αν στην πραγματικότητα οι ένοχοι βρίσκονται στο περιβάλλον ανατροφής του και πολύ περισσότερο στους γονείς του, για τους οποίους δεν έχουμε και λίγες ενδείξεις που υπό άλλες συνθήκες θα τους χαρακτήριζαν προβληματικούς, συναισθηματικά στείρους ή ακόμα και ανίκανους να μεγαλώσουν ένα παιδί. Παρ' όλα ταύτα, τα λόγια μου δεν έχουν καμία πρόθεση να μειώσουν την αξία της ατμοσφαιρικής και κλειστοφοβικής, παρά του ανοιχτού χώρου σκηνοθεσίας, πολύ περισσότερο δε, τις εξαιρετικές συνολικά ερμηνείες. Αναμφίβολα, μιλάμε για ένα κόσμημα του παγκόσμιου κινηματογράφου και μία από τις δέκα τρομακτικότερες ταινίες όλων των εποχών.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα ταινίας: 
Ελλ. τίτλος: Η Προφητεία
Είδος: Τρόμου
Σκηνοθέτης:
Πρωταγωνιστές: Gregory Peck, Lee Remick, David Warner, Billie Whitelaw, Harvey Stephens (II), Patrick Troughton, Martin Benson, Robert Rietty, Tommy Duggan, John Stride, Anthony Nicholls, Holly Palance
Παραγωγή: 1976
Διάρκεια: 111'

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο: