Συνοπτική περίληψη του έργου:
1752. Ο Joshua και η Naomi Collins μαζί με τον παιδί τους, Barnabas, αποπλέουν από το Liverpool για μια καλύτερη τύχη στην Αμερική. Ο ωκεανός, όμως, δεν είναι αρκετός για να ξεφύγουν από την οικογενειακή τους κατάρα.
Περνούν δύο δεκαετίες κι ο Barnabas είναι πια πάμπλουτος κι έχει όλη την πόλη, το Collinsport, συμπεριλαμβανομένου και τις κυρίες, στα πόδια του. Το μοιραίο λάθος θα γίνει όταν ραγίζει την καρδιά της Angelique, που τυγχάνει να είναι μάγισσα. Αυτή τον καταριέται να γίνει βρικόλακας και να θαφτεί ζωντανός.
Δύο αιώνες μετά, ο Barnabas απελευθερώνεται από τον τάφο του για να δει έναν κόσμο ολότελα αλλαγμένο.

Προσωπική άποψη:
Πριν αναφερθώ σε οποιαδήποτε λεπτομέρεια έχει να κάνει με την ταινία, θα ήθελα να μου επιτραπεί μια μικρή εισαγωγή που πιθανόν θα οδηγήσει σε αποφυγή παρεξηγήσεων και ίσως να γλιτώσει κάποιους από το κινηματογραφικό βασανιστήριο που πρόκειται να περάσουν με το να επιλέξουν να την παρακολουθήσουν. Το "Dark Shadows" είναι μια ταινία εμπνευσμένη από μια ιδιόρρυθμη, ειδικά για τα δεδομένα της εποχής, καθημερινή τηλεοπτική σειρά των 70's. Τόσο ο Depp όσο και ο Burton, υπήρξαν μεγάλοι θαυμαστές αυτής του τηλεοπτικού προϊόντος που αν και καθημερινή σειρά με βαμπίρ, κατόρθωσε να φτάσει τα 1000 επεισόδια και μάλιστα, να έχει φανατικούς θεατές που εκτός όλων των άλλων, εισήγαγε νέα δεδομένα και ιδέες στο τηλεοπτικό σκηνικό της εποχής. Όταν λοιπόν ο Burton επέλεξε να μεταφέρει την ιδέα αυτή από τη μικρή οθόνη στη μεγάλη, δεν είχε καμία πρόθεση να την κάνει πιο εκλεπτυσμένη αλλά αντίθετα, να διατηρήσει και να ενισχύσει τα όποια κιτς στοιχεία της και μαντέψτε, αυτό είναι που την κάνει γοητευτική.

Η ιστορία μας ξεκινάει κάπου τον 18ο αιώνα όπου μια οικογένεια μεταναστεύει από την Αγγλία στην Αμερική για να κυνηγήσει το όνειρο. Και πετυχαίνει! Ιδρύει μια τεράστια αλιευτική εταιρεία, ένα παραμυθένιο κάστρο για σπίτι και όλα φαίνεται να κυλούν ομαλά και όμορφα. Μέχρι την στιγμή τουλάχιστον που ο γιος της οικογένειας πληγώνει τα συναισθήματα μιας κακιασμένης νεαρής κυρίας που εκτός από βαθιά ερωτευμένη μαζί του, είναι και μάγισσα η οποία φροντίζει όχι μόνο να χάσει ότι αγαπάει ο μέχρι πρότινος αγαπημένος της αλλά, την ίδια του τη ζωή ακόμα. Τον μεταμορφώνει σε βαμπίρ και φροντίζει να θαφτεί βαθιά στα έγκατα της γης όπου δεν θα ξαναδεί το φως του ήλιου. Όχι τουλάχιστον πριν περάσουν 200 χρόνια και από ένα τυχαίο περιστατικό καταφέρει να βγει ξανά στον έξω κόσμο. Μόνο που ο κόσμος δεν είναι όπως τον θυμάται, γεγονός που του προκαλεί την ίδια στιγμή αηδία και αμείωτο ενδιαφέρον. Όταν βρίσκει τους απογόνους της οικογένειάς του αλλά και τα ρημαγμένα απομεινάρια της παλιάς του ένδοξης ζωής, αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να γίνουν όλα όπως πριν.

Όσον αφορά το κεντρικό story της ταινίας, ο Burton κρατάει τον κεντρικό άξονα της τηλεοπτικής εκδοχής της και ορισμένους από τους χαρακτήρες και πάνω στα στοιχεία αυτά χτίζει το δικό του παραμύθι. Οι αντιθέσεις έντονων-σκοτεινών χρωμάτων, η φολκλόρ, παλιομοδίτικη αισθητική, τόσο στην εικόνα, όσο και στους ίδιους τους διαλόγους, που σε συνδυασμό με τα κοντινά, καδραριστά πλάνα θυμίζουν ακριβώς τις καταβολές τους που δεν είναι άλλες από εκείνες της τηλεοπτικής σαπουνόπερας, δεν είναι καθόλου τυχαίες αφού έχουν σκοπό να ενισχύσουν το κιτς του όλου πράγματος που ωστόσο έχει κάτι το κομψό. Ω, ναι... μπορεί να σας φαίνεται παράξενο αλλά συμβαίνει! Αυτά τα δύο καταφέρνουν να συνδυαστούν και μάλιστα, άψογα. Άλλωστε ο Burton έχει αποδείξει πάμπολλες φορές στο παρελθόν ότι αυτό που ορισμένοι θα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν κακό σινεμά, στα δικά του χέρια είναι κάτι περισσότερο, αποδεικνύοντας ότι η ποιότητα και η προσωπική ταυτότητα μπορούν να ξεπηδήσουν ακόμα κι εκεί που δεν το περιμένεις, εκπλήσσοντάς σε ευχάριστα.

Όμως ο Burton δεν θέλει απλά να μας προσφέρει ένα ακόμα παραμύθι, διαποτισμένο με κάποιες creapy σκηνές, λίγες περισσότερο ζαχαρωμένες και κάποιες άλλες χιουμοριστικές, απλά και μόνο για να γελάσουμε ή να συγκινηθούμε γελοιωδώς. Το αστείο του πράγματος ξεπροβάλλει από τους ίδιους τους καρικατουρίστικους χαρακτήρες στους οποίους με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, προσπαθεί να δει πιο βαθιά μέσα τους. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός ότι επιλέγει ο κεντρικός του ήρωας να ξυπνήσει στα 70's, την εποχή της επανάστασης των νέων αλλά και της αναδιαμόρφωσης της κοινωνίας, των ηθών, των εθίμων και των αντιλήψεων, μια εποχή αποτελούμενη από στοιχεία εντελώς κόντρα σε όλα όσα εκείνος γνώριζε μέχρι την στιγμή που θάφτηκε κάτω από τη γη. Αυτό μπορεί να γίνει ακόμα πιο έντονο από τις συγκρούσεις των χαρακτήρων, με εκείνες του Barnabas και της ψυχεδελικής έφηβης Carolyn αλλά και του πρώτου με την creapy-sexy-bitch μάγισσα Angelique να ξεχωρίζουν και να απολαμβάνουμε τους ατακαδόρικους διαλόγους μάχης κάπου ανάμεσα στο χθες και το σήμερα.

Ο Johnny Depp... είναι απλά ο Johnny Depp, με ότι αυτό συνεπάγεται. Είναι οριστικό! Σε ότι ρόλο κι αν τον δούμε, απλά θα τον λατρέψουμε. Και το σημαντικό είναι ότι όσο μεγαλώνει, ιδιαίτερα στις συνεργασίες του με τον Tim Burton, δεν μένει απλά στην εικόνα της μεταμόρφωσής του αλλά, εμβαθύνει όλο και περισσότερο στους χαρακτήρες που υποδύεται, αναζητώντας βαθύτερα μέσα τους, τόσο τα κίνητρα, όσο και τα συναισθήματά τους, κάτι που πετυχαίνει και στην περίπτωση του Barnabas, συνδυάζοντας το χιούμορ και την σοβαρότητα. Η Eva Green είναι απλά μοναδική στον ρόλο της σκύλας μάγισσας Angelique που έχει βάλει σκοπό της ζωή της να κατακτήσει ή να καταστρέψει τον Barnabas. Διασκεδάζει με τον ρόλο της και με το παραπάνω και αυτό περνάει και σε μας. Η Pfeiffer είναι κακά τα ψέματα ένα όνομα που η παρουσία του και μόνο προσθέτει κύρος. Της ταιριάζει το κιτς της εποχής, που όπως έχει αποδείξει και στο παρελθόν ξέρει να το χειρίζεται και ας το παραδεχτούμε, ακόμα και στην ηλικία που είναι τώρα είναι sexy. Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και η παρουσία της Bella Heathcote στο διπλό ρόλο της Victoria-Josette  η οποία άφησε την αυστραλιανή τηλεοπτική καριέρα της για να δοκιμάσει την τύχη της στο Hollywood, πράγμα που μέχρι στιγμής φαίνεται να της βγαίνει σε καλό.

Σκηνικά σαν βγαλμένα από παραμύθι, τηλεοπτική, παλαιική λογική τονισμένη με μερικές σύγχρονες πινελιές, εναλλαγή ανάμεσα στην γοτθική σοβαρότητα του βαμπιρικού μύθου, του μαύρου χιούμορ και του ρομαντικού, πολλές φορές γλυκανάλατου πνεύματος, το "Dark Shadows" είναι μια ταινία που οι μισοί θεατές θα αγαπήσουν και οι άλλοι μισοί θα μισήσουν. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν όλοι εκείνοι που έχουν μια κλίση προς τη μαύρη κωμωδία και σίγουρα θα είναι σε θέση να εκτιμήσουν τόσο το χιούμορ, όσο και την αισθητική της εν λόγω παραγωγής γιατί κακά τα ψέματα, αν έπρεπε ντε και καλά να την εντάξουμε σε μία και μόνο κατηγορία, τότε θα ήταν αυτή. Όχι, το κιτς της όλης παραγωγής δεν είναι τυχαίο αλλά, εσκεμμένο. Οι ερμηνείες που αγγίζουν την υπερβολή και ίσως κάποιοι θα έλεγαν κακές, είναι εξ επιλογής έτσι, ώστε να τονίζουν από που προέρχονται. Ο Burton, μετά την "Αλίκη" όπου προφανώς η Disney δεν τον άφησε να ξεδιπλώσει το ψυχεδελικό του ταμπεραμέντο, επιστρέφει με μια ταινία καλειδοσκοπική της οποίας όχι μόνο έχει τα ηνία αλλά, με ελεγχόμενο και ισορροπημένο τρόπο πετάει τις απαραίτητες μπηχτές στα αμερικάνικα, καπιταλιστικά κεφάλαια αλλά και ασκεί κριτική περί της ισότητας των δύο φύλων και των εξελίξεων μέσα στο πέρασμα των χρόνων που αλλάζουν τα πάντα γύρω μας.
Βαθμολογία 8/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Dark Shadows
Είδος: Μαύρη Κωμωδία
Σκηνοθέτης: Tim Burton
Πρωταγωνιστές: Johnny Depp, Chloe Grace Moretz, Eva Green, Michelle Pfeiffer, Jackie Earle Haley, Gulliver McGrath, Jonny Lee Miller, Helena Bonham Carter, Bella Heathcote, Ivan Kaye, Alice Cooper, Christopher Lee, Susanna Cappellaro, Josephine Butler
Παραγωγή: 2012
Διάρκεια: 113'

Επίσημο site: