Από το 2008 έλεγα, "πρέπει να δω αυτό το anime". Έλα όμως που τα γεγονότα πάντα με προλάβαιναν και τελικά, όλο και κάτι μεσολαβούσε που δεν μου το επέτρεπε. Μία ο γάμος, μία η δουλειά, μία το παιδί... η θέαση του "Death Note" όλο και έπαιρνε νέες αναβολές και χρειάστηκε να φτάσουμε αισίως στο 2013 για να το πάρω απόφαση. Φυσικά, σε αυτό δεν συντέλεσε μόνο η δικιά μου επιθυμία να το παρακολουθήσω αλλά και οι πιέσεις από κάποιες φίλες εκεί έξω, ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε. Έτσι λοιπόν, απέφυγα το εκτελεστικό απόσπασμα και την ίδια στιγμή, για 3 ολόκληρες μέρες, χάθηκα μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μου από την οποία και δεν μπορούσα να ξεκολλήσω. Γιατί το "Death Note", δεν φέρει απλά τον τίτλο του καλύτερου anime της δεκαετίας αλλά, είναι κι όλας. Και πριν συνεχίσετε να διαβάζετε, σας πληροφορώ πως το post περιέχει αρκετά spoilers οπότε, αν δεν έχετε δει την σειρά και σκοπεύετε να το κάνετε, χωρίς να θέλετε να γνωρίζετε πολλές λεπτομέρειες, καλύτερα να σταματήσετε εδώ και πως θα ολοκληρωθεί σε 2 μέρη.

ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΟΛΑ:
Το "Death Note", όπως τόσα και τόσα anime, στην αρχική του μορφή, κυκλοφόρησε ως manga σε σενάριο Ohba Tsugumi και εικονογράφηση Takeshi Obata, το οποίο αρχικά δημοσιεύτηκε στις σελίδες του περιοδικού Weekly Shōnen Jump, από τον Δεκέμβριο του 2003 μέχρι τον Μάιο του 2006. Στην συνέχεια, κυκλοφόρησε και ανεξάρτητα σε 12 τεύχη, ξεκινώντας τον Μάιο του 2004 και τελειώνοντας, τον Οκτώβριο του 2006. Η απήχηση του κοινού ήταν τόσο μεγάλη που φυσικά, δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο και πολύ περισσότερο, δεν θα μπορούσε να μην γυριστεί σε anime. Και το θεαματικό είναι πως ακόμα και σήμερα, εξακολουθεί να έχει φανατικό κοινό σε ολόκλρο τον πλανήτη.

ΤΟ ANIME:
Η Madhouse είδε την μεγάλη ευκαιρία να κάνει πάταγο και έτσι, απέκτησε τα δικαιώματα για την τηλεοπτική μεταφορά του ομώνυμου manga και προχώρησε στον σχεδιασμό της. Την σκηνοθεσία ανέλαβε ο Tetsurō Araki και ο Toshiki Inoue το σενάριο. Η σειρά ξεκίνησε να προβάλλεται στην Ιαπωνική τηλεόραση στις 3 Οκτωβρίου 2006 ενώ ολοκλήρωσε τον κύκλο της, έπειτα από 37 συνολικά επεισόδια, στις 26 Ιουνίου 2007. Η σειρά ξεκίνησε να προβάλλεται μέσω του τηλεοπτικού δικτύου της Nippon Television, κάθε Τρίτη στις 23.34 μ.μ. ακριβώς, θέλοντας προφανώς να κάνουν "παιχνίδι" με την ευχέρεια του πρωταγωνιστή, να σκοτώνει κατά βούληση, όποτε ακριβώς ήθελε, προγραμματίζοντας επ' ακριβώς την ώρα. Και μπορεί τα δικαιώματα του project να άνηκαν στην Madhouse όμως η σειρά, αποτέλεσε συμπαραγωγή της προαναφερόμενης με τους Nippon Television, Shueisha, D.N. Dream Partners και VAP.
Στη Βόρειο Αμερική, τα δικαιώματα αποκτήθηκαν από την Viz η οποία προχώρησε σε μια πρωτοποριακή κίνηση. Ενώ ακόμα το anime προβαλλόταν στην Ιαπωνία, έδινε το δικαίωμα σε όποιον ενδιαφερόταν, να "κατεβάσει" τα επεισόδια, είτε προς αγορά, είτε προς ενοικίαση, μια επιλογή που μέχρι τότε, δεν ήταν δυνατή, όχι τουλάχιστον πριν κάποια σειρά ολοκληρώσει τον κύκλο της στην χώρα προέλευσής της. Η ίδια εταιρεία, στις 20 Νοεμβρίου 2007, ανακοίνωσε την επίσημη κυκλοφορία του πρώτου dvd. Μάλιστα, τόσο για το πρώτο όσο και για τα επόμενα dvds που κυκλοφόρησαν, έγινε μια ιδιαίτερα έξυπνη κίνηση, προσφέροντας στους θεατές για τα 15.000 πρώτα κομμάτια του κάθε dvd, συλλεκτικές φιγούρες, βασισμένες στους πρωταγωνιστές της σειράς.

ΤΟ STORY:
Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο 17χρονος Yagami Raito, γνωστός και ως Light, ο οποίος είναι εξαιρετικά ευφυής, πρώτος μαθητής και πολλά υποσχόμενος νέος, αν και φαίνεται αρκετά βαριεστημένος από την ζωή του. Ο Light, θεωρεί πως ο κόσμος γύρω του είναι σάπιος και πως κάποιος θα έπρεπε να κάνει κάτι για να το αλλάξει αυτό. Τότε είναι που βρίσκει το Death Note, ένα σημειωματάριο, του οποίου οι οδηγίες αναφέρουν πως, αν γράψεις το όνομα κάποιου στις σελίδες του, τότε εκείνος θα πεθάνει. Αρχικά, ο Light, δεν πιστεύει πως κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί και αποφασίζει να το δοκιμάσει. Διαπιστώνει τελικά πως δεν πρόκειται για φάρσα και πως το Death Note, πραγματικά έχει τη δύναμη να σκοτώνει κατά βούληση αυτουνού που το έχει στα χέρια του, πράγμα που του επιβεβαιώνει και ο προηγούμενος κάτοχός του, ένα shinigami ονόματι Ryuk, που ουσιαστικά, είναι κάτι σαν άγγελος θανάτου. Χωρίς πολύ σκέψη, ο Light αποφασίζει να γίνει ο Θεός ενός νέου κόσμου, εξαλείφοντας τη βία και το έγκλημα, σκοτώνοντας κάθε κακοποιό στοιχείο που έχει περάσει από τον πλανήτη. Όμως ο Διεθνής Οργανισμός Αστυνομίας, δεν αργεί να καταλάβει πως οι θάνατοι αυτοί δεν είναι τυχαίοι και πως κάποιος βρίσκεται πίσω από όλα αυτά. Έτσι, μην έχοντας άλλη λύση, επιστρατεύουν τον πιο διάστημα ντετέκτιβ του κόσμου, τον L, το πρόσωπο του οποίου δεν γνωρίζει κανένας, προκειμένου να τους βοηθήσει να συλλάβουν τον δράστη, τον οποίο οι ίδιοι αποκαλούν, Kira. Έτσι λοιπόν, ξεκινάει ένα "παιχνίδι" ανάμεσα στον Kira και τον L, με τον καθέναν από αυτούς, να προσπαθεί να αποδώσει δικαιοσύνη, κατά τον τρόπο που πιστεύει πως είναι σωστό.

ΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΟΥ DEATH NOTE:
Το Death Note, μπορεί να βρεθεί στην κατοχή κάποιου τυχαία όμως ο τρόπος που μπορείς να το χρησιμοποιήσεις είναι πολύ συγκεκριμένος και με σαφής περιορισμούς:
- Το όνομα του ανθρώπου που είναι γραμμένο στο σημειωματάριο, θα πεθάνει.
- Το παραπάνω δεν θα έχει αποτέλεσμα αν αυτός που γράφει το όνομα, δεν έχει στο μυαλό του το πρόσωπο του ανθρώπου που θέλει να πεθάνει. Αυτό σημαίνει πως άτομα με το ίδιο όνομα δεν θα επηρεάζονται.
- Αν η αιτία θανάτου γραφτεί μέσα σε 40'' τότε αυτό ακριβώς θα συμβεί.
- Αν η αιτία θανάτου δεν διευκρινιστεί το άτομο αυτό θα πεθαίνει από καρδιακή προσβολή.
- Αφού γραφτεί η αιτία θανάτου, πληροφορίες σχετικά με αυτόν μπορούν να γραφτούν μέσα στα επόμενα 6' και 40''.

ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ANIME:
Δεν μου αρέσει και πολύ να εκφράζομαι έτσι δημοσίως όμως, οφείλω να ομολογήσω πως το συγκεκριμένο anime, πρέπει να έχει το πιο γαμάτο consept ever. Σκοπός του δεν είναι απλά να ψυχαγωγήσει και να προσφέρει μια αστυνομική περιπέτεια αλλά, να μας κάνει να σκεφτούμε σε πολλαπλά επίπεδα.
- Ακόμα κι αν μπορούσαμε, έχουμε το δικαίωμα να σκοτώνουμε εγκληματίες προκειμένου να "καθαρίσει" ο κόσμος από την σαβούρα;
- Μπορεί ο κόσμος μας να γίνει καλύτερος, απλά και μόνο εξαλείφοντας κάθε εγκληματική πράξη;
- Αυτός που θα αναλάβει τον ρόλο του "εκδικητή", μπορεί να γίνει ευτυχισμένος ή είναι καταδικασμένος να γίνει δυστυχισμένος με τον έναν ή τον άλλο τρόπο;
- Και έστω ότι όλα τα παραπάνω, οδηγούσαν σε θετικές σκέψεις, πόσο εύκολο είναι διατηρήσεις τον καλό σου εαυτό και να μην παρασυρθείς, φτάνοντας σε οριακές καταστάσεις, χάνοντας τελικά τον εαυτό σου;
Παρακολουθώντας λοιπόν την συγκεκριμένη σειρά, ουσιαστικά, καλούμαστε να πάρουμε το μέρος του Light ή του L. Κι αν νομίζετε πως κάτι τέτοιο είναι εύκολο, απατάστε. Όχι, δεν είναι εύκολο γιατί κακά τα ψέματα, θέλοντας και μη, αυτό που σκεφτόμαστε βλέποντας το anime είναι πως, αν ένα Death Note έπεφτε στα δικά μας χέρια, θα το χρησιμοποιούσαμε χωρίς να το σκεφτούμε και πολύ. Το θέμα είναι, με ποιον τρόπο θα επιλέγαμε να το κάνουμε. Και ναι, ο Light επιλέγει να το χρησιμοποιήσει για έναν, θεωρητικά πάντα, καλό σκοπό όμως, η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο καλό και το κακό, τα υψηλά ιδανικά και την έπαρση, είναι πολύ λεπτά.

LIGHT Ή L ΛΟΙΠΟΝ;
Κρίσιμο ερώτημα που σηκώνει μεγάλη συζήτηση. Προσωπικά, αγάπησα και τους δύο χαρακτήρες, όσο παράλογο κι αν ακουστεί αυτό σε κάποιους. Ο λόγος, είναι πολύ απλός και θα τον αναλύσω παρακάτω.
Ο L είναι η προσωποποίηση του απόλυτου καλού, ενός υπερασπιστή της δικαιοσύνης που δεν διατίθεται να σταματήσει μπροστά σε τίποτα, προκειμένου να ολοκληρώσει την αποστολή του και να συλλάβει τελικά τον δράστη που με τόση ευκολία, σκορπάει τον θάνατο. Είναι εξαιρετικά ευφυής, μανιακός καταναλωτής γλυκισμάτων, εκκεντρικός, ιδιόρρυθμος, παράξενος, ο τύπος εκείνος που δεν μπορείς να μην συμπαθήσεις, παρά το γεγονός ότι ορισμένες φορές η συμπεριφορά του σε φρικάρει. Είναι πρόθυμος να θυσιάσει ακόμα και την δικιά του ζωή αν χρειαστεί, κάτι που τελικά, γίνεται. Και εκεί ακριβώς έχει τις εντάσεις μου απέναντι στη στάση του. Θεωρώ, και αυτό είναι μια καθαρά προσωπική εκτίμηση, πως τελικά, αφήνεται να παρασυρθεί από έναν αδιέξοδο συναισθηματισμό. Κάθε του πράξη, οδηγείται τελικά σε αδιέξοδο, όσο διεξοδικά μελετημένη κι αν είναι και κάθε του συμπέρασμα, ακόμα κι αν είναι σωστό, πέφτει στο κενό με κάποιον τρόπο. Εκεί είναι που την πατάει... γιατί κυριεύεται από απαισιοδοξία και από την άλλη, πιστεύω πως κατά βάθος, του είναι δύσκολο να δεχτεί πως ο Light είναι ο Kira, ο Light που είναι ο μοναδικός του φίλος και κατά μία έννοια, το alter ego του.
Από την άλλη μεριά, ο Light, ναι μεν εγκληματεί ο ίδιος ωστόσο, τα κίνητρά του, βασίζονται σε μια ιδεολογία που είτε την ασπαζόμαστε είτε όχι, δεν μπορούμε ούτε να την απορρίψουμε, ούτε να την θεωρήσουμε απόλυτα λανθασμένη. Σκεφτείτε απλά αυτό... πόσες φορές δεν έχετε δει αποτρόπαια εγκλήματα στα δελτία των ειδήσεων και έχετε πει "αν μου τον έδιναν, θα τον σκότωνα με τα ίδια μου τα χέρια"; Είναι θέμα ταύτισης με τον πόνο των θυμάτων. Μπαίνουμε στη θέση τους και το υποσυνείδητό μας, λειτουργεί ανάλογα. Βέβαια, όσο η ιστορία προχωράει, ο Light αναγκάζεται να λειτουργήσει προς όφελος της προσωπικής του ασφάλειας, πράγμα που σημαίνει πως σκοτώνει και πρόσωπα τα οποία, δεν είναι εγκληματίες, όχι με την καθολική έννοια του όρου. Γιατί για εκείνον, όσοι προσπαθούν να εμποδίσουν το "λειτούργημα" του Kira, είναι εγκληματίες με μια διαφορετική, μη συμβατική έννοια. Και αν το δούμε το θέμα από την δικιά του οπτική σκοπιά, έχει δίκιο. Παρ' όλα ταύτα, και παρά το γεγονός ότι λειτουργεί με δύο διαφορετικά υποσυνείδητα, εκείνα του Light και του Kira, όταν τίθεται θέμα να σκοτώσει ο ίδιος τον L, ρίχνει το μπαλάκι στη Rem, κάνοντας τον εαυτό του ηθικό αυτουργό, και όταν πρόκειται για την αδερφή του πολύ απλά, διστάζει και δεν το κάνει και αυτό, κάτι λέει.

ΓΙΑ ΟΛΑ ΦΤΑΙΕΙ Η MISA;
Είναι αλήθεια πως οι υποστηρικτές του L, έχουν ρίξει το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης όσον αφορά τον θάνατό του, αλλά και την γενικότερη τροπή των πραγμάτων, στη Misa, την κοπέλα εκείνη που είναι γοητευμένη από τον Kira, ο οποίος και τιμώρησε τους δολοφόνους των γονιών της, και εν συνεχεία, ερωτευμένη με τον Light και πρόθυμη να κάνει ό,τι χρειάζεται προκειμένου να τον βοηθήσει και να τον προστατέψει. Η Misa, για μένα, δεν είναι θύτης αλλά, θύμα της γενικότερης κατάστασης αλλά και του ίδιου της του εαυτού. Έχει ανάγκη να αγαπηθεί και είναι διατεθειμένη να κάνει τα πάντα προκειμένου να βιώσει αυτά τα συναισθήματα. Πώς μπορείς λοιπόν να κατηγορήσεις έναν άνθρωπο επειδή ερωτεύτηκε, επειδή είναι ανασφαλής και πρόθυμος και που τελικά, κάποιοι επέλεξαν να θυσιαστούν ώστε να είναι εκείνη ευτυχισμένη, έστω και μέσα σε μια ψεύτικη, εικονική σφαίρα; Και δεν την δικαιολογώ που έφτασε στο σημείο να πραγματοποιήσει φόνους αλλά, ως έναν βαθμό, μπορώ να την καταλάβω και τελικά, να συμπάσχω μαζί της.

ΤΑ "ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΤΑ" ΤΟΥ L:
Μετά τον θάνατο του L, στο 25ο επεισόδιο, αρκετοί σταμάτησαν να παρακολουθούν τη σειρά ή έστω, δεν την έβλεπαν με την ίδια ευχαρίστηση. Αισθάνονταν πως κάτι έλειπε! Και ναι, είναι αλήθεια πως έλειπε η ευστροφία του L και ο συνεχής πόλεμος μυαλών και σκέψης ανάμεσα στον ίδιο και τον Kira, που συνέχισε ανενόχλητος τη δράση του. Μέχρι το σημείο που εμφανίστηκαν οι αντικαταστάτες του. Στη θέση του L λοιπόν, από ένα σημείο κι έπειτα, που τοποθετείται περίπου 3 χρόνια μετά, ο Kira έρχεται αντιμέτωπος με τους Near και Mello. Ο καθένας από αυτούς, ως υποψήφιος διάδοχος του L, χωρίς ο ίδιος να προλάβει να επιλέξει ανάμεσα στους δύο, δρα με τον δικό του, πολύ διαφορετικό τρόπο. Ουσιαστικά, δεν πρόκειται απλά για μια μάχη ανάμεσα σε εκείνους και τον Kira αλλά, και για μια αναμεταξύ τους διαμάχη που σκοπός της είναι να αποδείξει ποιος είναι ο καλύτερος, ο άξιος διάδοχος. Προσωπικά, βρήκα περισσότερα στοιχεία του L στον Near αλλά και πάλι, ο τρόπος σκέψης του, φαντάζει πολύ απλοϊκός σε σχέση με του L, πράγμα που με κάνει να απορώ, για ποιον λόγο να τον σκοτώσεις και τελικά, να τον αντικαταστήσεις με κάποιον κατώτερο. Πόσω μάλλον, να τον παρουσιάσεις ως ήρωα, καταφέρνοντας να νικήσει έναν εχθρό, που ο εξαιρετικά ευφυής L δεν κατάφερε να φέρει ενώπιον της δικαιοσύνης με τρανταχτά, αδιάσειστα στοιχεία. Καλά... για τον Mello δεν το συζητάω καν. Είμαι σίγουρη πως ο L, δεν θα τον επέλεγε ποτέ και για κανέναν λόγο ως διάδοχό του.

ΤΟ ΦΙΝΑΛΕ:
Προσωπικά, το μοναδικό πράγμα που με ξενέρωσε κάπως, ήταν το φινάλε. Όχι γιατί πέθανε ο Light, αυτό ήταν κάτι που το περίμενα και ήμουν ψυχολογικά προετοιμασμένη. Και η αλήθεια είναι πως, παρά τα όποια λάθη του, ένιωσα συμπόνια γι' αυτόν που κατέληξε να πεθάνει μόνος, βυθισμένος σε σκέψεις που κανείς δεν θα έπρεπε να κάνει τις τελευταίες του στιγμές. Γιατί, όπως κι αν εξελίχθηκε το πράγμα, τα αρχικά του κίνητρα, ήταν... "αγνά". Εν πας περιπτώσει, το θέμα μου με το φινάλε είναι πως μου έδωσε την εντύπωση του βεβιασμένου, της εύκολης λύσης. Ο Light, καθ' όλη την διάρκεια της σειράς, απέδειξε άπειρες φορές πόσο ευφυής ήταν, πόσο πολύ μπορούσε να αναλύσει μια κατάσταση, εξετάζοντας το κάθε ενδεχόμενο. Έτσι, είναι κάπως αφελές, όχι μόνο να τον "τσακώνει" ο λίγος για μένα Near αλλά και με έναν τρόπο που, σε σχέση με όσα είχε κάνει ο L προκειμένου να πετύχει το ίδιο αποτέλεσμα, ήταν εξαιρετικά απλός στην σύλληψη και που μου φαίνεται αδιανόητο να μην είχε σκεφτεί ο Light ως πιθανότητα, όσο σίγουρος κι αν ένιωθε για τον εαυτό του. Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν λέω πως το φινάλε ήταν κακό αλλά, πως θα περίμενα κάτι περισσότερο, ίσως λίγο πιο περίπλοκο ως προς την σύλληψη αφού όλη η σειρά ως τότε, είχε επιδείξει πολύ καλύτερα δείγματα φαντασίας, ευφυίας και τρόπου σκέψης και ανάλυσης γεγονότων και καταστάσεων.

Συνεχίζεται...