Μία επιλογή μπορεί να σε μεταμορφώσει – ή μπορεί να σε καταστρέψει. Όμως κάθε επιλογή έχει συνέπειες, και καθώς η αναταραχή φουσκώνει σε όλες τις φατρίες γύρω της, η Τρις Πράιορ πρέπει να συνεχίσει να προσπαθεί να σώσει αυτούς που αγαπάει –και τον εαυτό της– ενώ συγχρόνως παλεύει με καταπιεστικά ερωτήματα θλίψης και συγχώρεσης, ταυτότητας και πίστης, πολιτικής και αγάπης.
Η μέρα μύησης της Τρις έπρεπε να έχει σημαδευτεί από εορτασμούς και νίκες για τη φατρία της επιλογής της ͘͘ αντί για αυτό, η μέρα έκλεισε με ανείπωτη φρίκη. Τώρα, ο πόλεμος παραμονεύει καθώς οι διαμάχες ανάμεσα στις φατρίες και τις ιδεολογίες τους μεγεθύνονται. Και σε καιρό πολέμου, πρέπει πλευρές να επιλεγούν, μυστικά θα αναδυθούν, και οι επιλογές θα γίνουν ακόμα πιο αμετάκλητες – και ακόμα πιο ισχυρές.
Μεταμορφωμένη από τις δικές της αποφάσεις αλλά και από αβάσταχτη θλίψη και ενοχή, ριζοσπαστικές νέες ανακαλύψεις και μεταβαλλόμενες σχέσεις, η Τρις πρέπει να αγκαλιάσει ολοκληρωτικά την Απόκλισή της, ακόμα κι αν δεν γνωρίζει τι ενδέχεται να χάσει αν το κάνει.
Προσωπική άποψη:
Νομίζω, πως όσοι είχαμε την χαρά να διαβάσουμε την "Απόκλιση", θα συμφωνήσουμε ομόφωνα πως ήταν ένα, αν όχι το καλύτερο, βιβλίο της χρονιάς που πέρασε. Ήταν ένα βιβλίο που κατάφερε να μας καθηλώσει από την πρώτη μέχρι και την τελευταία του σελίδα, αφήνοντάς μας ξέπνοους να περιμένουμε την συνέχεια η οποία, ευτυχώς, όχι μόνο δεν άργησε πολύ αλλά κατάφερε να αγγίξει τις προσδοκίες μας και τελικά, να τις ξεπεράσει. Γιατί μπορεί κατά γενική ομολογία, σε κάθε τριλογία, το δεύτερο βιβλίο της σειράς να είναι και το πιο αδύναμο όμως η Roth αποδεικνύει για μια ακόμη φορά πως διαθέτει φαντασία και ταλέντο μοναδικό, που της επιτρέπει να βάζει τις σκέψεις της σε μια σειρά και να τις αφήνει να αποκτήσουν ζωή πάνω στο χαρτί και από εκεί, να ριζώσουν βαθιά στην καρδιά και το μυαλό μας, κατακτώντας μας κάθε φορά από την αρχή χαρίζοντάς μας, μια υπέροχη, ξεχωριστή, λογοτεχνική εμπειρία. Αυτό ακριβώς ήταν η "Απόκλιση" και ακριβώς αυτό, είναι και η "Ανταρσία".
Η Τρις και ο Τομπάιας, έχοντας καταφέρει να ξεφύγουν από τα χέρια των προδοτών της φατρίας τους, βρίσκουν καταφύγιο στην Ομόνοια προκειμένου να ανασυνταχθούν και να πάρουν τις αποφάσεις που θα καθορίσουν το μέλλον τους. Όμως ο κλοιός, όλο και σφίγγει γύρω τους και τα χρονικά περιθώρια, στενεύουν. Οι Πολυμαθείς, είναι αποφασισμένοι να πάρουν τον απόλυτο κυβερνητικό έλεγχο και με τη βοήθεια των προδοτών της Γενναιότητας, μπορούν να το πετύχουν μέσω της βίας και της καθυπόταξης. Μη μπορώντας να μείνουν με τα χέρια σταυρωμένα, θα καταφύγουν στην Ειλικρίνεια προκειμένου να βρουν συμμάχους όμως τα πράγματα, κάθε άλλο παρά εύκολα είναι αφού ο φόβος απέναντι στους Πολυμαθείς και τα μέσα που έχουν στην διάθεσή τους για να πετύχουν τους σκοπούς τους, είναι πιο επικίνδυνος ακόμα και από την ιδέα ενός επικείμενου πολέμου. Τα προβλήματά τους όμως, δεν σχετίζονται μόνο με το πολιτικό καθεστώς που μοιάζει να ανατρέπεται, ούτε με την μελλοντική μορφή που η κοινωνία που ζουν θα πάρει. Το μεγαλύτερο πρόβλημα, έχει να κάνει με την ίδια την Τρις και τον Τομπάιας, με τις αποφάσεις που καλείται να πάρει, ο καθένας από τους εμπλεκόμενους σε αυτή τη νέα μάχη που θα καθορίσει, ποιοι είναι αλλά και ποιοι μπορούν να γίνουν.
Η αλήθεια είναι πως θα ήθελα να πω πολλά, πάρα πολλά για το συγκεκριμένο βιβλίο ωστόσο, δεν προτίθεμαι να το κάνω γιατί πολύ πιθανόν, να μπω στον πειρασμό να μιλήσω για πράγματα τα οποία, θα πρέπει να ανακαλύψετε μόνοι σας, πράγματα που αναμφίβολα, θα σας συγκλονίσουν και θα σας τραβήξουν στην καρδιά της ιστορίας, κρατώντας σας εκεί ακόμα και αφού θα έχετε ολοκληρώσει την ανάγνωση. Η "Ανταρσία", είναι ένα συγκλονιστικό βιβλίο το οποίο, θέτει κοινωνικά, πολιτικά, ψυχολογικά, ηθικά διλήμματα τα οποία, δεν καλούμαστε να παρακολουθήσουμε απλά ως μάρτυρες αλλά αντίθετα, μας προκαλούν να γίνουμε ένα μαζί τους, να ακολουθήσουμε τα βήματα των ηρώων, να ζυγίσουμε μαζί τους καταστάσεις και τελικά, να αποφασίσουμε με ποιανού το μέρος θα ταχτούμε και κατά πόσο, μπορούμε να ξεπεράσουμε ορισμένα γεγονότα και να προχωρήσουμε μπροστά. Επιζητούμε πράγματι την αλλαγή εκείνη που μπορεί να δημιουργήσει ένα νέο κόσμο με ισορροπία ή θα αφεθούμε σε αυτά που άλλοι θέλουν να μας επιβάλλουν; Μπορεί να υπάρχει αρμονία ή το παιχνίδι είναι ήδη χαμένο;
Η αφήγηση της Roth, χαρακτηρίζεται από μια μοναδική δυναμικότητα. Σαφέστατα, όλα τα δυστοπικά μυθιστορήματα, έχουν μεταξύ τους κάποια κοινά σημεία, στηρίζονται ουσιαστικά, σε έναν κοινό άξονα. Αυτό όμως που μπορεί να τα κάνει πραγματικά ξεχωριστά, είναι ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται ο άξονας αυτός και πως λειτουργούν οι προεκτάσεις που συνδέονται μαζί του. Και ναι, η Roth, πετυχαίνει μέσα από μια δοκιμασμένη συνταγή να προσφέρει ένα έργο δυναμικό, ξεχωριστό και ιδιαίτερο που τελικά, έχει μια ολότελα δικιά του ταυτότητα. Η δράση είναι συνεχής, αδιάκοπη, μας στερεί κάθε ίχνος ανάσας και όσο κι αν προσπαθούμε να μαντέψουμε τι θα συμβεί στη συνέχεια, είναι αδύνατον αφού σε κάθε στροφή, συναντάμε μια νέα έκπληξη, μια νέα ανατροπή, όπου καλά κρυμμένα μυστικά βγαίνουν στο φως αλλάζοντας τα δεδομένα και οδηγώντας, τόσο τους πρωταγωνιστές όσο κι εμάς, στο να αλλάξουμε τις αποφάσεις μας, να δούμε τα πράγματα και τα εκάστοτε γεγονότα, μέσα από ένα εντελώς διαφορετικό πρίσμα. Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και τα πάντα, κρίνονται στις λεπτομέρειες, στις μικρές εκείνες αποφάσεις που μπορούν να οδηγήσουν στο φως ή στο σκοτάδι.
Πέραν όμως της δράσης, της αδιάκοπης περιπέτειας και της εξαιρετικής δομής της ιστορίας, η Roth, αξιοποιεί και ένα νέο κομμάτι, το ψυχογραφικό, σε σχέση πάντα με τους χαρακτήρες της. Ακόμα περισσότερο απ' όσο αναγκάστηκαν στην "Απόκλιση", έρχονται αντιμέτωποι με τις πράξεις τους, με το καθήκον που θεωρητικά τους κληροδοτήθηκε και παράλληλα, με τις προσωπικές τους επιλογές που τους διαχωρίζουν από το που γεννήθηκαν και το που επέλεξαν τελικά να ενταχθούν. Είναι όλοι αυτό που φαίνονται ή μήπως τελικά, είναι κάτι περισσότερο; Συνειδήσεις κρίνονται, το παρελθόν επιστρέφει συνεχώς για να δοκιμάσει το παρόν, οδηγώντας τελικά σε ένα μέλλον που κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος τι κρύβει. Περισσότερο από κάθε άλλον, η Τρις και ο Τομπάιας, δοκιμάζονται και όχι μόνο σε ατομικό επίπεδο αλλά και ως ομάδα. Η σχέση τους θα περάσει μεγάλη κρίση, όχι γιατί έχουν αλλάξει τα συναισθήματά τους αλλά γιατί τα ίδια τα γεγονότα, άλλαξαν εκείνους και το αν θα αντέξουν θα εξαρτηθεί από το ποιο στρατόπεδο θα επιλέξουν να ακολουθήσουν και πιστέψτε με, η επιλογή, δεν είναι εύκολη, ακόμα κι αν ένας μεγάλος έρωτας βρίσκεται στη μέρη.
Αν η Roth είχε βάλει στοίχημα να ξεπεράσει τον ίδιο της τον εαυτό, συγχαρητήρια, το κέρδισε. Ακόμα κι αν δεν μπορείτε να το πιστέψετε, έγραψε ένα βιβλίο που είναι ακόμα καλύτερο από την "Απόκλιση", όχι μόνο ως προς την δυναμική της αφήγησης ή την εξιστόρηση των γεγονότων αλλά, ως προς την περιγραφή του κόσμου της, ως προς την ανάλυση και την εξερεύνηση της κοινωνικοπολιτικής δομής του και πάνω απ' όλα, ως προς την συναισθηματική και ψυχολογική προσέγγιση και ανάλυση των χαρακτήρων της οι οποίοι τελικά, ίσως να ανακαλύπτουν σταδιακά πως η φατρία τους, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια γενική έννοια αφού δεδομένων των συνθηκών, και άσχετα από το πως έχει κανείς μεγαλώσει, μπορεί να κάνει πράγματα ή να προβεί σε αποφάσεις που αντιτίθενται των αξιών του επειδή πολύ απλά, αυτό είναι το σωστό. Επειδή καμιά φορά, το να έχεις έναν σκοπό για τον οποίο πιστεύεις πως αξίζει να αγωνιστείς μπορεί, όχι να σε αλλοιώσει αλλά να σε αλλάξει, να σε κάνει να δεις την ύπαρξή σου πιο σφαιρικά και τελικά, να σε κάνει να ανακαλύψεις ποιος είσαι αλλά και ποιος προορίζεσαι να γίνεις.
Βαθμολογία 10/10
Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Veronica Roth
Μεταφραστής: Τριαδά Πηνελόπη
Εκδόσεις: Πλατύπους
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2013
Αρ. σελίδων: 480
ISBN: 978-960-6665-98-1
19 Σχόλια:
Βιβλίο τέλειο! Όσο μου άρεσε το πρώτο άλλο τόσο ενθουσιάστηκα και με το δεύτερο!
Όσο για τον Τομπάιας...ακόμη αναστενάζω!
@ Συνονόματη νομίζω πως όλες αναστενάζουμε μαζί σου και όχι για συμπαράσταση και μόνο! ;)
Εντάξει... τι να πει κανείς; Υπέροχο όσο και το πρώτο και ίσως ακόμα περισσότερο!
Καλά το βιβλίo πραγματικά στάθηκε αντάξιο των προσδοκιών μου! Φανταστικό! Πώς θα περιμένουμε μέχρι το τελευταίο; Αχ μεγάλος έρωτας ο Τομπάιας :P
@ Αχ... Αλίκη, το θέμα της αναμονής είναι επίπονο και πληγώνει! Χα, χα, χα! ;)
Γι αλλη μια φορα η Roth καταφερε να με καθηλωσει με μια συγκλονιστικη συνεχεια ανταξια της αποκλισης και ισως ακομη καλυτερης!!ΑΝ λατρεψα την αποκλιση τοτε η ανταρσια ξεπερασε καθε μου προσδοκια!Γι'αλλη μια φορα λοιπον,υποκλινομαι στο ταλεντο της κυριας Roth που εκανε καθε στιγμη αναμονης να αξιζει τον κοπο!!
@ Ειρήνη όποιος δεν αγαπάει αυτή τη σειρά πρέπει να πάει να τον κοιτάξει κανένας γιατρός! :P
Χα, χα, χα...
Πραγματικά μου φαίνεται αδιανόητο το να πει κάποιος ότι δεν του άρεσε.
Λοιπόν......ήταν ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!!!!!!!Δεν έχω λόγια!!!!!!Η Roth ξεπέρασε τον της και μετά από αυτό που διάβασα ντρέπομαι πραγματικά που το λέω πως σκέφτηκα έτσι για αυτήν!!!!Δεν μπορώ να περιμένω για το επόμενο.
@ Χρύσα η Roth επέδειξε πως όταν έχεις ταλέντο μπορείς να διαπρέψεις από την πρώτη σου κι όλας δουλειά και όσο προχωράς, να γίνεσαι ακόμα καλύτερος! :)
Νομίζω πως όλοι περιμένουμε το 3ο και τελευταίο μέρος με αγωνία, αν και θα χρειαστεί να κάνουμε υπομονή!
Αυτο ηταν φανταστικο...Πως τελειωσε ετσι! Θα σκασω μεχρι να βγει η συνεχεια!
@ Ανώνυμε συμμεριζόμαστε την αγωνία σου! ;)
αχ το λατρευω!!! ξερετε ποτε περιπου θα βγει το επομενο ???????????
@ Λογικά την επόμενη άνοιξη αλλά εφόσον δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα Αμερική, δεν μπορώ να σου πω κάτι σίγουρο.
Aς ξανασχολίασω :)
Υπέροχο, σαγηνευτικό, καταπληκτικό!!!
Αν και έμαθα τι θα γίνει στο 3ο και...ελπίζω να αργ΄΄ησει να κυκοφορήσει στα ελληνικά. ΔΕΝ θέλω να το διαβάσω!
@ Συνονόματη, θα μεταφέρω εδώ το post που έκανα πριν από λίγο στο προφίλ μου στο fb:
"Λοιπόν... επειδή έχω βαρεθεί να διαβάζω ΑΗΔΙΕΣ... Αγαπητοί αναγνώστες της Roth ανά την υφήλιο... Είναι τουλάχιστον ελεεινό και απαράδεκτο να βγαίνετε δεξιά και αριστερά και να καταριέστε την συγγραφέα, επειδή δεν έδωσε στο ΔΙΚΟ ΤΗΣ βιβλίο, το τέλος που εσείς ονειρευόσασταν! Ατάκες του τύπου "άντε μωρή και ψόφα" -και μάλιστα περιγράφοντας τον επιθυμητό τρόπο θανάτου της, λες και γράφετε σενάριο για το "Saw No 2568"- ή "είσαι απαράδεκτη συγγραφέας και μετανιώνω που αφιέρωσα λεφτά και χρόνο στη δουλειά σου", και άλλα τέτοια ωραία, είναι ΤΡΑΓΙΚΕΣ, ΓΕΛΟΙΕΣ και πάνω απ' όλα, ΑΝΕΠΙΤΡΕΠΤΕΣ!!! Ως αναγνώστρια, μπορώ να καταλάβω πως αισθάνεται κάποιος όταν πληγώνεται από ένα φινάλε, ωστόσο, αν αυτό ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΕΙΤΑΙ με κάποιον τρόπο -και στην προκειμένη, ο όρος ΔΥΣΤΟΠΙΑ, μπορεί να δικαιολογήσει αυτόματα ΤΑ ΠΑΝΤΑ- μας αρέσει ή όχι, πρέπει να το ξεπερνάει. 1ον δεν ήρθε η συντέλεια του πλανήτη -για όνομα του Θεού... δεν έχετε πραγματικά προβλήματα να ασχοληθείτε;-, 2ον στη ζωή τα πάντα είναι πιθανά να συμβούν, 3ον ένα τραγικό γεγονός, μπορεί να έχει ως σκοπό να αποδείξει ή και να μας διδάξει κάτι, και 4ον και ίσως σημαντικότερο, ΑΥΤΗ (και κάθε ιστορία, κάθε συγγραφέα) ΕΙΝΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ROTH, ΤΗΝ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ ΟΠΩΣ ΗΘΕΛΕ, ΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΕ ΟΠΩΣ ΗΘΕΛΕ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ, ΤΗΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΕ ΟΠΩΣ ΗΘΕΛΕ. Καλώς ή κακώς, έτσι έχουν τα πράγματα! Οι συγγραφείς, πρέπει πάνω απ' όλα, να είναι οι ίδιοι ευχαριστημένοι με το έργο τους, να νιώθουν πλήρεις, πως τελικά, κάτι κατάφεραν να πουν με τον δικό τους τρόπο. Ο κάθε συγγραφέας, γράφει ένα βιβλίο σκεπτόμενος "γράφω αυτό που θα ήθελα να διαβάσω". Εγώ τουλάχιστον, αυτό κάνω! Δεν εξετάζουμε αν θα αρέσει σε όλους! Αυτό, είναι φύση ΑΔΥΝΑΤΟΝ! Την ίδια στιγμή όμως, δεν δικαιολογείται για κανέναν λόγο μια τέτοια ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ συμπεριφορά και μια φραστική επίθεση, άνευ προηγουμένου. Οπότε, τι κάνουμε; ΛΕΜΕ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΜΑΣ ΚΟΣΜΙΑ. ΚΡΙΝΟΥΜΕ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΟ ΑΝ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕ ΤΟ ΦΙΝΑΛΕ (με άλλα λόγια, οι τελευταίες 30 σελίδες). Οι τίτλοι του τέλους, δεν μπορούν να χαρακτηρίσουν ένα έργο, πόσο μάλλον μια σειρά που μέχρι τώρα, ήταν ΛΑΤΡΕΜΕΝΗ από τα ίδια πρόσωπα που την διασύρουν αναίσχυντα. Έχετε κάθε δικαίωμα να πενθήσετε, να κλάψετε ακόμα, αν αυτό θα σας κάνει να αισθανθείτε καλύτερα, όχι όμως να βρίζετε, να καταριέστε και να διασύρετε κατ' αυτόν τον τρόπο έναν άνθρωπο που αφιέρωσε ΨΥΧΗ, ΧΡΟΝΟ και ΠΝΕΥΜΑ, για να δημιουργήσει κάτι, που όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο, απαιτεί ΕΝΕΡΓΕΙΑ, ΠΡΟΣΗΛΩΣΗ, ΑΠΟΘΕΜΑΤΑ ΨΥΧΙΚΑ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΑ. Πιστέψτε με, καμιά φορά οι επιλογές μας, δεν είναι εύκολες. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως δεν είναι αυτές που πρέπει να γίνουν. Τουλάχιστον για εκείνον που έπλασε έναν ολόκληρο κόσμο και αν μη τι άλλο, πονάει για εκείνον και τους ήρωές του, περισσότερο από κάθε αναγνώστη."
Ωχ...μη μας μαλώνεις!
Τα δυο βιβλία της Roth είναι εξαιρετικά. Σίγουρα το ίδιο θα είναι και το τρίτο ασχέτως αν δεν συμφωνούμε με το τέλος της ιστορίας.
Αλλά για μπες και λίγο στο δικό μου απλο'ι'κό, ονειροπαρμένο μυαλουδάκι...Διαβάζω ένα μέρος μιας ιστορίας φανταστικής, υπέροχης και περιμένοντας τη συνέχεια, πλάθω στο μυαλό μου εικόνες και εξελίξεις. Όταν αυτά ανατρέπονται βίαια, ε, τσούζει!
Φυσικά και δεν θα βρίσω τη συγγραφέα! Η δουλειά της είναι άψογη και όπως εσύ λες, είναι το δικό της έργο και μπορεί να το διαχειρστεί όπως θέλει. Αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να διαφωνώ μαζί της!
@ Συνονόματη, σίγουρα έχεις δικαίωμα να στεναχωρηθείς, εσύ και ο κάθε αναγνώστης, αλλά όπως λες, όχι να βρίσεις την συγγραφέα ή να ακυρώσεις μια ολόκληρη σειρά, επειδή είχες φανταστεί διαφορετικό το τέλος... ;)
γιωτα (και ολοι οι υπολοιποι) δεν ξερω αν εχετε διαβασει το βιβλιο στα αγγλικα, η αν εχετε απλως μια ιδεα απο το τελος γι'αυτο θα μιλησω πιο γενικα για το φιναλε χωρις λεπτομεριες, παρ'ολα αυτα αν καποιος δε θελει να πεσει θυμα σποιλερ ασ μη διαβασει οδα γραφω.
ειναι πραγματικα αδυνατο να αποχωριστεις ενα βιβλιο, μια σειρα, ποσο μαλλον τη συγκεκριμενη. το ιδιο ισχψυει και για την τρις. κ οσο κ αν μας ποναει το φιναλε αυτο θα σταθω στα οσα θελει να μας διδαξει η ροθ περι ηθικης, ανθρωπινων σχεσεων κλπ. η σειρα αυτη πρεπει να υπαρχψει στις ζωες ολων για αυτα που προβαλλει ασχετως αν μας αρεσει σαν στορι, γιατι εχει εξαιρετικο ηθικο διδαγμα. καταρχην εχουμε την τρις, που ειναι ο χαρακτηρας που ολοι ονειρευομαστε εστω και λιγο να μοιασουμε σε θαρρος, σε ανιδιοτελεια σε ολα. και εχουμε και τον τομπαιας. που επιτελους γνωριζουμε μεσα απο τα ματια και τις αφηγησεις του στο τριτο βιβλιο, πανεξυπνη ιδεα να αφηγουνται εναλλαξ οι δυο ηρωες. ο τομπαιας μας διδασκει στο τελος, με τη βοηθεια της κριστινα, οτι οπως ειπε κ ο ιδιος "υπαρχψουν πολλα ειδη γενναιοτητας, οπως να θυσιζεσαι για το κοινο καλο η να αφηνεις οσους αγαπας γι'αυτο που πρεπει. αλλες φορες πρεπει να σφιγγεις τα δοντια και μεσα απο την καθημερινη προσπαθεια να συνεχιζεις τη ζωη σου. κ αυτο το ειδος θα επιλεξω" επισης θα σταθω στην τελευταια φραση: "απο μικρος εμαθα οτι η ζωη ειναι δυσκολη. παντα θα ειναι. αλλα παντα θα ισχψυει και αυτο:παντα θα εχψουμε ο ενας τον αλλο και μεσα απο τους αλλους βελτιωνομαστε. " οπως ο ιδιος με την τρις. η με την κριστινα στο τελος που τον απετρεψε απο το να τα παρατησει.
πριν 10 λεπτα που το τελειωσα μονο που δεν εκλαιγα. ομως οσο γραφω αυτες τις γραμμες σκεφτομαι οτι μπορει να μην ειναι το ιδανικο φιναλε, αλλα παραδεχψομαι τη ροθ για τη δυναμη της να το κανει. κ για οσα μου μαθε. και αν μη τι αλλο, τα βιβλια οταν τελειωνουν, πρεπει να μας δινουν διαφορα συναισθηματα. το καθε ενα κ αλλο, πρεπει να υπαρχουν ολα οπως και στη ζωη. μπορει 'οι αγγελοι' να με μελαγχολησαν, η προφητεια των αδελφων, να μου εδωσε τη λυτρωση που αναζητουσα για την αλις και το λυκοφως να με ανακουφισε. σε κανενα βιβλιο ως τωρα δε μου δοθηκε η ευκαιρια να θρηνησω τον βασικο και πολυαγαπημενο μου ηρωα. ναι, μου ειναι δυσαρεστο, αλλα παλι γιατι οχι? ειναι αληθινο συναισθημα. ολοι το χουμε ζησει η θα το ζησουμε δυστυχως. γτ οχι και σ'ενα βιβλιο? το κανει πιο αληθινο αλλωστε. οσο για την τρις, οντως λυτρωθηκε, κανοντας την να πιστευει τελικως οτι ναι, μπορει να συγχωρεθει για τα κακα που εκανε, την ωρα που ξεκινα για τον αλλο κοσμο.
ειλικρινα οσο δυσκολο κ αν ειναι, θελω και στην ταινια την ιδια καταθλιψη. δε θελω να φυγω χαμογελαστος και παλι απο το ικανοποιητικο τελος της σειρας. θελω για μια φορα να πονεσω, κ γιατι οχι να κλαψω, να νοιωσω θλιψη για την τρις, συμπονοια για τον τομπαιας. ας μη μας στερησουν το δικαιωμα να ζησουμε κατι τοσο δυνατο.
θα κλεισω με μια φραση, οχι του βιλιου αλλα δικη μου, μεσα απο καποιες λεξεις της ροθ:
"..and let the Tris's ashes scatter above the Lake Shore Drive. Goodbye Tris, for us you'll still alive :') :'( "
Αλεξανδρος
και να συμπληρωσω κατι. τη λατρευω αυτη τη σειρα. η αγαπημενη μου του ειδους με διαφορα. για δυο λογους: για τις απιστευτα μελαγχολικες και ψυχοπλακωτικες τελευταιες σελιδας που παρ'ολα αυτα σε εκαναν να συνεχιζεις να διαβαζεις με μανια, λογω και του παραθυρου που αφηνει ο νεος κοσμος που ανοιξε με την ιδια της τη ζωη η τρις. και δευτερον για την ιδια την τρις. γιατι μιλαω γι'αυτην σαν να υπαρχει. σαν να ειναι ενος δικος μου ανθρωπος που θρηνω. γιατι αν και με εχουν συναρπασει κι αλλες σειρες ετσι, δεν ξερω αν θα αγαπησω αλλον χαρακτηρα οσο εκεινη. οχι γιατι πεθανε. αλλα για τον τροπο και τον λογο που πεθανε. και φυσικα γι'αυτα που μου εμαθε. αυτη τη νυχτα που τελειωσα τη σειρα δεν προκειται να την ξεχασω ποτε. αντε να αρχισουν οι ταινιες. μεχρι τοτε συνεχεια το τρειλερ να ξεχαστουμε
@ Αλέξανδρε, δεν έχω να συμπληρώσω τίποτα περισσότερο, σε όσα είπες. Άλλωστε, αν διάβασες το σχόλιο "σεντόνι" που έχω κάνει παραπάνω, καταλαβαίνεις απόλυτα ποια είναι η άποψή μου για το φινάλε. Προσωπικά, είναι κάτι που θα μου μείνει για πάντα, ό,τι και να γίνει!
Δημοσίευση σχολίου