Εδώ και εφτά ολόκληρα χρόνια, όσα έχω δηλαδή το blog, κάθε χρόνο τέτοια εποχή, λέω πως θα γράψω ένα review σχετικά με τον "Ιησού Από Τη Ναζαρέτ". Αν μη τι άλλο, είναι το πιο σπουδαίο θρησκευτικό, κινηματογραφικό δείγμα που έχει υπάρξει μέχρι σήμερα και αναμφίβολα, αξίζει να του αφιερώσει κανείς μερικές αράδες. Επιπλέον, είναι η πιο πολυπαιγμένη παραγωγή του είδους, όλων των εποχών, και όποιος ισχυριστεί πως δεν έχει συνδυάσει τις άγιες μέρες της Μεγάλης Εβδομάδας, μαζί της, μάλλον θα λέει ψέμετα. Πάντως, παρά που όπως προείπα, ήθελα εδώ και χρόνια να κάνω την σχετική ανάρτηση, πάντα κάτι άλλο μεσολαβούσε και τελικά, το Πάσχα περνούσε και μαζί με αυτό, η διάθεσή μου για κριτική κι ανάλυση. Ωστόσο, φέτος, παρά που δεν έχω καθόλου ελεύθερο χρόνο, δεν θα επιτρέψω να συμβεί και πάλι.
Έχω την βεβαιότητα πως υπάρχουν δύο κατηγορίες θεατών εκεί έξω και την ίδια στιγμή, δύο κατηγορίες ανθρώπων που μπορεί να διαβάσουν αυτή την ανάρτηση. Εκείνοι που δεν βλέπουν την ώρα να ξαναδούν το αριστούργημα του Zeffirelli κάθε χρόνο τέτοια εποχή, ενώ στο άλλο άκρο βρίσκονται εκείνοι που βαρυγκομούν διαρωτώμενοι πόσες φορές ακόμα μπορεί να το προβάλλει η τηλεόραση. Δεδομένου ότι παρακολουθώ την εν λόγω παραγωγή από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, θα πρέπει να πω πως βρίσκομαι κάπου στη μέση. Ναι μεν, δεν παρακολουθώ ευλαβικά κάθε χρόνο όλα τα επεισόδια, ωστόσο, έστω και κάποιες κλεφτές ματιές θα τις ρίξω, ειδικά όσο προχωράμε και πλησιάζουμε το Μεγάλο Σάββατο. Και ναι μεν, μπορώ να καταλάβω σε έναν βαθμό αυτούς που απορούν, ωστόσο, ξέρω πως αν τους ρωτήσεις τι άλλο να δεις αυτές τις ημέρες, θα σε κοιτάζουν χωρίς να μπορούν να βρουν κάτι αντάξιο να σου αντιπροτίνουν.
Για να προλάβω όλους εκείνους τους άρρωστους θρησκευόμενους που θα βιαστούν να δηλώσουν πως σεναριακά, η μίνι αυτή τηλεοπτική σειρά, δεν ακολουθεί πιστά τα γραφόμενα της εκκλησίας, θα πρέπει να δηλώσω πως ναι, σε έναν βαθμό, έχουν κάποιο δίκιο, όμως στην προκειμένη δεν μπορείς να κρίνεις μια παραγωγή αυτού τους είδους και αυτού του μεγέθους από κάποιες λεπτομέρειες που με τα χρόνια, ούτε καν τις παρατηρείς, αλλά και που επί της ουσίας, μικρή σημασία έχουν. Ο Zeffirelli χρειάστηκε τέσσερα ολόκληρα χρόνια προκειμένου να ολοκληρώσει τα γυρίσματα της σειράς, πράγμα που αποδεικνύει περίτρανα πως για εκείνον δεν ήταν μια αρπαχτή, αλλά μια δουλειά την οποία και πήρε εξαιρετικά στα σοβαρά, θέλοντας να αποδώσει αισθητικά όσο το δυνατόν πιο πιστά την εποχή όπου εξελίχθηκαν τα μεγαλύτερα γεγονότα στην ιστορία του Χριστιανισμού, ενώ παράλληλα ήθελε να στοχεύσει στο συναίσθημα του θεατή, κάτι που ακόμα και οι πιο σκληρόκαρδοι οφείλουν να παραδεχτούν πως πέτυχε στον απόλυτο βαθμό.
Φυσικά, η αριστοτεχνική σκηνοθεσία, η προσεγμένη επιλογή τοπογραφίας και η καλή δουλειά στα κοστούμια, τη σκηνογραφία, τη φωτογραφία και σε κάθε άλλο τεχνικό κομμάτι, ίσως να μην ήταν τίποτα αν ο μεγάλος Ιταλός σκηνοθέτης δεν είχε συγκεντρώσει ένα μοναδικό cast που έμελλε να μείνει αποτυπωμένο στο μυαλό και τη συνείδηση του κάθε θεατή. Θα μπορούσα να αναφερθώ σε κάθε έναν ξεχωριστά, ωστόσο, δεν θα το κάνω γιατί τότε δεν θα τελειώσουμε ποτέ. Θα εστιάσω σε αυτόν που περιμένατε, στον Robert Powell, στον μεγάλο θεατρικό ηθοποιό που ενσάρκωσε τον Ιησού με έναν τρόπο που κανείς άλλος δεν έχει καταφέρει μέχρι σήμερα. Πέραν του γεγονότος πως η εμφάνισή του τον βοήθησε εξαιρετικά στο να υποστηρίξει τον ρόλο του Υιού του Θεού, η ερμηνεία του είναι το λιγότερο συγκλονιστική και όσο προχωράει η ιστορία για να φτάσει στην κορύφωση του Θείου δράματος, γίνεται ακόμα πιο συγκλονιστική, στέλνοντας ρίγη ανατριχίλας σε όλο σου το κορμί. Έχω την πεποίθηση πως οι περισσότεροι άνθρωποι στον πλανήτη, όταν τους ζητήσεις να κλείσουν τα μάτια και να φέρουν στο νου τους την εικόνα του Ιησού, θα φέρουν εκείνη του Powell και κανενός άλλου.
Θα μπορούσα να πω πάρα πολλά, να υπερναλαύσω κάθε τι μικρό ή μεγάλο που αφορά την εν λόγω παραγωγή και να μην σταματήσω να γράφω, παρά μονάχα όταν το χέρι μου θα ήταν ανίκανο να συνεχίσει άλλο. Όμως δεν θα το κάνω και αυτό γιατί πολύ απλά, δεν υπάρχει λόγος. Το έργο του Zeffirelli, η ερμηνεία του Powell, η διαχρονικότητα που συνοδεύει τον τίτλο της, η αγάπη του κόσμου για μια σειρά που έχει κυκλοφορήσει σχεδόν σάραντα χρόνια πριν, νομίζω πως μιλάνε από μόνα τους και λένε πολύ περισσότερα απ' όσα μπορούν να εκφράσουν οι δικές μου λέξεις ή λέξεις του οποιουδήποτε. Λίγα έργα μπορούν να λένε περήφανα πως έχουν την αξία και την αποδοχή που έχει "Ο Ιησούς Από Τη Ναζαρέτ" και αυτό δεν χωράει αμφισβήτηση. Όπως δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε πως τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας, θα μεγαλώσουν μαζί της, με την χαρακτηριστική μουσική της και τις μοναδικές εικόνες της, να συνοδεύουν τις μνήμες τους, συνδυασμένες με μια εποχή όπως είναι αυτή.
17 Σχόλια:
Γεια σου Γιώτα! Πολύ ωραία η κριτική σου! Άμα σε ενδιαφέρει θα σου πρότεινα μία σχετικά πρόσφατη μίνι σειρά που έχει βγει (2013), λέγεται "The Bible", είναι 10 επεισόδια και είναι πολύ ωραία!
- Γιώργος (ο Πανόπουλος καλέ)
@ Hello Γιώργο! Thanks για τα καλά σου λόγια! :)
Χμ... μπορεί και να την ψάξω, εκτός κι αν το αφήσω για του χρόνου, μιας και μόλις κοινώνησα και η κατάνηξη έχει αρχίσει να με εγκαταλείπει! :P
Γιωτάκι...μέσα στο πνεύμα των ημερών σε βλέπω! :P
Πάντως είναι αλήθεια πως ακόμα κι αν γκρινιάζουμε που το δείχνει κάθε χρόνο ότι θα καταλήξουμε να δούμε και κάτι!
@ Χρύσα, πήγα κόντρα στην κακιά επιμονή των λανθασμένων συνθηκών... (τι είπα μόλις τώρα;)
Χα, χα, χα...
Ήταν ένα post που έπρεπε να έχει γίνει προ πολλού, αλλά έστω και καθυστερημένα, τα κατάφερα! ;)
ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ΣΕΙΡΑ ΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΙ ΑΝ ΤΗ ΔΩ ...ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΖΩ
@ Ελένη, σε καταλαβαίνω απόλυτα! Πιστεύω πως ακόμα κι εκείνοι που δεν θα την παρακολουθήσουν "αυστηρά", αισθάνονται το ίδιο! :)
σε καποια site την αναγνωριζουν ως ταινια
@ Ανώνυμε, όντως, αλλά κανονικά είναι μίνι τηλεοπτική σειρά.
εγω παλι εχω μπερδευτει με τις μινι τηλεοπτικες σειρες που γινονται και ταινιες.
Συγκεκριμενα εψαχνα μια ταινια το Frankenstein του 2004 που το εδειξε παλια το Σταρ αλλα δεν θυμομουν ακριβη τιτλο και ρωτουσα μια φιλη μου αν τον ξερει και εκεινη μου ειχε ρωτησει αν ειναι ΚΑΝΟΝΙΚΗ ταινια η σειρα. Κι εγω νομιζα οτι ειναι ταινια καθως την τηλεοραση ως ταινια την εδειχνε και θυμομουν οτι σε ενα τηλ. περιοδικο την ειχε στη στηλη με τις ταινιες και οχι με τις σειρες. και τελικα βλεπω στο imdb οταν την βρηκα οτι ειναι μινι σειρα.
Δεν ξερω τι παιζει, αν μπορει ο διαχειριστης του ιστολογιου η οποιος αλλος ξερει να μου λυσει την απορια δεδομενου οτι ξερω πολλα εργα οπως την Οδυσσεια του 1997, τον Αττιλα κ.α. που αλλου λενε οτι ειναι ταινιες και αλλλου σειρες.
@ Μαρία υπάρχουν οι ταινίες, οι οποίες και προβάλλονται στο σινεμά.
Υπάρχουν οι τηλεταινίες οι οποίες έχουν κανονική διάρκεια μιας κινηματογραφικής παραγωγής, αλλά δημιουργούνται για να προβληθούν αποκλειστικά και μόνο στην τηλεόραση.
Υπάρχουν οι κανονικές σειρές οι οποίες είναι από 10 επεισόδια και πάνω.
Υπάρχουν και οι mini σειρές που μπορεί να είναι 2,3, άντε 5-6 επεισόδια το πολύ, συνήθως, χωρίς αυτό να αποτελεί κανόνα.
Η "Οδύσσεια" π.χ. που αναφέρεις, είναι mini σειρά. Ο "Αττίλας" από την άλλη, είναι τηλεταινία.
Ευχαριστω για τις πληροφοριες Γιωτα Παπαδημακοπουλου. Καθως πολλες φορες οι πληροφοριες στο imdb και στο wikipedia ειναι ελλειπεις
παντως καποιες μινι σειρες το σταρ τις δειχνει σε μορφη ταινιων οπως την Οδυσσεια τι να πω αβυσσος η ψυχη τους χαχα
Πολλές μίνι-σειρές πάντως προβάλλονται με την μορφή ταινιών σε πολλές χώρες ακόμη και στην χώρα παραγωγής τους. Και ανάλογα φυσικά αν μπορεί και η ίδια μίνι-σειρά να γίνει ταινία. Πολλές μίνι σειρές που χωρίζονται σε 2 , 3, ή 4 μέρη και ειδικά αν έχει μεγάλη επιτυχία πλασάρονται στο κοινό ως ταινίες, όπως η Οδύσσεια ή ο Αττίλας ή ο Φρανκενστάιν που αναφέρθηκε. Δύσκολα συναντάμε να γίνονται ταινίες μίνι-σειρές που έχουν 6-10 επεισόδια.
Όσον αφορά για τον Ιησού από την Ναζαρέτ κάπου είχα διαβάσει παλιότερα ότι υπάρχει μια εκδοχή των 237 λεπτών που ήταν ταινία και προορισμένη να προβληθεί στον κινηματογράφο. Προβλήθηκε κιόλας στον κινηματογράφο από ό,τι ξέρω.
Και γιατί μια μινι σειρα την κανουν σε μορφη ταινιας; :-P
Κοίτα Μαρία θεωρώ ότι γίνεται είτε για πρακτικούς είτε για οικονομικούς λόγους είτε επειδή απλά μπορεί να το απαιτούν οι ίδιες οι συνθήκες.
Αφενός στην τηλεόραση μπορεί να προβάλλονται ως ενιαία ταινία για εξοικονόμηση χρόνου, αφετέρου λόγω της μεγάλης επιτυχίας που μπορεί να έχει η μίνι σειρά να μοντάρετε ως ταινία για να προβληθεί και στον κινηματογράφο.
Σύμφωνα με την λογική το γράφω, μπορεί η Γιώτα να έχει άλλη εξήγηση ή να ξέρει κάτι παραπάνω......
@ Μαρία, απλά ορισμένες χώρες, δεν υποστηρίζουν τις mini σειρές επειδή δεν έχουν πέραση, οπότε θεωρούν ότι μια τηλεταινία, ακόμα κι αν είναι υπερβολικά μεγάλης διάρκειας, δίνει ένα πιο ολοκληρωμένο σύνολο που θα προκαλέσει πιο εύκολα κάποιον να την παρακολουθήσει.
δηλαδη ακομη και αν μια mini σειρα προβαλλεται με την μορφη τηλεταινιας δεν μπορει να θεωρηθει τηλεταινια...;
@ Κωστε, υποθέτω πως μπορείς να την αποκαλέσεις όπως θες. Αλλά αν το δούμε τεχνικά, όπως και να προβληθεί, στα στοιχεία ταυτότητας παραμένει mini σειρά.
Δημοσίευση σχολίου