Οι εκδόσεις Tokuma Shoten, το 2011, συνεργάστηκαν με την Junko ως προς την έκδοση του manga της με τίτλο, "Omamorishimasu, Dokomademo", το οποίο αρχικά κυκλοφόρησε σε ενότητες στο περιοδικό Chara ενώ στα τέλη της ίδιας χρονιάς βγήκε στην αγορά ολοκληρωμένο με τη μορφή ενός ενιαίου τεύχους. Αποτελούμενο από 6 κεφάλαια, 181 σελίδων σύνολο, αποτελεί ένα αρκετά δημοφιλές manga της δημιουργού αλλά σε καμία περίπτωση, το δικό μου αγαπημένο.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΤΟΥ MANGA:
Ο Akira φτάνει στο Τόκιο από την επαρχία όπου ζούσε πρόσφατα, προκειμένου να ξεκινήσει μια νέα ζωή. Φτάνοντας όμως στην μεγαλούπολη, ανακαλύπτει έμβροντος πως η εταιρεία που επρόκειτο να ξεκινήσει να εργάζεται, έχει κλείσει, και πως το σπίτι όπου θα του παρείχαν για να μείνει, είναι εγκαταλελειμμένο. Άνεργος, άστεγος και απελπισμένος, αποφασίζει να τηλεφωνήσει στον παιδικό του φίλο Chihiro, με τον οποίο μπορεί να μην έχει συναντηθεί απ' όταν ήταν ήταν δέκα ετών, ωστόσο, ποτέ δεν έχασαν επαφή και πάντα επικοινωνούσαν. Δεδομένου ότι ο Chihiro έχει μια άνετη οικονομικά ζωή, προσφέρει στον Akira στέγη και ό,τι άλλο χρειάζεται, για όσο καιρό είναι απαραίτητο και εκείνος, δεν μπορεί να μην αισθάνεται ανακούφιση, αλλά και απορία για την στάση και την συμπαράσταση του φίλου του. Τα πράγματα θα έρθουν έτσι που ο Chihiro θα αποδειχθεί πως είναι γιος μιας μεγάλης οικογένειας, που απειλείται συνεχώς από εχθρούς, της οποίας τα ηνία ίσως να αναγκαστεί να αναλάβει αφού ο μεγαλύτερός του αδερφός είναι άφαντος και κανένας δεν μπορεί να τον εντοπίσει. Ο Akira, αναλαμβάνει δράση ως σωματοφύλακας του Chihiro όμως τα πράγματα θα περιπλακούν όταν ο δεύτερος θα εκφράσει ανοιχτά τα συναισθήματά του στον πρώτο, συναισθήματα που εκείνος ίσως να μην είναι έτοιμος να δεχτεί.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ:
- Όπως ήδη προανέφερα, το συγκεκριμένο manga, δεν είναι το αγαπημένο μου της Junko, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν μου άρεσε και δεν το απόλαυσα. Απλά σε σχέση με τα υπόλοιπά της, θεωρώ πως υστερεί κάπως στο σκέλος της συναισθηματικής προσέγγισης, έχοντας κάνει τον Akira πολύ συγκρατημένο και συνεσταλμένο, με αποτέλεσμα να μην του επιτρέπει να εκφραστεί πιο ανοιχτά ή έστω, αρκετά δυνατά, ακόμα κι όταν τα περιθώρια στενεύουν τόσο που δεν του αφήνουν άλλη επιλογή.
- Σε ότι αφορά το σχεδιαστικό σκέλος της υπόθεσης, είναι περιττό να σχολιάσω το οτιδήποτε. Η Junko είναι εξαιρετικά καλή στη δουλειά της και αυτό αποδεικνύεται περίτρανα με κάθε νέα της δουλειά, που ακόμα κι αν φέρει την παλαιότητα της έκδοσής της στις πλάτες της, παραμένει φρέσκια και σύγχρονη.
- Δεν έχω θέμα με το ότι δεν εστίασε στο ερωτικό-σεξουαλικό κομμάτι. Άλλωστε, ποτέ δεν το κάνει σε υπερβολικό βαθμό και έτσι δεν περίμενα κάτι το ασυνήθιστο από εκείνη. Απλά, έστω και στο τέλος, θα ήθελα να μου είχε δώσει κάτι περισσότερο, έτσι, για να ικανοποιήσω τους οφθαλμούς μου βρε αδερφέ. Όταν και οι δύο μεριές συναινούν σε κάτι, ακόμα κι αν η μία έχει μια εσωτερική αμφιταλάντευση λόγω προσωπικών ανασφαλειών, κάνε ένα μικρό άλμα.
- Βέβαια, επειδή είναι μια ιστορία που έχει ίντριγκα, μυστήριο και δράση, πρέπει να αναγνωρίσουμε πως έχει δουλευτεί πολύ καλά το συγκεκριμένο κομμάτι, προσφέροντας κάτι το αρκετά διαφορετικό και παρά που γνωρίζουμε ότι η έκβαση όλων θα είναι θετική, έχουμε αγωνία για το τι θα γίνει παρακάτω ενόσω διαβάζουμε.
- Αυτό που μου άρεσε ιδιαιτέρως, είναι το θέματα, κοινωνικά και ψυχολογικά, τα οποία και θίγει μέσα στην ιστορία της. Γενικά, είναι μια καλλιτέχνης που ξέρει να στοχεύει σε βαθύτερα θέματα και που έχει έναν μοναδικό τρόπο να τα εκφράζει και αυτό είναι κάτι που αγαπώ κι εκτιμώ απεριόριστα σε εκείνη. Στην προκειμένη, παρουσιάζει δύο διαφορετικές μορφές εσωτερικότητας. Ο μεν Akira είναι εσωστρεφής γιατί το έχει επιλέξει από προσωπική ανασφάλεια, ο δε Chihico, επειδή δεν είχε άλλη επιλογή εξαιτίας του πως μεγάλωσε. Επίσης, είναι ξεκάθαρο πόσο σημαντικό ρόλο παίζουν στη ζωή μας έννοιες όπως η μοίρα, το τυχαίο, το μοιραίο, συμπτώσεις που τελικά μπορεί να μην έρχονται από το πουθενά αλλά να κατευθύνονται από τις πιο βαθιές μας επιθυμίες.

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ:
Μια αρκετά απολαυστική ιστορία, που αν μη τι άλλο είναι ευκολοδιάβαστη και ευχάριστη, με αρκετές δόσεις περιπέτειας και με εξίσου αρκετές ανατροπές, που πηγαίνουν τον αναγνώστη πότε εδώ και πότε εκεί, παρά που ξέρεις που θα καταλήξει στο τέλος όλο αυτό. Άλλωστε, είναι Junko και η ίδια, ποτέ της δεν μας απογοητεύει, δίνοντάς μας το φινάλε εκείνο που περιμένουμε και που θα θέλαμε να δούμε. Αυτό που θα ήθελα, μιας και το background της ιστορίας είναι πολύ καλό, θίγοντας θέματα περί μοναχικότητας του ανθρώπου και της ανάγκης του για συντροφικότητα και κατανόηση, για το δέσιμο εκείνο που μονάχα ανάμεσα σε δύο πρόσωπα μπορεί να υπάρχει, να ήταν λίγο πιο έντονο συναισθηματικά κατ' επέκτασιν, λιγάκι πιο συγκινητικό, όπως μας έχει συνηθίσει δηλαδή μέσα από άλλες της δουλειές. Δεδομένου δε του τρόπου που τα δύο αγόρια ήρθαν σε επαφή πρώτη φορά και γνωρίστηκαν, που είναι ομολογουμένως ευφάνταστος και όμορφα δοσμένος, υπήρχε καλό υλικό για να το δουλέψει, ή και εκμεταλλευτεί, λίγο περισσότερο.