One-shot manga της Saeko Kamon που κυκλοφόρησε το 2009 στο περιοδικό "Gush" των εκδόσεων Kaiousha, το "Ouji-sama ni Narenai" είναι ένα εξαιρετικά εύκολο και γρήγορο ανάγνωσμα, μόλις 35 σελίδων, που είτε θα το λατρέψεις, είτε θα το μισήσεις. Θεωρώ πως είναι αρκετά δύσκολο να βρεθεί yaoi fan αναγνώστης που θα δηλώσει πως η άποψή του βρίσκεται κάπου στη μέση. Άλλωστε, αυτό είναι ένα πολύ συχνό φαινόμενο όταν μιλάμε για one-shot ιστορίες οι οποίες έχουν μόνο μερικές σελίδες στη διάθεσή τους προκειμένου να αφηγηθούν μια ιστορία, να προκαλέσουν το συναίσθημα του αναγνώστη και τελικά, να τον κερδίσουν. Το θέμα, όμως, στις περιπτώσεις αυτές, είναι κατά πόσο μπορεί μια τέτοια ιστορία να είναι ολοκληρωμένη.

Στην προκειμένη περίπτωση, στο επίκεντρο της ιστορίας βρίσκεται ο Honda, ο πιο όμορφος και δημοφιλής τύπος του σχολείου του, στο οποίο έχουν κολλήσει συν της άλλης την ταμπέλα του "πρίγκιπα του σχολείου", κάτι που θεωρητικά φαίνεται να απολαμβάνει και ο ίδιος, αν και η αλήθεια είναι πολύ πιο περίπλοκη, αφού πίσω από την μάσκα που έχει υιοθετήσει κρύβεται ένα μεγάλο μυστικό. Ένα μυστικό που μονάχα ο Satonaka, ο βοηθός της βιβλιοθήκης, γνωρίζει, ο οποίος στο παρελθόν είχε εκδηλώσει το ενδιαφέρον του για τον Honda, έχοντας λάβει φυσικά την αρνητική του απάντηση. Τώρα που οι δυο τους έρχονται πιο κοντά, ο Honda συνειδητοποιεί πως είναι πολύ εύκολο να βρίσκεται μαζί με κάποιον με τον οποίο μπορεί να είναι ο εαυτός του, έστω κι αν ο Satonaka ζορίζεται για τους δικούς του λόγους, αφού δεν ξεπέρασε ποτέ τον πρώτο.

Όπως αντιλαμβάνεστε, το story έχει κάτι από παραμύθι και πιο συγκεκριμένα, κάτι από "Beauty and the beast". Ουσιαστικά, έχει να κάνει με την αποδοχή αυτού που είμαστε, κάτι που αυτόματα θα οδηγήσει στο να μας αποδεχτούν και οι γύρω μας για την πραγματική μας ταυτότητα και όχι γι' αυτό που πιστεύουν ή που θα ήθελαν να είμαστε. Γενικά, η συγκεκριμένη ιστορία δεν χαίρει και μεγάλης εκτίμησης από τους fans του είδους, αλλά όσον αφορά εμένα, είναι μια ιστορία που μου άρεσε καθώς μέσα στην απλότητά της, είναι ολοκληρωμένη και ως προς τον σχεδιασμό της, αρκετά προσεγμένη. Θα μου άρεσε να δω το concept λιγάκι πιο εκτεταμένο αλλά ακόμα και σε αυτή του τη μορφή, μπόρεσα να το απόλαυσα και γιατί όχι, να συγκινηθώ σε έναν βαθμό αφού αν το καλοσκεφτούμε, δεν έχει σημασία να είμαστε τέλειοι, αλλά να είμαστε ο εαυτός μας και να μας αποδέχονται γι' αυτό και μόνο.