Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Μέχρι πού μπορεί να φτάσει κανείς για τον έρωτα; Τον αληθινό έρωτα, όχι τον περιστασιακό, τον επιφανειακό, αυτόν που αποσκοπεί στο βόλεμα. Τον έρωτα που κινεί γη και ουρανό, γεννά πολέμους και γίνεται λαίλαπα, αυτόν που ξεπερνά κάθε εμπόδιο, καταφέρνει το αδύνατο, δημιουργεί και γκρεμίζει τα πάντα. Έναν τέτοιο έρωτα βιώνει η Ειρήνη για τον Φίλιππο, τον σύντροφο των παιδικών της χρόνων, τον άνθρωπο που αγκαλιάζει την αναπηρία της, τον μόνο που την αποδέχεται όπως ακριβώς είναι. Έναν τέτοιο έρωτα βιώνει και ο Φίλιππος. Όχι όμως για την Ειρήνη.
Εγκλωβισμένοι σε ένα απόκοσμο σκηνικό, ένα βυθισμένο χωριό-φάντασμα που μετατρέπεται άθελά του σε υγρό τάφο, η Ειρήνη, ο Φίλιππος και όσοι άλλοι εμπλέκονται στη ζωή τους ακροβατούν στην κόψη του ξυραφιού, γίνονται έρμαια των φόβων και των αδυναμιών τους, υποκύπτουν στα πιο κρυφά τους πάθη, αγαπούν, πληγώνουν, σκοτώνουν, θυσιάζουν. Κάποιες φορές, ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό. Γιατί το ερωτικό κάλεσμα κάποιων πλασμάτων είναι σπάνιο, μοναδικό και δυστυχώς αέναα καταδικασμένο να μην ακούγεται ποτέ, να παραμένει χαμένο στον βυθό της μοναξιάς.
Και τελικά το αιώνιο ερώτημα ανέρχεται για άλλη μια φορά στην επιφάνεια: μπορεί κανείς να ξεφύγει από αυτό που του όρισαν οι μοίρες, να υπερνικήσει τη μοναξιά και τη διαφορετικότητά του; Αντέχει να κολυμπήσει αντίθετα στο ρεύμα; Κι αν ναι, με ποιο τίμημα;

Προσωπική άποψη:
Ένα χρόνο μετά το πρώτο της βιβλίο, "Η αποικία της λήθης", που μας ταξίδεψε στη γοητευτική και παρεξηγημένη από πολλούς Λέρο, η Κλαίρη Θεοδώρου επιστρέφει μ' ένα νέο μυθιστόρημα, παρόμοιας φιλοσοφίας κι αισθητικής, μα κι εξίσου δυνατό και αληθινό, εμπνευσμένο από την ίδια τη ζωή και εμποτισμένο από την πεποίθηση, κατά πως το αντιλαμβάνομαι σε προσωπικό επίπεδο, πως η διαφορετικότητα αξίζει ν' αντιμετωπίζεται όπως η κανονικότητα, χωρίς περιθωριοποίηση ή στιγματισμό. Για μια ακόμη φορά, λοιπόν, η κυρία Θεοδώρου συγκινεί, προβληματίζει, μα και μοιράζει μαθήματα ανθρωπιάς, προσφέροντας στους αναγνώστες τις τροφή για σκέψη και προκαλώντας τους να μπουν στα παπούτσια του άλλου πριν ν' ανοίξουν το στόμα τους διατυμπανίζοντας την ηθικοπλαστική τους αλήθεια.

Ειρήνη και Φίλιππος! Δύο νέα παιδιά, γεννημένα και μεγαλωμένα σ' ένα μικρό χωριό, σύντροφοι στα όνειρα και στα παιχνίδια, φίλοι παιδικοί που μεγάλωσαν μαζί. Η Ειρήνη είναι ένα πλάσμα όμορφο και αγγελικό, έχει όμως μια αναπηρία που την καθιστά κατώτερη στα μάτια των άλλων. Όχι, όμως, στα μάτια του Φίλιππου, που την αγκαλιάζει και την αποδέχεται όπως είναι. Τα χρόνια περνάνε και τα παιδιά μεγαλώνουν, όπως μεγαλώνει και ο έρωτας της Ειρήνης για τον Φίλιππο, γίνεται δυνατός, απόλυτος, όμως εκείνος, αν κι έχει μέσα στην ψυχή του τα ίδια συναισθήματα, αυτά δεν έχουν ως αποδέκτη την Ειρήνη αλλά μια άλλη γυναίκα. Το χωριό τους σταδιακά βυθίζεται κάτω από το νερό και απειλείται να εξαφανιστεί, όπως ακριβώς απειλούνται και οι ζωές των δύο νέων και όσων βρίσκονται στον περίγυρώ τους, αφού παρασύρονται από τα πάθη, τους φόβους, τις ανασφάλειες, τις πιο κρυφές, εσωτερικές τους επιθυμίες, φτάνοντας πολλές στα άκρα, ακολουθώντας μονοπάτια χωρίς επιστροφή. Άραγε, εκεί που όλα καταρρέουν, μπορεί κανείς να κοντράρει το πεπρωμένο του; Μπορεί να γίνει ευτυχισμένος με τον τρόπο που ορίζει η καρδιά του; Μπορεί να ξεπεράσει τα όρια που θέτει η διαφορετικότητά του;

Σκηνικό της ιστορίας αυτής αποτελεί, στην πραγματικότητα, το χωριό Κάλλιο στη Φωκίδα, που λίγα χρόνια πριν "θυσιάστηκε" για να δημιουργηθεί η τεχνητή λίμνη του Μόρνου, με τους κατοίκους του να το εγκαταλείπουν για να το ξαναχτίσουν σε υψηλότερο υψόμετρο. Τοπίο άγρια ομορφιάς, ποτισμένο με τη μυρωδιά του νοτισμένου χρώματος, μαγευτικό και απόκοσμο συνάμα, ένας μικρός παράδεισος που σταδιακά μετατρέπεται σ' έναν υγρό τάφο, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ένας τάφος στον οποίο θάβονται θύματα της ζωής, μα την ίδια στιγμή, θάβονται όνειρα, συνειδήσεις, επιθυμίες, φραγμοί που χωρίζουν το θεμιτό απ' το αθέμιτο. Και όλα αυτά, η κυρία Θεοδώρου, καταφέρνει να τ' αποτυπώσει με απόλυτη ζωντάνια και αληθοφάνεια στο χαρτί, τόσο που, καθώς διαβάζεις, έχεις την αίσθηση πως ανάμεσα στις λέξεις ξεφυτρώνουν εικόνες.

Και στο επίκεντρο όλων αυτών, ο άνθρωπος, που είναι καταδικασμένος να παλεύει με τα θέλω και τα πρέπει του, με αυτά που του κλήρωσε η μοίρα και με αυτά που ο ίδιος ονειρεύεται να πράξει και να ζήσει. Και είναι αχόρταγο πλάσμα, ο άνθρωπος, ποτέ δεν ικανοποιείται, ποτέ δεν είναι ευχαριστημένος, πάντα επιζητεί το λίγο παραπάνω. Με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις που δεν ζητούν αυτό που δεν μπορούν να έχουν, παρά μονάχα αυτό που πραγματικά αξίζουν να έχουν, επειδή φτάνουν στο σημείο να μπορούν ν' αναγνωρίσουν και να εκτιμήσουν την αξία τους. Κι ακόμα κι αν δεν τα καταφέρουν, θα έχουν βαθιά μέσα τους την πληρότητα που μόνο η συνειδητοποίηση και η αποδοχή αυτής μπορούν να προσφέρουν, γνωρίζοντας πως δεν θυσίασαν και δεν θυσιάστηκαν, τελικά, στο βωμό της ματαιοδοξίας και της ανθρώπινης καταστροφής που η σκληρή καθημερινότητα και το εσωτερικό μας σκοτάδι μάς οδηγούν κάθε μέρα, όλο και πιο πολύ, όλο και πιο κοντά στο χείλος.

Το "Η αγάπη που δεν άκουσες" είναι ένα βιβλίο στο οποίο μπορεί να τοποθετήσει κανείς πολλές ταμπέλες, και άλλες τόσες να τις αφαιρέσει. Είναι αισθηματικό, αλλά όχι μελό. Είναι συγκινητικό, αλλά δεν εκβιάζει το συναίσθημα αυτό. Είναι μια ιστορία χαρακτήρων και μια ανάλυση ψυχογραφημάτων και προσωπικοτήτων που αλληλεπιδρούν μέσα σε ένα κοινό πλαίσιο που κατευθύνεται, ωστόσο, από διαφορετικά κίνητρα, δεν θυμίζει, όμως, Φωσκολιάδα, και οι όποιες υπερβολές μπορεί να υπάρχουν έχουν τοποθετηθεί στα όρια του εφικτού. Είναι μια ιστορία αγάπης με δραματικές πτυχές, αλλά που δεν ξεφεύγει κινδυνεύοντας να πλησιάζει το μελόδραμα. Πάνω απ' όλα, όμως, είναι μια ιστορία ενηλικίωσης, μια ιστορία ωρίμανσης, που αποδεικνύει περίτρανα και περήφανα πως ο άνθρωπος, ακόμα κι αν χρειαστεί να θυσιάσει ή να θυσιαστεί, μπορεί να ξεπεράσει τα πάντα, ν' αγαπήσει και ν' αγαπηθεί, μα περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο, ν' αγαπήσει και ν' αποδεχθεί τον εαυτό του. Γιατί, ίσως, όταν το κάνουμε εμείς, να δώσουμε φως και έμπνευση και ν' ακολουθήσουν κι άλλοι, γιατί η ζωή είναι δική μας και δεν πρέπει να παραδινόμαστε για κανένα λόγο και σε κανέναν.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Θεοδώρου Κλαίρη
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ελληνική Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2017
Αρ. σελίδων: 424
ISBN: 978-618-01-2132-2