Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Είστε έτοιμοι να αντιμετωπίσετε τον εαυτό σας;
Δίχως μάρτυρες…
H δωδεκάχρονη Γιόζι πάσχει από μια ανεξήγητη ασθένεια. Στη διάρκεια μιας επίσκεψής της στον γιατρό, εξαφανίζεται από το ιατρείο χωρίς κανένα ίχνος. Δεν θα βρεθεί ποτέ. Τέσσερα χρόνια μετά, ο πατέρας της και ψυχίατρος Βίκτορ Λάρεντς έχει αποτραβηχτεί συντετριμμένος σε ένα απομονωμένο νησί της Βόρειας Θάλασσας, προσπαθώντας να διαχειριστεί τον ακατανόητο χαμό της κόρης του…
Δίχως Πτώμα…
Ο Βίκτορ δέχεται στο νησί την απροσδόκητη επίσκεψη μιας όμορφης άγνωστης. Πρόκειται για μια συγγραφέα, την Άννα Σπίγκελ, η οποία πάσχει από μια σπάνια μορφή σχιζοφρένειας. όλοι οι χαρακτήρες που δημιουργεί στα βιβλία της αποκτούν –κατά τα λεγόμενά της– σάρκα και οστά και αρχίζει να επικοινωνεί μαζί τους. Στην τελευταία ιστορία της έγραψε για ένα νεαρό κορίτσι το οποίο πάσχει από μια άγνωστη ασθένεια και εξαφανίστηκε δίχως ν’ αφήσει ίχνη.
Πού βρίσκεται η κόρη του;
Είναι δυνατόν μέσα στις ψευδαισθήσεις της Άννα να κρύβονται στοιχεία για τις τελευταίες μέρες της Γιόζι;
O Βίκτορ πείθεται να αναλάβει τη θεραπεία της σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ανακαλύψει την αλήθεια πίσω από την εξαφάνιση της κόρης του. Πολύ σύντομα όμως οι συνεδρίες θα πάρουν δραματική τροπή, καθώς το παρελθόν θα έρθει στο φως, με τρομακτικές συνέπειες.
Είναι δυνατόν η απάντηση να βρίσκεται στο αδιανόητο;
Η θεραπεία έχει αρχίσει…

Προσωπική άποψη:
Όπως έχουμε ξαναπεί, ο Fitzek είναι ένας πολύ ιδιαίτερος συγγραφέας που σε καμία των περιπτώσεων δεν μπορεί να προκαλέσει μεσαίας έντασης συναισθήματα. Ή θα τον λατρέψεις ή θα τον μισήσεις. Αν πεις οτιδήποτε άλλο που βρίσκεται ανάμεσα αυτών των δύο, τότε είναι πολύ πιθανόν να μην τον έχεις καταλάβει, ούτε αυτόν ως άνθρωπο, ούτε το συγγραφικό του ύφος, ούτε και που θέλει να καταλήξει και τι θέλει να πει με τις ιστορίες του, που είναι ξεκάθαρα επηρεασμένες από την επαγγελματική του ιδιότητα -για όποιον δεν θυμάται, ή δεν έχει διαβάσει το βιογραφικό του, εργάζεται στον τομέα της ψυχικής υγείας, οπότε τα μάτια του έχουν δει πολλά και, σαφέστατα, συγκριτικά με άλλους συγγραφείς ψυχολογικών θρίλερ, έχει μια κάποια καλύτερη κατάρτιση και γνώση πάνω στο αντικείμενο, οπότε μπορεί και να το προσεγγίσει πιο ολοκληρωμένα και ουσιαστικά.

Η ζωή του ψυχίατρου Βίκτορ Λάρεντς έχει καταρρεύσει. Όλα ξεκίνησαν πριν από τέσσερα χρόνια, όταν η δωδεκάχρονη τότε κόρη του, Γιόζι, που έπασχε από μια εξαιρετικά σπάνια ασθένεια, εξαφανίστηκε μυστηριωδώς, ενώ βρισκόταν στο ιατρείο του γιατρού της για τις τακτικές της εξετάσεις, χωρίς ν' αφήσει το παραμικρό ίχνος πίσω της. Ο Βίκτορ απομονώνεται σε ένα νησί στη Βόρεια Θάλασσα και προσπαθεί να διαχειριστεί το πένθος του, πράγμα καθόλου εύκολο όταν δεν έχει καν ένα πτώμα στα χέρια του ώστε να μπορέσει να δώσει ένα οριστικό τέλος σε όσα τον βασανίζουν. Και τα πράγματα θα γίνουν ακόμα πιο περίπλοκα γι' αυτόν όταν η συγγραφέας Άννα Σπίγκελ θα τον επισκεφτεί και θα του ζητήσει να την αναλάβει, αφού πάσχει από μια μορφή σχιζοφρένειας που την κάνει να βλέπει τους χαρακτήρες που η ίδια δημιουργεί κι αποτυπώνει στο χαρτί, ολοζώντανους μπροστά τους. Και η τελευταία εξ αυτών δεν είναι άλλη από ένα κορίτσι που πάσχει από μια σπάνια ασθένεια κι εξαφανίστηκε μυστηριωδώς. Άραγε, όσα βλέπει η Άννα είναι αποτέλεσμα της ασθένειάς της, ή πίσω από τις φαντασιοπληξίες της κρύβεται μια αλήθεια πολύ πιο τρομακτική απ' αυτήν που μπορεί να χωρέσει ο ανθρώπινος νους;

Βασισμένος σε όλα όσα προανέφερα στην πρώτη παράγραφο, ο Fitzek, εξέδωσε το 2006 το μυθιστόρημά του με τίτλο "Η θεραπεία", που αν δεν απατώμαι είναι και το πρώτο στη συγγραφική του καριέρα. Ένα βιβλίο που αν και έχει κατηγοριοποιηθεί ως crime μυθιστόρημα, στην πραγματικότητα είναι ένα καθαρόαιμο, πηγαίο, άκρως εθιστικό θρίλερ μυστηρίου, που περισσότερο από το να εντυπωσιάσει με τη δράση του, ή να μας τρομάξει με την ωμότητά του, προσπαθεί να πετύχει αυτά τα συναισθήματα μεν, μέσω μιας πιο ψυχολογικής προσέγγισης δε. Κι αν θέλετε τη γνώμη μου, ειδικά για τον πρωτάρη που ήταν τότε, τα καταφέρνει περίφημα. Εντυπωσιαζόμαστε από την πολυπλοκότητα και τις βαθύτερες προεκτάσεις της ιστορίας αυτής, τρομάζουμε με τις οικείες αλήθειες που αυτή κρύβει στα σπάργανά της, ενώ δεν μπορούμε ν' αποφύγουμε το να ταυτιστούμε με τον κεντρικό ήρωα και το προσωπικό του δράμα.

Το ότι η γραφή του Fitzek, αν και ιδιαίτερη, είναι πολύ καλή, σε γλωσσολογικό και συντακτικό επίπεδο, μα και σε θέμα περιεκτικότητας, είναι κάτι που υπό άλλες συνθήκες δεν θα ανέφερα. Δεδομένου, όμως, ότι αναφερόμαστε στο πρώτο του έργο, έχει αξία να το τονίσουμε, γιατί το ποιος έγινε και γιατί καθιερώθηκε φαίνεται από τα πρώτα του κιόλας βήματα στον χώρο. Και κακά τα ψέματα, η καλή γραφή είναι κάτι που στις μέρες μας, δυστυχώς και πολύ κακώς, υποτιμούμε πολλές φορές, επειδή εντυπωσιαζόμαστε από πράγματα που μπορεί να λαμπυρίζουν μεν, δεν είναι χρυσός δε. Όπως, ίσως, δεν θα αναφερόμουν και στην αμφίδρομη αφήγηση, που κάνει το κείμενο να μοιράζεται ανάμεσα στο παρόν και στο παρελθόν, όσο καλά κι αν χρησιμοποιεί ο συγγραφέας την τεχνική αυτή, επειδή εν έτη 2018 δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο. Μάλλον, θα την χαρακτήριζα πολυφορεμένη, πλέον, και όχι πάντοτε πετυχημένη στην απόδοσή της. Όμως, το 2006, όχι μόνο δεν ήταν συνηθισμένη, αλλά ήταν κι εξαιρετικά δύσκολη στην αποδόμησή της μέσα στο χτίσιμο της συνολικής έντασης ενός μυθιστορήματος. Και ο Fitzek υπήρξε πρωτοπόρος και μάστορας αυτής.

Μπορεί "Η θεραπεία" να μην σε καθηλώνει με την έντονη δράση της, κάνει, ωστόσο, πολλές φορές το αίμα σου να παγώνει στις φλέβες σου κι άλλες, πάλι, την καρδιά σου να χτυπά ξέφρενα, γιατί σε έχει βάλει εσένα να κάθεσαι στην καρέκλα της ψυχανάλυσης και να παρακολουθείς τους χειρότερους φόβους σου να ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια σου, βλέποντας το τέλος να έρχεται αλλά χωρίς να μπορείς να κάνεις κάτι, ουσιαστικά, για να το αποφύγεις. Ο Fitzek είναι από τους μετρ του είδους, όσον αφορά το χτίσιμο σωστής έντασης, δόμησης, ανάπτυξης και κορύφωσης της δραματουργίας, εστιάζοντας και αναλύοντας πάντα τους ανθρώπινους χαρακτήρες και τον ψυχισμό τους, περισσότερο και από την ίδια την ιστορία, καθιστώντας ευάλωτους τόσο αυτούς όσο κι εμάς, ως αναγνώστες, με τα όριά μας και την ηθική μας -ίσως και τις αντοχές μας- να δοκιμάζονται. Και ναι, ίσως να ήθελα να εμβαθύνει λίγο ακόμα στον ψυχισμό του Βίκτορ, όμως παρουσιάζει τόσο άρτια το πένθος του, που είναι διαφορετικό από το συνηθισμένο, που όλα τα άλλα ωχριούν. Για να μην αναφερθώ στο δυνατό και ανατρεπτικό φινάλε που μπορεί να μην είναι αυτό που ίσως περιμένετε, ή αυτό που θα θέλατε, είναι, ωστόσο, αυτό που θα θυμάστε.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Sebastian Fitzek
Μεταφραστής: Λαγουδάκου Γιώτα
Εκδόσεις: Διόπτρα
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2018
Αρ. σελίδων: 344
ISBN: 978-960-605-447-1