Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Μέσα στην άγρια νύχτα παίρνει φωτιά ένα από τα τροχόσπιτα στο κάμπινγκ του Ρούπερτσχαϊν.
Ο Όλιβερ φον Μπόντενσταϊν και η Πία Ζάντερ (πρώην Κίρχοφ) πιστεύουν αρχικά πως πρόκειται για εμπρησμό. Οι έρευνές τους όμως παίρνουν άλλη τροπή όταν μέσα από τα αποκαΐδια ανασύρεται το απανθρακωμένο πτώμα ενός άντρα. Η μακάβρια λίστα των θυμάτων αρχίζει να μεγαλώνει και οι έρευνες οδηγούν τους δύο αστυνομικούς στο καλοκαίρι του 1972, τότε που εξαφανίστηκε μυστηριωδώς ο καλύτερος φίλος του Μπόντενσταϊν και η πολυαγαπημένη του αλεπού. Για τον αστυνόμο, αυτό είναι ένα παιδικό τραύμα που δεν ξεπέρασε ποτέ –για τους κατοίκους της περιοχής, μια παλιά ιστορία που κανείς δεν θέλει να σκαλίσει…
Ένα τείχος σιωπής, ένας όρκος αίματος, μια παλιά συμμορία που παίρνει πάλι σάρκα και οστά...

Προσωπική άποψη:
Η  Nele Neuhaus είναι μία συγγραφέας στην οποία έχουν προσδώσει δεκάδες χαρακτηρισμούς και άλλους τόσους "τίτλους" και ομολογουμένως, κάθε ένας από αυτούς τής ταιριάζει γάντι. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο που θεωρείται μία από τις κορυφαίες σύγχρονες μυθιστοριογράφους του είδους της, που κάθε φορά καταφέρνει να μας προσφέρει κάτι νέο, που δεν στερείται δυναμικής και έμπνευσης, ακόμα κι αυτό υπάγεται σε μία σειρά που κρατάει χρόνια η κολόνια, ωστόσο, χωρίς αυτή να ξεθυμαίνει. Ο λόγος στην προκειμένη περίπτωση για το "Ο θάνατος της αλεπούς", το όγδοο βιβλίο της σειράς της με γενικό τίτλο "Bodenstein & Kirchhoff", βασισμένη στα ονόματα του λογοτεχνικού, αστυνομικού δίδυμου που επέστρεψε για μία ακόμα φορά ανανεωμένο, γεμάτο ενέργεια και όρεξη για δράση.

Μία φωτιά που ξεσπάει κάποιο βράδυ σε ένα κάμπινγκ. Μία φωτιά που κατά πως φαίνεται είναι αποτέλεσμα εμπρησμού. Μία φωτιά που άφησε πίσω της θύματα. Αρχικά, στο φως θα έρθει το απανθρακωμένο πτώμα ενός άντρα, αλλά σύντομα θα τον ακολουθήσουν ακόμα δύο άψυχα σώματα, με την λίστα των θυμάτων να μην είναι βέβαιο πως έχει ολοκληρωθεί. Οι έρευνες των Όλιβερ και Πία θα τους ταξιδέψουν πίσω στον χρόνο και πιο συγκεκριμένα στο 1972, τη χρονιά που ο καλύτερος φίλος του Όλιβερ εξαφανίστηκε μυστηριωδώς, όπως και το ιδιότυπο κατοικίδιό του που δεν ήταν άλλο από μία αλεπού. Μία χρονιά κι ένα συμβάν που ο Όλιβερ δεν ξεπέρασε ποτέ και που ένα ολόκληρο χωριό, παρά που γνωρίζει περισσότερα απ' όσα τολμάει να πει, προτιμά να υποκρίνεται πως τίποτα απ' αυτά δεν συνέβησαν ποτέ. Άραγε, υπάρχει κάποια σύνδεση ανάμεσα στο τότε και στο σήμερα κι αν ναι, ποιος και γιατί κινεί τα νήματα με τέτοιον τρόπο ώστε να σπείρει τον θάνατο;

Αν και το έχω ξαναπεί, δεν μπορώ να μην αναφερθώ στο δίδυμο των Όλιβερ και Πία. Πραγματικά, από τα πλέον γήινα αστυνομικά, λογοτεχνικά ζευγάρια και ίσως το πλέον συμπαθές όλων. Παρά που διαθέτουν αρκετά στοιχεία που θα μπορούσαν να τους καταστήσουν αντιπαθείς στα μάτια μας, τελικά υπερτερούν τα στοιχεία εκείνα που μας κάνουν, αν όχι να ταυτιζόμαστε μαζί τους, να τους αντιμετωπίζουμε ως κάτι οικείο για εμάς. Διαθέτουν τρομερή χημεία μεταξύ τους, ως προσωπικότητες χαρακτηρίζονται από μία ιδιότυπη οξυδέρκεια και μια υποβόσκουσα δυναμική που δεν φαίνεται με μια πρώτη ματιά αλλά, ωστόσο, υπάρχει και περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να εκφραστεί, ενώ δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τις κωμικές, μεταξύ τους, στιγμές, που ακροβατούν ανάμεσα στον κυνισμό και στο προσωπικό παιχνίδι -που αν κάποιος τους έχει ακολουθήσει από τα πρώτα τους κοινά βήματα, μπορεί να καταλάβει που αυτό πηγαίνει σε κάθε περίπτωση.

Σε ότι αφορά, τώρα, την υπόθεση αυτή καθ' αυτή, μπορώ να πω πως διαθέτει αρκετά πρωτότυπα στοιχεία, μα ακόμα και αυτά που βασίζονται σε δοκιμασμένες πεπατημένες είναι εξαιρετικά καλοδουλεμένα, μα κι άριστα εναρμονισμένα με τα πρώτα, έτσι ώστε να έχουμε ένα περιπετειώδες κράμα θρίλερ, αγωνίας κι αστυνομικού στοιχείου, σε μία ιστορία που απευθύνεται σε όλους και μπορεί να κερδίσει τους πάντες. Ίσως η ταυτότητα του δράστη -ή των δραστών, ποιος ξέρει- να μην είναι τόσο καλά συγκαλυμμένη, αλλά από την άλλη έχω και μια υπόνοια πως αυτό μπορεί να έχει γίνει και επίτηδες επειδή, τελικά, δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία το ποιος, αλλά το γιατί, ποια είναι τα κίνητρα που οδήγησαν σε συγκεκριμένες πράξεις κι αν αυτά δικαιολογούνται με κάποιον σεβαστό τρόπο ή όχι. Παράλληλα, το "ταξίδι" στο παρελθόν γίνεται με τρόπο απόλυτα ισορροπημένο, ενώ δένει με το παρόν χωρίς κανενός είδους "εκβιασμό", ούτε καν με υπέρμετρη προσπάθεια, επειδή όλα τα στοιχεία είναι συμμετρικά τοποθετημένα ώστε να συνθέτουν έναν περίπλοκο ιστό μεν, εύκολο στην αποδόμησή του δε.

Ειλικρινά, δεν θέλω να πω περισσότερα γιατί θεωρώ πως θα είναι αρκετά φλύαρο από μέρους μου. Νομίζω πως το όνομα της Nele Neuhays αποτελεί από μόνο του εγγύηση, αφού ακόμα και τις φορές εκείνες που δεν έχει καταφέρει να μας ενθουσιάσει στον μέγιστο βαθμό, αφήνοντάς μας με το στόμα ανοιχτό, μας έχει προσφέρει ιστορίες άρτιες, ολοκληρωμένες, με σφιχτοδουλεμένη πλοκή που διατήρησε αμείωτο το ενδιαφέρον μας από την αρχή μέχρι το τέλος, κάτι ανάλογο με αυτό που συμβαίνει στην προκειμένη περίπτωση. "Ο θάνατος της αλεπούς" μπορεί να μην είναι το καλύτερο βιβλίο της σειράς, είναι, όμως, ένα εξαιρετικά καλογραμμένο βιβλίο, με στρωτή αφήγηση, με αρκετή αγωνία, και παρά την όποια προβλεψιμότητα ως προς την ταυτότητα του δολοφόνου, ανατρεπτικό εκεί που δεν το περιμένεις, προσφέροντάς σου αυτό το κάτι παραπάνω που κάνει τελικά τη διαφορά. Ένα ακόμα "must read", λοιπόν, για τους fans της Neuhaus και όχι μόνο.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Nele Neuhaus
Μεταφραστής: Ντούγια Αναστασία
Εκδόσεις: Κλειδάριθμος
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2018
Αρ. σελίδων: 672
ISBN: 978-960-461-868-2