Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Όταν ο δόκτωρ Λούις Κριντ μετακομίζει με την οικογένειά του στην ήσυχη πόλη του Λάντλοου, στο Μέιν, το νέο ξεκίνημα φαντάζει υπέροχο.
Ωστόσο, υπάρχει μια αδιόρατη απειλή… Τα φορτηγά που περνούν έξω από το σπίτι των Κριντ τρέχουν υπερβολικά, αν κρίνει κανείς από το πρόχειρο νεκροταφείο στο γειτονικό δάσος, όπου γενιές παιδιών έχουν θάψει τα αγαπημένα τους κατοικίδια. Έπειτα, τόσο οι κάτοικοι του Λάντλοου όσο και οι εφιάλτες του, προειδοποιούν τον Λούις να μην προχωρήσει πέρα από το μικρό νεκροταφείο. Εκεί υπάρχει ένας ακόμα τόπος ταφής, ο οποίος κρύβει μια αλήθεια που παγώνει το αίμα, πιο τρομακτική κι από τον ίδιο τον θάνατο. Και ο Λούις σύντομα θα ανακαλύψει ότι…
…μερικές φορές, καλύτερα να είσαι νεκρός!

Προσωπική άποψη:
Όταν είσαι πιτσιρικάς και διαβάζεις ένα βιβλίο σαν το "Νεκρωταφίο ζώων", το πιθανότερο είναι πως θα το αντιμετωπίσεις ως ένα δυνατό, τρομακτικό θρίλερ με το οποίο θα περάσεις ευχάριστα -καταλαβαίνετε τι θέλω να πω- την ώρα σου. Δεν ψάχνεις να βρεις βαθύτερα νοήματα ή "τι θέλει να πει ο συγγραφέας". Στέκεσαι στο κείμενο αυτό καθ' αυτό και όχι στο "πίσω κείμενο" που καμιά φορά είναι πιο ενδιαφέρον, πιο ουσιώδες και πολύ πιο σημαντικό, αφού έχει να σου περάσει μηνύματα, ή ακόμα και θεωρίες γύρω από τη ζωή, τις οποίες εξετάζεις μέσα από πρίσματα που δεν θα το έκανες με μια πρώτη ανάγνωση. Ακριβώς αυτό μου συνέβη στην προκειμένη περίπτωση, με τον King να παίζει διεστραμμένα με το υποσυνείδητό μου και με όσα κρύβονται εκεί.

Η υπόθεση είναι λίγο πολύ γνωστή. Ο δόκτωρ Λούις Κριντ μετακομίζει μαζί μαζί με τη γυναίκα του και τον γιο του σε μια μικρή επαρχιακή πόλη του Μέιν -για τον King μιλάμε, στο Μέιν θα ήταν-, προκειμένου να ξεκινήσουν μια νέα ζωή εκεί, μακριά από το άγχος και την παράνοια της μεγαλούπολης. Θεωρητικά, το μοναδικό επικίνδυνο πράγμα στο Λάντλοου είναι τα φορτηγά που περνούν από τον κεντρικό δρόμο, κι έξω από τον σπίτι των Κριντ, τα οποία κινούνται ανεξέλεγκτα, πράγμα που έχει οδηγήσει πολλά κατοικία στον θάνατο, μα και την δημιουργία ενός αυτοσχέδιου νεκροταφείου όπου τα παιδιά έχουν φτιάξει για τους άλλοτε καλύτερούς του φίλους. Όμως πέρα από το μικρό νεκροταφείο υπάρχει ακόμα ένας τόπος ταφής και η προειδοποίηση να μείνει κανείς μακριά από αυτόν, αφού η αλήθεια που κρύβεται στο χώμα του είναι τρομακτικότερη κι απ' τον ίδιο τον θάνατο. Γιατί, όταν κάτι πεθαίνει, καλό είναι να μένει στην αιώνια γαλήνη του.

Τόσο την πρώτη φορά που διάβασα το βιβλίο αυτό, όταν ακόμα ήμουν στην εφηβεία, όσο και τώρα που κοντεύω 35 χρόνων γαϊδούρα, ένιωσα το αίμα μου να παγώνει. Την πρώτη φορά επειδή διάβαζα μια πραγματικά τρομακτική και spooky ιστορία με αρχαίους θρύλους και πλάσματα που επέστρεφαν από τον άλλον κόσμο διψασμένα για αίμα, ενώ τώρα, επειδή κατάλαβα πως η ιστορία αυτή, στον πυρήνα της, παίζει με όλους τους εσωτερικούς μας φόβους και τις αγωνίες σου, πόσο μάλλον αν είσαι γονιός όπως εγώ. Το τρομακτικό της ιστορίας ξεκινάει με τον θάνατο του γιου του Λούις και μάλιστα με ιδιαίτερα βίαιο τρόπο, μια συνθήκη που δεν τολμάς καν να διανοηθείς σε προσωπικό επίπεδο και που εύχεσαι να μην βιώσει ποτέ, κανένας, ούτε καν ο χειρότερός σου εχθρός. Το πένθος και ο πόνος της απώλειας, ειδικά σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν είναι διόλου εύκολη υπόθεση και το να καταφέρεις να μείνεις σταθερός πνευματικά και συναισθηματικά είναι ένα μεγάλο στοίχημα, όχι με κάποιον άλλο, αλλά με τον ίδιο σου τον εαυτό.

Σε δεύτερο επίπεδο, το τρομακτικό της υπόθεσης συνεχίζεται όταν τίθεται ένα τεράστιο δίλημμα. Ένα δίλημμα κοινωνικό, ηθικό, ακόμα και θρησκευτικό, αν θέλετε να το αναλύσουμε από κάθε δυνατή σκοπιά. Αυτό δεν είναι άλλο από το κατά πόσο θα έπρεπε να επέμβει κανείς στον θάνατο, αν κι εφόσον υπήρχε η δυνατότητα αυτή. Δηλαδή, θα ήταν σωστό να φέρεις πίσω στη ζωή κάποιον που θα είχε πεθάνει, όσο κι αν τον αγαπούσες, ή όχι, καθώς αυτό θα ερχόταν σε κόντρα με τον άνθρωπο, τη φύση, τον ίδιο τον Θεό; Κι αν τελικά το έκανες, πόσο σίγουρος θα μπορούσες να είσαι για τις συνέπειες τις επιλογής σου αυτής; Θα μπορούσες να τις διαχειριστείς; Κι αν ανακάλυπτες τελικά πως είχες κάνει λάθος, θα είχες τη δύναμη να το παραδεχθείς και να το διορθώσεις, βιώνοντας έναν δεύτερο θάνατο από την αρχή; Θα είχες το κουράγιο να αλλάξεις όσα λανθασμένα έπραξες, ή θα συνέχιζες να επαναλαμβάνεις τα ίδια γιγαντόνωντας ακόμα πιο πολύ τις αμαρτίες σου;

Έχουμε, λοιπόν, δύο μείζονα ζητήματα που θίγονται στο βιβλίο αυτό. Το πως διαχειρίζεται κανείς την θλίψη και τον πόνο μιας απρόσμενης απώλειας, μα και το που τελειώνει η λογική και αρχίζει η παράνοια, με τον άνθρωπο να ξεχνάει τον ρόλο του στη ζωή και τη θέση του στη γη, παίρνοντας τη θέση του Θεού. Και όλα αυτά στη σκιά του μεγαλύτερου ανθρώπινου φόβου, που δεν είναι άλλος από τον θάνατο, γιατί είναι αυτός που ποτέ δεν γνωρίζεις πότε και πως θα έρθει, μα και αυτός που δεν μπορείς με τίποτα να αποφύγεις, αλλά που την ίδια στιγμή πρέπει να αποδεχθείς, είτε περνώντας στην άλλη μεριά, είτε συνεχίζοντας τη ζωή σου, γιατί με το να συνεχίζεις να ζεις τιμάς και τις ψυχές όλων εκείνων που έφυγαν. Ο ίδιος ο King θεωρεί το βιβλίο του αυτό το πιο τρομακτικό που έχει γράψει ποτέ και αναμφίβολα, μπορώ να πω πως συμφωνώ μαζί του, όχι μόνο γιατί με την πένα του καταφέρνει να μας βυθίσει σε έναν σκοτεινό και γεμάτο ανατριχιαστικές δοξασίες κόσμο, αλλά γιατί μας παρασέρνει μέσα σε αυτόν αναγκάζοντάς μας να ταυτιστούμε με καταστάσεις που δεν ξέρουμε αν θα αντέχαμε, μα και να έρθουμε αντιμέτωποι με ερωτήματα που δεν μπορούμε να απαντήσουμε.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Stephen King
Μεταφραστής: Τσιρώνη Έφη
Εκδόσεις: Κλειδάριθμος
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2019
Αρ. σελίδων: 640
ISBN: 978-960-461-942-9