"Θέα από μέσα" του Στέλιου Μοίρα

Η πρόθεσή τους είναι απλή. Να μιλήσουν για Στιγμιότυπα. Για τη μυστική ζωή που ανασαίνει και ξαφνικά ακούγεται σε στιγμές ησυχίας ή ακόμα και σε στιγμές θορύβου. Στην πόλη, την ώρα της δουλειάς, στις ουδέτερες ζώνες των σχέσεων. Στα σημεία που κάτι πια χάνεται ή αλλάζει. Αλλά τούτα τα ποιήματα ίσως μιλούν και για έναν μικρό αγώνα, που δεν είναι άλλος από το να μεγαλώνουμε, να αποδεχόμαστε, ακουμπώντας σε μικρές φαντασιώσεις θαλπωρής και συναισθηματικής μαεστρίας, σε προσωπικά μοτίβα που μας εξοικειώνουν με αυτό που λείπει και το Πάθος του. Εξάλλου, ο τρόπος που κοιτάμε τους άλλους, τις στιγμές, δεν είναι κι αυτός μια Θέα, προσωπική;

"Πράξη πρώτη συγκατοίκησης" της Εύης Τσάνα

…Είναι κι αυτή η πεποίθηση που έρχεται και φεύγει,
ότι µέσα από σένα θα µε δω αλήθεια,
που δε µ’ αφήνει να γλυτώσω
και ξανά στο γυαλί σου µε οδηγεί πάλι να κοιταχτώ, να απορήσω,
να αρνηθώ και να πεισµώσω.
Για άλλη µια φορά άδεια µένω, χωρίς καθρέφτισµα.
Δε φανερώνεται το µέσα µε προσπάθεια.

"Δίχως πρέπει"" του Θοδωρή Πολυχρόνη

Ταξίδια, θάλασσες, αναμνήσεις, μουσικές,
ανησυχίες, πιστεύω, πείσμα,
πάθη, έρωτες.
Συνθέτουν κάτι παραπάνω
από ένα νοσταλγικό βιβλίο.
Δίχως πρέπει, και κυρίως στον πρώτο ενικό.
Εγωιστικά.

Όμως κι ο έρωτας, εγωιστικός δεν είναι;

"Μόνο μία φορά" της Κυριακής Κηρυττοπούλου

Σαν έρθουνε καιροί στερνοί,
εκεί κοντά στο τέλος,
κι αποφασίσεις ν’ ανοιχτεί
βιβλίο που ’χεις γράψει,
είν’ ευλογία να µη δεις
πόσα δεν είχες πράξει.

Για πόσα δεν πολέµησες
ποτέ να κατακτήσεις
και πόσους τόπους άφησες
ταξίδι να µην κάνεις.

Κείνα που ονειρευόσουνα,
κείνα που επιθυµούσες,
τον χρόνο σου τον ξόδεψες
πολλές φορές σ’ ανούσια.

Σαν έρθει η ώρα εκείνη εκεί,
είν’ ευλογία να µη δεις,
µιαν άλλη ιστορία,
από εκείνη που ’θελες
πραγµατική πορεία.

Μα αν αλήθεια σου συµβεί…