"Άγριο φιλί" του Roberto Saviano

Δε θέλω φιλί στο µάγουλο που περνιέται για στοργή.
Δε θέλω φιλί στα χείλη που περνιέται για έρωτας.
Θέλω το άγριο φιλί που τα παίρνει όλα.
Επισφραγίζουν τη σιωπή, επικυρώνουν συµµαχίες, δίνουν άφεση και επιβάλλουν καταδίκες τα άγρια φιλιά. Φιλιά που αποτυπώνονται στα χείλη για να δέσουν τη µια ψυχή µε την άλλη, η µοίρα σου είναι η δική µου, και για όλους η µοίρα είναι ο νόµος της θάλασσας, όπου το κυνήγι είναι απλώς η στιγµή που προηγείται προτού γίνεις θήραµα.
Η Τράτα των παιδιών έχει κατακτήσει την εξουσία, ελέγχει τις πιάτσες διακίνησης στη Φορτσέλλα, αλλά από µόνη της δεν µπορεί να διοικήσει. Για να υπονοµεύσει τις παλιές οικογένειες της Καµόρρα και να κρατήσει το ιστορικό κέντρο, ο Νίκολας ο Μαραζά πρέπει να δηµιουργήσει µια συνοµοσπονδία µε τον Γουάιτ και την τράτα των Καπελλόνι. Για να µη µετατραπούν από θηρευτές σε θηράµατα, τα παιδιά πρέπει να παραµείνουν ενωµένα. Πράγµα που κάθε άλλο παρά εύκολο είναι. Ανάµεσα σε παζαρέµατα, προδοσίες, βεντέτες και αντίποινα, οι παλιές οικογένειες τους στηρίζουν προκειµένου να επιβιώσουν ή προσπαθούν να τους εµποδίσουν, σπέρνοντας τη διχόνοια απευ­θείας µέσα στους κόλπους της τράτας. Θα ξεσπάσει καινούριος πόλεµος;
Ο Ροµπέρτο Σαβιάνο µιλάει ξανά για τα παιδιά της Νάπολης, τα παιδιά των άγριων καιρών µας, που γεννήθηκαν σε έναν κόσµο γεµάτο δολοφόνους και δολοφονηµένους, απογοητευµένα από τις υποσχέσεις του κόσµου που δε χαρίζει τίποτα σε κανέναν, πολύ περισσότερο σ’ αυτά, δυναµωµένα απ’ τον πόθο και από την οργή, έτοιµα να δώσουν και να πάρουν φιλιά που αφήνουν γεύση αίµατος.

"Τώρα θα μιλήσω εγώ" του Χάρη Βλαβιανού

Η Μαρίνα µπαινόβγαινε σε διάφορες κοινότητες απεξάρτησης, σε πόλεις της Ιταλίας και της Πορτογαλίας, επί τριάντα χρόνια. Προσπαθούσε να κόψει τα ναρκωτικά αλλά δεν τα κατάφερνε. Έµενε καθαρή για λίγους µήνες και µετά έβρισκε πάλι καταφύγιο στην ηρωίνη.
«Σε ποια πραγµατικότητα ακριβώς θέλεις να επανενταχθώ;» µου είπε κάποτε.
Στο βιβλίο αυτό δίνω φωνή στην ίδια. Να µιλήσει για τους λόγους που την οδήγησαν στα ναρκωτικά, για την ανάγκη της να ερωτοτροπεί διαρκώς µε τον θάνατο, λες και µέσα από αυτό το µακάβριο φλερτ θα µπορούσε να επουλώσει τις πληγές της και να απαλύνει τον πόνο που ένιωθε. Στην τραγική ζωή της καθοριστικό ρόλο έπαιξε η νοσηρή σχέση µε τη µητέρα της, σχέση που δυστυχώς επηρέασε για πολύ καιρό και τη δική µου επικοινωνία µαζί της. Τώρα που και οι δύο γυναίκες δεν ζουν πια, µπόρεσα να δω πιο καθαρά το πρόσωπο της αδελφής µου, να φωτίσω πλευρές της προσωπικότητάς της που µε απωθούσαν και µε κρατούσαν µακριά της. Ξαναδιάβασα τις επιστολές και τα σηµειώµατα που είχαµε ανταλλάξει µέσα στα χρόνια, ξέθαψα παλιές φωτογραφίες που ήταν στοιβαγµένες σε κουτιά, ανακάλεσα στιγµές από τα ανέµελα καλοκαίρια µας στις Σπέτσες, όταν ήταν ακόµη ένα µικρό χαριτωµένο κορίτσι, και άλλες αργότερα, οδυνηρές, από τις σύντοµες συναντήσεις µας στη Ρώµη.
Το Τώρα θα µιλήσω εγώ είναι το κύκνειο άσµα της. Όσα δεν είπε όσο ζούσε –αφού τον ρόλο του αφηγητή τον µονοπωλούσε άλλος– τα λέει τώρα σ’ αυτόν τον δραµατικό αποσπασµατικό µονόλογο. Κάθε λέξη του υπογραµµίζει το απαράµιλλο σθένος της, αλλά και την αβάσταχτη µοναξιά της.

"Το Σπήλαιο των Ιδεών" του José Carlos Somoza

Ένας έφηβος, λαµπρός µαθητής της Ακαδηµίας του Πλάτωνος, βρίσκεται νεκρός, κατασπαραγµένος, όπως φαίνεται, από λύκους. Όµως ο δάσκαλός του, ο Διαγόρας, βέβαιος για τον τρόµο που είχε δει στα µάτια του νέου την προηγουµένη του θανάτου του, καταφεύγει στις υπηρεσίες του Ηρακλή Πόντορος, Αποκρυπτογράφου Αινιγµάτων. Ένας πλατωνικός φιλόσοφος και ένας θιασώτης της τετράγωνης λογικής θα αποδυθούν στην αναζήτηση της Αλήθειας και των ενόχων, ενώ τα διαµελισµένα πτώµατα θα πληθαίνουν στους δρόµους του τέως κλεινού άστεως.
Αυτή την ιστορία διασώζει σε δώδεκα κεφάλαια –άραγε τόσα όσα και οι Άθλοι του Ηρακλή;– ένας αρχαίος πάπυρος που βρέθηκε τυχαία πολλούς αιώνες αργότερα. Ο επιφανής επιµελητής του απεβίωσε πριν ολοκληρώσει το έργο του και πλέον ο ανώνυµος µεταφραστής του µπαίνει ολοένα και πιο βαθιά στο κείµενο, συντάσσοντας εκτενείς υποσελίδιες σηµειώσεις.
Ώσπου κάποια στιγµή ανακαλύπτει ότι ο επιµελητής του χειρογράφου πέθανε κάτω από τις ίδιες συνθήκες µε τον έφηβο µαθητή της Πλατωνικής Ακαδηµίας…
Το Σπήλαιο των Ιδεών είναι ένα αταξινόµητο αστυνοµικό µυθιστόρηµα, ένα φιλοσοφικό θρίλερ, µια µαρτυρία για την κατίσχυση της µυθοπλασίας από έναν από τους πιο πρωτότυπους ισπανόφωνους συγγραφείς του καιρού µας.

"Ο μονάρχης των σκιών" του Javier Cercas

Ο Μονάρχης των σκιών αφηγείται την αναζήτηση του χαµένου ίχνους ενός νέου, που αγωνίστηκε για έναν άδικο σκοπό και πέθανε στη λάθος πλευρά της ιστορίας. Λεγόταν Μανουέλ Μένα και το 1936, στον ισπανικό εµφύλιο, κατατάχτηκε εθελοντής στον στρατό του Φράνκο. Πέθανε το 1938 στην περίφηµη µάχη του ποταµού Έβρου και επί δεκαετίες ήταν ο επίσηµος µάρτυρας της οικογένειας και του χωριού όπου µεγάλωσε. Η οικογένεια τιµά τη µνήµη του, από γενιά σε γενιά, και στους καιρούς της δηµοκρατίας, όπου η δόξα και η ντροπή αλλάζουν στρατόπεδα. Ήταν ο θείος της µητέρας του συγγραφέα.
Ποια ήταν η ζωή του Μανουέλ Μένα; Ποιες ήταν οι πεποιθήσεις του, οι ψευδαισθήσεις του, πώς να βρεις µάρτυρες, πώς να πεις την ιστορία αυτής της συγγένειας, που κουβαλάς στη συνείδησή σου από παιδί;
Εξερεύνηση τοπική και οικουµενική, προσωπική και συλλογική, µαχητικά αντιπολεµική, η ιστορία του Μονάρχη των σκιών διεισδύει ακόµη πιο βαθιά στο ερώτηµα της κληρονοµιάς του εµφυλίου, ερώτηµα που έθεσε για πρώτη φορά ο Θέρκας πριν από είκοσι χρόνια µε τους Στρατιώτες της Σαλαµίνας.
Ο Μονάρχης των σκιών είναι το βιβλίο που ο Χαβιέρ Θέρκας είχε στο µυαλό του από τότε που αποφάσισε να αφιερωθεί στη συγγραφή. Κι ακόµη πιο πριν.

"Ο γραφέας του παλατιού" του Ahmet Ümit

Ήµουν ένας αχρείος που έζησε την εποχή των τυράννων. Ένας αχρείος που οι θεοί τον κατάντησαν δειλό. Ο πιο αξιολύπητος απ’ όλους τους αχρείους, ο πιο αποκρουστικός. Ένας ύπουλος παλατιανός γραφέας, που έτρεφε την καρδιά του µε κολακεία, το µυαλό του µε µίσος. Ένας διπρόσωπος άνθρωπος των τελετών, που ακολουθούσε πιστά τις εντολές του βασιλιά των Χάττι, κρύβοντας τον βαθύ του πόνο πίσω από µια µάσκα ευτυχίας πιο αδιαπέραστη κι απ’ ορείχαλκο, το αριστοκρατικό µίσος που είχε κουρνιάσει στο σώµα του κάτω από τα αρχοντικά ρούχα. Ο πιο αναξιοπρεπής άνθρωπος της γης. Επέλεξε να µείνει σιωπηλός, µε τα χέρια σταυρωµένα στο στήθος µε επισηµότητα, όπως απαιτούσε η αφοσίωση στον βασιλιά του, όταν η γυναίκα που αγαπούσε πέθαινε από αγάπη. Η ντροπή των αντρών. Ο πιο ελεεινός από τους ακόλαστους που, αντί να προτιµήσει το µεγαλείο του θανάτου από έρωτα, δεν δίστασε να καταφύγει στην επιβλητική σκιά της ασήµαντης οντότητάς του, που µεγάλωνε ολοένα πίσω από τους πέτρινους τοίχους του παλατιού. Εγώ, ο Πατασάνα, ο αρχιγραφέας του παλατιού, που κολυµπάω ανάµεσα στους νεκρούς. Αυτός που οι θεοί έγραψαν στο µέτωπό µου: «Θα σπαρταράει από τους πόνους ως την αιωνιότητα».
Μια ανασκαφή σε µια αρχαία χεττιτική πόλη, κοντά στο Γκαζιαντέπ. Πινακίδες που γράφτηκαν πριν από τρεις χιλιάδες χρόνια. Δολοφονίες που αρχίζουν όταν ανακαλύπτονται οι πινακίδες. Οι οµολογίες του γραφέα Πατασάνα. Σκοτεινά µυστικά κάτω από τον λαµπερό νοτιοανατολικό ήλιο. Το τέλος των Χετταίων, οι Ασσύριοι… Οι τελευταίες περίοδοι των Οθωµανών, οι Αρµένιοι… Η Τουρκία σήµερα, οι Κούρδοι… Αίµα αδελφικό που τρέχει… Η αναλλοίωτη µοίρα αυτής της γης: βία και έρωτας… Μια ελεγεία στην αιµατοβαµµένη ιστορία αυτής της γης… Ένα τραγούδι στην πλούσια παράδοση αυτής της γης…