Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Γιε μου,
Πονάει η ψυχή μου τώρα που σου γράφω ξεχασμένος σε ένα καταθλιπτικό δωμάτιο ενός γηροκομείου, αποκομμένος από όλους. Πιο πολύ όμως υποφέρω που δε σε βλέπω. Ξέρω, έχεις τις δουλειές σου και τα τρεχάματά σου, αλλά η μοναξιά πληγώνει πολύ, δεν αντέχεται. Και τι δε θα έδινα για να σε δω! Κι ο χρόνος μου δεν είναι πια πολύς. Μακάρι να είναι όλα καλά στη ζωή σου και να είσαι χαρούμενος και ευτυχισμένος. Σε σκέφτομαι και σ’ αγαπώ πολύ,
ο πατέρας σου.
Ο συνταξιούχος πυροσβέστης Αργύρης Φαρμάκης, τσακισμένος από τη ζωή. Ο γιος του Άρης, με ροπή σε κάθε είδους μπλέξιμο. Τους χωρίζει άβυσσος. Κι η συγκλονιστική εξέλιξη που τους ενώνει, μέσα από δεκαέξι σπαρακτικά γράμματα.
Μια αληθινή ιστορία πατέρα και γιου που βουτάει ως τα τρίσβαθα της ψυχής και φέρνει δάκρυα στα μάτια…
Προσωπική άποψη:
Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι εξαιρετικά δύσκολες και περίπλοκες. Τις περισσότερες φορές, μάλιστα, τα περισσότερα εμπόδια έχουμε να τα αντιμετωπίσουμε στις σχέσεις με τους πιο κοντινούς σε εμάς ανθρώπους, τους γονείς μας, τα αδέρφια μας, τα παιδιά μας, ίσως γιατί κάπου βαθιά μέσα μας πιστεύουμε πως η αγάπη τους είναι δεδομένη, ή θα έπρεπε να είναι, ό,τι και να κάνουμε, ό,τι και να πούμε, χωρίς καν να προσπαθήσουμε για να την συντηρήσουμε και να την θρέψουμε. Όμως, όπως αποδεικνύει η ίδια η ζωή, τα πράγματα δεν είναι έτσι, όχι απαραίτητα γιατί ο άλλος έχει ανάγκη από κάποιου είδους επιβεβαίωση, αλλά γιατί οι σχέσεις είναι όπως τα λουλούδια, χρειάζονται φροντίδα για ν' ανθίσουν και ακόμα μεγαλύτερη για να παραμείνουν φρέσκα, ζωντανά και όμορφα, διαφορετικά μαραίνονται και πεθαίνουν. Και όσο κι αν δεν είναι απίθανο να τα αναστήσεις, ο αγώνας σου θα πρέπει να είναι δύο φορές μεγαλύτερος.
Μια τέτοια ανθρώπινη σχέση πραγματεύεται το νέο κοινωνικό μυθιστόρημα του Μένιου Σακελλαρόπουλου, που λόγω προσωπικής γνωριμίας μαζί του μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως είναι ένα υπέροχος πατέρας και πως τα παιδιά του τα έχει πάνω απ' όλα. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος, λοιπόν, που στο βιβλίο του αυτό βλέπουμε την πιο ευαίσθητη και ευάλωτη απ' όλες τις πλευρές του, μέσα από ένα εξομολογητικό και συνάμα απολογητικό, σε πολλά σημεία, κείμενο, που καταφέρνει να συγκινήσει βαθιά τον αναγνώστη και ν' αγγίξει τις πιο ευαίσθητες χορδές του, γιατί σαν τους ήρωές του έχουμε υπάρξει όλοι μας, είτε στον έναν ρόλο είτε στον άλλον, ή ακόμα και στους δύο.
Ο Αργύρης Φαρμάκης, συνταξιούχος πυροσβέστης και βαριά λαβωμένος από την ίδια τη ζωή, στη δύση αυτής κοιτάζει πίσω, στο παρελθόν του, στη σχέση του με τον γιο του Άρη, με τον οποίο έχει χάσει κάθε επαφή εδώ και χρόνια, πράγμα το οποίο δεν οφείλεται μόνο στην ροπή του Άρη προς τους μπελάδες, αλλά γιατί και ο ίδιος έχει πάραι πολλές αποφάσεις που ίσως να μην ήταν σωστές και αντιμετώπισε καταστάσεις με τρόπο που δεν εξυπηρέτησαν, τελικά, ποτέ κανέναν. Μέσα από δεκαέξι σπαρακτικά γράμματα, λοιπόν, ο Αργύρης αποφασίζει να βουτήξει στις αναμνήσεις του, να επαναφέρει μνήμες, γεγονότα, καταστάσεις, συναισθήματα, να τα δει από μια άλλη σκοπιά, να προσπαθήσει να τα καναοήσει βαθύτερα, να αναθεωρήσει τις αλήθειες και τα δεδομένα του, φτάνοντας τελικά να παραδεχθεί το δικό του μερίδιο ευθύνες σε κάτι τι που πήγε λάθος, προκαλώντας παράλληλα τον γιο του να κάνει το ίδιο, γιατί μόνο μέσα από την παραδοχή μπορεί να έρθει η συγχώρεση και η λύτρωση.
Με λόγο απλό, βαθιά συναισθηματικό, σχεδόν βελούδινο θα έλεγε κανείς, ο Μένιος Σακελλαρόπουλος βουτάει στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής, μα και σε εκείνη ενός πατέρα που καλείται να αντιμετωπίσει τα λάθη και τους δαίμονές του, τον εγωισμό και την ενοχή του, μα πάνω απ' όλα την αγάπη εκείνη που νιώθει βαθιά μέσα του και του κατασπαράζει την ψυχή, όχι γιατί είναι ορμητική και βίαιη, αλλά γιατί καταπιέστηκε για χρόνια ολόκληρα και εκφράστηκε με τρόπους που δεν έπρεπε, ακολουθώντας μονοπάτια που την έβγαλαν έξω από την πορεία που θα έπρεπε να έχει ακολουθήσει μέχρι και το τέλος της ζωής του, μα και σε εκείνα ενός γιου που όσα λάθη κι αν έχει κάνει, ακόμα κι αν δεν το παραδέχεται φανερά, τα γνωρίζει, όπως γνωρίζει και το βάρος που αυτά φέρουν μαζί τους και από το οποίο θα ήθελε να απαλλαγή, όχι μόνο γιατί πληγώνουν εκείνον αλλά και όσους αγαπάει.
Μέσω της αμφίδρομης αφήγησης, μπορούμε και "ακούμε" τις φωνές τόσο του Αργύρη όσο και του Άρη, πράγμα που μας επιτρέπει να δούμε πιο σφαιρικά τα γεγονότα, μα και να κατανοήσουμε καλύτερα τα συναισθήματα που κρύβει ο καθένας μέσα στην καρδιά του, μα και τις ανομολόγητες αλήθειες τους. Και μπορεί να μην πρόκειται για μια ιστορία που δεν έχουμε ξανακούσει, αλλά μέσα στην απλότητά της, καταφέρνει ακριβώς αυτό που είναι ο σκοπός της, το να "μιλήσει" στις καρδιές μας. Χωρίς να καταφεύγει σε φτηνούς μελοδραματισμούς, χωρίς υπερβολές και δακρύβρεχτες εκρήξεις, μα με απόλυτη ειλικρίνεια, εσωτερική και ψυχική απογύμνωση, στοχεύοντας στην σημασία και στην ουσία της σχέσης ανάμεσα σε πατέρα και γιο, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται.
Βαθμολογία 9/10
Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Σακελλαρόπουλος Μένιος
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ελληνική Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2020
Αρ. σελίδων: 408
ISBN: 978-618-01-3609-8
Γιε μου,
Πονάει η ψυχή μου τώρα που σου γράφω ξεχασμένος σε ένα καταθλιπτικό δωμάτιο ενός γηροκομείου, αποκομμένος από όλους. Πιο πολύ όμως υποφέρω που δε σε βλέπω. Ξέρω, έχεις τις δουλειές σου και τα τρεχάματά σου, αλλά η μοναξιά πληγώνει πολύ, δεν αντέχεται. Και τι δε θα έδινα για να σε δω! Κι ο χρόνος μου δεν είναι πια πολύς. Μακάρι να είναι όλα καλά στη ζωή σου και να είσαι χαρούμενος και ευτυχισμένος. Σε σκέφτομαι και σ’ αγαπώ πολύ,
ο πατέρας σου.
Ο συνταξιούχος πυροσβέστης Αργύρης Φαρμάκης, τσακισμένος από τη ζωή. Ο γιος του Άρης, με ροπή σε κάθε είδους μπλέξιμο. Τους χωρίζει άβυσσος. Κι η συγκλονιστική εξέλιξη που τους ενώνει, μέσα από δεκαέξι σπαρακτικά γράμματα.
Μια αληθινή ιστορία πατέρα και γιου που βουτάει ως τα τρίσβαθα της ψυχής και φέρνει δάκρυα στα μάτια…
Προσωπική άποψη:
Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι εξαιρετικά δύσκολες και περίπλοκες. Τις περισσότερες φορές, μάλιστα, τα περισσότερα εμπόδια έχουμε να τα αντιμετωπίσουμε στις σχέσεις με τους πιο κοντινούς σε εμάς ανθρώπους, τους γονείς μας, τα αδέρφια μας, τα παιδιά μας, ίσως γιατί κάπου βαθιά μέσα μας πιστεύουμε πως η αγάπη τους είναι δεδομένη, ή θα έπρεπε να είναι, ό,τι και να κάνουμε, ό,τι και να πούμε, χωρίς καν να προσπαθήσουμε για να την συντηρήσουμε και να την θρέψουμε. Όμως, όπως αποδεικνύει η ίδια η ζωή, τα πράγματα δεν είναι έτσι, όχι απαραίτητα γιατί ο άλλος έχει ανάγκη από κάποιου είδους επιβεβαίωση, αλλά γιατί οι σχέσεις είναι όπως τα λουλούδια, χρειάζονται φροντίδα για ν' ανθίσουν και ακόμα μεγαλύτερη για να παραμείνουν φρέσκα, ζωντανά και όμορφα, διαφορετικά μαραίνονται και πεθαίνουν. Και όσο κι αν δεν είναι απίθανο να τα αναστήσεις, ο αγώνας σου θα πρέπει να είναι δύο φορές μεγαλύτερος.
Μια τέτοια ανθρώπινη σχέση πραγματεύεται το νέο κοινωνικό μυθιστόρημα του Μένιου Σακελλαρόπουλου, που λόγω προσωπικής γνωριμίας μαζί του μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως είναι ένα υπέροχος πατέρας και πως τα παιδιά του τα έχει πάνω απ' όλα. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος, λοιπόν, που στο βιβλίο του αυτό βλέπουμε την πιο ευαίσθητη και ευάλωτη απ' όλες τις πλευρές του, μέσα από ένα εξομολογητικό και συνάμα απολογητικό, σε πολλά σημεία, κείμενο, που καταφέρνει να συγκινήσει βαθιά τον αναγνώστη και ν' αγγίξει τις πιο ευαίσθητες χορδές του, γιατί σαν τους ήρωές του έχουμε υπάρξει όλοι μας, είτε στον έναν ρόλο είτε στον άλλον, ή ακόμα και στους δύο.
Ο Αργύρης Φαρμάκης, συνταξιούχος πυροσβέστης και βαριά λαβωμένος από την ίδια τη ζωή, στη δύση αυτής κοιτάζει πίσω, στο παρελθόν του, στη σχέση του με τον γιο του Άρη, με τον οποίο έχει χάσει κάθε επαφή εδώ και χρόνια, πράγμα το οποίο δεν οφείλεται μόνο στην ροπή του Άρη προς τους μπελάδες, αλλά γιατί και ο ίδιος έχει πάραι πολλές αποφάσεις που ίσως να μην ήταν σωστές και αντιμετώπισε καταστάσεις με τρόπο που δεν εξυπηρέτησαν, τελικά, ποτέ κανέναν. Μέσα από δεκαέξι σπαρακτικά γράμματα, λοιπόν, ο Αργύρης αποφασίζει να βουτήξει στις αναμνήσεις του, να επαναφέρει μνήμες, γεγονότα, καταστάσεις, συναισθήματα, να τα δει από μια άλλη σκοπιά, να προσπαθήσει να τα καναοήσει βαθύτερα, να αναθεωρήσει τις αλήθειες και τα δεδομένα του, φτάνοντας τελικά να παραδεχθεί το δικό του μερίδιο ευθύνες σε κάτι τι που πήγε λάθος, προκαλώντας παράλληλα τον γιο του να κάνει το ίδιο, γιατί μόνο μέσα από την παραδοχή μπορεί να έρθει η συγχώρεση και η λύτρωση.
Με λόγο απλό, βαθιά συναισθηματικό, σχεδόν βελούδινο θα έλεγε κανείς, ο Μένιος Σακελλαρόπουλος βουτάει στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής, μα και σε εκείνη ενός πατέρα που καλείται να αντιμετωπίσει τα λάθη και τους δαίμονές του, τον εγωισμό και την ενοχή του, μα πάνω απ' όλα την αγάπη εκείνη που νιώθει βαθιά μέσα του και του κατασπαράζει την ψυχή, όχι γιατί είναι ορμητική και βίαιη, αλλά γιατί καταπιέστηκε για χρόνια ολόκληρα και εκφράστηκε με τρόπους που δεν έπρεπε, ακολουθώντας μονοπάτια που την έβγαλαν έξω από την πορεία που θα έπρεπε να έχει ακολουθήσει μέχρι και το τέλος της ζωής του, μα και σε εκείνα ενός γιου που όσα λάθη κι αν έχει κάνει, ακόμα κι αν δεν το παραδέχεται φανερά, τα γνωρίζει, όπως γνωρίζει και το βάρος που αυτά φέρουν μαζί τους και από το οποίο θα ήθελε να απαλλαγή, όχι μόνο γιατί πληγώνουν εκείνον αλλά και όσους αγαπάει.
Μέσω της αμφίδρομης αφήγησης, μπορούμε και "ακούμε" τις φωνές τόσο του Αργύρη όσο και του Άρη, πράγμα που μας επιτρέπει να δούμε πιο σφαιρικά τα γεγονότα, μα και να κατανοήσουμε καλύτερα τα συναισθήματα που κρύβει ο καθένας μέσα στην καρδιά του, μα και τις ανομολόγητες αλήθειες τους. Και μπορεί να μην πρόκειται για μια ιστορία που δεν έχουμε ξανακούσει, αλλά μέσα στην απλότητά της, καταφέρνει ακριβώς αυτό που είναι ο σκοπός της, το να "μιλήσει" στις καρδιές μας. Χωρίς να καταφεύγει σε φτηνούς μελοδραματισμούς, χωρίς υπερβολές και δακρύβρεχτες εκρήξεις, μα με απόλυτη ειλικρίνεια, εσωτερική και ψυχική απογύμνωση, στοχεύοντας στην σημασία και στην ουσία της σχέσης ανάμεσα σε πατέρα και γιο, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται.
Βαθμολογία 9/10
Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Σακελλαρόπουλος Μένιος
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ελληνική Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2020
Αρ. σελίδων: 408
ISBN: 978-618-01-3609-8
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου