Ο Φίλιπ Λάρκιν (1922-1985) είναι χωρίς αµφιβολία ένας από τους κορυφαίους Άγγλους ποιητές της µεταπολεµικής περιόδου, και σίγουρα ο πιο δηµοφιλής. Αν και ολιγογράφος, κατάφερε να καθιερωθεί ως η πιο αυθεντική και στιβαρή φωνή της γενιάς του. Ο ανά χείρας τόµος περιέχει πενήντα ποιήµατα, µια εκτενή επιλογή όχι µόνο από τις τέσσερις συλλογές που δηµοσίευσε ο Λάρκιν στη διάρκεια της ζωής του, αλλά και από τα αθησαύριστά του. Ανάµεσα στα ποιήµατα αυτά συγκαταλέγονται µερικά από τα πιο γνωστά και αξιοµνηµόνευτα, όπως το «Ένας τάφος των Άραντελ», «Ψηλά παράθυρα», «Ας είναι αυτός ο στίχος», «Annus Mirabilis» και «Εωθινό τραγούδι». Τα ποιήµατα του Λάρκιν διακρίνονται για τη σφιχτή δοµή τους, την άρτια τεχνοτροπία τους –την ιδιοφυή χρήση της οµοιοκαταληξίας σε λόγο απολύτως φυσικό και ανεπιτήδευτο–, το στωικό χιούµορ τους, που πολλές φορές µετατρέπεται σε ανηλεή αυτοσαρκασµό, αλλά και τον βαθύ σκεπτικισµό τους, που φτάνει στα όρια της ακραίας απαισιοδοξίας. Όπως σηµειώνει χαρακτηριστικά ένας άλλος σηµαντικός ποιητής, ο Αµερικανός Ρόµπερτ Λόουελ, «η ποίηση του Λάρκιν κάνει τους άλλους ποιητές να µοιάζουν παρωχηµένοι. Υπήρξε ανανεωτής της ποιητικής τέχνης. Καµία τεχνοτροπία ή ποιητική σχολή δεν θα µπορούσε να έχει δώσει στις λέξεις του τέτοια σπαραχτική δύναµη». Εκτός από ποιήµατα ο Λάρκιν δηµοσίευσε δύο µυθιστορήµατα, έναν τόµο µε δοκίµια για την τζαζ, και υπήρξε ο επιµελητής της ανθολογίας The Oxford Book of Twentieth Century English Verse (1973), έργο που φανερώνει την ισχυρή αγάπη του Λάρκιν για την ποίηση του Γ. Μπ. Γέιτς, του Τόµας Χάρντυ και του Γ. Χ. Ώντεν. Δικαίως έχει χαρακτηριστεί «ο πλέον Άγγλος των Άγγλων ποιητών», αφού πολλά ποιήµατά του καυτηριάζουν τα ήθη της χώρας του, αλλά ταυτόχρονα εκθειάζουν τη µοναδικότητα της πολιτισµικής της παράδοσης.
Το παρόν βιβλίο µελετάει τρία συναισθήµατα: την αιδώ, την αγάπη και την αγωνία. Η αιδώς εξετάζεται ως το κατεξοχήν συναίσθηµα που ντρέπεται να πει το όνοµά του, η αγάπη στην πολύπλοκη σχέση της µε την ηθική και η αγωνία ως θεµελιώδης ανθρώπινη διάθεση, ικανή να αποκαλύψει βασικές αλήθειες για την ανθρώπινη ύπαρξη. Κάθε συναίσθηµα συντονίζεται µε την κίνηση της ζωής µας από το παρελθόν (όπου συνέβη εκείνο για το οποίο αισθανόµαστε αιδώ) στο παρόν (όπου ενεργείται η αγάπη προς τον άλλο) και στο µέλλον (µε την αγωνία που γεννά η απουσία βεβαιοτήτων). Η φιλοσοφική ανάλυση των τριών συναισθηµάτων ευελπιστεί να συµβάλει στην εξήγηση γιατί η θυµική εµπειρία, ερµηνευόµενη έλλογα, αποτελεί µέσο ανακάλυψης της πραγµατικότητας και πολύτιµη πηγή αυτογνωσίας.
Δείξε μου πώς περπατάς, να σου πω πώς σκέφτεσαι. Ο Αριστοτέλης περπατούσε στο γυμναστήριο του Λυκείου με τους μαθητές του, ο Καντ έκανε τον καθημερινό του περίπατο στο Κένιγκσμπεργκ, ο Ρουσσό διέσχισε τη Γαλλία με τα πόδια, ο Νίτσε περπατούσε στις κορυφές του Ζιλς Μαρία… Οι μορφές όλων αυτών των φιλοσόφων είναι οικείες. Ωστόσο, καλούμαστε να ανακαλύψουμε αρκετούς ακόμα στοχαστές που διαμόρφωσαν τη σκέψη τους «περπατώντας» με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Αρκεί να ακολουθήσουμε τους φιλοσόφους στις περιπλανήσεις τους, συντροφιά με τον Roger-Pol Droit, από την αρχαία Ελλάδα μέχρι σήμερα, και από την Κοπεγχάγη μέχρι το Θιβέτ, για να αντιληφθούμε σε ποιο βαθμό η δίποδη βάδιση καθορίζει την ανθρώπινη φύση μας. Και για να κατανοήσουμε ότι το περπάτημα, ο λόγος και η σκέψη συνιστούν ενιαία κίνηση, η οποία απαρτίζεται από την παραλίγο πτώση και την επακόλουθη ανάκτηση της ισορροπίας. Με είκοσι επτά ολοζώντανες αριστοτεχνικές αφηγήσεις και άξονα το περπάτημα, ο Roger-Pol Droit συνθέτει μια εντελώς πρωτότυπη μικρή ιστορία της φιλοσοφίας.
Γραμμένα στο μάκρος σαράντα ετών (από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 μέχρι σήμερα) και με διάφορες αφορμές (συνεργασίες σε περιοδικά, συμμετοχές σε συνέδρια κ.λπ.), τα κείμενα του τόμου αποτελούν τεκμήρια της ισόβιας, παθιασμένης σχέσης ενός θεατή-αναγνώστη με το θείο σκοτάδι της κινηματογραφικής αίθουσας: από τον Μπόρχες του Μπερτολούτσι και τον Κόνραντ του Κόππολα ώς το μοναχικό και αέναο κινηματογραφικό ταξίδι του Αντρέι Ταρκόφσκι, από τη φθορά και τον θάνατο στις ταινίες του Σαμ Πέκινπα ή τις αφηγήσεις του Ζαν-Λυκ Γκοντάρ και του Αλαίν Ρεναί ώς τους γεωμετρικούς τόπους των ταινιών του Βέντερς, τους κύκλους του Χίτσκοκ και τις γραμμές των οριζόντων του Φορντ, από τα νουάρ του Σαμπρόλ και τον κοσμογονικό Πολίτη Κέιν του Ουέλλς ώς τον περισπουδάστως ταπεινό Λόγο του Ντράγιερ και τον ταπεινά περισπούδαστο Κέντζι Μιζογκούτσι, αλλά και από τον Δημήτρη Μαυρίκιο και τον Νίκο Παναγιωτόπουλο ώς την Τώνια Μαρκετάκη και τη Φρίντα Λιάππα… Με γενναιόδωρα πανοραμίκ ή φειδωλά γκρο πλαν, ο Αχιλλέας Κυριακίδης ανατέμνει την κινηματογραφική γλώσσα, τους κώδικες και το συμβολικό οπλοστάσιο αγαπημένων κινηματογραφιστών και ταινιών, και ανιχνεύει τα χαρακτηριστικά κινηματογραφικών ειδών αλλά και τις σχέσεις του κινηματογράφου με τη λογοτεχνία ή τις συγγενικές τέχνες της εικόνας (ζωγραφική, φωτογραφία). Τριάντα πέντε διαφανείς κριτικές δομημένες από την πένα ενός πολύτροπου δημιουργού (συγγραφέα, μεταφραστή, σεναριογράφου, κινηματογραφιστή), με επίκεντρο την τέχνη του κινηματογράφου, όλες τους κομμάτια μιας ατέλειωτης ακόμη τοιχογραφίας παζλ με θέμα αυτή τη θαυμάσια περιπέτεια που λέγεται τέχνη – ή ανθρώπινη ζωή.
Ο Αριστοτέλης δίδαξε λογική στον Μέγα Αλέξανδρο και, μέσα από το φιλοσοφικό του έργο, σε κάθε φιλόσοφο μετά απ’ αυτόν και ως τις μέρες μας. Σ’ αυτό το κλασικό βιβλίο, ο Αμερικανός φιλόσοφος Μόρτιμερ Tζ. Άντλερ διδάσκει σε όλους εμάς την ουσία του μη κοινού νου της αριστοτελικής λογικής, παρουσιάζοντας την αριστοτελική κοσμοθεωρία και φιλοσοφία με σύγχρονο, ευχάριστο και διαυγή τρόπο. Φέρνοντας το αριστοτελικό έργο στην καθημερινή ζωή, ενθαρρύνοντας τους αναγνώστες να σκέφτονται φιλοσοφικά, το βιβλίο αυτό μας ανοίγει έναν μοναδικό δρόμο καλλιέργειας της σκέψης και της κριτικής ικανότητας, αυτογνωσίας και αυτοπραγμάτωσης.
Ο Δημήτρης Καλοκύρης μεταφράζει τις τρεις τραγωδίες του Σοφοκλή που αντλούν την έμπνευσή τους από τον θηβαϊκό κύκλο. Στο βιβλίο αυτό, οι τραγωδίες του μυθικού θηβαϊκού κύκλου για τον οίκο των Λαβδακιδών συνομιλούν με κείμενα του Πλουτάρχου, του Εμπειρίκου και του Μπόρχες. «Στη μετάφραση δεν υπάρχουν λυμένα προβλήματα. Το μέλημα είναι συνήθως το τι λένε οι άνθρωποι των αρχαίων έργων· κυρίως, όμως, πώς το λένε. Αλλά και οι ραγδαίες ψυχικές μεταπτώσεις των προσώπων αποκτούν υφολογικά για τον μεταφραστή ξεχωριστό ενδιαφέρον: η καφκική σχεδόν “αφελής άγνοια” για κορυφαία γεγονότα που καθορίζουν τη δράση (όταν ο Οιδίποδας ρωτά για πρώτη φορά περί Λαΐου μετά από τόσα χρόνια, κ.λπ.), οι χορευτικές πιρουέτες μεταξύ του πρώην Τυράννου και κατοίκων του Κολωνού για το πού ακριβώς θα καθίσει, η αλλοπρόσαλλη σχέση του με τον κατά καιρούς “τύραννο” Κρέοντα, η συνομιλία του Φύλακα μαζί του στην αρχή της Αντιγόνης, η αδιαφορία της Αντιγόνης για τον Αίμονα, που κυριολεκτικά “σφάζεται” για το χατίρι της, και η ασύμμετρη λατρεία για τον αδελφό της, οι σχέσεις της με την Ισμήνη, η απουσία των θεών αλλά η διαρκής τους επίκληση ως πανταχού παρόντων ηθικών μηχανισμών, η παρουσία του Χορού ως ρυθμιστή – πλην έρμαιου, συχνά, των περιστάσεων, κ.ο.κ. Η μεταφραστική ανάγνωση της ποίησης γίνεται μέσα από τις ποιητικές προσλαμβάνουσες που επιλέγει κάθε μεταφραστής για να δώσει τον τόνο του λόγου. Εν προκειμένω, μεταξύ ορισμένων στίχων εμφιλοχωρούν σποραδικά επεξηγήσεις ή παραπομπές σε μυθικά περιστατικά (και, γενικά, στην κρυφή φαρέτρα της φιλολογίας), ενώ παρεμβάλλονται αναφορές σε ανάλογα ποιητικά γεγονότα (“Τι περιμένετε συναθροισμένοι”, κ.λπ.), χειρονομίες που κατ’ αναλογίαν παραπέμπουν στη σύγχρονη ποιητική παράδοση (Σολωμός, Καβάφης, Ελύτης, Ρίτσος, Μπόρχες), και επιλέχτηκαν για να χρωματίσουν το φάσμα των επιλογών του μεταφραστή».
Από το προλογικό σημείωμα του Δ.Κ.
Ξεκίνησε την αλλαγή από την αυτεπίγνωση.
Υπάρχουν τόσοι δρόμοι για να γνωρίσει κανείς τον εαυτό του όσοι και άνθρωποι στον κόσμο. Το να είμαστε πραγματικά καλά με τον εαυτό μας είναι απλό ζήτημα γνώσης. Και παρότι είναι βέβαιο ότι μπορεί κάποιος να μάθει δίχως εξωτερική βοήθεια, υπάρχουν κάποια ψυχολογικά εργαλεία που διευκολύνουν, προάγουν και επιταχύνουν αυτή τη διαδικασία αυτεπίγνωσης. Το Εννεάγραμμα είναι ένα απ’ αυτά. Είναι κάτι σαν εγχειρίδιο οδηγιών για την ανθρώπινη φύση, μέσω του οποίου μπορούμε να κατανοήσουμε τα βαθύτερα –πολλές φορές μη συνειδητά– κίνητρα που κρύβονται πίσω από τις στάσεις και τη συμπεριφορά μας. Μέσω της περιγραφής εννέα τύπων προσωπικότητας μας βοηθά να υπερβούμε το εγώ μας και να επανασυνδεθούμε με την αληθινή μας ουσία.
Πηγή έμπνευσης για το βιβλίο αυτό υπήρξαν τα εκατό σεμινάρια που πραγματοποίησε ο συγγραφέας τα τελευταία επτά χρόνια σχετικά με το Εννεάγραμμα, ενώπιον άνω των δύο χιλιάδων συμμετεχόντων, καταφέρνοντας να τεκμηριώσει εμπειρικά και επιστημονικά την τόσο θετική επίδραση που έχει στη ζωή των ανθρώπων το να γνωρίσουν και να κατανοήσουν τον εαυτό τους μέσω αυτού του εργαλείου αυτεπίγνωσης.
.jpg)
Αναρτήσεις
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου