Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:

Ο τρόμος χτυπά και πάλι στη Γρανιτένια Πόλη…
Όταν ένα εμπορικό κοντέινερ εμφανίζεται στο λιμάνι του Αμπερντίν γεμάτο ανθρώπινο κρέας, αρχίζει να ξετυλίγεται το νήμα του μεγαλύτερου μυστηρίου στην ιστορία της πόλης.
Είκοσι χρόνια πριν, ο Σαρκοβόρος σφαγιάζει ανθρώπους σε ολόκληρη τη Βρετανία, μετατρέποντας τα θύματά του… σε μερίδες έτοιμες για μαγείρεμα, ώσπου οι επίλεκτοι της Αστυνομίας Γκράμπιαν τον συλλαμβάνουν και θέτουν τέλος σε αυτόν τον εφιάλτη. Ωστόσο, έντεκα χρόνια αργότερα, ο παρανοϊκός δολοφόνος αποφυλακίζεται έπειτα από έφεση. Τώρα καταζητείται και η πόλη γεμίζει πτώματα ξανά.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι αστυνομικοί που ήταν υπεύθυνοι της αρχικής έρευνας αρχίζουν να εξαφανίζονται. Τότε ο αρχιφύλακας Λόγκαν ΜακΡέι αντιλαμβάνεται ότι η υπόθεση δεν είναι τόσο ξεκάθαρη όσο φαίνεται…
Είκοσι χρόνια γεμάτα μυστικά και ψέματα έρχονται στο φως. Και το μόνο βέβαιο είναι ότι το Αμπερντίν δεν θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο.

Προσωπική άποψη:
Όταν βλέπεις σ' ένα εξώφυλλο βιβλίου το όνομα του Stuart MacBride, γνωρίζεις ότι θα βρεθείς αντιμέτωπος με μια ιστορία που θα αναδίδει σαπίλα, βιαιότητα, αγριότητα, θάνατο, μα πάνω απ' όλα την αποτύπωση της πιο διαστροφικής πλευράς της ανθρώπινης ύπαρξης που τροφοδοτείται από τα πιο ακραία, αρχέγονα και αρρωστημένα ένστικτα που μπορεί να κρύβει κανείς μέσα του. Όμως αυτό που γνωρίζεις πάνω και πέρα απ' όλα τ' άλλα, είναι πως όλα τα προαναφερόμενα είναι που καθιστούν τα βιβλία του συγγραφέα μοναδικά στο είδος τους και πως για μια ακόμα φορά, όπως όλες τις προηγούμενες, θα καταφέρει να σε καθηλώσει.

Πράγματι, ακριβώς αυτό συμβαίνει στην τέταρτη συνέχεια της σειράς των περιπετειών της Γρανιτένιας Πόλης, όπου ο τρόμος κάνει και πάλι την εμφάνισή του, αλλά με ακόμα πιο αποτρόπαιο τρόπο και με πιο διεστραμμένο πρόσωπο από ποτέ. Γιατί εδώ δεν έχουμε να κάνουμε μια υπόθεση άγριας δολοφονίας, ούτε καν με μια κοινή υπόθεση ενός κατά συρροή δολοφόνου, αλλά με την υπόθεση ενός ανθρώπου που δολοφονούσε ανθρώπους και τους μετέτρεπε σε κρέας προς κατανάλωση από άλλους ανθρώπους. Και τώρα, έντεκα χρόνια μετά την σύλληψή του, βρίσκεται και πάλι ελεύθερος, και τότε είναι που ένα κοντέινερ εντοπίζεται στο λιμάνι γεμάτο με ανθρώπινο κρέας. Φυσικά, όλα τα στοιχεία οδηγούν σε ένα και μόνο πρόσωπο, όμως ο αρχιφύλακας Λόγκαν ΜακΡέι ξέρει πολύ καλά πως η απάντηση δεν βρίσκεται πάντα στο προφανές σημείο.

Όπως έχουμε πει πολλάκις, ο MacBride είναι μετρ της αφήγησης αστυνομικών θρίλερ που εμπεριέχουν έντονα gore στοιχεία, καταφέρνοντας να αποδίδει όλη την φρικαλεότητα της πιο σκοτεινής πτυχής των ανθρώπων, χωρίς ωστόσο να το κάνει με τρόπο που είναι αποκρουστικός στα μάτια του αναγνώστη. Μπορεί να είναι εξαιρετικά ρεαλιστής στις αφηγήσεις του, οριακά ακραίος στις περιγραφές του, ωμός ως προς την παραστατικότητα των απεικονίσεων που δημιουργεί, αλλά την ίδια στιγμή, με έναν μαγικό τρόπο, καταφέρνει να μην ξεπερνάει τα όρια, παρά που περπατάει πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί, που είναι πολύ εύκολο να σπάσει αν κανείς χάσει την αίσθηση του τι σημαίνει ισορροπία. Και παρά που υπάρχουν στιγμές που οι αντοχές μας δοκιμάζονται, ποτέ δεν οδηγούνται πέρα από εκεί που πραγματικά μπορούμε να διαχειριστούμε καταστάσεις και αυτό είναι κάτι που το θεωρώ μοναδικό.

Κάτι ακόμα που μου αρέσει στα βιβλία του MacBride είναι το γεγονός πως οι χαρακτήρες του είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Έχουν τα προβλήματά τους, τις εντάσεις τους στις διαπροσωπικές τους σχέσεις, τις καλές και τις κακές τους στιγμές, τα δυνατά και τα ευάλωτα σημεία τους, αλλά κανείς τους δεν είναι κάτι το ξεχωριστό -είτε θέλουμε να αναφερθούμε σε αυτό με θετικό είτε με αρνητικό πρόσημο. Και ξέρετε κάτι; Δεν είναι κακό να μην είσαι ξεχωριστός, να μην είσαι κατεστραμμένος, να μην θεωρείσαι μια διάνοια με ιδιοτροπίες και ιδιαιτερότητες. Καμιά φορά είναι αρκετό να είσαι καλός σε αυτό που κάνεις, απλά και μόνο επειδή είσαι πιστός σε αυτό και γιατί έχεις μάθει να ακολουθείς τις ενδείξεις και να δρας μέσα σε μια ομάδα. Αυτό ακριβώς κάνει ο Λόγκαν και αυτό είναι που τον κάνει τόσο μοναδικό στο λογοτεχνικό αστυνομικό σήμερα, που όλοι πασχίζουν να ξεχωρίσουν με τη μοναδικότητά τους. Εκείνος -αλλά και η ομάδα του κατ' επέκτασιν- ξεχωρίζει γιατί δεν προσπαθεί -και δεν χρειάζεται να το κάνει- να ξεχωρίσει.

Όσον αφορά την πλοκή, είναι αρκετά πολύπλευρη, αλλά πολύ προσεχτικά δομημένη παράλληλα, με το παρελθόν και το παρόν να συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους με τρόπους που δεν φανταζόμαστε και που μας οδηγούν συνεχώς σε εκπλήξεις και ανατροπές που τελικά είναι και αυτές που κάνουν τη διαφορά, αφού ενισχύουν την ένταση και την αγωνία μας συνεχώς. Παράλληλα, νιώθουμε να δοκιμάζονται τα ανθρώπινα όριά μας, αλλά και τα όρια της ηθικής μας, την αλήθεια της οποίας καλούμαστε να κοιτάξουμε μέσα από ένα πολυδιάστατο πρίσμα, που ίσως να θολώνει την κρίση μας κάποιες στιγμές, αλλά σε κάποιες άλλες μας βοηθά να δούμε πιο καθαρά από ποτέ. Συνολικά, λοιπόν, το "Σφαγείο ψυχών" είναι ένα βιβλίο που ίσως να σας σοκάρει, αν και δεν είναι αυτή η πρόθεσή του, θα σας ταράξει, θα σας προβληματίσει, θα σας χαρίσει έντονες στιγμές δράσης και έντασης, και που θα σας συνεπάρει με την εξέλιξή του, τόσο ως προς τη δράση του, όσο και ως προς τους ίδιους του τους ήρωες.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Stuart MacBride
Μεταφραστής: Μπακοδήμου Αγορίτσα
Εκδόσεις: Ελληνικά Γράμματα
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2020
Αρ. σελίδων: 576
ISBN: 978-960-19-0797-0