Η Σοφία Βόικου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε γαλλική φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και Ιστορία της Τέχνης στη Σχολή του Λούβρου. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές πάνω στην Επικοινωνία και τον Πολιτισμό των Χωρών της Μεσογείου στο Πανεπιστήμιο Sophia Antipolis της Γαλλίας. Από το 1997 δραστηριοποιείται επαγγελματικά στον χώρο της διαφήμισης και της επικοινωνίας, διευθύνοντας το δικό της δημιουργικό γραφείο. Μιλάει αγγλικά, γαλλικά και ισπανικά. Είναι παντρεμένη και έχει δύο παιδιά. Πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Ψυχογιός το ένατο βιβλίο της με τίτλο "Νυφικό από πορφύρα", ένα ιστορικό μυθιστόρημα βαθιά συγκινητικό και ανθρώπινο, το οποίο θα μας παρουσιάσει σήμερα μέσα από τα δικά της μάτια.

Πώς γεννήθηκε η επιθυμία να γράψετε ένα βιβλίο με κέντρο του το Μελένικο;

Είναι από αυτά τα γεγονότα, τα περίεργα, τα σχεδόν μεταφυσικά που συμβαίνουν συχνά στους συγγραφείς. Ένα πρωινό, ξύπνησα με τη λέξη Μελένικο στο μυαλό του. Δεν το γνώριζα το Μελένικο, δεν ήξερα καλά – καλά τι είναι. Έψαξα τη λέξη στο διαδίκτυο. Μαγεύτηκα από το άγριο τοπίο που είδα στις φωτογραφίες, σφίχτηκε η καρδιά μου από την ιστορία του. Όλοι οι ήρωες ξεπήδησαν αμέσως μπροστά μου, λες και ήταν πάντα εκεί. Μεγάλη έρευνα, ταξίδια στο Μελένικο... ξεκίνησα τη συγγραφή, έφτασα περίπου στη μέση του βιβλίου. Και ξαφνικά για έναν περίεργο πάλι λόγο, οι ήρωες σταμάτησαν να μου μιλάνε. Δεν ήθελαν να πω την ιστορία τους, οπότε σταμάτησα κι ασχολήθηκα με άλλα βιβλία, την «Πόλη που δακρύζει» και «Το κορίτσι της ντροπής». Όμως το Μελένικο ήταν πάντα εκεί. Σε ανύποπτες στιγμές, σκηνές ολόκληρες ξεπηδούσαν στα μάτια μου, στιγμή δεν σταμάτησα να διαβάζω για τον τόπο. Ώσπου ήρθε η ώρα και ξανασχολήθηκα μαζί του. Έγραψα το βιβλίο ξανά από την αρχή.

Το ιστορικό μυθιστόρημα είναι ένα από τα πλέον δύσκολα είδη και αυτό γιατί απαιτεί πολύ μεγάλη έρευνα. Εσάς, πόσο καιρό σας πήρε να ολοκληρώσετε την έρευνά σας, ώστε να έχετε το απαραίτητο υλικό για την συγγραφή ενός τόσο απαιτητικού βιβλίου;

Στο συγκεκριμένο βιβλίο, στην ουσία, η έρευνα δεν σταμάτησε ποτέ. Έγραφα κι έψαχνα κι όλο κάτι καινούριο έβρισκα κι άλλαζε η πορεία του βιβλίου. Πέντε χρόνια στο σύνολο, το Μελένικο υπήρχε στο μυαλό μου. Είναι ένας τόπος τόσο πλούσιος σε ιστορία που έχω μαζέψει υλικό για μια ζωή.

Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίσατε κατά τη διάρκεια της συγγραφής του "Νυφικό από πορφύρα";

Η ισορροπία, το πως να ισορροπήσω ανάμεσα στα ιστορικά γεγονότα και τη μυθοπλασία. Ήταν τόσο πολύ κι ενδιαφέρον το υλικό που είχα μαζέψει που ώρες – ώρες με έπιανε η μανία να αναφέρω τα πάντα μέσα στο βιβλίο. Έπρεπε να φρενάρω συνεχώς τον εαυτό μου, υπενθυμίζοντας του πως έγραφα μυθιστόρημα και όχι ιστορική διατριβή και πως ο αναγνώστης θα έπρεπε να περάσει καλά διαβάζοντας το βιβλίο. Εύχομαι να πέτυχα αυτή την τόσο επιθυμητή ισορροπία.

Είναι εύκολο να διατηρηθεί η ισορροπία ανάμεσα στην Ιστορία και στη μυθοπλασία, όταν αυτές συναντιούνται σε μία αφήγηση;

Όπως είπα και παραπάνω, δεν είναι καθόλου εύκολο. Νομίζω πως είναι το πιο δύσκολο κομμάτι στη συγγραφή ενός ιστορικού μυθιστορήματος.

Απ' όσα λογοτεχνικά είδη έχετε καταπιαστεί, ως συγγραφέας, ποιο έχει αποδειχθεί πιο δύσκολο για εσάς; Υπάρχει κάποιο είδος με το οποίο δεν έχετε ασχοληθεί μέχρι σήμερα, αλλά θα θέλατε να το κάνετε στο μέλλον;

Δεν θα μπορούσα να χαρακτηρίσω κάποιο είδος από αυτά που έχω γράψει δύσκολο, μόνο και μόνο γιατί εκείνη τη στιγμή, ήταν εσωτερική ανάγκη ν’ ασχοληθώ με το συγκεκριμένο είδος. Ίσως να ανέφερα «Το μυστικό της καταιγίδας» γιατί τα πρωτοπρόσωπα κεφάλαια που περιείχε είχαν μια χιουμοριστική - κωμική χροιά και θεωρώ την κωμωδία το πιο δύσκολο είδος. Όσο για το μέλλον, τι να πω; Θεωρώ πως δεν θα γράψω ποτέ μου βιβλίο θρίλερ, μυστηρίου ή επιστημονικής φαντασίας αλλά από την άλλη έχω μάθει στη ζωή μου ‘ποτέ να μην λέω ποτέ’.


Η Θεοφανώ είναι ένας χαρακτήρας που δεν μπορείς να μην θαυμάσεις, κυρίως λόγω της βαθιάς εσωτερικής της δύναμης. Έχει υπάρξει κάποια Θεοφανώ στη δική σας ζωή;


Πολλές. Οι γυναίκες τόσο της πατρικής όσο και της μητρικής μου οικογένειας υπήρξαν όλες γυναίκες με απίστευτη εσωτερική δύναμη. Ίσως γι’ αυτό τον λόγο, όλες μου οι ηρωίδες είναι δυναμικές και πάντα βρίσκουν τον τρόπο να σηκωθούν όσες φορές κι αν πέσουν.

Ποιος είναι ο χαρακτήρας που αγαπήσατε περισσότερο στο βιβλίο αυτό και ποιος εκείνος με τον οποίο νιώσατε τη μεγαλύτερη ταύτιση;

Λάτρεψα τον Νεόφυτο Βούδημο... είναι ο άνθρωπος που θα μπορούσε να ζούσε μία μίζερη ζωή λόγω των δεινών που του έτυχαν. Εκείνος όμως πιστεύει στη ζωή, στον Θεό και στον άνθρωπο και δεν μεμψιμοιρεί. Χαίρεται την κάθε στιγμή. Ξέρει να αγαπάει χωρίς ιδιοτέλεια. Ξέρει να δίνεται χωρίς να προσμένει και αυτό η ζωή του το ανταποδίδει. Δεν θα μπορούσα να πω πως ταυτίστηκα με κάποιον ήρωα, αν και η Θεοφανώ είναι η πιο κοντινή προς την ιδιοσυγκρασία μου ηρωίδα.

Θεωρείτε πως όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στη συγχώρεση, ακόμα κι αν έχουν κάνει απαίσια πράγματα στη ζωή τους;

Μεγάλη συζήτηση ανοίγετε... σχεδόν θεολογική... δεν ξέρω... ο Θεός συγχωρεί, ο άνθρωπος; Προσωπικά, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να συγχωρέσω π.χ. έναν παιδεραστή, κάποιον που βιαιοπράγησε άγρια πάνω σε άτομα που αγαπώ... αλλά είπαμε εγώ δεν είμαι Θεός οπότε δικαιούμαι ίσως τη μη συγχώρεση...

Πιστεύετε πως ο καθένας παίρνει στο τέλος αυτό που του αξίζει;

Θέλω να το πιστεύω... τώρα αν εν τέλει, παίρνει αυτό που αξίζει, δεν το ξέρω.

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια -καιρού και covid επιτρέποντος;

Γενικώς αποφεύγω να κάνω σχέδια γιατί τα βλέπει ο Θεός και γελάει... με τον covid ακόμα περισσότερο...

Ευχαριστώ θερμά για τον χρόνο σας!

Κι εγώ σας ευχαριστώ για τις πολύ ωραίες ερωτήσεις σας!

Διαβάστε την άποψή μας για "Νυφικό από πορφύρα" ΕΔΩ.