Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Μικρούλα ήταν η Ολίβια όταν οι αστυνομικοί συνέλαβαν τον πατέρα της και τον έκλεισαν στη φυλακή. Ένας απ’ αυτούς τη λυπήθηκε. Και την υιοθέτησε. Για χάρη του μεταμορφώθηκε σε άγγελο δικαιοσύνης, έγινε κι εκείνη αστυνομικός. Στα μάτια του Αντώνη συνάντησε τον έρωτα. Τον δυνατό, τον σαρωτικό. Ώσπου ήρθε αντιμέτωπη με τα κρυμμένα μυστικά της ζωής της, αλλά και με την Ελεάννα και την εκδικητική της μανία. Και τότε ήταν που την κατηγόρησαν για ανθρωποκτονία!
Υπάρχουν αλήθειες αμείλικτες, που δεν πρέπει να λέγονται; Μήπως είναι προτιμότερα τα ψέματα; Κι είναι άραγε η αγάπη το μόνο αληθινό μας ταξίδι;
Ένα μυθιστόρημα που πλημμυρίζει τη λέξη «έρωτα» με φως.

Προσωπική άποψη:
Ένα απ' τα πράγματα που βασανίζει έντονα τους ανθρώπους ως σκέψη είναι η πραγματική έννοια της λέξης ευτυχία. Άραγε, τι χρειάζεται να κάνουμε για να την κατακτήσουμε, πότε θα γίνει δική μας και κυρίως πώς θα καταλάβουμε πως έχουμε πετύχει τον στόχο μας; Γιατί υπάρχουν πολλές μικρές στιγμές χαράς που μας κάνουν να νιώθουμε ευτυχισμένοι, όμως το να φτάσουμε στην απολυτότητα αυτού είναι μια άλλη, πολλή μεγάλη ιστορία. Και για όλες τις στιγμές χαρές, υπάρχουν άλλες τόσες στιγμές πίκρας, όχι απαραίτητα για να μας θυμίζουν την σκληρή πλευρά της ζωής, αλλά ότι πρέπει να την αντιπαλεύουμε και να προσπαθούμε να βγούμε νικητές απέναντί τους, καθώς και το ότι η ολοκλήρωσή μας μπορεί να έρθει μόνο μέσω της ισορροπίας και αυτό αφορά τόσο τη ζωή όσο και τις σχέσεις των ανθρώπων μέσα σε αυτήν, που συγκρούονται, συναντιούνται, αλληλομπλέκονται, αλλά στο τέλος της διαδρομής, όλοι έχουν κοινό προορισμό.

Από ΄κει κι έπειτα, υπάρχουν και πολλά άλλα πράγματα που μας προβληματίζουν, τα οποία θα τολμούσα να πω πως αυξάνονται όταν γινόμαστε γονείς. Γιατί τότε σκέφτεσαι, νιώθεις, αισθάνεσαι, όχι μόνο για σένα, αλλά και για ένα άλλο πλάσμα, για το οποίο καλείσαι να πάρεις αποφάσεις που πιθανότατα θα καθορίσουν ολόκληρη τη ζωή του. Όμως, είμαστε πάντοτε σε θέση να επιλέξουμε το σωστό; Κι αν η επιλογή μας δεν είναι σωστή τελικά, μπορεί τουλάχιστον να μην είναι τόσο κακή που να το βλάψει ή να του αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στην ψυχή του; Πρέπει να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς απέναντι στα παιδιά μας, όπως καλούμε τα ίδια να είναι στη ζωή τους, ή υπάρχουν φορές που η σιωπή μπορεί ν' αποδειχθεί προτιμότερη, όχι απαραίτητα γιατί θα μας βγάλει εμάς από τη δύσκολη θέση, αλλά γιατί δεν θα οδηγήσει σε αυτήν ένα πλάσμα που το φέραμε στον κόσμο με μια τεράστια ευθύνη που δεν είμαι σίγουρη κατά πόσο αντιλαμβανόμαστε όλοι την πραγματική της διάσταση.

Αυτά κι άλλα πολλά σκεφτόμουν ενώ διάβαζα το νέο μυθιστόρημα της κυρίας Ζαΐρη, "Ολίβια", και όσο το κουβάρι της ζωής της κεντρικής της ηρωίδας ξετυλιγόταν. Ένα κουβάρι ανάκατο, μπερδεμένο, όπως και τα συναισθήματα στη φουρτουνιασμένη της καρδιά, που πάντα αναζητούσε αυτό που θα μπορούσε να την οδηγήσει στην ολοκλήρωση της ευτυχίας της, αλλά που ποτέ δεν το έβρισκε, ακόμα κι όταν νόμιζε πως είχε αρχίσει να το πλησιάζει. Και σε όλο αυτό έπαιξε σημαντικό ρόλο όχι μόνο η δική της συνειδητοποιήση απέναντι στις ανάγκες και στα θέλω της, αλλά και το βαρύ της παρελθόν, γεμάτο από σκοτεινά μυστικά που όταν ήρθαν στο φως έφεραν τα πάνω κάτω στη ζωή της. Κι όμως, εκείνη έβρισκε κάθε φορά τη δύναμη να ξεπεράσει τους φόβους και τις αγωνίες της και να βρει το κουράγιο να προχωρήσει παρακάτω, να συνεχίζει να προσπαθεί, να αναζητεί αυτό που έψαχνε κι ας μην ήταν σίγουρη για το τι ήταν αυτό.

Η Ολίβια είναι μια ηρωίδα από εκείνες που συμπορεύεσαι και συμπάσχεις μαζί τους, που ακόμα και τις στιγμές που σε κάνει να θυμώνεις μαζί της, δεν παύεις να την αγαπάς, να την νοιάζεσαι και να κατανοείς τον πόνο της σε όλη του τη διάσταση. Την ίδια στιγμή, όμως, δεν μπορείς να μην την θαυμάζεις για το πάθος, τον δυναμισμό, την ισχυρή της προσωπικότητα, το δυνατό της μυαλό, την ψυχή της που όσο κι αν βάλλεται συνεχίζει να παλεύει και δεν συμβιβάζεται, αλλά διεκδικεί αυτό το κάτι παραπάνω. Και στην πορεία της ζωής, από τότε που ήταν παιδί ακόμα και μέσα σε λίγες στιγμές έγινε από Ολυμπία Αργυράκη, η Ολίβια Βαγενά, αποκτώντας νέα ταυτότητα και νέους στόχους, πέρασαν απ' τη ζωή της δεκάδες άνθρωποι, άλλοι καλοί, άλλοι όχι και τόσο, με τον καθέναν απ' αυτούς να της προσφέρει κάτι, κι αν αυτό δεν ήταν συναίσθημα, ήταν κάποιο μάθημα ζωής, γιατί έτσι είμαστε καμωμένοι οι άνθρωποι. Όχι τέλειοι ή αγγελικά πλασμένοι, αλλά φτιαγμένοι να μαθαίνουμε από τους άλλους και με τη σειρά μας να τους διδάσκουμε κι εμείς.

Η κυρία Ζαΐρη έχει δημιουργήσει μια πολύ ανθρώπινη ιστορία, βαθιά δραματική και συγκινητική χωρίς να γίνεται μελό, μένοντας την ουσία των πραγμάτων και αναλύοντας τον πυρήνα της ύπαρξής τους τόσο ουσιαστικά και ολοκληρωμένα, που έχουμε μια απόλυτα σφαιρική εικόνα όλων των καταστάσεων και καμία απορία, στο τέλος, σε όσα αφορά αυτές. Επί της ουσίας, έχουμε πολλές μικρές ιστορίες που έρχονται να ενωθούν σε μία κοινή πορεία, είτε εξελίσσονται παράλληλα είτε όχι, μέσα απ' τις οποίες γνωρίζουμε άρτια ψυχογραφημένους χαρακτήρες, που σίγουρα δεν καταφέρνουν όλοι να κερδίσουν τη συμπάθειά μας, αλλά σίγουρα κατακτούν το ενδιαφέρον μας, ειδικά όσο περισσότερο εμβαθύνουμε στην ψυχοσύνθεσή τους και στον εσωτερικό τους κόσμο, με τον καθέναν απ' αυτούς να διαφέρει τόσο πολύ από του άλλου κι όμως, την ίδια ακριβώς στιγμή, να έχουν τόσα πολλά κοινά σημεία, θυμίζοντάς μας πως όλοι είμαστε ευάλωτοι και αδύναμοι ακριβώς μπροστά στις ίδιες καταστάσεις.

Το βιβλίο είναι μοιρασμένο σε τρία αφηγηματικά μέρη, ξεκινώντας με έναν πρόλογο που μας μεταφέρει σε μια σκηνή εγκλήματος, η τελευταία πράξη της οποίας θα παιχτεί στο τελευταίο μέρος του βιβλίου, με όλα τους να ενώνονται και να ολοκληρώνονται στον επίλογο με έναν τρόπο που όλα δένουν μεταξύ τους και σαν ν' αποκτούν ξαφνικά άλλο νόημα και διάσταση. Στο κάθε μέρος, η αφήγηση ανήκει σε ένα πρόσωπο, σε αυτό όπου η συγγραφέας επιλέγει κάθε φορά να επιστήσει την προσοχή της -στην Ολίβια, στην Ελεάννα και τέλος στον Μάνο-, για διαφορετικούς λόγους φαινομενικά, αλλά που αν το καλοσκεφτείς στο τέλος της ανάγνωσης, συνειδητοποιείς πως ο πυρήνας της τραγικότητας της προσωπικής ιστορίας του κάθε χαρακτήρα είναι ένας. Η ζήλια, ένα απ' τα πιο αρχέγονα και καταστροφικά συναισθήματα, που αν σε κυριεύσει και δεν καταφέρεις να την διαχειριστείς, μπορεί να σε οδηγήσει σε αποφάσεις και μονοπάτια απ' τα οποία δεν υπάρχει επιστροφή, παρά μονάχα η κάθοδος προς την προσωπική σου κόλαση.

Εν κατακλείδι, το "Ολίβια" είναι ένα κοινωνικό δράμα χαρακτήρων, με κάποιες δόσεις αστυνομικού μυστηρίου και περιπέτειας, μα περισσότερο από κάθε τι άλλο, είναι το "ταξίδι" των ανθρώπων που γνωρίζουμε μέσα από αυτό, στον δρόμο τους προς την κατάκτηση της ευτυχίας και της ολοκλήρωσής τους. Κι αν δεν το πετύχουν όλοι, ίσως απλά να διαφέρει ο τρόπος με τον οποίο μπορούν να κατακτήσουν αυτό που έχουν πραγματικά ανάγκη και που θα τους λυτρώσει από τους δαίμονές τους. Ίσως να ήθελα λίγη παραπάνω ανάπτυξη στο τελευταίο σκέλος του βιβλίου, ώστε να σταθεί λίγο καλύτερα η ολοκλήρωση του αισθηματικού σκέλους του, αλλά δεν θα σταθώ εκεί. Αντίθετα, θα σταθώ στην ουσία της ιστορίας αυτής που, για μένα, δεν είναι άλλη απ' το ότι η αλήθεια, ακόμα κι αν είναι σκληρή, δεν μπορεί παρά να είναι μονόδρομος, αλλά και το ότι δεν πρέπει να ζούμε με τους φόβους μας, ούτε να τους προβάλουμε στους άλλους, αλλά να παλεύουμε να τον ξεπεράσουμε. Κι αν δεν μπορούμε να το κάνουμε, να τους αγκαλιάσουμε και να μάθουμε να ζούμε αρμονικά μαζί τους, χωρίς να μας καταστρέφουν, αλλά αποτελώντας κομμάτι του ποιοι ήμασταν και ποιοι γίναμε.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Ρώσση-Ζαΐρη Ρένα
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ελληνική Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2021
Αρ. σελίδων: 512
ISBN: 978-618-01-3779-8