Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Η ιστορία μιας μεγάλης οικογένειας που διαφωνεί, γελάει και χορεύει, μιας οικογένειας που αγαπάει τον ήλιο και το καλοκαίρι. Η φλογερή αφήγηση μιας γυναίκας που τόλμησε να μιλήσει γι’ αυτό που έκανε τη μεγάλη οικογένεια να σωπαίνει για καιρό.
Προσωπική άποψη:
Το να διαβάζω αυτοβιογραφικά βιβλία, όταν αυτά έχουν να πουν κάτι περισσότερο από διθυράμβους σχετικά με το καλλιτεχνικό π.χ. έργο κάποιου, είναι κάτι που αγαπώ να κάνω. Μου φανερώνουν πτυχές ανθρώπων και της ζωής τους που δεν θα φανταζόμουν, ενώ θεωρώ πως χρειάζεται να είσαι πολύ συνειδητοποιημένος και κατασταλαγμένος να μιλήσεις όχι μόνο για τη λάμψη κάτω από τα φώτα, αλλά και για το σκοτάδι που υπάρχει πίσω από αυτά -γιατί μια σωστή αυτοβιογραφία εμπεριέχει και τα δύο. Το να γράφω την άποψή μου γι' αυτά, από την άλλη, είναι κάτι που δεν αγαπώ και τόσο πολύ, ειδικά όταν νιώθω πως έρχομαι σε δύσκολη θέση κατά την προσπάθειά μου αυτή.
Το "Η μεγάλη οικογένεια" της Camille Kouchner, λοιπόν, είναι ένα από τα βιβλία που με κάνει να αισθάνομαι έτσι και μάλιστα για δύο πολύ συγκεκριμένους λόγους. Ο πρώτος και κύριος έχει να κάνει με το ότι δεν είμαι βέβαιη κατά πόσο μπορούμε να κρίνουμε ένα βιβλίο μέσα απ' τις σελίδες του οποίου ένας άνθρωπος εξομολογείται τον βαθύτερο πόνο του, ίσως σε μια προσπάθειά του να τον ξορκίσει. Ο δεύτερος έχει να κάνει όχι με τόσο με το ευαίσθητο του θέματος, όσο με τα άγρια συναισθήματα που αυτό προκαλεί στους αναγνώστες, και σε μένα κατά συνέπεια, που δεν σου στερούν την αντικειμενικότητα μεν, αλλά που δεν σε παρασύρουν στα άκρα συναισθηματικά δε -πράγμα που θαρρώ δεν μπορεί ν' αποφύγει κανείς, είναι δεν είναι ευάλωτος απέναντι στη βία.
Η ιστορία της Kouchner θα μπορούσε να ήταν καθόλα λαμπερή, δεδομένου ότι αυτή και ο δίδυμος αδερφός της γεννήθηκαν μέσα σε μια οικογένεια ανθρώπων, που στα μάτια της κοινωνίας είναι αξιόλογοι κι έχουν προσφέρει σημαντικό έργο, ο καθένας στον τομέα του -ο πατέρας τους υπήρξε ιδρυτής των Γιατρών Χωρίς Σύνορα και Υπουργός της Γαλλικής Κυβέρνησης, η δεύτερη σύζυγός του είναι διακεκριμένη δημοσιογράφος και η αδερφή του ηθοποιός, ενώ η μητέρα τους υπήρξε συγγραφέας και ο δεύτερος σύζυγός της επιστήμονας, καθηγητής Πανεπιστημίου και πολιτικός. Θεωρητικά, αυτά τα παιδιά είχαν όλα τα φόντα για μια τέλεια ζωή, με το χρήμα να μην αποτελεί πρόβλημα, με την αγωγή και την παιδεία ν' αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια της ανατροφής τους και την καλλιέργεια να θεωρείται δεδομένη σε όλα τα επίπεδα.
Κι όμως, αυτό το βιβλίο έρχεται για ν' αποδείξει, για ακόμα μια φορά, πόσο πλασματική μπορεί να είναι μια εικόνα που προβάλλεται προς τα έξω και πόση φρίκη, αρρώστια και διαστροφή μπορεί να κρύβεται πίσω της. Γιατί στην οικογένεια αυτή, υπήρχε ένα καλά κρυμμένο μυστικό, που τελικά δεν ήταν τόσο κρυφό, που κάποιοι γνώριζαν αλλά δεν μιλούσαν, όπως ήταν η μητέρα των δίδυμων αυτών παιδιών, με το μυστικό αυτό να μην είναι άλλο απ' το ότι ο πατριός τους ήταν σαδιστής παιδεραστής, που κακοποιούσε σεξουαλικά -και όχι μόνο- τον αδερφό της συγγραφέως, δημιουργώντας μια άρρωστη κατάσταση που κάποιοι τροφοδοτούσαν για χρόνια και που οδήγησε αυτά τα δύο παιδιά να νοσήσουν πνευματικά και ψυχολογικά και να χρειαστούν ακόμα και νοσηλεία προκειμένου ν' αντιμετωπίσουν κάπως τους δαίμονές τους.
Δεν θα εισέλθω σε λεπτομέρειες, καθώς θεωρώ πως οι ιστορίες αυτές πρέπει να διαβαστούν για να μπορέσει κανείς να τις κατανοήσει απόλυτα, μα κυρίως τους λόγους που οδηγούν κάποιον να τις μοιραστεί ακόμα και τόσα χρόνια μετά. Γιατί κάποτε πρέπει να καταλάβουμε πως δεν πρέπει να ειπωθεί ποτέ ξανά, σε μια περίπτωση κακοποίησης, η φράση: "Γιατί τώρα;", αλλά πως πρέπει ν' αντικατασταθεί με την: "Τώρα ήταν η ώρα να βγει η αλήθεια στο φως κι ευτυχώς που έφτασε". Δεν πρέπει να ενοχοποιούνται τα θύματα επειδή δεν μίλησαν κάποτε, αλλά να τα συγχαίρουμε για το θάρρος τους να μιλήσουν, όταν βρουν τη δύναμη να το κάνουν. Και αυτό ακριβώς κάνει η Camille Kouchner, με το πρώτο μέρος του βιβλίου της να μας σοκάρει και να μας εξοργίζει, ενώ στο δεύτερο διακρίνουμε την παρουσία της νέμεσις που μας προσφέρει μια κάποια ικανοποίηση, μα και την ανακούφιση που προσφέρει η σκέψη πως τίποτα δεν μένει ατιμώρητο. Άμεσο, ειλικρινές, σκληρό, συγκινητικό, ανθρώπινο, το βιβλίο αυτό είναι μια εξομολόγηση καρδιάς που δύσκολα θα ξεχάσει κανείς.
Βαθμολογία 9/10
Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Camille Kouchner
Μεταφραστής: Γεροκώστα Εύη
Εκδόσεις: Κάκτος
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2021
Αρ. σελίδων: 240
ISBN: 978-960-382-068-0
Η ιστορία μιας μεγάλης οικογένειας που διαφωνεί, γελάει και χορεύει, μιας οικογένειας που αγαπάει τον ήλιο και το καλοκαίρι. Η φλογερή αφήγηση μιας γυναίκας που τόλμησε να μιλήσει γι’ αυτό που έκανε τη μεγάλη οικογένεια να σωπαίνει για καιρό.
Προσωπική άποψη:
Το να διαβάζω αυτοβιογραφικά βιβλία, όταν αυτά έχουν να πουν κάτι περισσότερο από διθυράμβους σχετικά με το καλλιτεχνικό π.χ. έργο κάποιου, είναι κάτι που αγαπώ να κάνω. Μου φανερώνουν πτυχές ανθρώπων και της ζωής τους που δεν θα φανταζόμουν, ενώ θεωρώ πως χρειάζεται να είσαι πολύ συνειδητοποιημένος και κατασταλαγμένος να μιλήσεις όχι μόνο για τη λάμψη κάτω από τα φώτα, αλλά και για το σκοτάδι που υπάρχει πίσω από αυτά -γιατί μια σωστή αυτοβιογραφία εμπεριέχει και τα δύο. Το να γράφω την άποψή μου γι' αυτά, από την άλλη, είναι κάτι που δεν αγαπώ και τόσο πολύ, ειδικά όταν νιώθω πως έρχομαι σε δύσκολη θέση κατά την προσπάθειά μου αυτή.
Το "Η μεγάλη οικογένεια" της Camille Kouchner, λοιπόν, είναι ένα από τα βιβλία που με κάνει να αισθάνομαι έτσι και μάλιστα για δύο πολύ συγκεκριμένους λόγους. Ο πρώτος και κύριος έχει να κάνει με το ότι δεν είμαι βέβαιη κατά πόσο μπορούμε να κρίνουμε ένα βιβλίο μέσα απ' τις σελίδες του οποίου ένας άνθρωπος εξομολογείται τον βαθύτερο πόνο του, ίσως σε μια προσπάθειά του να τον ξορκίσει. Ο δεύτερος έχει να κάνει όχι με τόσο με το ευαίσθητο του θέματος, όσο με τα άγρια συναισθήματα που αυτό προκαλεί στους αναγνώστες, και σε μένα κατά συνέπεια, που δεν σου στερούν την αντικειμενικότητα μεν, αλλά που δεν σε παρασύρουν στα άκρα συναισθηματικά δε -πράγμα που θαρρώ δεν μπορεί ν' αποφύγει κανείς, είναι δεν είναι ευάλωτος απέναντι στη βία.
Η ιστορία της Kouchner θα μπορούσε να ήταν καθόλα λαμπερή, δεδομένου ότι αυτή και ο δίδυμος αδερφός της γεννήθηκαν μέσα σε μια οικογένεια ανθρώπων, που στα μάτια της κοινωνίας είναι αξιόλογοι κι έχουν προσφέρει σημαντικό έργο, ο καθένας στον τομέα του -ο πατέρας τους υπήρξε ιδρυτής των Γιατρών Χωρίς Σύνορα και Υπουργός της Γαλλικής Κυβέρνησης, η δεύτερη σύζυγός του είναι διακεκριμένη δημοσιογράφος και η αδερφή του ηθοποιός, ενώ η μητέρα τους υπήρξε συγγραφέας και ο δεύτερος σύζυγός της επιστήμονας, καθηγητής Πανεπιστημίου και πολιτικός. Θεωρητικά, αυτά τα παιδιά είχαν όλα τα φόντα για μια τέλεια ζωή, με το χρήμα να μην αποτελεί πρόβλημα, με την αγωγή και την παιδεία ν' αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια της ανατροφής τους και την καλλιέργεια να θεωρείται δεδομένη σε όλα τα επίπεδα.
Κι όμως, αυτό το βιβλίο έρχεται για ν' αποδείξει, για ακόμα μια φορά, πόσο πλασματική μπορεί να είναι μια εικόνα που προβάλλεται προς τα έξω και πόση φρίκη, αρρώστια και διαστροφή μπορεί να κρύβεται πίσω της. Γιατί στην οικογένεια αυτή, υπήρχε ένα καλά κρυμμένο μυστικό, που τελικά δεν ήταν τόσο κρυφό, που κάποιοι γνώριζαν αλλά δεν μιλούσαν, όπως ήταν η μητέρα των δίδυμων αυτών παιδιών, με το μυστικό αυτό να μην είναι άλλο απ' το ότι ο πατριός τους ήταν σαδιστής παιδεραστής, που κακοποιούσε σεξουαλικά -και όχι μόνο- τον αδερφό της συγγραφέως, δημιουργώντας μια άρρωστη κατάσταση που κάποιοι τροφοδοτούσαν για χρόνια και που οδήγησε αυτά τα δύο παιδιά να νοσήσουν πνευματικά και ψυχολογικά και να χρειαστούν ακόμα και νοσηλεία προκειμένου ν' αντιμετωπίσουν κάπως τους δαίμονές τους.
Δεν θα εισέλθω σε λεπτομέρειες, καθώς θεωρώ πως οι ιστορίες αυτές πρέπει να διαβαστούν για να μπορέσει κανείς να τις κατανοήσει απόλυτα, μα κυρίως τους λόγους που οδηγούν κάποιον να τις μοιραστεί ακόμα και τόσα χρόνια μετά. Γιατί κάποτε πρέπει να καταλάβουμε πως δεν πρέπει να ειπωθεί ποτέ ξανά, σε μια περίπτωση κακοποίησης, η φράση: "Γιατί τώρα;", αλλά πως πρέπει ν' αντικατασταθεί με την: "Τώρα ήταν η ώρα να βγει η αλήθεια στο φως κι ευτυχώς που έφτασε". Δεν πρέπει να ενοχοποιούνται τα θύματα επειδή δεν μίλησαν κάποτε, αλλά να τα συγχαίρουμε για το θάρρος τους να μιλήσουν, όταν βρουν τη δύναμη να το κάνουν. Και αυτό ακριβώς κάνει η Camille Kouchner, με το πρώτο μέρος του βιβλίου της να μας σοκάρει και να μας εξοργίζει, ενώ στο δεύτερο διακρίνουμε την παρουσία της νέμεσις που μας προσφέρει μια κάποια ικανοποίηση, μα και την ανακούφιση που προσφέρει η σκέψη πως τίποτα δεν μένει ατιμώρητο. Άμεσο, ειλικρινές, σκληρό, συγκινητικό, ανθρώπινο, το βιβλίο αυτό είναι μια εξομολόγηση καρδιάς που δύσκολα θα ξεχάσει κανείς.
Βαθμολογία 9/10
Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Camille Kouchner
Μεταφραστής: Γεροκώστα Εύη
Εκδόσεις: Κάκτος
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2021
Αρ. σελίδων: 240
ISBN: 978-960-382-068-0
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου