Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:

Είσαι δεν είσαι έτοιμος, εκείνος έρχεται…
Παίζει το παλιότερο παιχνίδι στον κόσμο, το κρυφτό.
Είσαι έτοιμος να παίξεις μέχρι θανάτου;
Κάθε φορά το ίδιο σενάριο. Ένα γυναικείο πτώμα ανακαλύπτεται να κρατά σφιχτά ένα χρονόμετρο σε αντίστροφη μέτρηση. Ένας απεγνωσμένος πατέρας πρέπει να βρει το παιδί του πριν πεθάνει από ασφυξία και ο δολοφόνος αφαιρέσει το αριστερό του μάτι.
Ο Αλεξάντερ Τσόρμπαχ, ένας πρώην αστυνομικός και νυν δημοσιογράφος, έχει κάνει ρεπορτάζ και για τους τρεις φόνους του Συλλέκτη Ματιών.
Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά…
Το πορτοφόλι του έχει βρεθεί δίπλα στο πτώμα και θεωρείται ύποπτος. Ο Συλλέκτης Ματιών θέλει να παίξει μαζί του.
Ο Τσόρμπαχ έχει ακριβώς σαράντα πέντε ώρες και επτά λεπτά για να σώσει τη ζωή ενός μικρού αγοριού.
Και η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη ξεκινήσει…

Προσωπική άποψη:
Ο Fitzek είναι ένας συγγραφέας που πάντοτε αποτελεί θέμα συζήτησης ανάμεσα στις παρέας των φίλων της αστυνομικής λογοτεχνίας. Μια μεγάλη μερίδα αυτών τον υποστηρίζει φανατικά, ενώ κάποιοι άλλοι δεν θα λέγαμε ότι καταλαμβάνουν ηγετικές θέσεις στο fan club του. Ωστόσο, είτε σου αρέσει είτε όχι, υπάρχει ένα πράγμα που δεν μπορείς να αρνηθείς σε σχέση με τον ίδιο και τη δουλειά του. Ξέρει πολύ καλά πως να χτίζει ένταση, ακόμα κι όταν καταπιάνεται με όχι τόσο πρωτότυπες κεντρικές ιδέες, ενώ δεν διστάζει να γίνει περιγραφικός, αγγίζοντας τα όρια του horror πολλές φορές και ξεπερνώντας εκείνα του ψυχολογικού θρίλερ, παγώνοντάς μας το αίμα, ειδικά όταν αφηγείται ιστορίες μέσα απ' τις οποίες μας καλεί να μπούμε στη θέση του κεντρικού ήρωα και έχει δημιουργήσει όλες τις προϋποθέσεις που χρειάζονται προκειμένου να ταυτιστούμε μαζί του.

"Ο Συλλέκτης", το πρώτο βιβλίο της μέχρι τώρα τριλογίας "Μάτια", είναι ένα βιβλίο που έχει όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Βασίζεται σε μια κεντρική ιδέα που έχουμε δει να χρησιμοποιείται πολλάκις στην αστυνομική και στη horror λογοτεχνία, αυτή της απαγωγής κάποιου όπου έχει συγκεκριμένο χρονικό περιθώριο να σωθεί διαφορετικά θα πεθάνει, αλλά και του μανιακού κατά συρροή δολοφόνου ο οποίος όχι απλά σκοτώνει τα θύματά του, αλλά παίρνει και κάποιο τρόπαιο από αυτά, μια πράξη πίσω απ' την οποία κρύβονται τα βαθύτερα κίνητρά του. Στην προκειμένη περίπτωση, και για να γίνω πιο συγκεκριμένη, ο δολοφόνος μας παίζει το παλαιότερο παιχνίδι στον κόσμο, το κρυφτό, με τους πατεράδες των παιδιών που απαγάγει, αφού πρώτα έχει δολοφονήσει τη μητέρα τους. Οι κανόνες είναι απλοί. Έχουν στη διάθεσή τους σαράντα πέντε ώρες και επτά λεπτά προκειμένου να βρουν τα παιδιά τους, διαφορετικά ο Συλλέκτης θ΄αφαιρέσει τη ζωή τους και μαζί με αυτή το αριστερό τους μάτι.

Όπως αντιλαμβάνεστε, ο Fitzek χτυπά το μαχαίρι στο κόκκαλο από νωρίς και δεν μας αφήνει πολλά περιθώρια να μην παρακολουθήσουμε τις εξελίξεις της ιστορίας του με κομμένη την ανάσα. Αν είσαι γονιός είναι αδύνατον να μην μπεις στη θέση όλων αυτών που προσπαθούν να σώσουν τα παιδιά τους, αλλά ακόμα κι αν δεν είσαι, δεν μπορείς να μείνεις ασυγκίνητος μπροστά στην ιδέα ενός παιδιού που βασανίζεται και δολοφονείται τόσο άγρια. Αλλά ακόμα κι αν ήθελες να μείνεις, ο Fitzek φροντίζει να μην στο κάνει καθόλου εύκολο, αφού δεν διστάζει να γίνει ιδιαίτερα γραφικός σε ό,τι έχει να κάνει με την απεικόνιση της βίας που εμπεριέχεται στην αφήγησή του η οποία, αφού αφορά παιδιά, έτσι κι αλλιώς βρίσκεται σε ένα σημείο όπου ακροβατεί ανάμεσα στο τι μπορεί να ειπωθεί και το τι όχι. Και αν και αγγίζει τα όρια αυτών που θα μπορούσαμε ν' αντέξουμε, επιτυγχάνει με πολύ ευφυή τρόπο να μην τα ξεπεράσει.

Όπως είναι φυσικό επόμενο, από μια τέτοια υπόθεση δεν θα μπορούσε να απουσιάζει ο άνθρωπος που αναλαμβάνει να λύσει την υπόθεση, αλλά ακόμα κι εδώ ο Fitzek φροντίζει να τον διαμορφώσει έτσι ώστε να ξεφεύγει από τα καθολικά πρότυπα του είδους, χωρίς ν' απορρίπτει τη βάση του. Ο Αλεξάντερ Τσόρμπαχ, λοιπόν, πρώην αστυνομικός και νυν δημοσιογράφος, θα αξιοποιήσει στο έπακρο τα καλύτερα στοιχεία και απ' τις δύο ιδιότητές του, προσπαθώντας ν' ανακαλύψει ποιος είναι ο Συλλέκτης, ποια είναι τα κίνητρά του, ποια είναι η σύνδεση μεταξύ των θυμάτων του, αλλά και τι συμβολίζει η αφαίρεση του αριστερού ματιού καθενός απ' τους ανηλίκους που τερματίζει τη ζωή του. Όμως τα πράγματα θα δυσκολέψουν περισσότερο για εκείνον όταν το πορτοφόλι του βρεθεί δίπλα σε ένα πτώμα, γεγονός που θα γεννήσει υποψίες εναντίον του, μα κι ένα ακόμα ερώτημα. Για ποιον λόγο θέλει ο Συλλέκτης να τον ενοχοποιήσει;

Ο Αλεξάντερ, όπως οι περισσότεροι αστυνομικοί της σύγχρονης λογοτεχνίας που σέβονται τον εαυτό τους, έχει πολλά προβλήματα, με σημαντικότερο όλων την απώλεια της δουλειάς του ως αστυνομικός, επτά χρόνια πριν, ενός λάθους που έμελλε να είναι μοιραίο, αφού εκτός απ' τη θέση του, σταδιακά του στέρησε και την οικογένειά του, αλλά και την ικανότητά του να κοιμάται ήσυχα τα βράδια, αφού βασανίζεται από φρικτούς εφιάλτες, ενώ βαθιά μέσα του νιώθει να ελκύεται από το κακό, χωρίς όμως να μπορεί να εξηγήσει από που πηγάζει η αίσθησή του αυτή. Το γεγονός αυτό είναι αρκετό να μας κάνει ν' αμφιβάλλουμε γι' αυτό, ένα στοιχείο που προσθέτει ενδιαφέρον στην όλη αναγνωστική εμπειρία, ενώ ο ίδιος φροντίζει συνεχώς να επιβαρύνει τη θέση του με τις αποφάσεις που παίρνει και τον οδηγούν σε λάθη που κάνουν την ενοχή του να φαντάζει ακόμα πιο βέβαιη. Είναι, όμως, όντως ένοχος ο Αλεξάντερ ή πράγματι ο δολοφόνος έχει λόγους που προσπαθεί να τον κάνει να φανεί ως ένοχος;

Αρκετοί είναι οι χαρακτήρες που παρελαύνουν στην ιστορία αυτή, αλλά λίγο περισσότερο θα έλεγα πως ξεχωρίζει η φυσιοθεραπεύτρια Αλίνα Γκρεγκόριεφ, η οποία θα βρεθεί στο πλευρό του Αλεξάντερ προκειμένου να τον βοηθήσει να λύσει πρώτος την υπόθεση και ν' αποδείξει την αθωότητά του. Μια γυναίκα ιδιαίτερα αντισυμβατική και δυναμική με έναν αρκετά πρωτότυπο τρόπο θα έλεγα, μα κι εξαιρετικά ευφυής, με έναν πολύ δομημένο τρόπο σκέψης κι ανάλυσης των καταστάσεων και των δεδομένων που αυτές έχουν να προσφέρουν. Έχω την αίσθηση πως περισσότερο από κάθε άλλο χαρακτήρα του στην ιστορία αυτή, ο Fitzek αφιέρωσε λίγο παραπάνω χρόνο και ενέργεια στο ψυχογράφημά της, γεγονός ιδιαίτερα ευχάριστο. Όμως, δεν μπορώ να παραλείψω ν' αναφέρω και τον εννιάχρονο Τομπίας Τράουνσταϊν, ένα απ' τα θύματά του Συλλέκτη, η αφήγηση τού οποίου, μέσα από τις σκέψεις που κάνει όσο περιμένει τη διάσωση ή τον θάνατό του, παρεμβαίνει στη βασική αφήγηση, η οποία δεν μας επιτρέπει μόνο να ρίξουμε μια ματιά στο τρομακτικό κλειστοφοβικό περιβάλλον όπου έχει οδηγηθεί το θύμα, αλλά και στην ίδια του την ψυχή, που είναι βασανισμένη από την οικογένειά του, έχοντας δημιουργήσει τραύματα που είναι δύσκολο να κλείσουν χωρίς επιπτώσεις.

Δεν θα ήθελα να πω περισσότερα για το βιβλίο, καθότι νιώθω πως έχω ήδη φλυαρήσει σε υπερβολικό βαθμό, αλλά δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην ξεχωριστή και μοναδικά ευφυή αρίθμηση, τόσο των κεφαλαίων του βιβλίου όσο και των σελίδων αυτών, που λειτουργούν σαν μια μορφή αντίστροφης μέτρησης, η οποία επηρεάζει και την αφηγηματική δομή -που παραπέμπει σε αρκετά δημοφιλή ταινία του παρελθόντος, της οποίας τον τίτλο δεν θα αναφέρω για να μην σας προϊδεάσω περισσότερο απ' όσο θα έπρεπε. Η ουσία είναι μία και αυτή δεν είναι άλλη απ' το ότι "Ο Συλλέκτης" είναι ένα πολύ δυνατό, καθηλωτικό αστυνομικό μυθιστόρημα, με έντονο στοιχεία τρόμου και με δράση που κλιμακώνεται όσο περισσότερο βυθιζόμαστε στον πυρήνα των εξελίξεών του, με έντονους συμβολισμούς και κρυφά μηνύματα που καλούμαστε να ανακαλύψουμε, και που δεν μας επιτρέπει ν' ανασάνουμε κανονικά παρά μονάχα όταν φτάσουμε στην τελευταία του σελίδα -προετοιμασμένοι, ίσως, για όσα θ' ακολουθήσουν στο δεύτερο βιβλίο της σειράς.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Sebastian Fitzek
Μεταφραστής: Λαγουδάκου Γιώτα
Εκδόσεις: Διόπτρα
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2021
Αρ. σελίδων: 488
ISBN: 978-960-653-445-4