Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Η Στάμω, το υποταγμένο κορίτσι της Μάνης, μεταμορφώνεται από τη δύναμη του έρωτα κι από ένα μωρό. Κάτω από τον ίσκιο του Ταΰγετου.
Μυστηριώδη εγκλήματα, μεγαλοπρεπή βαλς και μια πυρκαγιά που σαρώνει τα πάντα. Στη ζωή του Οδυσσέα, στη Βιέννη.
Πολλά ανείπωτα μυστικά κι ένα καταραμένο περιδέραιο συγκλονίζουν την Κλοέ, στο Παρίσι.
Η Αντέλ, στην Αθήνα, δέχεται να γίνει παρένθετη μητέρα για χάρη της φίλης της. Μόνο που ερωτεύεται τον άντρα της.
Σκιές και χρώματα γίνονται ένα με τον Αχιλλέα, στο νησί του ήλιου, τη Ρόδο.
Η Ιουλία, η Νέα Υόρκη και το αμερικάνικο όνειρο.
Τι θα μπορούσε να πάει στραβά;
Έξι ήρωες που διαμορφώνονται από τη δύναμη του πάθους τους. Από τον ιδρώτα, τα δάκρυα, τη θάλασσα.
Πώς αλλιώς ονομάζεται η ευτυχία; Αλμύρα.

Προσωπική άποψη:
Η κυρία Ρένα Ρώσση-Ζαΐρη, πιστή στο καλοκαιρινό της ραντεβού με τους αναγνώστες της, επανέρχεται με ένα ακόμα κοινωνικό-αισθηματικό μυθιστόρημα, από εκείνα που την καθιέρωσαν στον λογοτεχνικό κόσμο και την έχουν καταστήσει τόσο αγαπητή στο αναγνωστικό κοινό. Ένα μυθιστόρημα που βαδίζει σε γνώριμα μονοπάτια και που κύριος σκοπός του είναι να μας θυμίσει πως τα μεγαλύτερα μαθήματα στη ζωή μας δεν τα παίρνουμε από τις εμπειρίες εκείνες που μας αφήνουν μια γλυκιά γεύση στο στόμα, αλλά μια αλμυρή γεύση στα γεύση στα χείλη, ποτισμένη πολλές φορές με τα δάκρυά μας, τα οποία, ωστόσο, λειτουργούν λυτρωτικά, απελευθερώνοντας την ψυχή μας από τα βάρη της, όχι απαραίτητα με το να τα ξεφορτωθούμε, αλλά με το να τα αποδεχτούμε και να μάθουμε να πορευόμαστε με τα όσα αυτά μας δίδαξαν.

Το μυθιστόρημα είναι σπονδυλωτό, πράγμα που σημαίνει πως δεν επικεντρώνεται σε μία ιστορία, αλλά σε περισσότερες και πιο συγκεκριμένα, όσον αφορά την προκειμένη περίπτωση, σε έξι, με ισάριθμους πρωταγωνιστές να διατηρούν τα ηνία σε κάθε μία από αυτές. Αυτή η αφηγηματική προσέγγιση δεν είναι κάτι που δοκιμάζει πρώτη φορά η συγγραφέας, αφού στα τελευταία της βιβλία την έχουμε ξανασυναντήσει, αν και σε μικρότερη έκταση. Αυτή τη φορά, ωστόσο, επιλέγει ν' απλωθεί περισσότερο, γεγονός που καθιστά την αφήγηση αρκετά πιο περίπλοκη στη δομή μας, μα και πιο δύσκολο το να διατηρήσει τις ισορροπίες της. Κακά τα ψέματα, μυθιστορήματα αυτού του αφηγηματικού ύφους δεν είναι να μας προσφέρουν ιστορίες που είναι εξίσου ενδιαφέρουσες μεταξύ τους, με αποτέλεσμα κάποιες απ' αυτές, μαζί και οι ήρωές τους, να ξεχωρίζουν στην καρδιά μας, και το "Αλμύρα" δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως κάποια υποϊστορία είναι αδιάφορη στο σύνολό της. Απλά, κάποιες είναι πιο δυνατές από άλλες.

Παρ' όλα ταύτα, η κυρία Ζαΐρη έχει καταφέρει να δέσει με αρμονικό τρόπο τις υποϊστορίες αυτές, έτσι ώστε να έχουν ένα κοινό άξονα μεταξύ τους, ο οποίος να βγάζει νόημα, με τη μετάβαση από τη μία στην άλλη να γίνεται με ομαλό τρόπο, έτσι ώστε να μην μας ξενίζει η αλλαγή, εμβαθύνοντας παράλληλα όσο περισσότερο μπορεί στους χαρακτήρες τους, στα πάθη τους, στα προσωπικά τους δράματα, στις επιθυμίες τους που προσπαθούν να πραγματώσουν όσο πορεύονται, ο καθένας από αυτούς, στο μονοπάτι της ζωής του, με την κρυφή ελπίδα πως θα φτάσουν στην ολοκλήρωσή τους, πως όχι απλά θ' αγγίξουν, αλλά θα σφιχταγκαλιάσουν την ευτυχία τους -ό,τι κι αν σημαίνει ευτυχία για τον καθένα χωριστά, γιατί η αντίληψη του καθενός μας για έννοιες όπως αυτές διαφέρει, τόσο σύμφωνα με τα θέλω μας, όσο και με τα βιώματά μας, που καθορίζουν σημαντικά το ποιοι είμαστε και το ποιοι μπορούμε να γίνουμε.

Παράλληλα με όλα τ' άλλα, το βιβλίο μας ταξιδεύει σε διάφορες γωνιές του πλανήτη, με τη συγγραφέα να καταφέρνει ν' αποδώσει εξίσου καλά την διαφορετικότητα του κάθε τόπου, αλλά και της ζωής του κάθε ήρωα σε κάθε έναν απ' αυτούς. Δεν είναι ένα στοιχείο που επηρεάζει βαθιά την ιστορία, ούτε που πρέπει να του αποδώσουμε μεγαλύτερη βαρύτητα απ' όση έχει στην πραγματικότητα, αλλά όταν ένας συγγραφέας είναι γλαφυρός στις περιγραφές του χωρίς να γίνεται φλύαρος, περιγραφικός όσο απαιτείται προκειμένου να μας "ταξιδέψει" στον χώρο και στον χρόνο, δεν γίνεται να μην του το αναγνωρίσεις. Και η κυρία Ζαΐρη είναι μια τέτοια συγγραφέας, που όχι μόνο πετυχαίνει τα προηγούμενα, αλλά κυρίως το να μας μεταφέρει το δικό της συναίσθημα, μα και εκείνο των ηρώων της, καλώντας μας, αν όχι να ταυτιστούμε μαζί τους, τουλάχιστον να τους καταλάβουμε, ακόμα κι όταν δεν μπορούμε να τους δικαιολογήσουμε απόλυτα.

Στον πυρήνα της αφήγησης βρίσκεται πολύ έντονα η ιδέα του κατά πόσο τα παιδικά μας βιώματα -ή και τραύματα- μάς καθορίζουν στην μετέπειτα πορεία της ζωής μας, τόσο ως προς την διαμόρφωση του χαρακτήρα μας, όσο και ως προς το πως εκλαμβάνουμε τα πράγματα και κατ' επέκτασιν αφήνουμε το μυαλό και την καρδιά μας να επηρεαστεί από αυτά, οδηγώντας μας πολλές φορές σε μονοπάτια σκοτεινά που ίσως να έπρεπε να έχουμε αποφύγει, αλλά που στο τέλος της διαδρομής μπορεί και να συνειδητοποιήσουμε πως αυτή η επιλογή ήταν τελικά η πιο σωστή, γιατί αποδείχτηκε η πιο διδακτική. Και καμιά φορά έχει μεγαλύτερη αξία η γνώση που αποκτάς με τον δύσκολο τρόπο, παρά αυτή που έρχεται εύκολα και αβίαστα. Γιατί τότε καταλαβαίνουμε πως όλα όσα μας σημάδεψαν και μας γαλούχησαν, δεν είναι ανάγκη να είναι προέκταση του εαυτού μας, ούτε να λειτουργούν ως καθρέφτης, αλλά ως μια κολυμπήθρα μέσα στην οποία θα ξεπλύνουμε τα σκοτάδια τους, ζώντας ξανά από την αρχή, νιώθοντας, αγαπώντας, δίνοντας δεύτερες ευκαιρίες σε ό,τι αξίζει.
Βαθμολογία 8/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Ρώσση-Ζαΐρη Ρένα
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ελληνική Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2022
Αρ. σελίδων: 512
ISBN: 978-618-01-4260-0