Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Η Κλάρα Κάμπελ, μια χορεύτρια μπαλέτου, μετακομίζει στη Νέα Ορλεάνη.
Σε μια πόλη γεμάτη όνειρα και μαγεία.
Σε μια πόλη που την πλημμυρίζει ο έρωτας, αλλά τη στοιχειώνουν και οι πληγωμένες καρδιές.
Στις ανήσυχες σκέψεις της και στη δύσκολη προσαρμογή της, έρχεται να προστεθεί ένα ακόμα στοιχείο: ο θρύλος της φυτείας Ουιντάιλ.
Μια τραγική ιστορία αγάπης. Μια έπαυλη φαινομενικά ακατοίκητη εδώ και δεκαετίες.
Σύντομα, το ένστικτό της την οδηγεί εκεί. Εκεί όπου δεν ζει κανένα φάντασμα, αλλά ένας μυστηριώδης άντρας.
Ένας άντρας που έχει απομονωθεί από τον κόσμο, επιλέγοντας το σκοτάδι και τη μοναξιά.
Η Κλάρα αναγνωρίζει τα τραύματα της ψυχής του, χωρίς να τρομάζει από τα σκοτεινά μυστικά.
Εκείνος βρίσκει τη συντροφιά στο πρόσωπό της: στη γυναίκα που τον επισκέπτεται κάθε εβδομάδα και συνομιλεί μαζί του μέσα από τις ρωγμές του τοίχου.
Συναντήσεις, σιωπές, λόγια.
Στη γυναίκα που γεμίζει την πληγωμένη καρδιά του με ελπίδα και ευχές που τρομάζουν ακόμα και τον ίδιο.
Καμία ζωή δεν υπάρχει πέρα από το Ουιντάιλ.
Αυτό το γνωρίζει καλά.
Μια δυνατή ιστορία για τη συγχώρηση και το θαύμα της αγάπης.

Προσωπική άποψη:
Το αγαπημένο κλασσικό παραμύθι είναι "Η Πεντάμορφη και το Τέρας". Ένα απ' τα αγαπημένα μου βιβλία, από την άλλη, από εκείνα που μ' έκαναν ν' αγαπήσω βαθιά τη λογοτεχνία και να την ερωτευτώ, είναι "Το φάντασμα της Όπερας" του Gaston Leroux. Πώς θα μπορούσε, λοιπόν, μια ιστορία, που φέρει μάλιστα την υπογραφή της αγαπημένης Mia Sheridan, και η οποία συνδυάζει τις δύο προαναφερόμενες ιστορίες σε μια μοντέρνα εκδοχή, να μην καταφέρει να μου κλέψει την καρδιά; Πολύ απλά, κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατον! Και κάπως έτσι, το "Συλλέκτης ευχών" κατάφερε ν' αγγίξει μερικές απ' τις πιο ευαίσθητες χορδές μου και να "μιλήσει" στην καρδιά μου με τον τρόπο εκείνο που μόνο οι ιστορίες με βαθιά τρυφερότητα κι ενσυναίσθηση μπορούν να το κάνουν.

Η Κλάρα Κάμπελ μετακομίζει στη Νέα Ορλεάνη θέλοντας να κυνηγήσει το μεγάλο της όνειρο, που δεν είναι άλλο απ' το να μπορέσει να χορέψει ως πρία μπαλαρίνα. Όμως, η μοναξιά τής χτυπά την πόρτα και το να προσαρμοστεί στις συνθήκες της νέας της ζωής δεν αποδεικνύεται εύκολη υπόθεση. Τότε είναι που μαθαίνει τον θρύλο γύρω από την της φυτείας Ουιντάιλ και σαν κάτι αλλόκοσμο να την οδηγεί ν' ανακαλύψει περισσότερα γύρω απ' αυτόν, φτάνει στα χώματά της. Κι ενώ θα περίμενε να συναντήσει εκεί φαντάσματα του παρελθόντος, αντ' αυτών συναντά τον Τζόνα, ένα πρώην μεγαλοδικηγόρο που τα τελευταία οχτώ χρόνια, έπειτα από ένα φρικτό ατύχημα που παραμόρφωσε το πρόσωπό του, έχει απομονωθεί από τον κόσμο. Αμέσως, η Κλάρα νιώθει μεγάλη τρυφερότητα απέναντι στον μοναχικό άντρα και τον επισκέπτεται κάθε βδομάδα, συνομιλώντας μαζί του μέσα απ' τις ρωγμές ενός τοίχου. Κι ενώ εκείνος είχε συμβιβαστεί με τη μοναξιά του, και παρά που το ενδιαφέρον της για τον ίδιο τον τρομάζει, την ίδια στιγμή συγκινείται από το ενδιαφέρον της και η πληγωμένη του καρδιά αρχίζει και πάλι να σκιρτά.

Η Sheridan μοιράζει την αφήγησή της ανάμεσα στο παρελθόν -περίπου στο 1860, όπου στη φυτεία αυτή έλαβε χώρα ο μεγάλος και καταδικασμένος έρωτας των Αντζελίνα και Τζον- και το παρόν των πρωταγωνιστών μας, εξιστορώντας τα γεγονότα δύο διαφορετικών περιόδων που, αν και φαντάζουν ασύνδετα μεταξύ τους, στην πραγματικότητα είναι δεμένα με αόρατα νήματα, γιατί τόσο η τραγικότητα όσο και η ευτυχία που βιώνει κανείς σε τούτη τη ζωή, κάνουν κύκλους και αναβιώνουν μέσα από τις ιστορίες ανθρώπων. Ανθρώπων που μπορεί να μην έχουν πολλά κοινά, αλλά κατά βάθος μοιράζονται τα ίδια όνειρα κι ελπίδες, άσχετα απ' το πως αυτές εκδηλώνονται. Που έχουν παρόμοια βιώματα και κοινά πάθη, τα οποία δεν εξελίσσονται πάντοτε όπως επιθυμεί ο καθένας από εμάς, αλλά που δεν παύουν να υπάρχουν.

Η Κλάρα και ο Τζόνας είναι δύο χαρακτήρες εκ διαμέτρου αντίθετοι, οι οποίοι, ωστόσο, έχουν ένα κοινό στοιχείο που τους ενώνει, κι αυτό δεν είναι άλλο απ' τη μοναχικότητα στην οποία έχουν οι ίδιοι καταδικάσει τους εαυτούς τους. Και το συναπάντημά τους, σαν κατευθυνόμενο από την ίδια τη μοίρα, τους φέρνει κοντά, όχι μόνο για να τους κάνει να συνειδητοποιήσουν πως η μοναξιά δεν είναι κάτι αναπόφευκτο, αλλά προσωπική τους επιλογή, μα και για να κερδίσει ο ένας μέσα από την παρουσία του άλλου, μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, στο όνειρο, στην ελπίδα, δίνοντάς τους να καταλάβουν πως έχουν δικαίωμα στην αγάπη, αρκεί να βρουν μέσα τους τη δύναμη που απαιτεί η συγχώρεση και να καλοδεχτούν το λυτρωτικό συναίσθημα που αυτή μπορεί να προσφέρει.

Σίγουρα, η Sheridan δεν είναι μια συγγραφέας που μας έχει συνηθίσει σε ανάλαφρες ρομαντικές ιστορίες. Ως εκ τούτου, το "Συλλέκτης ευχών" δεν θα μπορούσε ν' αποτελεί εξαίρεση και θα λέγαμε πως είναι μια απ' τις πιο σκοτεινές της αφηγήσεις, που ορισμένες φορές μας οδηγεί σε μονοπάτια που διόλου ευχάριστα δεν είναι. Ωστόσο, τα μονοπάτια αυτά, τα δύσκολα, τα δύσβατα, τα επώδυνα, είναι αυτά που κρύβουν μέσα τους τις σπουδαιότερες αλήθειες σε σχέση με τη ζωή. Η συγγραφέας θέλει να μας περάσει ορισμένα σημαντικά μηνύματα και το καταφέρνει με τον πιο ηχηρό και άμεσο τρόπο, χωρίς καν να το προσπαθεί. Απλά, συμβαίνει! Δεν πέφτει στην παγίδα του μελοδράματος, αλλά εστιάζει στην ουσία. Δεν προσπαθεί να εκβιάσει το συναίσθημά μας, γιατί αυτό εκδηλώνεται αβίαστα. Δεν θέλει να μας συγκινήσει με τη βία, αλλά με την αλήθεια της και το μεγαλείο που κρύβει μέσα της αγάπη και η συγχώρεση, πρώτα απ' όλα απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό και μετά σε όλους τους άλλους. Και ναι, τα καταφέρνει περίφημα, για μια ακόμα φορά.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Mia Sheridan
Μεταφραστής: Κουτσάκου Μαρία Ευγενία
Εκδόσεις: Elxis
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2022
Αρ. σελίδων: 488
ISBN: 978-618-5543-63-1