Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Η Φάλον είναι αποφασισμένη να αφήσει πίσω το τραγικό παρελθόν της, φεύγοντας οριστικά από το Λος Άντζελες και όλα όσα της θυμίζει.
Τα σχέδιά της παίρνουν μια περίεργη τροπή, όταν μια μέρα πριν μετακομίσει από την πόλη συναντά τον Μπεν, έναν φιλόδοξο συγγραφέα που αναζητά έμπνευση για το μυθιστόρημά του.
Οι δυο τους θα περάσουν μια ολόκληρη μέρα μαζί γεμάτη περιπέτεια.
Πάνω στον ενθουσιασμό της στιγμής θα δώσουν μια ιδιαίτερη υπόσχεση: να συναντιούνται την ίδια μέρα κάθε χρόνο σε ένα προκαθορισμένο σημείο και να περνούν μια ολόκληρη μέρα μαζί – και τίποτα περισσότερο.
Ο βασικός κανόνας; Απαγορεύεται αυστηρά να έχουν την οποιαδήποτε επικοινωνία μέσα στη χρονιά.
Τα χρόνια περνούν και παρά τις αλλαγές και τις δοκιμασίες που βιώνει ο καθένας τους ξεχωριστά μένουν πιστοί στο ραντεβού τους και συνεχίζουν να συναντιούνται την ίδια μέρα κάθε χρόνο.
Μέχρι που όλα ανατρέπονται και η Φάλον δεν είναι τόσο σίγουρη πλέον αν ο Μπεν της έλεγε την αλήθεια ή αν τελικά όλα ήταν ένα ψέμα…

Προσωπική άποψη:
Έχω γίνει πιο γραφική από πλακόστρωτο στενάκι σε Κυκλαδίτικο νησί, αλλά δεν μπορώ να μην εκφράσω την αγάπη μου, όχι όταν μιλάμε για την Colleen Hoover, την οποία θεωρώ μια απ' τις καλύτερες συγγραφείς της γενιάς της και σίγουρα μία απ' τις κορυφαίες στο είδος της, όπου κάθε νέα της ιστορία είναι μια τρανταχτή απόδειξη πως οι ρομαντικές ιστορίες δεν είναι απαραίτητα ντυμένες με ροζ χρώματα, αλλά πως αυτά μπορούν να ποικίλουν. Κάθε της βιβλίο είναι ένας νέος κόσμος, που μέσα από την απλότητά του και τα καθημερινά θέματα που θίγει, στον πυρήνα αυτών, καταφέρνει ν' αγγίξει την ψυχή μας, να κάνει την καρδιά μας να φτερουγίσει, αλλά και τα μάτια μας να δακρύσουν -αν όχι να ξεσπάσουν σε γοερά κλάματα. Και φυσικά, όπως ήταν αναμενόμενο, το "Νοέμβρης 9" δεν αποτέλεσε εξαίρεση στον κανόνα αυτό, αλλά ακόμα μια σημαντική προσθήκη στα βιβλιο-ράφια της καρδιάς μου.

Η ιστορία μας επικεντρώνεται στη Φάλον και στον Μπεν, που σε μια κρίσιμη καμπή της ζωής τους, η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε να συναντηθούν και να δεθούν μεταξύ τους με μια αόρατη κλωστή που κανείς τους δεν θα μπορούσε να κόψει. Η Φάλον, λοιπόν, θέλοντας ν' αφήσει πίσω της ένα παρελθόν που έχει αφήσει βαθιές πληγές μέσα της, μετακομίζει στο Λος Άντζελες για να κάνει μια νέα αρχή μακριά απ' όλα όσα θέλει να ξεχάσει. Εκεί είναι που θα συναντήσει για πρώτη φορά τον Μπεν, ένα επίδοξο και φιλόδοξο συγγραφέα, ο οποίος ψάχνει απεγνωσμένα αυτό το κάτι που θα τον εμπνεύσει ώστε να γράψει το επόμενο μυθιστόρημά του. Αφού περάσουν μια ολόκληρη μέρα μαζί, δίνουν μια υπόσχεση, που δεν είναι άλλη απ' το να βρίσκονται μια φορά τον χρόνο, σε συγκεκριμένο μέρος και εκείνη την ίδια ημερομηνία, χωρίς όμως να έχουν καμία επαφή όλες τις υπόλοιπες μέρες του έτους. Και πράγματι, τα χρόνια περνούν, αλλά εκείνοι μένουν πιστοί στην υπόσχεσή τους χωρίς τίποτα να φαίνεται να μπορεί να διαταράξει την αρμονία που έχουν χτίσει στην ιδιόμορφη σχέση τους. Όχι μέχρι τη στιγμή, τουλάχιστον, που η Φάλον ανακαλύπτει αυτό το κάτι που θα την κάνει ν' αρχίσει ν' αμφισβητεί τον Μπεν και όλα όσα πιστεύει για εκείνον.

Πρώτα απ' όλα, επειδή είμαι σίγουρη πως θα ειπωθεί από κάποιους κι επειδή νιώθω την ανάγκη να βγάλω τον ελέφαντα έξω απ' το δωμάτιο, θέλω να πω κάτι. Σίγουρα, η ιδέα της συνάντησης μια φορά τον χρόνο, θα θυμήσει σε αρκετούς το "Μια μέρα" του David Nicholls, που πρωτοκυκλοφόρησε το 2009. Στην πραγματικότητα, πέραν απ' αυτό το στοιχείο, τα δύο αυτά βιβλία δεν έχουν καμία απολύτως σχέση μεταξύ τους, ούτε ως προς τη δομή, ούτε ως προς τις εξελίξεις τους, μα πολύ περισσότερο ως προς τους χαρακτήρες τους, την προσέγγιση και την ανάλυση αυτών. Πέραν αυτού, αν θέλουμε να το δούμε από μια πιο διεξοδική σκοπιά, πριν απ' αυτά τα βιβλία υπήρξε το "Κάθε χρόνο το Μάη" της Emily Grayson, το 1999, κι αν πάμε ακόμα πιο πίσω, το θεατρικό έργο του 1975 του Bernard Slade, "Same Time, Next Year" -Κάθε χρόνο ίδια μέρα", στα ελληνικά-, το οποίο θεατρικό ενέπνευσε -πιθανότατα- όλες τις παραπάνω ιστορίες και ακόμα περισσότερες. Με απλά λόγια, δεν υπάρχει παρθενογέννηση στην Τέχνη, εκτός από την πρώτη φορά που προέκυψε κι αποτυπώθηκε μια ιδέα, με όποιον τρόπο, πολύ περισσότερο στις μέρες μας, αλλά η ουσία δεν βρίσκεται απαραίτητα στην πρωτοτυπία, αλλά στο πως διαχειριζόμαστε μια παλιά ιδέα, την προσαρμόζουμε στο σήμερα και στα μέτρα μας και την κάνουμε δική μας, "γεννώντας" κάτι νέο. Κι αν μη τι άλλο, η Hoover ξέρει πολύ καλά πως να το κάνει αυτό και στην προκειμένη περίπτωση τ' αποδεικνύει γι' ακόμα μια φορά.

Επιστρέφοντας στην ανάλυσή μας, η ιστορία των Φάλον και Μπεν είναι ειπωμένη και από τους δύο, με τα αφηγηματικά κεφάλαια να εναλλάσσονται μεταξύ τους, πράγμα που αναπόφευκτα μας επιτρέπει να έχουμε μια πλήρη εικόνα του κάδρου της ζωής τους, του πως αυτή έχει διαμορφωθεί μέσα στο πέρασμα των χρόνων, αλλά και του πως έχει διαμορφώσει τους ίδιους ως ανθρώπους, ως χαρακτήρες και προσωπικότητες, μα και πόσο οι αλλαγές αυτές στην καθημερινότητά τους επηρεάζουν τη μεταξύ τους σχέση. Η Hoover έχει χειριστεί εξαιρετικά τις δύο διαφορετικές φωνές με τις οποίες έχει επιλέξει ν' αφηγηθεί την ιστορία τους, όχι μόνο μοιράζοντας ισομερώς τον χρόνο που αναλογεί στον καθέναν τους, αλλά εμβαθύνοντας στον καθέναν χωριστά με τη σοβαρότητα που απαιτείται, έτσι ώστε να είναι ξεκάθαρες τόσο οι διαφορές τους -και με αυτό δεν αναφέρομαι μόνο στις διαφορές που προκύπτουν λόγω διαφοράς φύλου, αλλά της προσωπικής διαχείρισης των εκάστοτε θεμάτων τους-, όσο και οι ομοιότητές τους, όλα εκείνα που τους δένουν και τους κρατάνε μαζί, παρά την χιλιομετρική ή την χρονική απόσταση και παρά τα όσα συμβαίνουν στη ζωή τους και την αλλάζουν δραματικά και που ο άλλος αγνοεί.

Η ροή της αφήγησης είναι άψογη και η μετάβαση από τον έναν Νοέμβρη στον άλλον γίνεται με απόλυτα οργανικό τρόπο, χωρίς όμως να χάνει στιγμή το συναίσθημα ή τον στόχο της, που δεν είναι απλά να πει μια ιστορία, αλλά να μας μιλήσει βαθιά, ουσιαστικά, ειλικρινά, για τις κρυφές αλήθειες αυτών που την ζουν, να φέρει τα μυστικά τους στο φως και να τους φέρει αντιμέτωπους με όλα όσα φοβούνται και με όλα όσα πρέπει πραγματικά να ζήσουν. Κι αν υπάρχει κάτι που πάντοτε με συγκινεί στα βιβλία της Hoover, και που με συγκινεί και στο συγκεκριμένο βιβλίο, είναι η τρυφερότητα που εκπέμπει ο τρόπος γραφής της, αλλά και η βαθιά ευαισθησία που βγάζουν προς τα έξω οι ιστορίες της, τις οποίες νιώθεις σαν να ήταν δικές σου, σαν ν' αποτελείς κομμάτι τους κι όχι απλό παρατηρητή τους. Για να δανειστώ μια δικιά της φράση, από το βιβλίο της "Hopeless", τα βιβλία της δεν τα αγαπάμε, ούτε τα γουστάρουμε. Τα βιώνουμε! Κι αν αυτό δεν είναι σπουδαίο επίτευγμα για έναν συγγραφέα, τότε δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να είναι ή πως θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε.

Νομίζω πως το βιβλίο αυτό είναι η τρανή απόδειξη πως μπορεί να μας χωρίζουν ακόμα και κόσμοι ολόκληροι, όμως, αν πραγματικά βρούμε τη δύναμη μέσα μας, γιατί δεν φτάνει μόνο η θέληση, μπορούμε να τους γκρεμίσουμε και να χτίσουμε από την αρχή έναν νέο, κοινό, που δεν θα φέρει μαζί του τα σκοτάδια, τις ενοχές ή τις μετάνοιες του παρελθόντος, αλλά το φως, την πίστη και την αισιοδοξία, που μόνο μέσα απ' τα σπλάχνα της πραγματικής αγάπης μπορεί να γεννηθεί. Της αγάπης εκείνης που ξέρει να συγχωρεί και πάνω απ' όλα τον ίδιο της τον εαυτό. Της αγάπης εκείνης που δεν εγκλωβίζεται στους φόβους της, αλλά που βρίσκει τρόπους να τους ξεπεράσει. Της αγάπης εκείνης που δεν μένει προσκολλημένη σε δαίμονες ενός παρελθόντος που δεν μπορεί ν' αλλάξει, αλλά που τους αφήνει πίσω της, κοιτάζοντας μόνο μπροστά και πουθενά αλλού. Γιατί η πραγματική ευτυχία δεν βρίσκεται στα μεγάλα, αλλά στα μικρά, και οι ιστορίες εκείνες που αξίζει να γραφτούν, είναι εκείνες που ξέρουν ν' αντέχουν στον χρόνο. Ε, λοιπόν, η ιστορία της Φάλον και τον Μπεν είναι μία απ' αυτές.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Colleen Hoover
Μεταφραστής: Γιατράκου Νέλλα
Εκδόσεις: Διόπτρα
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2022
Αρ. σελίδων: 376
ISBN: 978-960-653-970-1